Η ερωτική ζωή της σαρδέλας του Ατλαντικού (Πυρηναία, Χώρα Βάσκων και ολίγον Άλπεις)

[road spirit]

Αντί προλόγου, το οποίο όσο και αν προσπάθησα δεν μου έβγαινε, προχωράμε κατευθείαν σε μερικές ζουμερές λεπτομέρειες που έχουν σημασία :

La cuenta (ο λογαριασμός) :

18 μέρες (12 – 30 Αυγ), εκ των οποίων 2 εν πλω, 12 στο δρόμο από την ανατολή μέχρι τη δύση και 4 αραχτοί.

Κάτι περισσότερο από 5.000 χλμ

Ιταλία, Γαλλία, χώρα Βάσκων και πίσω, όχι δια της συντομότερης οδού αλλά δια της απολαυστικότερης, δηλαδή περνώντας από γαλλικές Άλπεις και διασχίζοντας τα Πυρηναία από άκρη σε άκρη δυο φορές, κάνοντας 33+2 ορεινά πάσα, Col γαλλιστί, port ή puerto στα σπανιόλικα, passo στα ιταλικά ...


H παρέα :

MikeG, BMW F650GS
npat, Honda CBF600
sonik, KTM 990 Adv
thou-vou, BMW F650GS Dakar
road spirit, BMW F800GS

Η διαδρομή :

για φουλ ανάλυση στο χάρτη, κλικ εδω (http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=el&msa=0&msid=117764449650230723835.00046822bdfbd97bd7efd&z=6)


177007

[road spirit]

Τα 33+2* πάσα, με χρονική σειρά:

Μέρα 2η / Ιταλία, Γαλλία: col Agnel ή Col de Agnello, ακριβώς στο σύνορο Ιταλίας – Γαλλίας (στα 2744 μ.)

Μέρα 4η / Γαλλικά και Καταλανικά Πυρηναία : col de la Quillane (1713 m.), Col de Jau (1514 m.)

Μέρα 5η / Γαλλικά Πυρηναία: C. de Port (1250 m.), C. de Portet de Aspet (1069 m.), C. de Ares (797 m.), C. de Peyresourde (1569 m.)

Μέρα 6η / Ισπανικά Πυρηναία: Alto de Santa Barbara (864 m.)

Μέρα 7η / Ισπανικά Πυρηναία: Puerto de Belate (847 m.)

Μέρα 11η / Γαλλικά και Ισπανικά Πυρηναία: Puerto de Ibaneta (ή αλλιώς Roncevaux pass/ Roncesvalles pass, 1057 m.), Alto de Remendia (1040 m.), Portillo de Lazar (1129 m.), Portillo de Eraize (1578 m.), Col de la Pierre St. Martin (1760 m.), C. de Soudet (1540 m.), Pas de Guilhers (1436 m.), C. de Labays (1351 m.)

Μέρα 12η / Γαλλικά και Ισπανικά Πυρηναία: Col de Abisque (1709 m.), Col de Soulor, (~ 1.460 m.), C. de Tourmalet (2115 m.), C. d’Aspin (1489 m.), Col de Peyresourde (για 2η φορά στο ταξίδι), Port de la Bonaigua (2072 m.), C. del Canto (1725 m.)

Μέρα 13η / Γαλλικά και Καταλανικά Πυρηναία: Port de Envalira (Andorra, 2408 m.), Col de Puymorens (1920 m.), Col de Llous (~ 1345 m.), Col Rigat (~ 1500 m.), C. de la Perche (1579 m.)

Μέρα 15η / Γαλλικές Άλπεις : C. du Labouret (1240 m.), C. de Maure (1346 m.), Col de Restefond, Col de la Bonette (2803 m.)

Μέρα 16η / Ιταλία : passo Braco (613 m.)

Μέρα 18η / Ιταλία : passo Boca Tartaria (1049 m.)

*technically speaking, το Col de la Bonette δεν είναι ακριβώς πάσο αλλά για αυτό θα πούμε παρακάτω. Επίσης, περάσαμε και από άλλα μικρά πάσα (600 μ – 700 μ) τα οποία είτε δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον (οδηγικά ή από φυσική ομορφιά) είτε δεν ήταν καν σηματοδοτημένα ώστε να αντιληφθούμε ότι κάνουμε πάσο. Βγάζοντας ωστόσο φουλ ζουμ τη διαδρομή στο google maps τότε αυτά εμφανίζονται…

Σημείωση: το ποστάρισμα των φωτό δεν είναι απαραίτητα με χρονολογική σειρά ή σε αντιστοιχία με την περιγραφή στο ποστ

φωτό: η τεχνητή λίμνη στο Pontechiannale. Βρισκόμαστε ακόμα στην Ιταλία, κοντά στα σύνορα με Γαλλία και καθοδόν προς το Col Agnel. Η φύση και η διαδρομή SP105 και SP 251 (ανάβαση Col Agnel) είναι απόλαυση


177008

[road spirit]

Μπορεί κατά καιρούς να λέμε ότι ζούμε στην καλύτερη χώρα για τη μοτοσικλέτα και αυτό να το ισχυριζόμαστε με κριτήριο την ηλιοφάνεια, αλλά μετά από ένα ακόμα ταξίδι στο εξωτερικό αυτή η άποψη για μένα πάει όλο και πιο πολύ στο πάτο του βαρελιού.

Πρέπει να γράψω ταξιδιωτικό λοιπόν… τώρα τι να γράψει κανείς για αυτό το οδηγικό παραλήρημα, γιατί περί τέτοιου πρόκειται. Όταν αποφασίζουμε να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές όχι κάνοντας μπάνια, όχι βλέποντας τουριστικούς προορισμούς κατά τα συνήθη - άσχετα αν αυτό που βρήκαμε στο τέλος το χάρτη ήταν ένας τέτοιος - αλλά

ξυπνώντας κάθε πρωί 7 με 8,

οδηγώντας μέχρι πριν σουρουπώσει, κλείνοντας κατ’ ελάχιστον 8ωρα στη σέλα (οι υπερωρίες εδώ σε ανταμείβουν θετικά στη ψυχή)

στήνοντας και ξεστήνωντας σκηνές σχεδόν καθημερινά,

ψάχνοντας ένα μέρος με σκιά για να σταματήσουμε πριν πάθουμε θερμοπληξία κάποια μεσημέρια,

αναζητώντας τη τελευταία στιγμή μέρος για να κοιμηθούμε εξουθενωμένοι,

έχοντας ως μόνο έντυπο υλικό για διάβασμα στο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους χάρτες μας και όχι κάποιο βιβλίο.

Υπάρχει μια δόση μαζοχισμού σε αυτήν την κατάσταση γιατί τις πρώτες μέρες αφού επιστρέψαμε ένιωθα τόσο πολύ κουρασμένος σωματικά, αλλά στενοχωριόμουν ακόμα περισσότερο που τελείωσε και τα 5.000 χλμ μου φαινόντουσαν λίγα …

φωτό: ανεβαίνοντας στο Col Agnel


177009

[road spirit]

Μην περιμένετε πολλές περιγραφές – τουλάχιστον από μένα – σε στυλ τουριστικού οδηγού από πόλεις/κωμοπόλεις/χωριά που βρήκαμε στο δρόμο μας. Προσπάθησα όλες αυτές τις μέρες στο σπίτι να γράψω κάτι στο πρόχειρο μου, αλλά δεν.

Δεν έχει περιγραφές είτε γιατί δεν τα είδαμε (τα χωριά) καθόλου, είτε γιατί όπου σταματούσαμε το μόνο που μας απασχολούσε ήταν να πιούμε λίγο νερό, λίγο καφέ, ένα τσιγάρο για να εξισορροπήσει η νικοτίνη την αδρεναλίνη. Να βαστάξουμε λίγο μπας και κόψουν οι 38ο κέλσιοι και να στεγνώσουν οι κορντούρες από τον ιδρώτα και πάμε πάλι, έχει και άλλο στροφιλίκι μπροστά.

Οκ, φυσικά θα είναι ψέμα να πούμε ότι δεν το παίξαμε καθόλου τουρίστες: Ένα πρωινό στο Carcassone στο κάστρο, μια μέρα την προτελευταία του ταξιδιού στη Sienna, που μάταια έγιναν προσπάθειες να κερδισθεί η καρδιά της ρεσεψιονίστ στο κάμπινγκ και φυσικά στο San Sebastian που μας κέρδισε όλους τα τρία 24ωρα που του αφιερώσαμε.

Φωτό: από το Col Agnel, κοιτώντας προς την ανατολική πλευρά της ανάβασης (SP 251)


177010

[road spirit]

Μάλλον λοιπόν θα επιχειρήσω να δώσω μερικές πληροφορίες για μερικούς δρόμους από όσους περάσαμε. Γιατί αυτό το ταξιδιωτικό είναι για την οδήγηση. Θα μπορούσε να είναι ένα τεστ, ένα review δρόμων φτιαγμένων για μοτοσικλέτα και τίποτα άλλο, όπου πήγαμε με αποστολή να κάνουμε αξιολόγηση χάραξης, στροφών και πρόσφυσης. Αλλά και αυτό δύσκολο να γραφτεί. Τι να περιγράψεις δλδ και πως?

Για το μαύρο φίδι που μας έφαγε, φτιαγμένο από άσφαλτο με πρόσφυση υπεράνω κάθε προσδοκίας?
Ένα απίστευτο ξετύλιγμα δρόμων, ακόρεστο, δυνάμεις να έχεις να χτυπάς το τιμόνι ασταμάτητα δεξιά αριστερά, ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις στο σημείο να πεις «Φτάνει επιτέλους, δώστε μου μια ευθεία να ξεκουραστώ». (το είπα κάποια στιγμή, νομίζω ήταν την 16η μέρα, το ξέρω… σα δε ντρέπομαι ).

Photo: η δυτική πλευρά του Col agnel


177011

[road spirit]

Το αποτέλεσμα της …αξιολόγησης, κατά την ταπεινή μου άποψη:

τα Πυρηναία και κυρίως η γαλλική πλευρά τους είναι o Μοτοσυκλετιστικός Παράδεισος της Ευρώπης.

Οι Άλπεις είναι ένα κλικ πάνω όσον αφορά τη φυσική ομορφιά, εκείνη η αγριάδα και το επιβλητικό των αλπικών βουνών και των διαδρομών τους πάνω από τα 2000 μ. προσωπικά με κερδίζει, αλλά αν είναι να μιλήσουμε για στρίψιμο, ή μάλλον για Το Στρίψιμο, τότε τα Πυρηναία κατακτούν το θρόνο.

Και για να μη σχηματιστούν λάθος εντυπώσεις: σαφώς και δεν είναι όλοι οι δρόμοι τέλειοι εκεί. Κάναμε αρκετά κομμάτια με σπασμένη άσφαλτο και μπαλώματα, ή κομμάτια τόσο στενά που ιδανικά θα ήθελες motard και πολύ καλή γνώση της διαδρομής για να το ευχαριστηθείς. Ωστόσο η συνολική αίσθηση που μου έμεινε ήταν ότι πρόκειται για τον ιδανικό δρομίσιο προορισμό. Θα αρκεστείτε στο λόγο της τιμής μας ότι στην πλειοψηφία τους οι διαδρομές γαμάνε, προσφέρονται – αν τις ξέρεις, αχ ρε πούστη πότε θα ξαναπάμε – για να ξύνεις «τα πάντα όλα». Επίσης, όταν πιάσεις ρυθμό σε τέτοιο πεδίο βολής, πολύ απλά δε σταματάς για να φωτογραφήσεις. Είναι αμαρτία. (αυτός είναι ενας λόγος που από αρκετά κομμάτια δεν υπάρχουν φωτογραφίες. Για την ακρίβεια η φωτογραφίες είναι πραγματικά λίγες, αφού δεν κάναμε άλλη δουλειά απο το να στρίβουμε).

Φωτό: η ομάδα των 4 στο Col Agnel. Tο πάσο είναι το 3ο υψηλότερο της Ευρώπης, στα 2744 μ. και βρίσκεται ακριβώς πάνω στη συνοριογραμμή Ιταλίας-Γαλλίας, συνδέοντας τη κοιλάδα Queyras (Hautes Alpes) με το Pontechiannale στην επαρχία του Cuneo


177012

[road spirit]

Εκτός από το καθαρό ασφαλτο-τεστ, αυτό το ταξιδιωτικό είναι και για μέρη που για κάποιο λόγο σε εμάς που καβαλάμε μοτοσικλέτα μας ασκούν μια περίεργη έλξη, ενώ κάποιους άλλους μπορεί να τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Γιατί δλδ να θες να δεις το Col τάδε? Ε δε ξέρω, πρέπει να το αιτιολογήσω κάπως ?

«Που θα πας παιδί μου διακοπές το καλοκαίρι?»
«Θα πάω να στρίψω, στα βουνά στις Άλπεις και στα Πυρηναία».
«Ο Χριστός και Παναγία παιδί μου, ο Θεός να σε φωτίσει»…

«Τζόνυ που θα πας διακοπές ρε μαν? Για πες κάνα καλό νησί»
«Ελπίζω να μπορέσω να κάνω καμιά βουτιά στον Ατλαντικό ρε φίλε»
«Πας καλά μωρέ?»
«Ναι, δυτικά»


Φωτό: κάπου στην κοιλάδα Queyras, στάση για ανεφοδιασμό σε νερό από πηγές


177013

[road spirit]

Tip:
Δρόμοι D205t - D5 - D947 - D902(νότια): φεύγοντας από το Col Agnel προς την κοιλάδα Queyras η διαδρομή κρύβει κομμάτια εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς. Αφού ολοκληρωθεί η κατάβαση (D205t-D5) μεγάλο μέρος του D947 «γράφει» μέσα από φαράγγι με ποτάμι στα δεξιά, στενό δρόμο με σπασμένη αλλά καλής πρόσφυσης άσφαλτο, μικρές σήραγγες, πράσινο...

Φωτό: στο δρόμο D947


177014

[road spirit]

photo: o D947 διασχίζει το εθνικό πάρκο Queyras


177015

[road spirit]

Σημειωματάριο:
«Το τέλος των ορεινών διαδρομών στη Γαλλία, στην ευρύτερη περιοχή των Hautes Alpes, μας έφερε στο Gap όπου και διανυκτερεύσαμε. Η συνέχεια την επόμενη μέρα μας επεφύλασσε το πρώτο κύμα ζέστης. Κινούμενοι πλέον σε πεδινό κομμάτι φτάσαμε στην Avignon η οποία υποθέτω θα έχει αρκετό ενδιαφέρον μέσα στο μεσαιωνικό κομμάτι της το οποίο άλλοτε φιλοξενούσε τον Πάπα. Δεν της αφιερώσαμε χρόνο περισσότερο από μια μπύρα και ένα καφέ … Είχαμε μπροστά μας ένα βαρετό κομμάτι εθνικής να διασχίσουμε για να φτάσουμε στην απαρχή του κυρίως πιάτου του ταξιδιού μας, το ανατολικό κομμάτι των Πυρηναίων (Pyrenees Orientales) και αυτή η προσμονή μάλλον γαργαλούσε τα κωλομέρια μας»

φωτό : camping στο (ή στη) Gap


177016

[road spirit]

Σημειωματάριο:
«Επικοινωνία με τον thouvou που βρίσκεται στην Ιταλία. Την επόμενη μέρα το απόγευμα θα ξεκινήσει από Γένοβα για να μας συναντήσει κάπου… στα Πυρηναία. Είναι τρελός ο καραφλός είναι τρελός. Αλλά για αυτό τον γουστάρω. Έχουμε προπορία μιας μέρας, στο περίπου, γιατί εμείς είμαστε ήδη στο Carcassone και αν συνεχίσουμε να κινούμαστε δυτικά τότε εκείνος μπορεί να χρειαστεί και δυο μέρες. Βέβαια με τη παράνοια που κουβαλά στο κεφάλι του αυτό το παιδί ποτέ δεν είσαι σίγουρος».

Η επιλογή για το πώς θα εκμεταλλευτούμε το χρόνο μας ωστόσο ήταν εύκολη και αργότερα αποδείχθηκε ότι θα μας έβγαινε σε καλό.

Φωτό: στο Carcassone, αποφασίσαμε να ξοδέψουμε λίγη ώρα αφού έτσι και αλλιώς δεν θα κινούμασταν άλλο δυτικά εκείνη τη μέρα, για να δώσουμε περιθώριο στο thouvou που ήταν 1 μέρα πίσω να μας πιάσει. Μέσα στη μεσαιωνική πόλη ο npat προσεύχεται να πάρει δυνάμεις και να μας πατήσει όλους στις γυροσκοπικές δοκιμασίες που θα μας έβρισκαν στη συνέχεια.


177017

[road spirit]

photo: ο ναός στο Carcassone στέκει επιβλητικός


177018

[road spirit]

Αποφασίσαμε λοιπόν να μην απομακρυνθούμε προς τα δυτικά εκείνη τη μέρα, αλλά να κάνουμε μια κυκλική διαδρομή ώστε να διατηρήσουμε την απόσταση που μας χωρίζει κάπου στη τάξη των 1000 χλμ.

Ο χάρτης μας ήταν ξεκάθαρος : από το Carcassone νότια προς Quillan, από εκεί ένα κύκλο σε πράσινες διαδρομές, από αυτές που χαρακτηρίζονται «φυσικού κάλους» και επιστροφή στο Quillan.

Φωτό: μέσα στα σοκάκια του κάστρου του Carcassone, το απόλυτο εργαλείο? Αυτοκόλητο “I love Demis” ???


177019

[road spirit]

Tip:
Ο D118 που οδηγεί στο Quillan και συνεχίζει νότια, είναι όμορφος και τα συνδυάζει όλα.. Μέχρι την Axat είναι ανοικτό κομμάτι με καλή άσφαλτο και προσφέρεται για γρήγορο στρίψιμο με ροή. Τα street εκεί μπορούν να κάνουν πάρτυ.
Μετά την Axat το τοπίο αλλάζει και γίνεται όπως στον D947 δυο μέρες πριν. Στενό – έως πολύ στενό - και επιβλητικό φαράγγι, νερά, σπασμένη άσφαλτος, αλλά με ον-οφφ το διασκεδάζεις δεόντως!

Φωτό: στον D118 οι πινακίδες μας πληροφορούν ότι πλέον βρισκόμαστε στο στοιχείο μας.


177020

[road spirit]

"The MUST Do" tip!
Oκ, το προηγούμενο ήταν ορεκτικό. Γιατί ακολούθησε το επικό κομμάτι, ο N116 από Mont Luis μέχρι Prades …Ήταν το δώρο που μας έγινε, αυτό που μας βγήκε σε καλό για να περιμένουμε τον Dakarόπληκτο.

Απίστευτο! Στρίψε! Στρίψε! ξανά και ξανά! από αργό πολύ τεχνικό κατηφορικό κομμάτι με αμέτρητες φουρκέτες (που αμα τις ξέρεις τις παίρνεις τάπα, όπως ο τύπος με το Benelli TNT που μας πέρασε ξαπλωμένος), μέχρι ένα παραλήρημα συνεχόμενων S, σε φλατ δρόμο που αμα δεν έχει κίνηση μπορείς ναι μεν να τα κόψεις όλα ευθεία αλλά γιατί να το κάνεις αυτό το μεγάλο ατόπημα? Μιλάμε ότι οι εναλλαγές κλίσεων χτυπούσαν κόκκινα, γρήγορα σαν τις μπάλες των φλίππερ όταν βρίσκουν σε εκείνα τα πλευρικά λάστιχα και εκσφενδονίζονται από τη μια πλευρά στην άλλη αλύπητα! Μιλάμε για ένα κομμάτι δρόμου, μήκους ~ 35 χλμ όπου η μηχανή μένει όρθια για το ελάχιστο δυνατό. Αν δεν είχε κίνηση σε επιμέρους σημεία, τότε θα μιλάγαμε για tilt!

Φωτό: στη λίμνη matemale, στη διαδρομή D118. Το έπος του Ν116 δεν φωτογραφήθηκε, καθώς επρόκειτο για σκληρό πορνό και δεν γινόταν να μας κόψουμε και να μείνουμε με τη … φαγούρα στο χέρι! Κάποια πράγματα καλύτερα να τα αφήνουμε στη φαντασία σας


177022

[road spirit]

the "Magic" tip:
Κάπου εκεί και με τη συνδρομή κυκλοφοριακού μποτιλιαρίσματος σε ένα χωριό κοπήκαμε στα δυο, χαθήκαμε με τον νπατ. Αφού κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό σε νερό και στερεά καύσιμα, το παραλήρημα του N116 έδωσε τη θέση του σε σκηνικό βγαλμένο από τον άρχοντα του δαχτυλιδιών είπα εγώ, για ξωτικά, μαγείες και άλλα τέτοια ειπε ο νπατ.
Εκεί μέσα στο D14-D84-D17 από Prades μέχρι Axat … Εκεί μέσα? τι εννοεί το ποιητή? εννοεί ότι πήγανε και φυτέψανε ένα δρόμο μέσα σε ένα μαύρο δάσος. Είχε αρχίσει να ρίχνει που και που καμιά σταγόνα, γενικώς μύριζε βροχή, το δάσος σκούρενε, δεν έμπαινε φως ήλιου εκεί μέσα. Το μέρος ήταν απόκρυφο, μυστικιστικό και κάποια στιγμή με είχε συνεπάρει τόσο πολύ που νόμιζα ότι άκουγα μυθικές σειρήνες. Τελικά θέλω να πιστεύω ότι ήταν βουητό από το αράι μου, αλλά είχα πάθει κοκομπλόκο… Το γιατί όμως ο νπατ, που έκανε μόνος του τη διαδρομή αφου είχαμε χωριστεί, θα μας πει ότι άκουγε και αυτός διάφορα δε ξέρω πόση σύμπτωση μπορεί να κρύβει. Μπρρρρ …

Φωτό: το Col de Jau βρίσκεται στο τελείωμα του D14 και στην αρχή του μαγικού D84


177023

[road spirit]

Tip :
To D14-D84-D17 είχε στροφιλίκι βεβαίως βεβαίως, απλά στην περίπτωση ετούτη ηταν πολύ στενό (δεν χωράνε 1 αυτοκίνητο και η μοτο αν συναντηθούν, σε μεγάλο τμήμα της διαδρομής), και η άσφαλτος ενώ κρατάει τρελά (κατράμι μαύρη, προδιαγραφών «το πιο χοντρό γυαλόχαρτο») έχει τόσο έντονο ανάγλυφο με αποτέλεσμα οι αναρτήσεις να μη σταματάνε το χορό. Επιπλέον το πολύ ψιλό χαλίκι διάσπαρτο σε σημεία έκανε το παιχνίδι να θέλει προσοχή.

Φωτό: Col de Jau


177024

[road spirit]

Εν τω μεταξύ κάπου μακριά ο παλαβός με το ντακάρ ήταν καθοδόν.

Σημειωματάριο:
«Ξημερώματα…
6 παρά και ξυπνάω μέσα στη σκηνή μου από τον ήχο εισερχόμενου μηνύματος στο κινητό μου.
"Είμαι έξω από το κάμπινγκ".
Αν πω ότι συγκινήθηκα όταν βγήκα έξω και πήγα μέχρι την είσοδο και τον είδα να κάθετε εκεί, θα με πουν κάπως? Ασταδιάλα ...
Ρε καριόλη έκανες 1000 κάτι χλμ για να μας πιάσεις και να συνεχίσουμε παρέα, οδηγώντας όλη νύχτα από Γένοβα μέχρι Quillan, ε ασταδιάλα ένιωσα κάπως. Από τις στιγμές του ταξιδιού που δεν θα ξεχάσω .... »

Φωτό: η υπερένταση και ο ενθουσιασμός μας καλούσαν κάθε βράδυ πριν σβήσουμε στις σκηνές μας να υγιαίνουμε με καυτό νερό της λεβεντογένας Κρήτης. Η γκαζόζα «Φήμη» εξυπηρέτησε καθαρά σκοπούς καμουφλάζ. Μέσα κρύβονται πολλά οκτάνια. Ο ΠορτοκαλοΜάικ είχε φέρει στα μπαγκάζια του αρκετές από αυτές τις «χειροβομβίδες»


177025

[road spirit]

Η επόμενη μέρα μας βρήκε, και τους 5 πλέον, στη καρδιά των Πυρηναίων να κάνουμε τα C. de Port (1250 m.), C. de Portet de Aspet (1069 m.), C. de Ares (797 m.), C. de Peyresourde (1569 m.). Διαδρομή για να ανοίγει το μάτι και η ψυχή.


Φωτό: col de Port


177026

[road spirit]

Σε πολλές από τις διαδρομές του ταξιδιού τα ποτάμια είναι άφθονα και δίπλα τους βρίσκαμε ευκαιρία για διάλειμμα τα μεσημέρια και αναπλήρωση δυνάμεων. Μεγάλος χορηγός των πικνικ μας τα Carrefour. Ε, περί χορηγίας πρόκειται, όταν βρίσκεις φθηνότερα από ότι στην Ελλάδα αρκετές από τις προμήθειες που συνιστούν το γεύμα σου και κρατάς το budget του ταξιδιού χαμηλά. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι για τη μαλακία που μας δέρνει εδώ και το κόστος ζωής.
Είχαμε και τις άτυχες επιλογές μας βέβαια, με κάτι τυποποιημένες σαλάτες που δεν τρωγόντουσαν. Ή να θυμηθώ καλύτερα το ... :

Σημειωματάριο:
«η κονσέρβα πολυσαλάτα ήταν με κοτόπουλο αλλά για κάποιο περίεργο λόγο γευόμουν τόνο. Την έφαγα τη σαλάτα αλλά μαζί και το δούλεμα απο τους άλλους. Ας όψονται τα γαλλικά …»

Photo: κακοπέραση …μετά τη μάσα ακολούθησε οριζοντίωση στο γρασίδι


177027

[road spirit]

Φωτό: κοντά στη Massat


177028

[road spirit]

Σημειωματάριο:
«H μετάβαση στα κεντρικά πυρηναία από τη γαλλική πλευρά στην ισπανική οδηγεί σε άλλο κόσμο».

Τιp:
Η διαδρομή A138 μετά το τούνελ Bielsa μέχρι την Ainsa είναι καλή αλλά δεν θυμίζει βέβαια τη γαλλική πλευρά. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της ευρύτερης περιοχής. Βρίσκεσαι στη γαλλική πλευρά (hautes Pyrenees) και η βλάστηση οργιάζει, η θερμοκρασία είναι ιδανική. Περνάς στην ισπανική (επαρχία Huesca) και αμέσως το τοπίο αρχίζει και κιτρινίζει με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει κατά 6ο C κατ’ ελάχιστον…

Photo: λίγο πριν περάσουμε "απέναντι"


177029

[road spirit]

Tip:
Οδηγικά, ο δρόμος δεν είναι αδιάφορος αλλά δεν φτάνει τη μαγεία των Haute Pyrenees. Έχει καλή άσφαλτο, όμορφες στροφές, αρκετά πιο ανοιχτές από ότι είχαμε συνηθίσει στη γαλλική πλευρά, και αισθάνομαι ότι αν δεν με είχε βαρέσει η ζέστη κατακέφαλα θα τον απολάμβανα πολύ περισσότερο.

Photo: πέρασμα συνόρων μέσα από το τούνελ bielsa, ~ 1.820 μ υψόμετρο


177031

[road spirit]

Φτάνοντας Ainsa τρώμε ένα μικρό ξενέρωμα καθώς ο δρόμος έχει μια λωρίδα ανα κατεύθυνση και ξαφνικά αρχίζει να σχηματίζεται ουρά χιλιομέτρων από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, αναγκάζοντας μας να κινηθούμε πολύ αργά αφού με τις βαλίτσες να προεξέχουν θέλει προσοχή.
Δεν πρέπει να ήταν καν 12:00 και το θερμόμετρο έδειχνε ήδη τους 33ο , σκεφτόμουν πόσο έχει να ανέβει ακόμα, για πόσο έχει να κρατήσει αυτό το μποτιλιάρισμα και κάπου εκεί αποφάσισα ότι δεν αντέχω να σταματήσω στην Ainsa για να αναζητήσω το φωτογραφικό στόχο της ημέρας.

Φωτό: η εικόνα είναι δανεική απο το internet … Αυτός ήταν και ο μόνος λόγος που είχα χαράξει διαδρομή νότια αφήνοντας πίσω μας την οροσειρά. Να βρούμε την βυθισμένη εκκλησία στην Ainsa


177033

[road spirit]

Ε, δεν τη πάλευα για να το πω απλά. Άσε που μου ήρθε φλασιά ότι ναι μεν «βυθισμένη», αλλά είχα δει και φωτός που κατά καιρούς, λόγω πτώσης της στάθμης των νερών στη τεχνιτή λίμνη, ολόκληρη η εκκλησία αναδυέται και τότε χάνεις το αξιοθέατο της υπόθεσης… Άσ’το, στην μάχη αυτή επικράτησε η αίσθηση του ιδρώτα να ποτίζει την κορντούρα και υπέκυψα…. Φύγαμε …

Tip:
Μετά την Ainsa και μέχρι το Barbastro σε γενικές γραμμές το σκηνικό παραμένει ίδιο, αλλά προς το τέλος έχουμε εγκαταλείψει πλέον ότι πρασινάδα υπήρχε και οδηγούμε σε τοπίο εντελώς άγονο και ξερό.

Φωτό: κοντά στην huesca


177034

[road spirit]

Tip:
Τα ίδια συνεχίζονται και μετά το Barbastro, έχοντας πλέον στρίψει δυτικά με πορεία για Huesca. Πια δεν μιλάμε για Πυρηναία, εδώ μιλάμε για καταστάσεις Mexico. Ο δρόμος …. από Barbastro μέχρι Huesca είναι εντελώς αδιάφορος, εκτός και αν σας αρέσουν εικόνες από εκτάσεις με ξερό χόρτο δεξιά, το ίδιο και αριστερά και στη μέση ένας δρόμος να πηγαίνει…

Σημειωματάριο:
«Μετά το Barbastro είχε πλέον μεσημεριάσει για τα καλά και η ένδειξη στο καντράν της μοτο έδειχνε θερμοκρασία περιβάλλοντος 38ο . Στάση επειγόντως! Που ρε καραμήτρο, πού? Που δεν υπάρχει σκιά όσο πιάνει το μάτι και κανένα άνοιγμα στο δρόμο. Τελικά φτάσαμε σε βενζινάδικο και το νερό που είχα μαζί μου στο σακίδιο παρόλο που είχε βράσει και δεν πινόταν, το αισθάνθηκα πολύ δροσιστικό όπως το άδειαζα ολόκληρο στο κεφάλι μου.»
»»Η Huesca ήταν μια πόλη φάντασμα, όλα κλειστά, ψυχή στους δρόμους. Μετά από ένα break μαζέψαμε δυνάμεις για να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο πιο πολλά χλμ αντέξουμε στο υπόλοιπο της ημέρας και να βρούμε ένα κάμπινγκ… Φυσικά τα όρια τις αντοχής μας τοποθετούνταν καμιά 100η χλμ παραπέρα, ήμασταν κλασμένοι ολικώς! Το μέρος βρέθηκε, ένα camping πάνω στη λίμνη Yelsa, και δεν θυμάμαι να έχω απολαύσει άλλη φορά τόσο πολύ βουτιά σε πισίνα!»

Φωτό: στην Ισπανία η βενζίνη είναι (ήταν) φθηνή. Αντιθέτως στη Γαλλία βάζαμε με μέσο όρο πάνω από 1,4 / lit. Στη φωτό, μόλις έχουμε διασχίσει το τούνελ Bielsa και πατάμε για πρώτη φορά Ισπανικό έδαφος. Η πρασινάδα που φαίνεται δε θα διαρκέσει για πολύ ακόμα …


177037

[road spirit]

Φωτό: άφιξη στη Pamplona. η διαδρομή από τη λίμνη Yelsa μέχρι την Παμπλόνα είναι αδιάφορη μιας και στην αρχή ο επαρχιακός Ν240 δεν προσφέρει καμιά ομορφιά και εν συνεχεία η εθνική (χωρίς διόδια) Α21 είναι αυτό που είναι. Εθνική ...


177041

[road spirit]

Φωτό: Στη πόλη που αμολάνε τους ταύρους στους δρόμους και οι μπουζουκοκέφαλοι τρέχουν να γλυτώσουν, φτάσαμε πρωί και οι ρυθμοί των κατοίκων ήταν ακόμα νωχελικοί. Αφήνουμε τα μηχανάκια σε ένα στενό με διαγράμμιση για παρκάρισμα μοτό και περπατάμε σε κεντρικό πεζόδρομο με τα περισσότερα μαγαζιά να είναι κλειστά ακόμα. Κεντρική πλατεία, πρωϊνός καφές και ο νπατ ειδοποιεί ότι ρύθμισε ένα θέμα με τις κλειδαριές στις βαλίτσες και έρχεται να μας βρεί …


177043

[road spirit]

Φωτό: pamplona, taberna ??


177044

[road spirit]

Tip:
Από Παμπλόνα μέχρι San Sebastian είχαμε δυο επιλογές, τον Α15 (εθνική) και τον N121A που στον χάρτη που είχα μαζί μου απεικονίζεται πράσινος. Δεν θέλει ρώτημα, αυτόν επιλέξαμε αν και τελικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, μιας και δεν έχω καμία ιδιαίτερη ανάμνηση από αυτό το δρόμο.

Φωτό: Βρισκόμαστε στην αυτόνομη κοινότητα της Navarra η οποία όσο αφορά τη διοικητική διαίρεση είναι διακριτή από την αυτόνομη κοινότητα των Βάσκων. Ωστόσο οι επιγραφές έχουν διπλή γραφή, ισπανικά και βασκικά, αφού πολιτισμικά και ιστορικά και η Νavarra θεωρείται περιοχή βάσκων.


177046

[road spirit]

Οι επόμενες τρεις μέρες ήταν αφιερωμένες στο San Sebastian, σε τοπικές βόλτες και όχι ιδιαίτερα σε ξεκούραση αφού ολημερίς περπατούσαμε στη πόλη. Όπως έγραψα και στην αρχή, η πόλη μας έκανε φοβερή εντύπωση. Πολύ όμορφη και όπως χαρακτηριστικά είπε ο νπατ με δόσεις κοσμοπολίτικης περιοχής αλλά και αλητείας μαζί.

Φωτό: άφιξη στο SanSeb


177048

[road spirit]

Φωτό: η βουτιά στον Ατλαντικό έγινε, στη παραλία του ΣανΣεμπ.
Δυστυχώς βουτιά έκανε και το κινητό μου, άθελα του φυσικά, όταν η παλίρροια μας αιφνιδίασε στέλνοντας τα νερά προς το μέρος μας πολύ πιο γρήγορα από ότι αρχικά φαινόταν. Μεταξύ αράι και νόκια, προτίμησα να σώσω το 1ο …


177049

[road spirit]

φωτό: βόλτα στην παραλιακή


177050

[road spirit]

φωτό :παρατηρήστε τα σημάδια από σφαίρες στους τοίχους


177051

[road spirit]

φωτό: Kursaal Congress Palace and Auditorium (http://en.wikipedia.org/wiki/Kursaal_Palace)


177052

[road spirit]

...


177053

[road spirit]

φωτό: ε, το 1ο βράδυ έπρεπε να το γιορτάσουμε κάπως (λες και δε μας φτάναν οι ρακές κάθε βράδυ στα κάμπινγκ). Βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης τα οποία είναι γεμάτα απο τα tapas bar. Παρατηρήστε τα καπνιστά κρέατα που κρέμονται πάνω απο το bar και τα κεφάλια των πελατών


177054

[road spirit]

σύντομο photo break απο τη πόλη του san sebastian :


177055

[road spirit]

,


177056

[road spirit]

...


177057

[road spirit]

ο καιρός αρχίζει και αγριεύει


177058

[road spirit]

το ύψωμα igeldo


177059

[road spirit]

φωτό: ε, και το 2ο βράδυ έπρεπε να το γιορτάσουμε κάπως :lol: (η φωτό είναι απο το 1ο βράδυ, αλλά δεν έχει απολύτως καμία σημασία :smokin: )


177060

[road spirit]

όμορφα είναι απο το Igeldo με θέα προς το κόλπο της πόλης


177061

[road spirit]

photo: το camping μας στο Igeldo. Tο βράδυ έριξε βροχή με το τουλούμι, κάποιες σκηνές άντεξαν, κάποιες όχι


177062

[road spirit]

photo: Parte Vieja (παλιά πόλη) of San Sebastian


177063

[road spirit]

βουτιές στη Parte Vieja


177064

[road spirit]

ανεξαρτησία


177065

[road spirit]

Στο San Sebastian ο καιρός γενικά ήταν άστατος και τις 3 μέρες που μείναμε. Τη τελευταία κάναμε μια βόλτα δυτικά προς κάτι όμορφα ψαροχώρια.

φωτό: στη Getaria τρώμε νερό απο πάνω, νερό και από τη θάλασσα. Παρατηρήστε 3 φιγούρες στο δεξί άκρο της φωτό... τρελοί surfers με τέτοιο καιρό


177066

[road spirit]

photo: στη Zarautz


177067

[road spirit]

photo: Zarautz


177068

[road spirit]

photo: στη Zumaia


177069

[road spirit]

photo: Zumaia


177070

[road spirit]

και φυσικά το 3ο και τελευταίο βράδυ έπρεπε να το γιορτάσουμε κάπως :lol: :lol:


177071

[road spirit]

φωτό: το γλυπτό El peine de Viento (το χτένι του ανέμου) στο δυτικό άκρο του la concha bay, στο σαν σεμπ. Δε ξέρω γιατί αλλά νομίζω ότι είναι η καλύτερη φωτό που έχω τραβήξει στο ταξίδι… για να βγει όμως, η φωτογραφική έφαγε πολύ αλάτι αφού φύσαγε έντονα και η θάλασσα έσκαγε πάνω. Gora Donostia, αποχαιρετισμός... αύριο φεύγουμε


177072

[road spirit]

Αναχώρηση από San Sebastian. Φυσικά θα ακολουθούσαμε το ίδιο μοτίβο με αυτό είχαμε όταν ερχόμασταν. Όσο το δυνατόν περισσότερο βουνό, πάσο, και επαρχιακό. Επιλέγουμε να ακολουθήσουμε τον D918 σε γαλλικό έδαφος και οι λόγοι προφανείς: πράσινος στο χάρτη, ακολουθεί την οροσειρά και τη συνοριογραμμή, μας ξαναοδηγεί στην Ισπανική πλευρά από όπου αργότερα θα ξαναγυρίσουμε προς τα βόρειοανατολικά να εισβάλλουμε για άλλη μια φορά στα γαλλικά πυρηναία.

Tip:
Στον D918 tα πρώτα χλμ είναι όλα μέσα σε αστικές, προαστιακές περιοχές και στην αρχή μπλεκόμαστε με τις ταμπέλες. Αυτό πρέπει να κράτησε κάπου μέχρι το Campo les Baines. Μετά τα σπίτια αραίωσαν, η διαδρομή πραγματικά πρασίνισε και ήμασταν πάλι στα Πυρηναία. Δλδ μια από τα ίδια, μη τα ξαναλέμε. Επιστροφή στις αθλοπαιδιές!
Παρόλο που βρισκόμαστε σε γαλλικό έδαφος, όλα τα χωριά τα οποία συναντήσαμε κατά μήκος του D918 είχαν μάλλον έντονο το βασκικό στοιχείο. Βασκικές σημαίες σε μπαλκόνια, τα ονόματα των χωριών γραμμένα και στις δυο γλώσσες, βασκικές επιγραφές εδώ και εκεί.

Φωτό: Κατά τους βάσκους, η χώρα τους καλύπτει 7 περιοχές . Αναφέρονται σε αυτές συλλογικά ως "Zazpiak Bat" στη γλώσσα τους, που στα αγγλικά αποδίδεται ως "The Seven Are One." Στη φωτό φαίνονται οι επτά επαρχίες. Οι ανοιχτές κίτρινες βρίσκονται σε γαλλικό έδαφος, οι μωβ εντάσσονται στην τυπικά Αυτόνομη Κοινότητα των Βάσκων και η πράσινη είναι η Αυτόνομη Κοινότητα της Navarra


177073

[road spirit]

Puerto de Ibaneta και δρόμος Ν135 :

Mέχρι εκείνη τη στιγμή σε όλο το ταξίδι δεν είχαμε κάνει ανάβαση πάσου με τον καιρό να δείχνει απειλητικός . Ότι θα αρχίσει να βρέχει, ο ουρανός να είναι μια καταχνιά, το σύννεφο χαμηλά να γλύφει το βουνό κλπ …
Το έχω ξαναπεί, προσωπικά αυτές οι αναβάσεις έτσι μου αρέσουν, με τον καιρό να κλείνει. Όταν λοιπόν η διαδρομή στον Ν135 άρχισε να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα, να έχει υγρασία, και να κρυώνει, ψιλοχαμογελούσα μέσα από το κράνος μου.

Φωτό: στάση στο Puerto de Ibaneta ή αλλιώς port de la Ibaneta ή Roncevaux Pass


177074

[road spirit]

Tip
Το στροφιλίκι στον Ν135 είναι πολύ καλό. Ωραία χάραξη με συνεχόμενη σφικτή ροή και με άσφαλτο πολύ καλής πρόσφυσης αν και με κάποια μπαλώματα σε σημεία.

Σημειωματάριο:
«Σε μια κλειστή δεξιά ανηφορική η γραμμή μου είναι τέτοια που βάζω το μπροστινό μου σε μπάλωμα ενώ ήμουν πλαγιασμένος. Στην όψη δεν φαινόταν απειλητικό για αυτό και όταν είδα ότι θα περνούσα από πάνω του δεν έκανα κάτι για να διορθώσω. Με το πάτημα όμως η μηχανή μάλλον κούνησε άσχημα. Λέω μάλλον, γιατί ναι μεν τραντάχτηκα, αλλά κρατώντας γκάζι ανοιχτό δεν αισθάνθηκα καμία ανησυχία, πέρα από το χάλασμα της ροής μου και ότι μείωσα τη κλίση της μοτο. Όμως, ο νπατ ακολουθώντας από πίσω τα είδε αλλιώς τα πράγματα. Αργότερα στη στάση που κάναμε στο Ibaneta μου είπε «κούνησε τόσο πολύ εκεί που σκέφτηκα, πάει, έφυγες…».

Φωτό: στο Ibaneta


177075

[road spirit]

Φωτό: Ibaneta


177076

[road spirit]

Φωτό: Στο πάσο, η ατμόσφαιρα είναι έντονα φθινοπωρινή. Το σύννεφο κινείται γρήγορα, έχει υγρασία, και δόση ψύχρας. Ορατότητα πέρα από το πλάτωμα στο πάσο, μηδέν. Στη κατάβαση, αρκούν μόνο λίγες στροφές για να βρεθούμε σε ηλιόλουστο περιβάλλον με αισθητά ανεβασμένη τη θερμοκρασία. Λες και περάσαμε πύλη σε άλλη διάσταση


177077

[road spirit]

Tip:
Κατευθυνόμαστε νότια, και πλέον επί ισπανικού εδάφους ο δρόμος είναι ο NA140, μέσα από γραφικά χωριά, συμπαθητικά, και καλή διαδρομή.
Στην Isaba o ΝΑ140 τερματίζει διασταυρούμενος με τον Ν1370 τον οποίο και πήραμε προς βορρά, εχμμ για τι άλλο? για να ξανανεβούμε σε υψόμετρο και να μπούμε για άλλη μια φορά στην καρδιά τωv Πυρηναίων. Σαφώς πιο ενδιαφέρον ο Ν1370 από τον ΝΑ140. Περισσότερη πρασινάδα, περισσότερα νερά, καλύτερο στροφιλίκι και περισσότερη ανάβαση.

Πριν περάσουμε τα σύνορα – και ο Ν1370 αλλάξει αρίθμηση σε D132 - ανεβαίνουμε στο Col de la Pierre St. Martin (1760 m.). Άλογα ελεύθερα, σημεία με εκπληκτική θέα.

φωτό: στο Col de la Pierre St. Martin, περιοχή Pyrennes Atlantiques και πιθανόν θέα προς ατλαντικό αν οι συνθήκες ορατότητας ήταν ιδανικές


177078

[road spirit]

photo: peligro! Πολύ σύντομα αφήνοντας πίσω μας το τελευταίο Col μας πρόλαβαν τα σύννεφα. Δεν κάναμε πολύ απόσταση μέχρι να βρεθούμε σε κατάσταση ελάχιστης ορατότητας


177079

[road spirit]

O D132 βόρεια, διασταυρώνεται πολύ σύντομα με τον D918 με τον οποίο είχαμε ξεκινήσει τη μέρα μας. Τα πάσα συνεχίζονται : C. de Soudet (1540 m.), Pas de Guilhers (1436 m.), C. de Labays (1351 m.). Τοπίο: ίδιο όμορφο. Οι δρόμοι: πάντα «στραβωμένοι», δεν υπάρχει ευθεία εκεί πάνω.

Φωτό: Κατασκηνώνουμε στο Eaux Bonnes, σε ένα εκπληκτικό σημείο. Το camping είναι περίπου στα 800 μ, ένα μεγάλο πλάτωμα με γρασίδι και γύρω γύρω βουνό και δάσος.


177080

[road spirit]

Σημειωματάριο:
«Ξυπνάς το πρωί όλος κέφι για μια ακόμη φορά και για μια στιγμή σκέφτεσαι «μα καλά ρε, ξυπνάω 7 το πρωί? στις διακοπές μου?». Η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου ήταν απλά ένα χαμόγελο, ένα κοίταγμα στη μηχανή και δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο…»
Ποτέ άλλοτε τα πρωινά ξυπνήματα δεν είναι τόσο ευχάριστα, «ανώδυνα», όσο σε ένα ταξίδι δρόμου σαν και αυτό.

Col de Abisque.
Ξεκινάς όλος κέφι να κάνεις το πρώτο από αρκετά πάσα σε μια μέρα, κατηφορίζεις το χωματόδρομο που σε βγάζει από το κάμπινγκ, σταματάς να ελέγξεις αριστερά αν έρχεται κανείς ανυπομονώντας να ανοίξεις γκάζι και να αφεθείς στον δρόμο και όντως κάποιος έρχεται μόνο που είναι «πεζό δυο» ο τύπος, «βρε όρεξη που την έχει να πηγαίνει τρέξιμο πρωϊνιάτικα στο βουνό και στην ανηφόρα κιόλας!»
Κάτι δε μου άρεσε στην εικόνα όμως. Δεν μου άρεσε ότι πιο πίσω του έτρεχαν και άλλοι… όταν κοίταξα και δεξιά, προς τα εκεί που θα πηγαίναμε, είδα ακόμα μερικούς να απομακρύνονται τρέχοντας. «Εεε έλεος ρε μλκ!».

Φωτό: Αγώνας επίσημος, ανεπίσημος, δεν ξέρω τι ήταν, αλλά ήταν αγώνας! Και εμείς ξαφνικά βρεθήκαμε στη μέση!


177081

[road spirit]

Πάμε και αν μας πουν τίποτα, μας είπαν! Αρχίζει η πιο άχαρη και κωμική ανάβαση πάσου ρε πούστη μου με μηχανές. Πηγαίναμε με 20 χαω (?) ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στους δρομείς. Που και που άνθρωποι τις οργάνωσης στην άκρη του δρόμου να μας κοιτάνε, μερικές μηχανές επίσης της οργάνωσης με φωτογράφο πίσω, με τα γιλέκα τους και τα σχετικά. Το αποκορύφωμα ήταν στο τερματισμό ο οποίος φυσικά ήταν στο πάσο (βλ. προηγούμενη φωτό).
Είχαν στήσει αψίδα τερματισμού, κόσμος περίμενε, βαν της τηλεόρασης με την αντένα σε έκταση και η κάμερα να τραβά τους τερματίσαντες. Και εμάς … ! και κάπου εκεί ο τύπος που είχε το μικρόφωνο και σπήκαρε από τα μεγάφωνα το ηβέντ : «γαλλικά γαλλικά γαλλικά… λε μοτο». Μλκες το μοτό.γκρ πήρε τερματισμό στο Abisque! Λες να μας έδειξε και λάιβ η τιβι?

Φωτό: Col de Abisque. Έχουμε πάει και έχουμε κρυφτεί πίσω από τη καφετέρια-κιοσκι για τα σουβενίρ στο πάσο, αφού μάλλον τους χαλούσε η παρουσία μας.


177083

[road spirit]

Φωτό: Col de Abisque


177086

[road spirit]

...


177089

[road spirit]

Φωτό: ελεύθερα άλογα στο col de soulor, ανάμεσα στα Abisque kai Tourmalet


177091

[road spirit]

Col du Tourmalet (2,115 m)
τους τα είχα πρήξει σε όλο το ταξίδι, θα πάμε εκεί θα πάμε τουρμαλέτ...
Το πάσο αυτό είναι ο υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος στα κεντρικά Πυρηναία. Βρίσκεται στη Γαλλική πλευρά, στη περιοχή Hautes Pyrenees. Η ανάβαση από τη δυτική πλευρά έχει μήκος 19 χλμ και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Ωστόσο επειδή είναι δημοφιλής προορισμός έχει αρκετή κίνηση και αυτό περιορίζει πάρα πολύ το fun factor του στριψίματος. Η θέα όμως αποζημιώνει.

Φωτό: Τουρμαλετ


177094

[road spirit]

Φωτό: Col du Tourmalet & Tour de France. Tο πάσο είναι από τα ποιο φημισμένα αφού έχει μπει στον αγώνα 47 φορές. Το άγαλμα αναπαριστά τον Octave Lapize στην προσπάθεια του να κατακτήσει τη κορυφή του πάσου


177096

[road spirit]

αφήσαμε τα σημάδια μας oeo moto.gr


177097

[road spirit]

Και τραβήξαμε ξανά προς το επόμενο πάσο ενω λίγο αργότερα γυρίσαμε σε Ισπανικό έδαφος με κατεύθυνση προς Ανδόρα. Το ανεξάρτητο αυτό κρατίδιο θέλαμε να το επισκεφτούμε λόγω αφορολόγητου καθεστώτος και να το εκμεταλλευτούμε αφενός για φθηνή αλλαγή ελαστικών που ήταν επιτακτική για τον thou-vou, αφετέρου για πιθανά ψώνια για όλους μας.

Tip:
το πάσο Bonaigua και τον δρόμο C18 που οδηγεί προς και από αυτό, προσωπικά δεν τα χάρηκα γιατί ήμουν τόσο κομμάτια που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Κρίμα γιατί είχε φρεσκοστρωμμένη άσφαλτο και οι στροφές ήταν σκέτος πειρασμός. Έντονα ανηφορικό και κατηφορικό κομμάτι με κλειστές τεχνικές φουρκέτες. Ο δρόμος αυτός με σβέλτο ρυθμό θα πρέπει να είναι πραγματικά απολαυστικός, ειδικά ανεβαίνοντας τον από την νοτιοανατολική πλευρά, δλδ ανάποδα από ότι το πήγαμε εμείς. Στα υπόψη …

Φωτό: πορτ Bonaigua


177101

[road spirit]

Shopping Andorra Tip:
Το κρατίδιο – πόλη είναι ουσιαστικά ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, με χιλιάδες επισκέπτες να εισρέουν και από τις δυο πλευρές των συνόρων (Γαλλία – Ισπανία) με αποκλειστικό σκοπό τις φθηνές αγορές. Στο έμπα – έβγα, υπάρχουν τελωνιακοί σταθμοί καθώς η Ανδόρα δεν έχει ενταχθεί στην Ε.Ε. (οι τιμές πάντως είναι σε euro ), ωστόσο οι έλεγχοι είναι τυπικοί και δειγματοληπτικοί. Εξάλου δεν θα γινόταν αλλιώς. Σε μια ουρά χιλιομέτρων, 4-5 τελωνιακοί υπάλληλοι πόσα αυτοκίνητα να σταματήσουν? τι να πρωτοκοιτάξουν? Περίπου 1 στα 20 τσιμπάνε, έτσι το εκτίμησα με το μάτι καθώς περνούσαμε αναχωρώντας.

Ψώνια δεν έγιναν. Αναφέρομαι σε είδη μοτοσυκλέτας και εξοπλισμό αναβάτη, όχι σε συνολάκια prada. Οι τιμές λοιπόν σε αρκετά είδη ήταν ιντερνετικές. Δλδ για όποιον γνωρίζει καλά τα ιντερνετικά μαγαζιά του εξωτερικού και οι διαδικτυακές αγορές, το paypal και οι πιστωτικές κάρτες δεν τον τρομάζουν, πολύ απλά δεν βάζει την Ανδόρα στο πρόγραμμα, την παρακάμπτει. Δεν αξίζει. Δεν έχει να δεις τίποτα αξιόλογο, θα φας τρελό πήξιμο σε κίνηση και ζέστη και θα καταλήξεις να χάσεις πολλές ώρες από το χρόνο σου. Αυτά για Αύγουστο μηνα, δεν ξέρω τι μπορεί να ισχύει σε χειμερινή περίοδο. Άλλα δεδομενα, άλλα γούστα (είναι θέρετρο σκι).

Στην Ανδόρα αποχαιρετιστήκαμε με το θουβου ο οποίος έπρεπε να επιστρέψει 2 μέρες νωρίτερα από εμάς. Έφυγε ο τεράστιος μόνος του λοιπόν, και για την επική επιστροφή του δεν γράφω, δεν μπορώ να φανταστώ την εμπειρία να πρέπει να οδηγήσεις βράδυ σε autostrada και να σου καίγονται τα φώτα.

[road spirit]

Δυο μέρες μετά βρισκόμαστε να έχουμε κατασκηνώσει στο Apt. To βράδυ κάνουμε μια βόλτα και αράζουμε για φαγητό σε συμπαθητικό εστιατόριο. Εκεί μας προέκυψε το col de la bonette, δεν υπήρχε στις βλέψεις μας για αυτό το ταξίδι. Σκεφτόμασταν να αράζαμε μια μέρα στο Apt ή κάπου εκεί κοντά, με σκοπό να ξεκουραστούμε. Μια μέρα χωρίς οδήγηση.
Ενώ περιμέναμε να μας σερβίρουν το εντρεκότ τρε τρε μπιεν κουίτ (καλοψημένο ρεεεε!), το εντρεκοτ απουά και τα λοιπά γαλλικά εδέσματα, ανοίγει το χάρτη ο νπατ:

- «Να, αύριο πάμε λίγο από δω, να βγούμε Barcelonette και κάπου εκεί να αράξουμε. Λίγα χλμ, καμιά 100ή είναι, μια μικρή ημερήσια βόλτα, θα έχουμε και υπόλοιπο ημέρας για να αράξουμε να ξεκουραστούμε», αυτά ήταν τα λόγια του, ή καπως έτσι τεσπα.
- σεμουά : «Δλδ δε θα αράξουμε εδώ? έτσι είχα καταλάβει ρε σεις… ε, …ώπα… τι είπες μόλις πριν λίγο? Barcelonette?”
- νπατ : ναι
- ΤΙ BARCELONETTE ΡΕ, ΑΜΑ ΠΑΜΕ BARCELONETTE τότε θα πάμε COL de LA BONETE, δίπλα είναι!

Σιγή ιχθύος, κοιτάζονται μεταξύ τους με ένα βλέμμα που μαρτυρούσε την απορία τους («Τι είναι το LA BONETTE ρε τζόν?») ενώ από μέσα μου σκεφτόμουν χαρακτηριστικά «κατάλαβα, αρχίδια θα ξεκουραστούμε».

Με το που έπιασε λίγο τόπο το σκληρό και αμάσητο μοσχαρίσιο φιλέτο – εμ, το ήθελα τρε τρε μπιεν, είχε πάντως γεύση - , επανήλθα: « ρε σεις, το col de la Bonette είναι το υψηλότερο πάσο της Ευρώπης. Κάπου στα 2800. Αν πάμε προς Barcelonette, τότε ΘΑ ΠΑΜΕ και από εκει»…

Φωτο: ανεβαίνονας στο col de la bonette


177102

[road spirit]

Νομίζω είναι αντιληπτό ότι όχι μόνο δεν έφεραν αντίρρηση αλλά μάλλον χαμογελούσαν υποχθόνια ...

Tip:
Το col de la bonette βρίσκεται στις Γαλλικές Άλπεις, εντός του εθνικού πάρκου Mercantour και πάνω στα όρια των περιοχών Alpes Maritimes και Alpes de Haute Provence. Πολύ κοντά βρίσκονται επίσης τα σύνορα με την Ιταλία.
Συχνά το μπερδεύουν με το Col de Restefond, (ακόμα και ορισμένοι χάρτες το έχουν σηματοδοτημένο ως το 2ο). Στην πραγματικότητα, το Restefond βρίσκεται 1 χλμ πιο κάτω, στην κατεύθυνση προς Jaussiers.

Φωτό: όλη η περιοχή έχει άγρια ομορφιά. Οδηγικά ο δρομος έχει αρκετά ενδιαφέρον απλά θέλει λίγη προσοχή λόγω στενότητας σε ορισμένα σημεία και … απύθμενης χαράδρας σε περίπτωση που φύγει κανείς προς τα κάτω (κοινώς, θα σε βρούν στην Αυστραλία)


177103

[road spirit]

Αντικειμενικά δεν πρόκειται για το υψηλότερο πάσο, μιας και ως πάσο θα ορίζαμε ένα δρόμο που βγαίνει σε αυχένα ορεινού όγκου, προκειμένου ανεβαίνοντας να περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη και να συνεχίσεις με κατάβαση.

Φωτό: το πραγματικό Col de la Bonette βρίσκεται στα 2715 μ. κατατάσσοντας το 4ο, πίσω από το Col de Iseran, το Passo Stelvio και το Col Agnel. Είναι ο δρόμος που βγαίνει από δεξιά στην φωτό. Αυτό που πήγαν και έκαναν, ήταν να στρώσουν μια διαδρομή που κυκλώνει τη κορυφή του βουνού (Cime de la Bonette) που φαίνεται πίσω αριστερά. Το κομμάτι του ασφαλτοστρωμένου δρόμου που κάνει τη λούπα ανεβαίνει μέχρι τα 2803 μ. και είναι ο 2oς υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος, ελεύθερος σε κυκλοφορία, δρόμος στην Ευρώπη, αλλά δεν λογίζεται ως «πάσο».


177104

[road spirit]

more paso-mania tips:
o ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος, ελεύθερος σε κυκλοφορία, στη Ευρώπη είναι ένα αδιέξοδο στην Αυστρία, ο Ötztal Glacier Road (2830 μ). Υπάρχει ακόμα υψηλότερος δρόμος, το αδιέξοδο Pico de Veleta (~ 3400) στο βουνό mulhacen, Νότια Ισπανία. Ο δρόμος όμως μετά τα 2500 δεν είναι προσβάσιμος (μπάρα, στρατιωτικό φυλάκιο).

Weather tip:
Λίγο μετά τη Barcelonete η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 27 . Εκεί πάνω φτάσαμε στις 3 το μεσημέρι με το θερμόμετρο να δείχνει 10.

Φωτό: το μενίρ σηματοδοτεί το col de la bonette και γράφει ιστορικά στοιχεία για τη χάραξη αυτών των δρόμων επι Ναπολέοντα για καθαρά στρατιωτικούς σκοπούς (όπως τα περισσότερα πάσα άλλωστε στις Άλπεις)


177105

[road spirit]

Αναχωρήσαμε προς νότο, για το Saint Etienne de Tinee


177106

[road spirit]

Tip:
Όλη η κατάβαση προς το Saint Etienne de Tinee είναι πολύ όμορφη με χαρακτηριστικά στοιχεία τα εγκαταλειμμένα πολυβολεία από το Β’ ΠΠ εκατέρωθεν του δρόμου και ένα έντονο ροζ/μωβ/βυσσινί χρώμα των πετρωμάτων στο βουνό.
Αφού πλέον το υψόμετρο πέσει αρκετά, ο δρόμος κινείται μέσα σε φαράγγι και το πράσινο απλά οργιάζει. Το ίδιο ισχύει και για τον δρόμο D2205 από Saint Sauveur sur Tinee νότια μέχρι το τέλος του (εκεί που διασταυρώνεται πλέον με τον D6202) όπου επιπλέον το στροφιλίκι αποκτά και σοβαρό στριφτερό ενδιαφέρον.

Φωτό: τελευταίο καμπινγκ σε γαλλικό έδαφος, στο Saint Sauveur sur Tinee


177107

[road spirit]

Αν μπορούσα να πω ότι υπάρχει ένας πυρήνας για το ταξίδι, αισθανόμουν ότι αυτός ολοκληρώθηκε με την τελευταία διανυκτέρευση στη Γαλλία. Σκεφτόμουν τις επόμενες 3 μέρες ως χρόνο που απλά πρέπει να περάσει. Αφιερώσαμε μιάμιση μέρα στην όμορφη Σιέννα για ξεκούραση ...

to be continued ...

[al_tzamp]

....κάλα που σταμάτησες γιατι με βλέπω να ξενυχτουσαμε μαζί! :D
Πολύ ομορφες φοτο, τρομερά τοπία!!!!!!!!
αντε να δω αν κοιμηθώ τωρα με αυτα που είδα!!
:a025: :a025:

[epp1640]

Αρχικά δημιουργήθηκε από road spirit
αφήσαμε τα σημάδια μας oeo moto.gr

το concept δεν ήταν ρε να τα κολλάτε σε γυναίκες? :rolleyes:

[echoplex]

Ωραίο ταξιδιωτικό και πολύ ωραίες φωτογραφίες! Μπραβο!:beer:

[McZab]

Έχω μείνει άφωνος...Εύχομαι να έχετε πάντα τα ίδια κουράγια για τον γύρο του κόσμου και στον εαυτό μου να καταφέρω κάποια στιγμή να κάνω κάτι παρόμοιο.

Είσαι φοβερή "πένα" φίλε...Συν τις εξαιρετικές φωτογραφίες που μεταδίδουν όλη την ατμόσφαιρα (και το full frame είναι όλα τα λεφτά)!

[sober]

Παντα τετοια ρε παιδες!!!!!!!!!!!!

απειρες....!! :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[harris_x]

Αρρώστησα...































Πωλείται Daytona 675 ή ανταλλάσσεται με κάτι τουριστικό :look:





:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[road spirit]

Αρχικά δημιουργήθηκε από road spirit
to be continued ... το οποίο αφορά τους υπόλοιπους της παρέας βασικά, και όχι απαραίτητα σαν συνέχεια απο το σημείο που το άφησα, ε ?

προσωπικά δεν έχω να γράψω κάτι περισσότερο, ίσως προσθέσω τίποτα ψιλά αργότερα ή αν μου έρθει κάτι σαν φλαςμπακ ...

:beer:

[npat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από road spirit
"The MUST Do" tip!

Oκ, το προηγούμενο ήταν ορεκτικό. Γιατί ακολούθησε το επικό κομμάτι, ο N116 από Mont Luis μέχρι Prades …Ήταν το δώρο που μας έγινε, αυτό που μας βγήκε σε καλό για να περιμένουμε τον Dakarόπληκτο.

Απίστευτο! Στρίψε! Στρίψε! ξανά και ξανά! από αργό πολύ τεχνικό κατηφορικό κομμάτι με αμέτρητες φουρκέτες (που αμα τις ξέρεις τις παίρνεις τάπα, όπως ο τύπος με το Benelli TNT που μας πέρασε ξαπλωμένος), μέχρι ένα παραλήρημα συνεχόμενων S, σε φλατ δρόμο που αμα δεν έχει κίνηση μπορείς ναι μεν να τα κόψεις όλα ευθεία αλλά γιατί να το κάνεις αυτό το μεγάλο ατόπημα? Μιλάμε ότι οι εναλλαγές κλίσεων χτυπούσαν κόκκινα, γρήγορα σαν τις μπάλες των φλίππερ όταν βρίσκουν σε εκείνα τα πλευρικά λάστιχα και εκσφενδονίζονται από τη μια πλευρά στην άλλη αλύπητα! Μιλάμε για ένα κομμάτι δρόμου, μήκους ~ 35 χλμ όπου η μηχανή μένει όρθια για το ελάχιστο δυνατό. Αν δεν είχε κίνηση σε επιμέρους σημεία, τότε θα μιλάγαμε για tilt!


Να πως είδα εγώ αυτό το κομμάτι του ταξιδιού (μια και δεν το κάναμε παρέα). Το κειμενάκι αυτό το είχα γράψει πριν διαβάσω το ταξιδιωτικό του Γιάννη και το παραθέτω αυτούσιο. Όπως θα δείτε συμφωνούμε απόλυτα.

Νεραϊδότοπος

" ... Η διαδρομή από το Mont Louis μέχρι την Prades είναι κόλαση. Δε σε αφήνει να αγιάσεις ακόμη και αν είσαι καλόγερος, έχεις πάρει όρκο αγνότητας και σε έχουν ευνουχίσει κι από πάνω. Εξήντα χιλιόμετρα σφιχτό, κατηφορικό, χωρίς ανάσα στροφιλίκι, σε δρόμο φαρδύ, με απανωτά πέταλα, φουρκέτες και εσάκια, χωμένο σε πλαγιές και φαράγγια και που-και-που ένα χωριουδάκι παραμυθένιο, λες και βγήκε απ' τις σελίδες γοτθικού μυθιστορήματος. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι αυτή η άσφαλτος: Μαύρη-κατράμι, φρεσκοστρωμένη, τραχιά σαν γυαλόχαρτο, να χάνεται βουτώντας κάτω και αριστερά μπροστά σου και να τη βλέπεις μετά τη στροφή, στο βάθος, να φιδογυρίζει ώσπου να ξαναχαθεί πίσω απ' την επόμενη πτυχή του βουνού. Οι λευκές διαχωριστικές γραμμές τέλειες, φωτεινές, αψεγάδιαστες, σαν σημάδια από κιμωλία πάνω σε ολοκάθαρο μαυροπίνακα, να σου λένε: "Μάγκα μου εδώ σε θέλω. Εδώ δεν έχει φοβάμαι, γλιστράω, έχει λακκούβες και άλλες μαλακίες. Αν δεν το στύψεις εδώ, είσαι κότα. Πάει και τέλειωσε! Ελαφρυντικά δεν παίζουν."

Αυτά περίπου σκεφτόμουν αραγμένος στην άκρη του δρόμου, μπροστά από έναν κυκλικό κόμβο, λίγο πριν την Prades. Άναβα τρίτο ή τέταρτο τσιγάρο και η μηχανή πάνω στο πεζοδρόμιο είχε σταματήσει προ πολλού το τσίκι-τσίκι και είχε αρχίσει να κρυώνει. Μπροστά μου μια ταμπέλα δείχνει αριστερά για "Catllar, Mosset, Col de Jau". Στο χάρτη "D14", λευκή γραμμή, λεπτή σαν τρίχα, ανθυποεπαρχιακός.

Το γενικό πλάνο της μέρας είχε κάπως έτσι: Στήσιμο νωρίς, πριν το μεσημέρι, σε κάμπινγκ στο Quillan, μετά μια κυκλική διαδρομή μέχρι το Mont Louis μέσω του Col de Port και πάλι πίσω στο Quillan από άλλο δρόμο. Αυτός ο "άλλος δρόμος" ήταν ανατολικά μέχρι την Prades και μετά βόρεια στον επαρχιακό που περνάει απ' το Col de Jau---τόσο μικρός που μόνο οι πιο αναλυτικοί απ' τους χάρτες που είχαμε μαζί μας τον έδειχναν. Η διαδρομή μέχρι το Mont Louis ήταν η πρώτη μας πραγματική επαφή με τα Πυρηναία και μας είχε αφήσει... μαλάκες! Άρχιζε κατάφυτη ανάμεσα σε σχεδόν-κατακόρυφες πλαγιές και ποτάμια και ανέβαινε απότομα, από σχετικά κακοτράχαλο δρόμο, μέχρι να φτάσει σε αλπικά υψόμετρα όπου η βλάστηση υποχωρούσε για να δώσει τη θέση της σε καταπράσινα λιβάδια. Στο ψηλότερο σημείο μια μικρή λίμνη να αντανακλά τον ουρανό: Βαθύ μπλε και μπαμπακένια συννεφάκια λες και βγήκε απ' τις σελίδες της Χάιντη. Από εκεί και κάτω η ποιότητα του οδοστρώματος συνεχώς βελτιωνόταν, μέχρι το Mont Louis όπου άρχιζε επίσημα "η λύσσα η κακιά".

Είχε περάσει κοντά μισή ώρα από τότε που είχα σταματήσει και τα ρεμάλια ακόμη να φανούν. Εντάξει, τόσο κουλάδι δεν μπορεί να είναι κανένας. Τρεις πιθανότητες έπαιζαν: Ή κάπου είχαν πέσει ή με περίμεναν πιο πριν νομίζοντας ότι με έχουν περάσει ή είχαν στρίψει κάπου νωρίτερα. Καβαλάω και γυρίζω πίσω για καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα προσέχοντας στις διασταυρώσεις μήπως δω κάποια που θα μπορούσαν να έχουν πάρει. Μπα! Ο Γιάννης και χάρτες έχει και προσανατολισμό που γενικώς δουλεύει. Τόσο λάθος δεν θα έχουν κάνει. Πίσω πάλι στη διασταύρωση. Κινητό αφόρτιστο, οπότε... "you 're on your own, mate".

Παίρνω λοιπόν μόνος μου το δρόμο προς το Col de Jau. Έχει πάει απόγευμα για τα καλά και σύννεφα τσαμπουκαλεμένα έχουν αρχίσει να μαζεύονται προς την γενική κατεύθυνση που κινούμαι. Αφήνω πίσω μου το Catllar και καθώς ανεβαίνω ο δρόμος όλο και στενεύει. Το στροφιλίκι γίνεται όλο και πιο κλειστό και τα σημάδια του πολιτισμού αραιώνουν. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, στην μέση του πουθενά, θαμμένο μέσα στα δέντρα, ένα πέτρινο σπίτι. Σε μια μικρή ξύλινη αποθήκη δίπλα του βλέπω, απ' την μισάνοιχτη πόρτα, έναν τύπο να γυαλίζει ένα μαύρο εζβί. Περίεργοι άνθρωποι ζουν εδώ, σκέφτομαι, καθώς ένα ρίγος με διαπερνά---μάλλον από την υγρασία που έχει αρχίσει να βαράει κόκκινα. Κίνηση μηδέν. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε μηχανάκι, ούτε ποδήλατο, ούτε άνθρωπος, ούτε ζώο. Κινούμαι στο πουθενά. Ο δρόμος στενεύει περισσότερο. Είμαι σίγουρος ότι κάπου έχω χαθεί, αλλά εξίσου σίγουρος είμαι ότι διασταύρωση δεν πέρασα.

Έχω ανέβει αρκετά και ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Έχει τρελή υγρασία και πλέον κάνει ψύχρα. Μυρίζει βροχή πολύ έντονα. Ο δρόμος πια είναι κάτι λιγότερο από μια λωρίδα, τραχύς, γεμάτος λακκούβες και σαμαράκια. Σε κάθε τυφλή στροφή αναγκάζομαι να κορνάρω για κάνω την παρουσία μου αντιληπτή σε περίπτωση που κάποιος έρχεται απ' την αντίθετη κατεύθυνση (όχι ότι έρχεται κανένας). Περνάω τον αυχένα (στα 1500 περίπου μέτρα---όπως είδα αργότερα) και αρχίζω να κατεβαίνω με τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν στη ζελατίνα του κράνους μου. Η βλάστηση αρχίζει να πυκνώνει και σύντομα βρίσκομαι μέσα σε δάσος. Δάσος πυκνό και άναρχο, υγρό, σκοτεινό και αδιαπέραστο. Χώμα δεν βλέπεις κάτω. Τα ελάχιστα κενά τα έχουν κλείσει ερμητικά φτέρες και βρύα. Νερά παντού, ψιχάλα και ομίχλη. Ο δρόμος είναι στενός σαν μονοπάτι και τα δέντρα τον έχουν σκεπάσει κρύβοντας τον σκοτεινιασμένο ουρανό. Από στιγμή σε στιγμή περιμένω νεράιδες να ξεπροβάλλουν μπροστά μου. Σε κάποιες στροφές είμαι σίγουρος ότι ακούω φωνές, τραγούδια και σφυρίγματα. Η λογική λέει ότι φταίει η ζελατίνα του κράνους---που δεν κλείνει καλά---και το τοπίο που παίζει παιχνίδια με την ψυχολογία μου. Καλού-κακού, πάντως, δε θα 'θελα να με πιάσει βράδυ εδώ πάνω.

Κινούμαι με το τελευταίο φως της μέρας. Παρά τον στενό και κακοτράχαλο δρόμο ανεβάζω ρυθμό. Πάω αρκετά γρήγορα. Έχω την αίσθηση ότι κάτι με ακολουθεί πίσω μου, αλλά κάθε φορά που κοιτάζω στους καθρέπτες βλέπω άδειο δρόμο και ομίχλη. Με την τρίχα κάγκελο βλέπω την βλάστηση να αραιώνει λίγο και ένα χωριό να ξεπροβάλει μέσα στο πουθενά. Μικρό, σιωπηλό, πέτρινο, γκρίζο, έρημο. Σπίτια κλειστά, δρόμοι βρεγμένοι, η πλατεία άδεια. Ένας παππούς κάθεται στο υπόστεγο έξω από ένα σπίτι και μου χαμογελάει περίεργα. Βγαίνω από το χωριό και το δάσος επιβάλει πάλι την κυριαρχία του στο δρόμο πνίγοντάς τον ολόγυρα.

Στους καθρέπτες μου εμφανίζεται ένα κόκκινο Ρενό-5. Ο δρόμος είναι σε κακή κατάσταση: Λακκούβες, σπασιματάκια και πολύ χαλίκι σε κάθε στροφή. Πάω αρκετά γρήγορα, αλλά το Ρενό πίσω μου δεν ξεμακραίνει. Ανοίγω το γκάζι περισσότερο. Σε δυο-τρεις στροφές χάνω το πίσω στο χαλίκι και οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν. Το Ρενό έχει αρχίσει να απομακρύνεται αλλά ακόμη παραμένει στους καθρέπτες μου. Ο τύπος με κυνηγάει, δεν εξηγείται αλλιώς! Πάω πλέον όσο πιο γρήγορα μπορώ και με δυσκολία καταφέρνω να χαθώ απ' το οπτικό του πεδίο.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω το δάσος υποχωρεί και σχεδόν αυτόματα η βροχή σταματάει, η ομίχλη κόβεται μαχαίρι και ο ουρανός αρχίζει να καθαρίζει. Φτάνω στον κεντρικό δρόμο---λίγο πριν το Axat---και η ψυχολογία μου παίρνει τα πάνω της. Κόβω ρυθμό και χαλαρώνω. Κίνηση, αυτοκίνητα, μηχανάκια. Καλώς ήρθατε, ξανά, στον κόσμο των ανθρώπων. Κάνει ζέστη. Το κόκκινο Ρενό με φτάνει και με προσπερνά. Στην θέση του οδηγού μια ξανθιά γυναίκα και, μα το Θεό, μπορεί να με γελούν και τα μάτια μου, αλλά εκείνη τη στιγμή θα έπαιρνα όρκο ότι είδα σουβλερά αυτιά!

Κάνω τα τελευταία είκοσι-τριάντα χιλιόμετρα με χαλαρούς ρυθμούς και φτάνω στο κάμπινγκ στο Quillan. Τα παιδιά έχουν φτάσει πριν από λίγο και με περιμένουν. Που ακριβώς χαθήκαμε, πως, και αν τελικά κάναμε την ίδια διαδρομή, ποτέ δεν κατάλαβα. Μπορεί σε κάποια πονηρή διασταύρωση να έστριψα σε μια παράλληλη διάσταση και να πέρασα ξώφαλτσα απ' την νεραιδοχώρα... δεν ξέρω...

Εγώ πάντως δεν τα πιστεύω αυτά τα πράματα. ... "

[npat]

Για εμένα πάντως το ταξίδι άρχισε λίγο διαφορετικά (και αρκετά πιο επεισοδιακά).

- Κρούκη τι νούμερο κράνος φοράς?
- Medium, γιατί?
- Μου κάνει! Κατάσχεται!

Ότι αυτές θα ήταν οι πρώτες μου κουβέντες όταν συναντήθηκα το πρωί με τα παιδιά στο περίπτερο---τη μέρα της αναχώρησης για το ταξίδι στη χώρα των Βάσκων---και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα... μα τη μπαναγία! Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα απ' την αρχή, μπας και βγάλετε νόημα (εγώ έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια, εδώ και καιρό).

Τα προμηνύματα ξεκίνησαν την προηγούμενη Πέμπτη, μια βδομάδα πριν την αναχώρηση όταν, πίνοντας καφεδάκι στο Τσάο, ο Κρούκης μου λέει:

- Αύριο μετά το ΔΣ, κατά τις 12 (το βράδυ), πάμε μία μέχρι Σούνιο, μια και θα έχω το SV.
- Χαλαρά θα πάμε?
- Ναι ρε, βόλτα, όπως πάντα
- Αν είν' έτσι άσε καλύτερα, έχω ταξίδι την άλλη βδομάδα και δε λέει να πέφτουμε.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκάει μύτη ο Σταύρος (κατά κόσμο Κατάνας) με το καινούριο του μηχανάκι. Ολοκαίνουριο. Ένα GSX-750, αερόψυκτο, χωρίς ίχνος πλαστικού επάνω του, βαμμένο (πριν από καμιά δεκαριά χρόνια) σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα, με καλώδια να κρέμονται από παντού και δυο φώτα από αυτοκίνητο (μάλλον από κάποιο παλιό BMW) στερεωμένα με tie-wraps επάνω στην τιμονόπλακα. Να το βλέπεις και να λες: "Αυτό μόλις βγήκε από σετ λόου-μπάτζετ ρημέικ του Μάντ Μαξ."

Τέτοια σημάδια δεν τα αγνοείς, θα μου πείτε---και θα 'χετε δίκιο βουνό---άλλα με είχε συνεπάρει το ένα και τ' άλλο και τότε δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Φαστ φόργουαρντ, λοιπόν, στην Τετάρτη 12 Αυγούστου τα χαράματα, με την αφεντιά μου να ρουφάει τις τελευταίες γουλιές του καφέ και να ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη μεγάλη περιπέτεια. Το μηχανάκι έτοιμο και φορτωμένο, πλυμένο και λαδωμένο, να βγαίνει απ' το γκαράζ με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Ραντεβού με τα ρεμάλια στο γνωστό περίπτερο.

Χαράματα είναι, Τετάρτη είναι, ας πάμε από κέντρο. Θήρωνος, Κόνωνος, Εργοτίμου, Πρατίνου, ΓΚΑΠ, υπόνομος. Δύο τα προβλήματα: (α) γιατί το πρόσωπό μου είναι κολημμένο σε έναν υπόνομο (ενώ θα έπρεπε να βλέπει, ξέρω γω, το δρόμο παρακάτω) και (β) γιατί το μηχανάκι είναι από πάνω μου, αντί εγώ να είμαι πάνω σε αυτό? Συλλογιζόμενος αυτά τα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα---και ενώ μια σκέψη αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό μου, το περίγραμμα της οποίας μοιάζει καταπληκτικά με το "την κάτσαμε τη βάρκα"---ένα μοιρολόι μου διακόπτει τον ειρμό.

-"Αχ τι έπαθα, το σκότωσα το παιδί" και τέτοια.
-"Τράβα μωρή το μηχανάκι να σηκωθώ, δεν έπαθα τίποτα, καλά είμαι", λέω στον υπόνομο.
-"Ναι, ναι", απαντάει η μαινάδα και ασκεί με το μικρό της δαχτυλάκι, φαντάζομαι, δύναμη ακριβώς 2.5 κιλών στο μηχανάκι το οποίο (όλως παραδόξως) αρνείται να μετακινηθεί.

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, με την βοήθεια περαστικών το μηχανάκι σηκώνεται. Εγώ απομακρύνομαι απ' τον υπόνομο και σκέφτομαι "Πυρηναία ήθελες αγόρι μου? Μέχρι την Πρατίνου και καλά είναι!" παίρνοντας τηλέφωνο το Κρούκη (που θα ερχόταν στο περίπτερο να μας ξεπροβοδήσει) να του δώσω άκυρο, ενώ ταυτόχρονα κατεβάζω καντήλια στην κλαίουσα νεαρά.

Έχοντας εκτονωθεί κάπως και μετά από ένα τσιγαράκι, κάνω μια πρόχειρη αποτίμηση των ζημιών: Γρατσουνιές και ραγίσματα στα πλαστικά, μικρά σπασιματάκια στις βαλίτσες, μανέτα φρένου οφ, ζελατίνα κράνους οφ. Επειδή τα φρένα είναι---ως γνωστό---για τις κότες, το μόνο ουσιαστικό θέμα είναι η ζελατίνα του κράνους. Τηλέφωνο λοιπόν ξανά στον Κρούκη, "απίκο, έρχομαι!" και καρφί για το περίπτερο (επιτυχημένα αυτή τη φορά).

Ξεμπερδέψαμε από τους οιωνούς και το ταξίδι είχε αρχίσει...

Τα υπόλοιπα λίγο-πολύ τα διαβάζετε στις πολύ όμορφες περιγραφές του Γιάννη. Μπορεί να κάνω και κανένα άλλο σχόλιο, σε στυλ φλας-μπακ, αλλά μέχρι τότε σπαμάρετε ελεύθερα.

Υ.Γ. Μανέτα άλλαξα στην Πάτρα---καθαρά για αισθητικούς λόγους, έτσι!

[road spirit]

Αρχικά δημιουργήθηκε από npat
Για εμένα πάντως το ταξίδι άρχισε λίγο διαφορετικά (και αρκετά πιο επεισοδιακά)

Όταν φτάσαμε στο περίπτερο στις 8 το πρωί εγώ και ο μάικ, βρήκαμε τον Γιώργο (gcrook) να κάθεται κάπως σκυθρωπός. Εμείς χαζά παιδιά χαρά γεμάτα "καλημέρα καλημέρα".

Όταν μας είπε ότι είχε μιλήσει λίγο πριν με νπατ για ότι είχε συμβεί, ήμουν 100% σίγουρος ότι είχαν συνεννοηθεί και πως έκαναν πλάκα. Ότι ο νπατ απλά δεν ξύπνησε και το τηλεφώνημα ήταν κάπως έτσι : "Μλκ κρούκη, μόλις άνοιξα το ένα μάτι μου, το άλλο είναι ακόμα στη τσίμπλα... (χασμουρητό)... έπρεπε να ήμουν ήδη εκεί, αλλά πές τους ότι έρχομαι..."

Αφού τεσπά, αντιλήφθηκα ότι μάλλον δε πρόκειται για πλάκα - αν και μέσα μου διατηρούσα μια ισχνή ελπίδα, και ευχόμουν να μετατραπεί σε ξέσπασμα σφαλιάρας στον κρούκη για τη λαχτάρα που μας είχε χαρίσει - ένιωσα φοβερή απογοήτευση. Δεν μπορεί να ξεκινάμε έτσι, δεν μπορεί...

Και όταν αργότερα, ο νπατ έφτασε στο σημείο του ραντεβού μπορώ να πω ότι η χαρά ήταν ανάμεικτη με αγωνία. Τι θα κάνει τελικά? θα έρθει? μπορεί να ταξιδέψει το μηχανάκι? ο νπατ απέδειξε ότι είναι κομμάντο και αυτός και τα Hόnda! Δε μασάμε!


η ταινία γκάφερ έκανε το θαύμα της για άλλη μια φορά, αφού στήριξε και σταθεροποίησε πλαστικά και βαλίτσες. Πάντα μαζί σας σε ταξίδια (διαβάστε τη λίστα (http://www.moto.gr/forums/showthread.php?s=&threadid=74646) !)

[h_m_akis]

Αρχικά δημιουργήθηκε από harris_x

Πωλείται Daytona 675 ή ανταλλάσσεται με κάτι τουριστικό :look:



περιμενεεεεεεεε!!! απο ιουνη...μετα το μογγΕλο:winka:


ρε Βασκοι ειστε και πολυ μαγκες ρε παιδια:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:
ελπιζω next time να σας τιμησω κιολας...εχω προηγουμενα κι επομενα μ'αυτη την κwλοχωρα!!!!!
αλλα θελω μαζι και τον trooper!!!!:rolleyes: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:




:a18: :a20: :a20: :a20:

[VALES]

:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[dimzab]

Μπράβο παίδες!!!! :beer: :beer: :beer: :beer:

Ζηλεύω όσο δεν πάει...:bawl: :bigcry: (δε γμτ όμως, 8 μηνάκια ακόμα... και βγαίνω κι εγώ!!!)

Γιαννη, καταπληκτικές οι φωτό!

[kalesin]

ολα ειναι δρομος...


:beer: :beer: :beer:

[sonik]

Αρχικά δημιουργήθηκε από npat
Για εμένα πάντως το ταξίδι άρχισε λίγο διαφορετικά (και αρκετά πιο επεισοδιακά).

Μετά τη καταπληκτική αφήγηση του πνευματώδης τύπου ,
που πραγματικά ξανάζησα το οδοιπορικό για άλλη μια φορά,
ας καταθέσω και εγώ το ξεκίνημα του ταξιδιού.:cool:

Άφιξη του καραβιού από Ηράκλειο στο λιμάνι του Πειραιά και προορισμός το πατρικό μου, για να περάσει η ώρα και να ετοιμαστώ για την μεγάλη αναχώρηση.
Φτάνοντας σπίτι, αφήνω την καλή μου φορτωμένη με τα μπαγκάζια της στο γκαράζ.
Βάζω το κλειδί στην εξώπορτα το γυρνάω αριστερά - το γυρνάω δεξιά….τζίφος η πόρτα δεν άνοιγε…:confused: :sick: :confused:
Ο λόγος: κομμένος αφαλός = παραβίαση = κάποιος μπήκε σπίτι χωρίς να έχει κλειδί
‘’Και τώρα τι γίνεται?’’
‘’Βρίσκονται μέσα?’’:look:
Πολλοί προβληματισμοί - δύσκολη ώρα (05:30 ξημερώματα)
Άντε να έρθει η αστυνομία …..
Άντε να βρεις κλειδαρά τέτοια ώρα, που οι περισσότεροι (όπως διαπίστωσα) έχουν μαγαζί στον Πειραιά, αλλά μένουν Μαρούσι – Γλυφάδα – Ίλιον κλπ. (εδώ διπλά δηλαδή).
Τέλος πάντων, ευτυχώς μικρό το κακό και οι απώλειες.
Ετοιμασία στο φτερό και αναχώρηση για το περίπτερο
Καταφθάνουν εντωμεταξύ και οι γερμανοί (road spirit & MikeG):smokin: Αρχίσει ο gcrook και μας λέει για τον npat!!!

Αλληλοκοιταζόμασταν με απορία: ¨Ρε, μήπως μας κάνει πλακά?¨ σκεφτόμασταν.

Αφού ήρθε και o npat, όπου τελικά διαπιστώσαμε ότι δεν μας έκανε πλακά ο gcrook, κάναμε μια γρήγορη διάγνωση – επέμβαση στο Honda, και ξεκινήσαμε για την Χωρά των Βάσκων.

Ομολογουμένως, ξεκίνησα με τις «καλύτερες» εντυπώσεις για αυτό το παρθενικό μου ταξίδι στο εξωτερικό.

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Thanks guys για αυτήν την εμπειρία…:beer: :beer: :beer: :beer:
:wave2:

[spyro]

Αρχικά δημιουργήθηκε από dimzab


Ζηλεύω όσο δεν πάει...:bawl: :bigcry:

+1

[harris_x]

Αρχικά δημιουργήθηκε από h_m_akis
περιμενεεεεεεεε!!! απο ιουνη...μετα το μογγΕλο:winka:

:look: σα να 'χεις δίκιο, sorry, παρασούρθηκα!

[fournas]

αυτες ειναι διακοπες!

μπραβο παιδια,στα επομενα και παντα ορθιοι!

:beer: :beer: :beer:

[npat]

Άλλo ένα σφηνάκι σε στυλ "φλας μπακ". Γραμμένο και αυτό πριν διαβάσω το ταξιδιωτικό του Γιάννη, οπότε σόρυ για τις επαναλήψεις...

[npat]

Gure Bazterrak (*)

(*) "Τα μέρη μας", στη γλώσσα των Βάσκων.

Maite ditut maite
gure bazterrak, lanbroak
izkutztzen dizkidanean
Zer izkutatzen duen
ez didanean ikusten uzten
orduan hasten bainaiz
izkutukoa...
nere barruan bizten diren
bazter miresgarriak ikusten.

http://www.youtube.com/watch?v=tBrebmUVQ6I

(Λένε τα παραπάνω στιχάκια του Mikel Laboa, στο πολύ περίπου: Λατρεύω τα μέρη μας όταν η ομίχλη τα κρύβει, όταν δεν μ' αφήνει να δω αυτό που σκεπάζει, γιατί είναι τότε που αλήθεια αρχίζω να βλέπω τα κρυφά μέρη που παίρνουν ζωή μέσα μου.)

Αυτά τα λόγια θα ήταν κανονικά παραπάνω κι από αρκετά για να περιγράψουν τις μέρες που περάσαμε στο San Sebastian και στα γύρω χωριουδάκια, στα παράλια του Ατλαντικού. Έλα όμως που το κοινό θέλει σεξ, βία και επικές αποδράσεις. Ποιος είμαι εγώ που θα του τα αρνηθώ?

Να 'μαι, λοιπόν, κάποια πολύ μικρή ώρα του πρωινού, κάτω από ένα υπόστεγο, στο κάμπινγκ που είχαμε στήσει, λίγο έξω απ' το San Sebastian, να τραβάω βαθιές, αργές, ρουφηξιές απ' το τσιγάρο και να μην πιστεύω ότι αυτό είναι μια αυγουστιάτικη νύχτα. Ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα και τα φώτα στα δρομάκια φαίνονται αχνά μέσα στη Θολούρα. Ρίχνει καρέκλες. Ποταμάκια έχουν σχηματιστεί παντού και μέχρι να φτάσω στα λουτρά (όπου και το υπόστεγο) είχα γίνει μούσκεμα.

Δύο Γάλλοι πιτσιρικάδες (βία δεκαοχτάρηδες) με πλησιάζουν και ζητάνε τσιγάρο. Είναι τύφλα και βρίζουν τον καιρό. Μισά γαλλικά, μισά αγγλικά, μισά τρικλίσματα μου πιάνουν την κουβέντα. Είναι απ´ τη Βρετάνη και έχουν έρθει εδώ για καλοκαιρινές διακοπές. Εντυπωσιάζονται όταν μαθαίνουν ότι ήρθαμε απ' την Ελλάδα με τα μηχανάκια. Ο ένας πιστεύει ότι είμαστε μισότρελοι, ο άλλος γουστάρει τα μηχανάκια και καταλαβαίνει. Έχει και αυτός μηχανάκι, ένα Suzuki Van Van. Μπορεί να ήρθα μέχρι την άκρη της Ευρώπης αλλά βρήκα τον τύπο που πήρε αυτή τη μαλακία (http://www.motorbikestoday.com/reviews/Articles/suzuki_vanvan.htm)---άλλος δεν πρέπει να υπάρχει. Αναγκάζομαι να τους υποσχεθώ ότι του χρόνου θα πάμε στη Βρετάνη για να με αφήσουν ήσυχο. Φεύγουν, συνεχίζοντας να βρίζουν τον καιρό καθώς απομακρύνονται. Εγώ παραμένω στον κόσμο μου.

Μέχρι τώρα ο καιρός μας έχει φερθεί πολύ με το μαλακό. Λιακάδες, δροσούλες, άντε που-και-που λίγες συννεφιές. Αν εξαιρέσει κανείς, δηλαδή, το ανυπόφορο καμίνι μεταξύ Huesca και Pamplona που μας έδειξε μια και καλή ότι "εδώ είναι Ισπανία και αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσατε". Ένα καμίνι που έκανε τις ατέλειωτες ευθείες με τα διάσπαρτα χωριουδάκια και τα κόκκινα βράχια, δεξιά και αριστερά του δρόμου, να αντηχούν σαν νότες του Μορικόνε σε ταινία του Λεόνε και να περιμένεις όπου να 'ναι να δεις κάκτους και κοράκια να πετάνε από πάνω σου. "Ποιοι είστε εσείς, μωρέ, που θα περάσετε μεσημέρι από δω? Σαν πολύ θράσος δεν έχετε?". Αν εξαιρέσει κανείς αυτό το μικρό διάλειμμα πραγματικότητας οι συνθήκες ήταν ειδυλλιακά μοτοσυκλετιστικές, βαρετά μεσογειακές, απρόσμενα καλόβολες.

Μέχρι τώρα, δηλαδή. Γιατί τώρα ο καιρός είχε αποφασίσει να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Η θάλασσα, στα δυο χιλιόμετρα από το κάμπινγκ, δεν ήταν το Αιγαίο, ήταν ο Ατλαντικός ωκεανός. Ωκεανός! Το 'πιασες? Με το που πατήσαμε τις ρόδες μας στο San Sebastian ο ουρανός είχε αρχίσει να κλείνει, τα σύννεφα να γεμίζουν μολύβι και αστραπές να χαρακώνουν που-και-που το γκρίζο στο βάθος, εκεί που ο ορίζοντας συναντά τη θάλασσα. Για δυο μέρες κράτησε, αλλά την τρίτη, αργά το βράδυ, οι βρύσες άνοιξαν. Και άνοιξαν για τα καλά.

Την προηγούμενη και νωρίτερα το απόγευμα, βόλτα στην πόλη. Χαλαρά και ήρεμα. Μηδενικά χιλιόμετρα αυτές τις δύο μέρες. Η Donostia, όπως λένε οι Βάσκοι το San Sebastian, είναι πανέμορφη. Ακόμη περισσότερο γύρω απ' την μεγαλοπρεπή παραλία της και στις παλιές γειτονιές που βγαίνουν στο μικρό ψαράδικο λιμάνι. Ακόμη περισσότερο με αυτόν βαρύ καιρό που τόσο της πάει. Χλιδάτη, κυριλάτη, αρχοντική, αλλά συνάμα και λιγάκι αλήτικη. Ώρες-ώρες αντηχεί, ακόμη και σήμερα, έναν απόηχο από τον αέρα της μπελ επόκ, ανάκατα με μυρωδιές από τις δύσκολες και περίεργες εποχές που ακολούθησαν. Αξίζει τον κόπο να την περπατήσεις, να χωθείς στα σοκάκια, να βολτάρεις στην πλαζ, να δεις τη θάλασσα να τραβιέται διακόσια μέτρα μέσα το απόγευμα και να πνίγει τους μόλους το πρωί, αξίζει να την αράξεις σε ένα από τα ιδιότυπα "ταπάδικα", αξίζει να ανέβεις σε έναν από τους γύρω λόφους και την δεις από ψηλά (είτε με το φως της μέρας, είτε γεμάτη λαμπιόνια τη νύχτα).

Γενικά το San Sebastian το λάτρεψα. Αν σας πάει ο δρόμος προς τα εκεί, να πάτε. Αν δεν σας πάει, πάλι να πάτε (για να μην λέμε και πολλά-πολλά και χάνουμε το νόημα).

Πίσω όμως στο υπόστεγο, με την νεροποντή να συνεχίζει ακάθεκτη. Σβήνω το τσιγάρο και παίρνω τον δρόμο προς την σκηνή μέσα στην ομίχλη του έχει πνίξει τα πάντα. Μέσα στην σκηνή η Γεωργία κοιμάται του καλού καιρού.

Και επειδή αρέσκομαι γενικώς να παρουσιάζω νέους χαρακτήρες απροειδοποίητα, να κάνω εδώ μια παρένθεση λέγοντας ότι το ταξίδι αυτό---πέρα από όλα τ' άλλα---ήταν και το ταξίδι των απίστευτων συναντήσεων: Όταν συναντιέσαι σε ένα χωριουδάκι των Πυρηναίων με ένα μέλος της παρέας (λέγε με thou-vou) που "έτυχε" να βρίσκεται κάπου στην Ιταλική Ριβιέρα και είπε να "πεταχτεί" μέχρι τα σύνορα της Ισπανίας για να κάνετε το υπόλοιπο ταξίδι μαζί και όταν στον San Sebastian καταφθάνει, ουρανοκατέβατη, μια φίλη σου (η Γεωργία, που εμφανίζεται μυστηριωδώς στην παραπάνω αφήγηση να κοιμάται στην σκηνή μου) από τη Βαρκελώνη για να συνεχίσετε μαζί μέχρι την Ανδόρα (και να φύγει από εκεί πάλι πίσω για τη Βαρκελώνη), αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη έχει μάλλον μικρύνει πολύ! Καλό είναι αυτό? Ξέρω 'γω? Μπορεί. Τέλος παρένθεσης.

Την πέφτω κι εγώ για ύπνο και συνειδητοποιώ ότι ξαπλώνω σε μια μικρή λίμνη. Εντάξει το να κοιμάσαι στις όχθες μιας λίμνης δεν είναι άσχημο, αλλά να κοιμάσαι μέσα στην λίμνη και όταν μάλιστα αυτή βρίσκεται μέσα στη σκηνή σου δεν είναι και τόσο ρομαντικό, όπως και να το κάνουμε. Και φυσικά η λίμνη περιορίζεται μόνο στη μεριά μου και το ροχαλητό από την άλλη άκρη της σκηνής συνεχίζει εκνευριστικά. Παραδόξως τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετό να μου χαλάσει τη διάθεση. Κάνω μερικά πρόχειρα αντιπλημμυρικά έργα και σε λίγα λεπτά αρχίζω να παίρνω κι εγώ μέρος στο ρεσιτάλ.

To επόμενο πρωί, μετά από κάποιες κινήσεις αποκατάστασης των συνεπειών της βραδινής νεροποντής (στέγνωμα των υπνόσακων, μια καινούρια σκηνή της προκοπής που να μην μπάζει, κ.λπ) ξεκινάμε για μια βόλτα στα παράλια δυτικά του San Sebastian. Εγώ δικάβαλος με τη Γεωργία, ο thou-vou και ο έτερος Νίκος. Ο Γιάννης και ο Μάικ είχαν πάει να πλύνουν το κινητό του Γιάννη στον Ωκεανό (γιατί, ποτέ δεν κατάλαβα). Η διαδρομή αυτή απλά δεν περιγράφεται με λόγια: Φανταστείτε τα λιμανάκια της δικής μας παραλιακής, για πολλά περισσότερα χιλιόμετρα, με άσφαλτο πίστας, στα δεξιά σου θάλασσα τσαμπουκαλεμένη, καιρό βαρύ κι ασήκωτο και που και που λίγη βροχή. Ο δρόμος είναι βρεγμένος, αλλά κρατάει τρελά. Ούτε λευκές διαχωριστικές σε ενοχλούν ούτε τίποτα. Αν και δικάβαλος συνεχώς ανεβάζω ρυθμό. Έχω τον thou-vou πίσω μου και τον χρησιμοποιώ σαν "reality check" (βρήκα άνθρωπο θα μου πείτε, αλλά τι να κάνουμε). Αν δεν μακραίνει, σημαίνει ότι πάει και πιο γρήγορα, μάλλον δε θα πέσουμε. Γκάζι πιο άφοβα σε βρεγμένο δρόμο δεν έχω ανοίξει ποτέ μου, το ομολογώ. Φτάνουμε στο Mutriku και κατεβαίνουμε στο μικρό ψαράδικο λιμάνι. Στην είσοδο του χωριού μια ταμπέλα σε καλωσορίζει σε διάφορες γλώσσες. Το καλωσόρισμα στα Ισπανικά είναι σβησμένο με μαύρο σπρέι. Την αράζουμε σε ένα μικρό ταβερνάκι στην άκρη της προκυμαίας που σερβίρει αποκλειστικά σαρδέλες στα κάρβουνα, σκουμπρί μαγειρευτό και κοτόπουλα στη σούβλα. Αντί για τραπέζια έχει μεγάλους πάγκους και είναι γεμάτο ντόπιους. Τρώμε καλά.

Από το Mutriku, με τα στομάχια γεμάτα, γυρίζουμε πίσω με σαφώς χαλαρότερους ρυθμούς μέχρι την Zumaia και ανεβαίνουμε στο εκκλησάκι του San Telmo. Η θέα από εκεί στην παραλία Itzurun είναι απίστευτη. Τα απόκρημνα, φαγωμένα απ' το κύμα, βράχια κάνουν χαμηλά στο βάθος λίγο χώρο για μια λεπτή λωρίδα αμμουδιάς. Μερικοί σέρφερ διακρίνονται, μικροί σαν μυρμήγκια, να παίζουν με τα κύματα. Ο καιρός έχει αρχίσει να ανοίγει κάπως. Την αράζουμε για κάνα μισάωρο στην αυλή της εκκλησίας χαζεύοντας τον ατέλειωτο ορίζοντα πάνω απ' τη θάλασσα.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω από που ξεκίνησα και που έχω φτάσει αλλά δεν το χωράει ο νους μου. Βρισκόμαστε κοντά δέκα μέρες στο δρόμο και τα σημεία αναφοράς αρχίζουν να καταρρέουν. Έχει αρχίσει πια αυτή η περίεργη αίσθηση που με συνοδεύει πάντα στα πολυήμερα μακρινά ταξίδια. Αισθάνομαι χαμένος. Ο ομφάλιος λώρος με το καβούκι μου έχει αρχίσει να κόβεται. Υπάρχει μόνο ο δρόμος, η μηχανή και οι συνταξιδιώτες. Όλα τα άλλα είναι απλά μια ταινία που διαδραματίζεται γύρω μας: Εμείς είμαστε σταθεροί, το τοπίο είναι αυτό που κινείται. Η προστατευτική φούσκα της καθημερινότητας έχει αρχίσει να διαλύεται. Ο χρόνος κυλάει περίεργα και οι εικόνες ανακατεύονται μεταξύ τους. Οι κορυφές των Άλπεων, οι κοιλάδες στα Πυρηναία, το κύμα του Ατλαντικού, τα άπειρα χωριά, οι πόλεις, η σκηνή που έγινε μούσκεμα χθες το βράδυ, οι βαλίτσες στο μηχανάκι κολλημένες με γκάφερ, η πλατεία στο Gap, η λίμνη όπου διανυκτερεύσαμε πλησιάζοντας στην Παμπλόνα, το ποτάμι κοντά στο Massat που στις όχθες του την πέσαμε για ύπνο ένα μεσημέρι, οι πύργοι της Αβινιόν δίπλα στο Ρήνο, η ατέλειωτη λωρίδα της ασφάλτου, όλα ανακατεύονται μεταξύ τους και προσπαθούν να βρουν την δική τους ποιητική σειρά---γιατί μόνο αυτή, τελικά, έχει νόημα: Αυτή η θολούρα, αυτός ο ζαβλαμάς ακριβώς, και τίποτε άλλο, είναι τελικά η αλήθεια---τα άλλα όλα είναι ψευδαισθήσεις.

Μαλακίες, κι εγώ δεν καταλαβαίνω τι γράφω.

Βγαίνω απ το τρυπάκι και τραβάω μια γερή τζούρα απ' τον υγρό ακόμη αέρα. Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά και έχει αρχίσει να ζεσταίνει. Τα παιδιά ετοιμάζονται να γυρίσουν πίσω στο κάμπινγκ. Η Γεωργία θέλει να πάμε ανατολικά μέχρι το Biarritz. Και δεν πάμε?

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...