tai
21/12/2009, 18:28
Η Επερχόμενη Εξέγερση.
Από όποια οπτική κι αν το δείτε, το παρόν δεν προσφέρει καμία διέξοδο. Αυτή δεν είναι η μοναδική του αρετή. Για όσους αναζητούν κάποια ελπίδα, δεν αφήνει καμία προοπτική. Όσοι λένε ότι έχουν κάποια λύση, οι απόψεις τους ανατρέπονται την επόμενη στιγμή. Όλοι συμφωνούν ότι τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν. « Το μέλλον δεν έχει μέλλον» αυτό είναι το συμπέρασμα μιας εποχής που αν και φαίνεται απόλυτα φυσιολογική έχει φτάσει στο επίπεδο της συνειδητότητας των πρώτων πανκ.
Στην σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να δοθεί κοινωνική λύση. Πρώτον γιατί τα κοινωνικά σύνολα, οι οργανισμοί και οι ατομικές φούσκες, αυτό που ονομάζουμε δηλαδή κοινωνία, δεν έχουν καμία συνοχή. Δεύτερον γιατί δεν μοιραζόμαστε πια τις ίδιες εμπειρίες. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Και δεν μπορούμε να μοιραστούμε τον πλούτο, αν δεν μοιραζόμαστε την ίδια γλώσσα.
Χρειάστηκε μισός αιώνας αγώνων για να γίνει πραγματικότητα η Γαλλική Επανάσταση. Οι αγώνες δημιουργούν την γλώσσα με την οποία εκφράζεται ο νέος τρόπος σκέψης.
Αλλά σήμερα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που φαλίρισε. Ψωνίζει στα μαγαζιά που πουλάνε τα πάντα με 10 ευρώ και ταξιδεύει με φτηνές αεροπορικές εταιρίες. Κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν φαίνεται να έχει λύση.
Ως λύση προτείνεται η αυξανόμενη πίεση για να εξασφαλιστεί πως τίποτα δεν θα συμβεί, με την συνδρομή της αστυνομικής παρακολούθησης των χώρων διαβίωσης.
Πρώτος Κύκλος
ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ
Αυτή είναι η τελευταία προσφορά του μάρκετινγκ στον κόσμο, το τελευταίο στάδιο στην εξέλιξη της διαφήμισης, πολύ πιο προχωρημένο από τις παραινέσεις να είμαστε διαφορετικοί, να είμαστε ο εαυτός μας και να πίνουμε Πέπσι.
Δεκαετίες από κόνσεπτ για να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Για να καταλήξουμε στην απόλυτη ταυτολογία. Εγώ= εγώ.
Αυτός τρέχει σ’ έναν διάδρομο μπροστά από τον καθρέφτη του γυμναστηρίου. Αυτή επιστρέφει από τη δουλειά, πίσω από το τιμόνι του Smart της. Θα συναντηθούν;
Είμαι αυτό που είμαι. Το σώμα μου μού ανήκει. Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ, και κάτι πάει λάθος.
Μαζική εξατομικοποίηση. Εξατομίκευση όλων των συνθηκών. Της ζωής, της δουλειάς, της δυστυχίας.
Όσο πιο πολύ θέλω να είμαι εγώ, τόσο πιο άδειος νιώθω. Όσο πιο πολύ εκφράζω τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ εξαντλούμαι. Όσο πιο πολύ τρέχω πίσω από τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ κουράζομαι.
Κρατιόμαστε σφιχτά από τον εαυτό μας σαν να ήταν κάποιος πολυπόθητος επαγγελματικός τίτλος. Γινόμαστε οι αντιπρόσωποι του εαυτού μας σε ένα παράξενο εμπόριο, εγγυητές μιας ατομικότητας που μοιάζει περισσότερο τελικά με ακρωτηριασμό. Ασφαλίζουμε τον εαυτό μας μέχρι χρεοκοπίας, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο αδέξια
Και εντωμεταξύ, διαχειριζόμαστε. Διαχειριζόμαστε την αναζήτηση ενός εαυτού, το μπλογκ μας, το διαμέρισμά μας, το τελευταίο μοδάτο σκουπίδι, τα μικρά δράματα των σχέσεών μας, ποιος γαμάει ποιόν…..οποιαδήποτε προσθετική επέμβαση χρειάζεται για να κρατηθούμε από το Εγώ μας.
Αν η «κοινωνία» δεν είχε γίνει μια τόσο αφηρημένη έννοια, τότε θα μας έδειχνε όλα τα υπαρξιακά δεκανίκια που μας επιτρέπουν να σερνόμαστε, το σύνολο των εξαρτήσεων που αποκτήσαμε με αντάλλαγμα μια ατομική ταυτότητα.
Το ανάπηρο άτομο είναι ο ιδανικός πολίτης του αύριο.
Η επιβεβλημένη αρχή του να «γίνεις κάποιος» συντηρεί την παθολογική κατάσταση που κάνει αυτήν την κοινωνία απαραίτητη.
Η επιβεβλημένη αρχή του να είσαι δυνατός παράγει την ίδια την αδυναμία με την οποία αυτοσυντηρείται. Έτσι όλα φαίνεται να παίρνουν έναν θεραπευτικό χαρακτήρα. Ακόμα και η δουλειά, ή ο έρωτας. Όλα αυτά τα « πώς τα πας;» που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας δίνουν την εντύπωση μιας κοινωνίας που αποτελείται από αρρώστους που παίρνουν ο ένας την θερμοκρασία του άλλου.
Η κοινωνικότητα αποτελείται σήμερα από χιλιάδες μικρές γωνίτσες, χιλιάδες μικρά καταφύγια όπου μπορούμε να κρυφτούμε. Τα οποία είναι καλύτερα από το να βρεθούμε έξω στο κρύο. Όπου τα πάντα είναι ψεύτικα, γιατί δεν αποτελούν παρά ένα προκάλυμμα για να ζεσταθούμε. Όπου τίποτα δεν μπορεί να συμβεί αφού είμαστε όλοι πολύ απασχολημένοι με το να τρέμουμε σιωπηλά μαζί. Σύντομα αυτή η κοινωνία θα κρατιέται μόνο από την ένταση όλων των κοινωνικών όντων που πασχίζουν να βρουν μια απατηλή θεραπεία. Ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας που δουλεύει αντλώντας καύσιμα από ένα γιγαντιαίο ρεζερβουάρ δακρύων που δεν έχουν χυθεί ακόμα, αλλά που μπορεί να ξεχειλίσουν από στιγμή σε στιγμή.
ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ Ποτέ η εξουσία δεν βρήκε ένα τόσο φαινομενικά αθώο σλόγκαν. Η συντήρηση του εαυτού σε μια κατάσταση διαρκούς χειροτέρευσης, σε μία χρόνια κατάσταση λίγο πριν την κατάρρευση. Αυτό είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της σημερινής τάξης των πραγμάτων.
Ο αδύναμος, καταθλιπτικός, αυτοκριτικός, εικονικός εαυτός είναι κυρίως ο αιώνια προσαρμοζόμενος υποτελής πολίτης. Έτσι όπως τον χρειάζεται η αλυσίδα παραγωγής που διαρκώς ανανεώνεται, η τεχνολογίες που με αυξανόμενο ρυθμό παλιώνουν, οι κοινωνικοί κανόνες που συνεχώς ανατρέπονται, και η γενικευμένη προσαρμοστικότητα και ευελιξία.
Αυτός ο εαυτός είναι την ίδια στιγμή είναι και ο πιο αχόρταγος καταναλωτής και παραδόξως ο πιο παραγωγικός, αυτός που θα ριχτεί με ενθουσιασμό και ενεργητικότητα ακόμα και στο πιο μικρό πρότζεκτ, για να επιστρέψει έπειτα από λίγο στην αρχική κατάσταση της προνύμφης.
Τι είμαι λοιπόν; Από την παιδική μας ηλικία περάσαμε μέσα από μυρωδιές, ιστορίες, ήχους, συναισθήματα, νανουρίσματα, ουσίες, χειρονομίες, ιδέες, εντυπώσεις, βλέμματα, τραγούδια και φαγητά. Τι είμαι; Συνδεδεμένοι με μέρη, δοκιμασίες, προγόνους, φίλους, αγάπες, γεγονότα, γλώσσες, αναμνήσεις, με ένα σωρό πράγματα που προφανώς δεν είμαστε εμείς. Όλα όσα μας συνδέουν με τον κόσμο, όλα όσα αποτελούν εμάς, όλες οι δυνάμεις που μας απαρτίζουν δεν δημιουργούν μια ταυτότητα, κάτι που μπορούμε να επιδείξουμε αυτόματα όταν μας ζητηθεί, αλλά μια μοναδική, ζωντανή ύπαρξη, από την οποία εμφανίζεται- σε συγκεκριμένες στιγμές και μέρη- αυτό τον ον που λέει «Εγώ».
Η αίσθηση ότι δεν έχουμε συνοχή είναι απλώς η συνέπεια της ανόητης πεποίθησής μας ότι ο εαυτός μας είναι μόνιμος αλλά και στην ελάχιστη σημασία που δίνουμε στα πράγματα που μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Σε ζαλίζει όταν βλέπεις το σλόγκαν της Reebok « ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ» θρονιασμένο σ’ έναν ουρανοξύστη της Σαγκάης. Η Δύση έχει εξαπολύσει παντού τον αγαπημένο της Δούρειο Ίππο. Την αντίθεση ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, το άτομο και την ομάδα, ανάμεσα στους συναισθηματικούς δεσμούς και την ελευθερία.
Ελευθερία δεν είναι η διάλυση των συναισθηματικών μας δεσμών, αλλά η ικανότητά μας να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτούς, να τους δημιουργούμε ή να τους λύνουμε. Η οικογένεια υπάρχει ως οικογένεια δηλαδή ως κόλαση μόνο γι’ αυτούς που παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να αλλάξουν τους εξουθενωτικούς της μηχανισμούς, ή δεν γνωρίζουν το πώς. Η ελευθερία του «να μην έχεις ρίζες» ήταν πάντοτε μια πλασματική ελευθερία. Δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε αυτό που μας δένει χωρίς την ίδια στιγμή να χάσουμε αυτό πάνω στο οποίο θα δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας.
Το «Είμαι αυτό που είμαι», λοιπόν, δεν είναι απλώς ένα ψέμμα, μια απλή διαφημιστική εκστρατεία, αλλά μια στρατιωτική εκστρατεία, μια πολεμική ιαχή ενάντια σε ό,τι κοινό υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων, ενάντια στα αόρατα νήματα που τους ενώνουν, οτιδήποτε εμποδίζει την απόλυτη απομόνωσή τους, ενάντια σε ό,τι μας κάνει να υπάρχουμε και διασφαλίζει ότι όλος ο κόσμος δεν θέλει και δεν χρειάζεται να έχει λεωφόρους, Ντίσνει λαντ και εμπορικά κέντρα. Βαρετά, χωρίς συναίσθημα αλλά με σωστή οργάνωση, άδειους, ψυχρούς χώρους όπου τίποτα δεν κινείται.
Η Γαλλία δεν θα ήταν η χώρα των αγχολυτικών, ο παράδεισος των αντικαταθλιπτικών, η Μέκκα των νευρώσεων, αν δεν ήταν και η πρωταθλήτρια της ανά ώρα παραγωγικότητας στην Ευρώπη. Αρρώστιες, κόπωση, κατάθλιψη μπορούν να θεωρηθούν τα ατομικά συμπτώματα αυτού που πρέπει να θεραπευτεί. Συμβάλλουν στην συντήρηση της παρούσας τάξης πραγμάτων, στην δουλική μας προσαρμοστικότητα σε ανόητους κανόνες, και στο να εκμοντερνιστούν τα δεκανίκια μας.
Αλλά ο εαυτός μας δεν είναι κάτι μέσα μας που βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης. Αυτό θέλουν να μας πείσουν ότι συμβαίνει. Θέλουν να κάνουμε τον εαυτό μας κάτι που καθορίζεται εύκολα και ξεκάθαρα, προσβάσιμο σε σχέση με τις ιδιότητές του, ελεγχόμενο.
Σε αντίθεση με ό,τι μας μάθαιναν στα παιδικά μας χρόνια νοημοσύνη δεν σημαίνει να ξέρεις πώς να προσαρμόζεσαι, ή αν είναι μια κάποια ένδειξη νοημοσύνης, είναι η νοημοσύνη των σκλάβων.
Η μη προσαρμοστικότητά μας, η κόπωσή μας, είναι πρόβλημα μόνο γι’ αυτούς που έχουν στόχο να μας υποτάξουν. Είναι άλλο ένα σημείο εκκίνησης, ένα σημείο συνάντησης για νέες επαναστατικές δραστηριότητες. Μπορεί να αποκαλύπτουν ένα τοπίο πιο κατεστραμμένο αλλά απείρως πιο εύκολο να το μοιραστούμε από όλα τα ψεύτικα ονειρικά τοπία που η κοινωνία συντηρεί για τους δικούς της λόγους.
Δεν έχουμε κατάθλιψη, κάνουμε απεργία. Για όλους όσους αρνούνται να διαχειριστούν τον εαυτό τους, η κατάθλιψη δεν είναι μια κατάσταση αλλά ένα πέρασμα, ένα βήμα πιο κοντά στην πολιτική ιδεολογική αντίθεση. Έπειτα από αυτό η φαρμακευτική αγωγή και η αστυνομία είναι ο μόνος τρόπος να συμβιβαστούμε.
Μετάφραση Βασιλική Δήμου
The coming insurrection
απο εδω (http://www.lifo.gr/blogs/wwwlifogrblogsapolog/19692)
Από όποια οπτική κι αν το δείτε, το παρόν δεν προσφέρει καμία διέξοδο. Αυτή δεν είναι η μοναδική του αρετή. Για όσους αναζητούν κάποια ελπίδα, δεν αφήνει καμία προοπτική. Όσοι λένε ότι έχουν κάποια λύση, οι απόψεις τους ανατρέπονται την επόμενη στιγμή. Όλοι συμφωνούν ότι τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν. « Το μέλλον δεν έχει μέλλον» αυτό είναι το συμπέρασμα μιας εποχής που αν και φαίνεται απόλυτα φυσιολογική έχει φτάσει στο επίπεδο της συνειδητότητας των πρώτων πανκ.
Στην σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να δοθεί κοινωνική λύση. Πρώτον γιατί τα κοινωνικά σύνολα, οι οργανισμοί και οι ατομικές φούσκες, αυτό που ονομάζουμε δηλαδή κοινωνία, δεν έχουν καμία συνοχή. Δεύτερον γιατί δεν μοιραζόμαστε πια τις ίδιες εμπειρίες. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Και δεν μπορούμε να μοιραστούμε τον πλούτο, αν δεν μοιραζόμαστε την ίδια γλώσσα.
Χρειάστηκε μισός αιώνας αγώνων για να γίνει πραγματικότητα η Γαλλική Επανάσταση. Οι αγώνες δημιουργούν την γλώσσα με την οποία εκφράζεται ο νέος τρόπος σκέψης.
Αλλά σήμερα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που φαλίρισε. Ψωνίζει στα μαγαζιά που πουλάνε τα πάντα με 10 ευρώ και ταξιδεύει με φτηνές αεροπορικές εταιρίες. Κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν φαίνεται να έχει λύση.
Ως λύση προτείνεται η αυξανόμενη πίεση για να εξασφαλιστεί πως τίποτα δεν θα συμβεί, με την συνδρομή της αστυνομικής παρακολούθησης των χώρων διαβίωσης.
Πρώτος Κύκλος
ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ
Αυτή είναι η τελευταία προσφορά του μάρκετινγκ στον κόσμο, το τελευταίο στάδιο στην εξέλιξη της διαφήμισης, πολύ πιο προχωρημένο από τις παραινέσεις να είμαστε διαφορετικοί, να είμαστε ο εαυτός μας και να πίνουμε Πέπσι.
Δεκαετίες από κόνσεπτ για να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Για να καταλήξουμε στην απόλυτη ταυτολογία. Εγώ= εγώ.
Αυτός τρέχει σ’ έναν διάδρομο μπροστά από τον καθρέφτη του γυμναστηρίου. Αυτή επιστρέφει από τη δουλειά, πίσω από το τιμόνι του Smart της. Θα συναντηθούν;
Είμαι αυτό που είμαι. Το σώμα μου μού ανήκει. Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ, και κάτι πάει λάθος.
Μαζική εξατομικοποίηση. Εξατομίκευση όλων των συνθηκών. Της ζωής, της δουλειάς, της δυστυχίας.
Όσο πιο πολύ θέλω να είμαι εγώ, τόσο πιο άδειος νιώθω. Όσο πιο πολύ εκφράζω τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ εξαντλούμαι. Όσο πιο πολύ τρέχω πίσω από τον εαυτό μου, τόσο πιο πολύ κουράζομαι.
Κρατιόμαστε σφιχτά από τον εαυτό μας σαν να ήταν κάποιος πολυπόθητος επαγγελματικός τίτλος. Γινόμαστε οι αντιπρόσωποι του εαυτού μας σε ένα παράξενο εμπόριο, εγγυητές μιας ατομικότητας που μοιάζει περισσότερο τελικά με ακρωτηριασμό. Ασφαλίζουμε τον εαυτό μας μέχρι χρεοκοπίας, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο αδέξια
Και εντωμεταξύ, διαχειριζόμαστε. Διαχειριζόμαστε την αναζήτηση ενός εαυτού, το μπλογκ μας, το διαμέρισμά μας, το τελευταίο μοδάτο σκουπίδι, τα μικρά δράματα των σχέσεών μας, ποιος γαμάει ποιόν…..οποιαδήποτε προσθετική επέμβαση χρειάζεται για να κρατηθούμε από το Εγώ μας.
Αν η «κοινωνία» δεν είχε γίνει μια τόσο αφηρημένη έννοια, τότε θα μας έδειχνε όλα τα υπαρξιακά δεκανίκια που μας επιτρέπουν να σερνόμαστε, το σύνολο των εξαρτήσεων που αποκτήσαμε με αντάλλαγμα μια ατομική ταυτότητα.
Το ανάπηρο άτομο είναι ο ιδανικός πολίτης του αύριο.
Η επιβεβλημένη αρχή του να «γίνεις κάποιος» συντηρεί την παθολογική κατάσταση που κάνει αυτήν την κοινωνία απαραίτητη.
Η επιβεβλημένη αρχή του να είσαι δυνατός παράγει την ίδια την αδυναμία με την οποία αυτοσυντηρείται. Έτσι όλα φαίνεται να παίρνουν έναν θεραπευτικό χαρακτήρα. Ακόμα και η δουλειά, ή ο έρωτας. Όλα αυτά τα « πώς τα πας;» που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας δίνουν την εντύπωση μιας κοινωνίας που αποτελείται από αρρώστους που παίρνουν ο ένας την θερμοκρασία του άλλου.
Η κοινωνικότητα αποτελείται σήμερα από χιλιάδες μικρές γωνίτσες, χιλιάδες μικρά καταφύγια όπου μπορούμε να κρυφτούμε. Τα οποία είναι καλύτερα από το να βρεθούμε έξω στο κρύο. Όπου τα πάντα είναι ψεύτικα, γιατί δεν αποτελούν παρά ένα προκάλυμμα για να ζεσταθούμε. Όπου τίποτα δεν μπορεί να συμβεί αφού είμαστε όλοι πολύ απασχολημένοι με το να τρέμουμε σιωπηλά μαζί. Σύντομα αυτή η κοινωνία θα κρατιέται μόνο από την ένταση όλων των κοινωνικών όντων που πασχίζουν να βρουν μια απατηλή θεραπεία. Ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας που δουλεύει αντλώντας καύσιμα από ένα γιγαντιαίο ρεζερβουάρ δακρύων που δεν έχουν χυθεί ακόμα, αλλά που μπορεί να ξεχειλίσουν από στιγμή σε στιγμή.
ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ Ποτέ η εξουσία δεν βρήκε ένα τόσο φαινομενικά αθώο σλόγκαν. Η συντήρηση του εαυτού σε μια κατάσταση διαρκούς χειροτέρευσης, σε μία χρόνια κατάσταση λίγο πριν την κατάρρευση. Αυτό είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της σημερινής τάξης των πραγμάτων.
Ο αδύναμος, καταθλιπτικός, αυτοκριτικός, εικονικός εαυτός είναι κυρίως ο αιώνια προσαρμοζόμενος υποτελής πολίτης. Έτσι όπως τον χρειάζεται η αλυσίδα παραγωγής που διαρκώς ανανεώνεται, η τεχνολογίες που με αυξανόμενο ρυθμό παλιώνουν, οι κοινωνικοί κανόνες που συνεχώς ανατρέπονται, και η γενικευμένη προσαρμοστικότητα και ευελιξία.
Αυτός ο εαυτός είναι την ίδια στιγμή είναι και ο πιο αχόρταγος καταναλωτής και παραδόξως ο πιο παραγωγικός, αυτός που θα ριχτεί με ενθουσιασμό και ενεργητικότητα ακόμα και στο πιο μικρό πρότζεκτ, για να επιστρέψει έπειτα από λίγο στην αρχική κατάσταση της προνύμφης.
Τι είμαι λοιπόν; Από την παιδική μας ηλικία περάσαμε μέσα από μυρωδιές, ιστορίες, ήχους, συναισθήματα, νανουρίσματα, ουσίες, χειρονομίες, ιδέες, εντυπώσεις, βλέμματα, τραγούδια και φαγητά. Τι είμαι; Συνδεδεμένοι με μέρη, δοκιμασίες, προγόνους, φίλους, αγάπες, γεγονότα, γλώσσες, αναμνήσεις, με ένα σωρό πράγματα που προφανώς δεν είμαστε εμείς. Όλα όσα μας συνδέουν με τον κόσμο, όλα όσα αποτελούν εμάς, όλες οι δυνάμεις που μας απαρτίζουν δεν δημιουργούν μια ταυτότητα, κάτι που μπορούμε να επιδείξουμε αυτόματα όταν μας ζητηθεί, αλλά μια μοναδική, ζωντανή ύπαρξη, από την οποία εμφανίζεται- σε συγκεκριμένες στιγμές και μέρη- αυτό τον ον που λέει «Εγώ».
Η αίσθηση ότι δεν έχουμε συνοχή είναι απλώς η συνέπεια της ανόητης πεποίθησής μας ότι ο εαυτός μας είναι μόνιμος αλλά και στην ελάχιστη σημασία που δίνουμε στα πράγματα που μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Σε ζαλίζει όταν βλέπεις το σλόγκαν της Reebok « ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ» θρονιασμένο σ’ έναν ουρανοξύστη της Σαγκάης. Η Δύση έχει εξαπολύσει παντού τον αγαπημένο της Δούρειο Ίππο. Την αντίθεση ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, το άτομο και την ομάδα, ανάμεσα στους συναισθηματικούς δεσμούς και την ελευθερία.
Ελευθερία δεν είναι η διάλυση των συναισθηματικών μας δεσμών, αλλά η ικανότητά μας να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτούς, να τους δημιουργούμε ή να τους λύνουμε. Η οικογένεια υπάρχει ως οικογένεια δηλαδή ως κόλαση μόνο γι’ αυτούς που παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να αλλάξουν τους εξουθενωτικούς της μηχανισμούς, ή δεν γνωρίζουν το πώς. Η ελευθερία του «να μην έχεις ρίζες» ήταν πάντοτε μια πλασματική ελευθερία. Δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε αυτό που μας δένει χωρίς την ίδια στιγμή να χάσουμε αυτό πάνω στο οποίο θα δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας.
Το «Είμαι αυτό που είμαι», λοιπόν, δεν είναι απλώς ένα ψέμμα, μια απλή διαφημιστική εκστρατεία, αλλά μια στρατιωτική εκστρατεία, μια πολεμική ιαχή ενάντια σε ό,τι κοινό υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων, ενάντια στα αόρατα νήματα που τους ενώνουν, οτιδήποτε εμποδίζει την απόλυτη απομόνωσή τους, ενάντια σε ό,τι μας κάνει να υπάρχουμε και διασφαλίζει ότι όλος ο κόσμος δεν θέλει και δεν χρειάζεται να έχει λεωφόρους, Ντίσνει λαντ και εμπορικά κέντρα. Βαρετά, χωρίς συναίσθημα αλλά με σωστή οργάνωση, άδειους, ψυχρούς χώρους όπου τίποτα δεν κινείται.
Η Γαλλία δεν θα ήταν η χώρα των αγχολυτικών, ο παράδεισος των αντικαταθλιπτικών, η Μέκκα των νευρώσεων, αν δεν ήταν και η πρωταθλήτρια της ανά ώρα παραγωγικότητας στην Ευρώπη. Αρρώστιες, κόπωση, κατάθλιψη μπορούν να θεωρηθούν τα ατομικά συμπτώματα αυτού που πρέπει να θεραπευτεί. Συμβάλλουν στην συντήρηση της παρούσας τάξης πραγμάτων, στην δουλική μας προσαρμοστικότητα σε ανόητους κανόνες, και στο να εκμοντερνιστούν τα δεκανίκια μας.
Αλλά ο εαυτός μας δεν είναι κάτι μέσα μας που βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης. Αυτό θέλουν να μας πείσουν ότι συμβαίνει. Θέλουν να κάνουμε τον εαυτό μας κάτι που καθορίζεται εύκολα και ξεκάθαρα, προσβάσιμο σε σχέση με τις ιδιότητές του, ελεγχόμενο.
Σε αντίθεση με ό,τι μας μάθαιναν στα παιδικά μας χρόνια νοημοσύνη δεν σημαίνει να ξέρεις πώς να προσαρμόζεσαι, ή αν είναι μια κάποια ένδειξη νοημοσύνης, είναι η νοημοσύνη των σκλάβων.
Η μη προσαρμοστικότητά μας, η κόπωσή μας, είναι πρόβλημα μόνο γι’ αυτούς που έχουν στόχο να μας υποτάξουν. Είναι άλλο ένα σημείο εκκίνησης, ένα σημείο συνάντησης για νέες επαναστατικές δραστηριότητες. Μπορεί να αποκαλύπτουν ένα τοπίο πιο κατεστραμμένο αλλά απείρως πιο εύκολο να το μοιραστούμε από όλα τα ψεύτικα ονειρικά τοπία που η κοινωνία συντηρεί για τους δικούς της λόγους.
Δεν έχουμε κατάθλιψη, κάνουμε απεργία. Για όλους όσους αρνούνται να διαχειριστούν τον εαυτό τους, η κατάθλιψη δεν είναι μια κατάσταση αλλά ένα πέρασμα, ένα βήμα πιο κοντά στην πολιτική ιδεολογική αντίθεση. Έπειτα από αυτό η φαρμακευτική αγωγή και η αστυνομία είναι ο μόνος τρόπος να συμβιβαστούμε.
Μετάφραση Βασιλική Δήμου
The coming insurrection
απο εδω (http://www.lifo.gr/blogs/wwwlifogrblogsapolog/19692)