Σε κάθε ταξιδι κάνουμε μια εισαγωγη. Ε, ναι. Όπου λέμε τα πως και τα γιατί ενος ταξιδιού όσο κοντινό και να ναι. Γιατί χωρις πως και γιατί δεν πας ταξίδι, πας σε κανα νησι για διευρημένο σαββατόβραδο. Κι εμείς δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι.
Όλα ξεκίνησαν το φλεβάρη. Η πολυπόθητη απόλυση έφτασε αλλα τα απλήρωτα δεδουλευμένα είχαν φτάσει στο θεο (για τα δικά μου κυβικα)... Το κοσνεπτ ήταν ότι ενα χιλιαρικάκι από την αποζημίωση και τα δεδουλευμένα θα πάει σε βολτα στα εξωτερικά. Έτσι, χωρις φράγκο και με χρεη φτάσαμε στον Ιούλη όπου και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε σουρεαλιστικά τη βολτα με τη βεβαιότητα ότι θα πάρω κατι τις ή θα πάει το πρωην αφεντικό στο τάφο κι εγω στη φυλακή. Από την άλλη το να κοιτάω χάρτες με ηρεμούσε. Οπότε, έψαχνα να πάω κάπου που να μπορώ να την βγάλω φτηνα και τα πολλά έξοδα να είναι η βενζίνη και τα εισητήρια. Η Νοτια Γαλλία ήταν μονόδρομος. Στα πυρηναία είχαμε πάει και επιπλέον ήταν και ενα χιλιάρικο χλμ παραπέρα από τα ιταλογαλλικά σύνορα. Οπότε τα σύνορα γαλλίας ιταλίας ήρθαν κι έκατσαν.
Μικρο χαριτωμένο μπονους: το ταξίδι θα έπρεπε να γίνει χωρίς την επίσημη άδεια οδήγησης καθώς την είχα χάσει, η επανέκδοση ήταν καμια κατοσταρού, με το που πήρα κάτι ψηλά πέντε μέρες μετά πήρα τον πούλο και η διαδικασία εκδοσης νέας κρατάει κανα μήνα. Η ερώτηση στην υπάλληλο του υπουργείο αν μπορώ να οδηγησω στην ΕΕ με το πρωτόκολο και τον αριθμό άδειας οδήγησης σε μια κακοτυπωμένη φωτοτυπία έφερε σαν απάντηση το βλέμα λουωμένων που τρώνε μαζικά κουτσουλιές από τα αρούρια της παραλίας, τους γλάρους. Νταξ μαναμ η ερωτηση ήταν ρητορική...
Όπως είναι λογικόν, τέσσερα βράδυα πριν φύγω κυκλοφορούσα με την ευτυχισμένη φάτσα κτηνοτρόφου που ξεγέννησε τη γίδα του και το νεογέννητο δεν του μοιάζει...
Να σημειώσουμε επίσης ότι αυτό το ταξίδι, αν αργούσε λίγο ακόμα μέρος της αποζημίωσης, δεν θα γινόταν ποτέ. Δεν είμαι της άποψης ότι τα ταξίδια πρέπει να γίνονται παση θυσία. Δηλαδής δεν είναι τοπ στις προτεραιότητες μου. Είναι μια ανάγκη, γουστω, γκαύλα, αλλα δεν ξεπερνάνε επιλογές της ζωής μου που περιλαμβάνουν και άλλους ή θετουν σε κίνδυνο τη δυνατοτητα να υποστηρίζω βασικές αρχές της ζωής μου... Είναι πολυτέλεια για την τάξη μου και δεν θυσιάζω τίποτα για πολυτέλειες. Οπότε είμαι ο τελευταίος που θα πω “να πάτε”, “μια απόφαση είναι” και αλλα τέτοια που αν κοιτάξεις γύρω σου καταλαβαίνεις ότι στην καλύτερη μας έρχονται από τον κόσμο του πητερ παν και συναγωνίζονται σε ρεαλισμό το λαγουδάκι του πάσχα. Ενιγουει αυτά στο τέλος.
Πάτρα
Ότι και να πεις είναι λίγο. Το λιμάνι στρατόπεδο και οι μπάτσοι στρατός όσο στον κόσμο σου και να' σαι δεν περνάνε απαρατήρητα... Το παπόρο για βενετία παραπέμπει σε παντόφλα πέραμα-σαλαμίνα και ο κόσμος μέσα λιγος με πλειοψηφία τους γλυκύτατους και συμπαθείς οδηγους νταλίκας... Μπηκαμε, ρημάξαμε ζβέλτα της προμήθειες και αναμέναμε τις 30 ώρες να περάσουν συνοδία με τους “αόρατους” του μεσιέ νάνι του μπαλεστρινι...
(στο τέλος κάθε παραγράφου θα ακολουθούν μαγευτικά jpeg)