Όχι αυτή του Ναπολέοντα, όχι. Αυτή ήταν διάσημη. Η Ιωσηφίνα της δικής μας ιστορία δεν μνημονεύεται σχεδόν από κανέναν...
Μάιος του 1941 και η κατάληψη της Κρήτης από τους γερμανούς είναι σχεδόν γεγονός. Παράλληλα με την από αέρος εισβολή, πλήθος πολεμικών και μεταγωγικών πλοίων έχει αναχωρήσει από τον Πειραιά και αλλού με προορισμό το νησί. Την από αέρος εισβολή την αντιμετωπίσαμε με ότι είχαμε οι ντόπιοι, ότι μας είχε απομείνει καθότι ο στρατός μας ακόμη πεζή επέστρεφε από το μέτωπο της αλβανίας. Την από θαλλάσης επίθεση την ανέλαβε ο συμμαχικός στόλος καταβυθίζοντας μεγάλο μέρος γερμανικων πλοίων.
Μια γερμανική μονάδα, που κατάφερε να αποβιβαστεί στο Ακρωτήρι των Χανίων, είχε σαν στόχο το συμμαχικό πολυβολείο που βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι οι Τάφοι των Βενιζέλων. Τους πήραν πρέφα μερικοί δικοί μας και τους ασκάγιασαν με τα κυνηγετικά της εποχής και σκότωσαν 2 από αυτούς ενώ η υπόλοιπη ομάδα τράπηκε σε φυγή προς τα Χανιά. Τους 2 αυτούς γερμανούς τους γύμνωσαν από τον οπλισμό τους και τους πέταξαν σε παρακείμενο χαράκι.
Μέρες μετά και ενώ και επίσημα είχα καταληφθεί και το Ακρωτήρι, επιζήσαντες γερμανοί της ενέδρας επέστρεψαν και αναζήτησαν τους 2 συντρόφους τους. Οι χωρικοί που έμεναν στα Κουνουπιδιανά υπέδειξαν που είχαν πετάξει τα 2 πτώματα. Στο αναμεταξύ φυσικά, τα 2 πτώματα είχαν γίνει βορά των κοράκων της περιοχής και τους είχαν βγάλει και φάει τα μάτια...
Οι γερμανοί το θεώρησαν σαν περιύβριση νεκρών και ότι έγινε εσκεμμένα από τους κατοίκους των Κουνουπιδιανών. Μάζεψαν ενωρίς το πρωί όλο τον ανδρικό πληθυσμό του χωριού, από παιδιά μέχρι και υπερήλικες, και όλα έδειχναν ότι επίκειται εκτέλεση...
Η Ιωσηφίνα, μια Βελγίδα κατά κάποιους, ή Ελβετίδα κατά κάποιους άλλους που διέμενε πολλά χρόνια στο χωριό και ήταν ράφτρα κατάλαβε τι θα γινόταν. Έτρεξε στο διπλανό χωριό στο Καμπάνι και βρήκε κάνα δυο κοπέλια και τους ζήτησε γρήγορα να πάνε να σκοτώσουνε μερικούς κοράκους με τους τσιφτέδες και να της τους φέρουνε. Τα κοπέλια υπάκουσαν και της έφεραν γρήγορα 2 νεκρά κοράκια. Αμέσως έτρεξε στην πλατεία των Κουνουπιδιανών όπου ήδη είχε φτάσει ένα καμιόνι με πολυβόλο πάνω...βρήκε τον αξιωματικό της φρουράς και καθότι γνώριζε τα γερμανικά του εξήγησε ότι οι κάτοικοι είναι καλοί άνθρωποι, αμύνθηκαν σαν στρατιώτες στον εισβολέα και ότι τα κοράκια έβγαλαν τα μάτια από τα πτώματα. Τα λόγια και το σθένος της φάνηκε να πείθουν τον αξιωματικό και η εκτέλεση αναβλήθηκε...
Η γυναίκα αυτή όταν είδε ότι δε θα γινόταν τελικά το κακό, ευχαρίστησε τον αξιωματικό και γύρισε στην άσημη ζωή της...Πέθανε μερικά χρόνια αργότερα σε μεγάλη ηλικία...
Κανείς δεν την θυμήθηκε ξανά την Ιωσηφίνα, κανείς εκτός από μια θεία μου που μου μετέφερε και την ιστορία καθότι την έζησε σε πρώτο πρόσωπο: είδε τον πατέρα και τα 2 της αδέλφια στημένα εκείνο το πρωινό στην πλατεία των Κουνουπιδιανών. Μετά από επικοινωνία με τον δήμο Ακρωτηρίου, πριν 4-5 χρόνια, ο δήμος τελικά έδωσε το όνομα της Ιωσηφίνας σε ένα μικρό και άσημο δρομάκι στην κωμόπολη πλέον.
Τέτοιες μέρες, 69 χρόνια πριν, η γυναίκα αυτή έσωσε ένα ολόκληρο χωριό...και τη ζωή του πατέρα μου...
Ας είναι καλά εκεί που είναι...
Απάντηση με παράθεση
