Ολα ξεκίνησαν ένα Σάββατο βράδυ πίνοντας μπύρες. Εχω άδεια την μεθεπόμενη εβδομάδα (τελευταία του Σεπτεμβρίου), και τι θα κάνεις, δεν ξέρω ‘ελεγα να πάω στο εξοχικό, τι θάλεγες για ένα moto-tour στη νότιο Ιταλία, καλή ιδέα. Ετσι μέσα σε λίγες ημέρες βγάλαμε εισητήρια, διαβάσαμε πληροφορίες, φτιάξαμε πρόγραμμα, όλα ήταν εκεί και μας (BMW R1200GS και Varadero 1000) περίμεναν.
Μέρα 1η (Πάτρα). Στις 6μμ φύγαμε από Πάτρα, Ολα έδειχναν ότι προμηνύεται ένα ωραίο ταξίδι, ακόμη και τα λίγα σύννεφα άρχισαν να απομακρύνονται από το Ιόνιο Πέλαγος. Η «γυναίκα» θάλασσα μας παρέσυρε στον πλού για το Μπάρι. Ευχάριστη ατμόσφαιρα στο πλοίο, όλα κύλησαν προδιαθέτοντας για την bella Italia.
Μέρα 2η (Bari – Matera – Metaponto – A3 – Scilla / 460Km), Φεύγοντας από το Bari το πρωί στι 9πμ, στο δρόμο για Matera, βρήκαμε τις πρώτες εκπλήξεις. Α) οι Ιταλοί έκαναν προσπεράσεις εκεί που δεν το περίμενες, λίγο αέρα να τους έδινες και χωνόντουσαν στο άψε-σβύσε, έτσι κατάλαβα πως ο Valentino Rossi τα καταφέρνει μια χαρά. Β) 10 χλμ από το Bari στην άκρη του δρόμου έκαναν πιάτσα πόρνες, 10 η ώρα το πρωί, απίστευτο !!!
Matera, η έκπληξη! Πάνω σε ένα λόφο, δίπλα σε ένα μικρό φαράγγι, χτισμένη από το μεσαίωνα, μία ολόκληρη πολιτεία, άθικτη, αγέρωχη, ζωντανή, ρομαντική. Ολα τα σπίτια χτισμένα με μεγάλες λαξεμένες ορθογώνιες πέτρες. Καταπληκτικό, αξέχαστο, όταν αυτοί έφτιαχναν πολιτείες, εμείς είχαμε τουρκοκρατία.
Στο Metaponto, στη παραλία του Τάραντα, δεν βρήκαμε παρά μόνον λίγα αρχαία. Διερωτηθήκαμε πως οι αρχαίοι είχαν σημαδέψει και έβρισκαν το δρόμο, πάντα για τον ίδιο τόπο. Το αφήσαμε πίσω μας, θαυμάζοντας την ανάπτυξη των τότε και τη μιζέρια του σήμερα. Πήραμε τη παραλιακή, και χωρίς να το καταλάβουμε πέσαμε σε μπλόκα αγροτών στο Villapania. Παράκαμψη από κάτι χωμάτινους (όχι ότι θα γλυτώναμε το off), και μέσω Sibili βγήκαμε στον Α3. Βάλαμε βενζίνη που ήταν 10-15 λεπτά φτηνότερη από την Ελλάδα!! Φάγαμε και ένα Panini 3,5€ !!! Το απόγευμα φτάσαμε στη Scilla, όμορφο παραθαλάσιο χωριό με το επιβλητικό κάστρο. Χωριό το λένε αυτοί, γιατί στη πραγματικότητα είναι όση και η Πάργα.
Τι να πρωτοθαυμάσεις, τους δρόμους με την εκπληκτική άσφαλτο ακόμη και στους επαρχιακούς, την καθαριότητα, τα τοπία, τις γέφυρες, όλα υπέροχα. Στην εθνική που δεν έχει όριο ταχύτητας, αν δεν τρέξεις πάνω από 130, σε φάγανε! Ακόμη και τα φορτηγά τρέχουν σαν τρελά, άσε τις προσπεράσεις!!!
Μέρα 3η (Scilla – Reggio Calabria – Bova – Gambarie - Palmi / 220Km), Μπαίνοντας το πρωί στο Reggio, βρήκαμε κίνηση. Ολοι και όλα κινούνται, κορνάρουν, σταματούν όπου θέλουν. Η ανασφάλεια μας έδιωξε γρήγορα, αφού πρώτα είδαμε τα ορειχάλκινα υπερμεγέθη αγάλματα, που ξεθάφτηκαν από το βυθό πριν 40 χρόνια. Τι έφτιαχναν οι αρχαίοι μας! Καλούπι από μέσα, καλούπι και απέξω. Γραμμή παραγωγής, και μεταφορά για πώληση στην Ρώμη!! Εμείς σήμερα??? Επόμενος σταθμός το Pentadatillo και μετά το Bova. Και τα δύο εντυπωσιακά. Στο Bova βρήκαμε και τις γραικάνικες επιγραφές, το τρένο, το καμπαναριό, την εκκλησία, και καναδυό τύπους, που κάτι ελληνικό ξεστόμιζαν, και που πολλά ελληνικά ποθούσαν. Μετά Roghudi, Rocaforte del Greco, διάσχιση του βουνού, δρόμοι σκοτεινοί από τις φυλλωσιές που δεν άφηναν το φως να χαράξει το διάβα μας, άγριοι χείμαροι, λίγο off, έρημα χωριά. Τι να ψάξεις μέσα σου, τι σε οδηγεί!! Τη διέξοδο στα προβλήματα, την απάντηση στην κούραση και στο άγνωστο που σε έλκει. Πως από το πουθενά της Αθήνας, στο πουθενά του βουνού Aspromonte. Μετά από 60 χλμ ανηλεούς ζικ-ζακ με 1η και 2α, φτάσαμε απίστευτα κουρασμένοι στο Gambarie, τοπικό χιονοδρομικό κέντρο. Γευτήκαμε την πιο υπέροχη μακαρανόδα. Χορταστική ζύμη, με απίθανη σάλτσα από μανιτάρια βουνού. Ακόμη τρέχουν τα σάλια μου. Καταλήξαμε στο παραλιακό Palmi. Τουλάχιστον στη τουριστική βιομηχανία, είμαστε ένα βήμα μπροστά.
Μέρα 4η (Palmi – Amalfi / 450Km), Νωρίς το πρωί πήραμε τον Α3 και έτσι φτάσαμε στο Amalfi γύρω στις 3μμ με μικρή παράκαμψη στο Ravello. Τα 400χλμ του Α3 ήταν εντυπωσιακά, απίθανες στροφές με 140 χλμ/ώρα, ψηλές γέφυρες, εναλλαγές τοπίου διαφόρων χρωματισμών, όλα σε οδηγούσαν γρήγορα και αχόρταγα. Μπαίνοντας στην αρχή της ακτής Amalfi μείναμε άναυδοι. Φοβερό τοπίο, κάτι από Πήλιο, Αγ. Ορος, Οία, στενός φιδίσιος παραλιακός δρόμος, απότομες πλαγιές, σπίτια χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο στην άκρη του γκρεμού, πολύ πράσινο, λιμανάκια, πολλά σκουτεράκια, πολλά ακριβά autos …. Το Ravello ψηλά χτισμένο στο βράχο, στο πάνω μέρος μιας χαράδρας, με τα όμορφα σπιτάκια του είναι σίγουρο σημείο επίσκεψης για θέα, φωτό και βόλτα στα σοκάκια του. Το Amalfi είναι το κέντρο του τουρισμού. Κούκλα, ονειρεμένο, ερωτικό, τι να πρωτογράψεις. ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ... Πάνω στη παραλία, με παραδοσιακά σπίτια, σοκάκια, κιρσούς και βλάστηση παντού, κοσμοπολίτικο, αξίζει να μείνεις εκεί έστω για λίγες ημέρες. Το υπόλοιπο του απογεύματος και της βραδυάς το ξοδέψαμε με πολλές βόλτες, γυροφέρνοντας, χαζεύοντας και τρώγοντας μακαρονάδες.
Μέρα 5η (Amalfi – Positano – Πομπηία – Napoli – Bari / 350Km), Πρωί στο Positano, άλλο καταπληκτικό παραθαλάσιο τουριστικό κοσμοπολίτικο θέρετρο. Ολα κολλημένα, τα autos παρκαρισμένα κατά μήκος του περιφερειακού στενού δρόμου. Τα σπιτάκια αυτοκόλλητα μεταξύ τους, το ένα πάνω στο άλλο, όλα χτισμένα μέσα σε μια μικρή χούνη. Εξαίσιο, απόκοσμο και εκκεντρικό ιδίως για τον κ. Ρίπλει, να πας όμως χωρίς δικό σου μεταφορικό μέσο!! Glamour με τα όλα του. Μετά, Πομπηία. Μία άλλη ιστορία, ένας άλλος πολιτισμός, καμμένος πριν 2000 χρόνια, ανασκαμμένος σταδιακά από τα μέσα του 19ου αιώνα, εντυπωσιακός. Μου θύμισε αρκετά το δικό μας Δίον αλλά σε σαφώς καλύτερη κατάσταση και με πιο πολλά ευρήματα. Με θέατρα, αρένα, παλαίστρα, πολλά σπίτια, άριστο πολεοδομικό σχεδιασμό, οδούς στρωμένους με μεγάλες πέτρες, κήπους, .... Δεν ξέρω αν άξιζαν τα 11€ αλλά μάλλον απαιτεί περισσότερο από 2 ώρες που διαθέσαμε. Και ύστερα Νάπολη. Η επιβεβαίωση της θεωρίας της Εντροπίας. Χάος με τάξη ή αλλοιώς τάξη μέσα στο χάος. Στους δρόμους γίνεται πανζουρλισμούς. Οποιος προλαβαίνει περνά (βλέπε Valentino Rossi). Σκουτεράκια που τρέχουν δαιμονισμένα. Σοκάκια στενά και σκοτεινά, τύποι να σε κοιτούν «περίεργα», λιθόστρωτοι δρόμοι για να αλλάζεις λάστιχα και αμορτισέρ κάθε 2-3 μήνες, κτίρια βαμμένα από καυσαέριο, και όμως έχει η πόλη μία δική της ομορφιά. Σου δείχνει πως ζούν οι νότιοι, απλά, στεγνά, χωρίς φιλοδοξίες, ψάχνοντας το αύριο μέσα σε ένα κόσμο που κινείται άναρχα στους δρόμους. Τις moto δεν τις ξεκαβαλίσαμε γιατί μάλλον θα τις ψάχναμε. Μία ματιά στη Duomo, βόλτες με τις moto μέσα στους δρόμους και δεν αντέξαμε πάνω από 1 ώρα, έτσι πήραμε το δρόμο για το βαπόρι στο Bari μέσω του Α14. Το βράδυ στις 8μμ αναχωρίσαμε για Ελλάδα. Μόλις μπήκαμε στο πλοίο άρχισε για πρώτη φορά να ψιλοβρέχει. Μας κατευόδωσε με το δικό της τρόπο. Αντε γειά!
Μέρα 6η Ανατολή ηλίου πάνω από τα Ακαρνανικά Ορη. Χρώματα στόλιζαν τα πάντα. Στις 12.30μμ φτάσαμε Πάτρα, και μετά τον θανατηφόρο δρόμο Πατρών – Κορίνθου (που είσαι ρε Italia) αργά το μεσημέρι σπίτι μας. Κατάκοποι αλλά πολύ «γεμάτοι» και χαρούμενοι.
Ενα ταξίδι 1900χλμ με 1500 στην Ιταλία, με πολλές εναλλαγές τοπίων, εικόνων, εντυπώσεων, 40 ωρών οδήγησης, συνολικού κόστους περίπου 800€. Αν είχαν τις πινακίδες στους δρόμους πιο έγκαιρα τοποθετημένες και με λογικό προσανατολισμό κατευθύνσεων, τότε θα λέγαμε ότι δεν θα βρίσκαμε κανένα ψεγάδι, αλλά είναι μέχρι να το συνηθίσεις. Ο χάρτης της Michelin (564), το site της http://www.viamichelin.com/tpl/hme/MaHomePage.htm , οι προηγούμενες ταξιδιωτικές περιγραφές των “diamantis-dia” και “arisk” μας βοήθησαν πολύ και τους ευχαριστούμε.
Το ταξίδι είναι μία λέξη που δεν περιγράφει εικόνες και χιλιόμετρα, αλλά όνειρα, επιθυμίες πραγματοποιηθείσες, αναστεναγμούς που ακούστηκαν, εμπόδια που ξεπεράστηκαν. Είναι μία διαδικασία ανάτασης ψυχής.
Τώρα που απαντήσαμε τις ανησυχίες μας, ζ’ήσαμε το moto-tour στην Ιταλία, διερωτώμεθα πότε θα ξαναπάμε??? Οταν ξαναγεμίσουμε το ντεπόζιτο που λέγεται ανησυχία. Ετσι είναι τα «Ατακτα Παιδιά».
Απάντηση με παράθεση
