Και τελικά, τα ψέματα τελείωσαν!
Ήρθε η ώρα να ετοιμάζομαι για να φύγω. Μια για πάντα. Δε λέω.. θα προσπαθώ να έρχομαι κάποια καλοκαίρια, για να βλέπω τους γονείς και τον αδερφό μου, αλλά και πάλι, δύσκολα θα είναι.
Σαν ψέματα μου φαίνεται ρε γαμώτο! Πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά! Εγώ την Αυστραλία την έβλεπα από τα ντοκυμαντέρ μόνο και δεν ήξερα τίποτα για αυτή τη χώρα. Και τώρα, πάω να μείνω εκεί. Για πάντα λέει! Να κάνω οικογένεια, να αρχίσω από την αρχή, με νέα δουλειά, με νέες προοπτικές, με νέες παρέες, τα πάντα νέα! Αν φοβάμαι; Φυσικά και φοβάμαι! Για οτιδήποτε! Αλλά και τι να κάνω; Τόσοι και τόσοι κατάφεραν να κάνουν το ίδιο κια με πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Εγώ τι στο διάολο είμαι; Χαζός; Αλλά από την άλλη είμαι και άνθρωπος και φοβάμαι! Φοβάμαι μην αποτύχω, φοβάμαι μην τύχει τίποτα σε γονείς και αδερφό και δεν είμαι εκεί για να βοηθήσω, φοβάμαι πως θα μου έρθουν τα πράγματα, φοβάμαι για το μέλλον μου.
Από την μια αισθάνομαι πικρία. Γιατί προσπάθησα και επένδυσα σε αυτή τη χώρα ότι είχα. Και τελικά τι έγινε; Αντιμετώπισα ένα κράτος, που έκανε τα πάντα για να με σβήσει, να με τελειώσει και να με πετάξει έφω από αυτό. Ειλικρινά, αισθανόμουνα πάντα ξένος. Και άντε το κράτος καλά. Οι άνθρωποι γιατί ρε γαμώτο;;; Γιατί να προσπαθούν να με πατήσουν κάτω και γιατί να χαίρονται μόλις μου τύχαινε κάτι κακό; Γιατί να προσπαθούν να μου κάνουν ζημιά; Κρίμα, πολύ κρίμα! Καμιά φορά σκέφτομαι την κακία και το μίσος που αντιμετώπισα και δακρύζω!
Αυτό που ήθελα να κάνω, ήταν να ασχοληθώ με το bodybuilding και να πέρνω μέρος σε διαγωνισμούς. Μέσα μου, πάντα πίστευα ότι μπορούσα να φτάσω ψηλά! Το ήξερα. Όπως ήξερα ότι θα πρέπει να κάνω πολλές θυσίες για να τα καταφέρω! Και δεν είχα βοήθεια από κανέναν. Δεν υπήρχαν άνθρωποι που να ξέρουν ούτε από δια τροφή, ούτε από προπόνηση. Πειραματιζόμουν και διάβαζα βιβλία που παρήγγελνα από Αμερική αλλά και βιβλία που δανειζόμουν από φίλους γιατρούς. Όσο οι θέσεις μου στους αγώνες ήταν από τις τελευταίες, ήμουν ο ξεφτύλας, ο άχρηστος, αυτός που δεν το έχει και ένας αποτυχημένος. Μόλις άρχισα να παίρνω πρώτες θέσεις, τότε άρχισα να γίνομαι το ψώνιο, αυτός που κοιτάει μόνο τα μπράτσα του, αυτός που παίρνει φάρμακα. Όταν τελικά κέρδισα το παγκόσμιο πρωτάθλημα, ήμουν ο δαχτυλοδεικτούμενος με την κακή έννοια, αυτός που το κατάφερε με τα φάρμακα και αυτός που δεν έκανε και κάτι σημαντικό!
Εγώ ήξερα τι είχα καταφέρει. Αυτό που ήθελα από τα 16 μου! Ηρέμησα με την ιδέα ότι πέτυχα αυτό που ήθελα πάντα. Αυτό που λίγοι στον κόσμο κατάφεραν. Οι υπόλοιποι με βλέπανε σαν κάποιο ξένο! Δε μου μιλούσαν λες και το περηφανεύτηκα ποτέ! Γιατί όμως αυτή η συμπεριφορά;
Μετά από λίγο καιρό που άνοιξα το νέο γυμναστήριο, έπαθα πλάκα από την αντίδραση του κόσμου!!! Που βρήκα λέει τα χρήματα και το έχτισα; Θα παιθένανε για να μάθουν!! Και όλοι τότε συνενοήθηκαν να μου κάνουν όσο πιο μεγάλη χαλάσττρα γινόταν! Δεν κράτησε για πολύ όμως και έτσι ανέβηκα πάλι! Όταν χώρισα με την πρώην γυναίκα μου βέβαια, δεν μπορώ να πω: όλοι χάρηκαν!!
"Είδες το μαλάκα, καλά να πάθει", "ε, έτσι είναι, ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει κάποτε", "τώρα πάει αυτός, καταστράφηκε" και άλλα πολλά. Γιατί όμως;
Αργότερα όταν αρχίσαμε να πηγαίνουμε καμιά βόλτα με τις μότο και να κάνουμε κανένα τρελό ήμουνα καλός άνθρωπος, γιατί ούτε κόντρες ήξερα να βάζω, ούτε σούζες έκανα. Όταν όμως κάποια μέρα μπήκαμε σε κάποιες στροφές και άφησα πολύ κόσμο πίσω..... ααα τότε, άρχισα να γίνομαι κακός πάλι!!! Γιατί όμως;;;
Όταν πέρυσι γνώρισα μέσω internet τη Sylvia και ήρθε για να με γνωρίσει από κοντά....... τότε να δεις τι κακός και τι μαλάκας που ήμουνα!!!!! Χέστηκα από τη μια βέβαια, αλλά και πάλι αυτό το "γιατί όμως" τριγύριζε. Όταν πήγα εγώ το ταξίδι μου στην Αυστραλία για να τη δω, τότε έγινα αυτός που τον τραβάει από τη μύτη.Αυτός που είναι ερωτύλος, αυτός που δεν ξέρει τι του γίνεται, που δεν βρίσκει εδώ να μαμήσει και πάει μέχρι την Αυστραλία. Μα γιατί όλα αυτά;;;;
Τώρα που πήρα την απόφασή μου να φύγω μια για πάντα, ξέρω γιατί. Γιατί όταν ζεις σε μια μικρή κοινωνία και κάνεις κάτι καλό για εσένα, είναι σα να δείχνεις στους υπόλοιπους ότι απέτυχαν να κάνουν και αυτοί το ίδιο! Τους θυμίζεις με τη νέα μοτοσικλέτα που αγόρασες, ότι ΔΕΝ έχουν μοτοσικλέτα και/ή ότι δεν μπορούν να αγοράσουν! Εσύ ξέρεις ότι την αγόρασες για εσένα και επειδή σου αρέσουν οι δύο ρόδες και σου αρέσει αυτή η "ελευθερία" που σου δίνει η βόλτα με τους δύο τροχούς. Εσύ όμως! Αυτοί δεν το ξέρουν! Και θεωρούν τους εαυτούς τους αποτυχημένους που δεν έχουν και αυτοί μοτοσικλέτα σαν τη δική σου! Και έτσι γίνεσαι ο εχθρός! Πιστεύουν ότι θεωρείς τον εαυτό σου υπεράνω αυτών!
Εγώ δεν μπορώ να ζήσω άλλο σε αυτό το περιβάλλον. Και το χειρότερο είναι ότι φοβάμαι ότι αν έμενα και άλλο, θα γινόμουν ίδιος με τους άλλους. Και ντρέπομαι που το λέω. Μπορεί να συμπεριφέρθηκα και εγώ σαν τους άλλους, δεν ξέρω! Αλλά ένα είναι σίγουρο: δεν μένω άλλο εδώ! Βαρέθηκα, κουράστηκα. Δεν θέλω να πάω μπροστά και να μου τραβάνε τη μπλούζα οι άλλοι! Δεν θέλω να ακούω ΜΟΝΟ κακές κριτικές. Που και που, θέλω να ακούω και κάτι καλό, αν το αξίζω. Ξέρετε από ποιους άκουσα μόνο καλά λόγια για τις μετατροπές που έκανα στις μοτοσικλέτες; Από εσάς εδώ στο forum και ελάχιστους φίλους εδώ πάνω. Οι άλλοι το θεωρούσαν ΠΑΝΤΑ κάτι πολύ άσχημο και σαχλαμάρα!
Για εκείνους τους κακόμοιρους τους γονείς και τον αδερφό μου μόνο στεναχωριέμαι. Και δεν σας το κρύβω: αυτή τη στιγμή που κάθομαι και γράφω αυτές τις σειρές, με πιάνουν τα κλάματα. 39 χρονών γαϊδούρι έγινα και κλαίω! Αλλά τι να κάνεις; Ο πόνος είναι πάντα πόνος!!
Ώρα να φεύγω. Με εσάς θα τα λέμε από εδώ μέσα. Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη και για τις καλές σας κουβέντες! Ήταν Θείο δώρο για εμένα! Θα δώσουμε το μοναδικό ραντεβού (για όσους μπορούν φυσικά) στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στις 14 Σεπτεβρίου. Θα είμαι εκεί από τις 11:30 το πρωί, μέχρι τις 17:00 το απόγευμα. Στις 18:00 πετάω. Θα αφήσω τα τηλέφωνά μου σε επόμενο post πιο μετά για να βρεθούμε.
Ευχαριστώ πολύ όλους
Χριστόδουλος
Απάντηση με παράθεση
από τη μια....
από την άλλη....
ειναι καλα παιδια αλλα αμα αρχισουν να πινουν,.. CRIKEY!! 
