Απόγευμα και επιστρέφω από τη δουλειά.
Στον κωλόδρομο Ρεθύμνου-Χανίων, για τον οποίο τόσα έχω γράψει και ξαναγράψει δεν έχει πολλή κίνηση. Έχει πάρει να σκοτεινιάζει σιγά-σιγά και ψιχαλίζει από το πρωί...
Στο βάθος του δρόμου βλέπω κάμποσα αυτοκίνητα σταματημένα στην άκρη του δρόμου, κάνα δυο έχουν και τα alarm αναμμένα. Πιο μπροστά, πολύ μπροστά βλέπω και μου κόβονται τα πόδια. Είναι μια μηχανή πεσμένη στη μέση του δρόμου...
Προσπερνάω αργά τα αυτοκίνητα, δεν κοιτάζω...
Σταματάω παρακάτω μπροστά από τη μηχανή, ανάβω alarm και πίσω φώτα, τρέχω βάζω τρίγωνο πιο πίσω.
Με γρήγορο βήμα κινάω να πάω πίσω προς τον κόσμο. Ξέρω τί θα δω, το έχω ξαναδεί στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά. Τα πόδια μου τρέμουν από το άγχος, βαστώ τα δάκρυα που ήδη παίρνουνε να κυλάνε στα μάτια αλλά η ευχή μιά: να είσαι ζωντανός, μονάχα να ζεις...
Το ΕΚΑΒ ήδη έφτασε, οι διασώστες κατεβαίνουν. Είμαι σχεδόν 50 μέτρα πια...
"Μην πας εκεί μωρέ" με τραβά ένας, "ίντα πας; Δε θωρείς; Ούτε να μαζώξουνε δε θα βρούνε"
Κοιτάζω τριγύρω, κάπου ένα σπασμένο κράνος, άσχημα χρώματα, άσχημες εικόνες. Φρίκη...
Βουή μεγάλη στα αυτιά μου, τα φώτα του ασθενοφόρου με τυφλώνουν.
Κρυώνω...
Εκεί ήλθε και το περιπολικό, ξαναγύρισα τρέχοντας από την αδρεναλίνη στο αμάξι μου, σήκωσα το διαλυμένο κόκκινο GS, το έβαλα στην άκρη, έκλεισα το διακόπτη...
Έφυγα...
Μάζεψα κουράγιο, πήγα το βράδυ στην τροχαία, ρώτησα. Ένας φίλος έχει ένα ίδιο κόκκινο GS, δε θυμάμαι πινακίδα, αγωνία.
Δεν είναι αυτός, ηρεμώ κάπως...ήταν όμως ένας νέος πατέρας που η γυναίκα και το κοπέλι του δε θα ξαναδούν.
Συγνώμη, κοντεύω να σκάσω απόψε...
Απάντηση με παράθεση
:a36: http://www.lariseos.webs.com 
)
