Σήμερα το πρωί, κλείνοντας τα παντζούρια πριν φύγω από το σπίτι, βλέπω πάνω στο μάρμαρο του παράθυρου έναν…τζίτζικα!
Είναι μέσα Σεπτέμβρη πια, και το βράδυ πέφτει ψύχρα. Σύμφωνοι, έχει ακόμα ζέστη την ημέρα, 31 βαθμούς θα φτάσει σήμερα λένε…αλλά…εσύ πως βρέθηκες εδώ στο παράθυρο; Τι θέλεις;
Δε βαρέθηκες όλο το καλοκαίρι με τους κολλητούς σου; Ανάθεμα και αφήσατε άθρωπο να κλείσει μάτι τα μεσημέρια!
Μπα, δε φοβάσαι; Να , θα σε ακουμπήσω με το δάκτυλο! Δε φεύγεις; Αλήθεια δε φοβάσαι;
-Παιδιά τρέχτε!
-Τι είναι μπαμπά;
-Παιδιά δείτε! Ένας τραγουδιστής του καλοκαιριού στο περβάζι μας!
-Μπαμπά γιατί είναι τόσο σκούρος; Γιατί είναι τόσο καφέ; Γιατί δείχνει τόσο κουρασμένος;
-Μάλλον, παιδί μου, ήλθε να μας πει ότι το καλοκαίρι τελειώνει. Και να μας δώσει μια υπόσχεση για αντάμωμα του χρόνου…
Ο μεγάλος γιος τον παίρνει απαλά στη χούφτα του, ο μικρός του χαϊδεύει κάπως άτσαλα το κεφάλι. Αυτός δε φεύγει…
-Μπορεί να είναι άρρωστος μπαμπά.
-Δώστου να φύγει μακριά, παιδί μου, άσε τον ελεύθερο. Το πήραμε το μήνυμα που μας έπεψε…
Το μικρό χεράκι τινάζεται, ο τζίτζικας φεύγει μακριά κάνοντας στροφές στον αέρα…
Αν και ζεστή ημέρα, υπάρχει ένα δροσερό αεράκι που σε γαληνεύει…
Καλό χειμώνα σε όλους.
Απάντηση με παράθεση
