Προχωράς στη ζωή, μπαίνεις σε ένα μονοπάτι και το ακολουθείς.
Άλλοτε επειδή το θες, άλλοτε πάλι επειδή σε σπρώχνει η μία ή η άλλη ανάγκη.
Και περπατάς… και περπατάς… και στο δρόμο συναντάς άλλα μονοπάτια που τα ακολουθείς ή τα αγνοείς. Και ο δρόμος σου γίνεται περίπλοκος, δαιδαλώδης, μπορεί και δυσνόητος και σκοτεινός, πνιγερός.
Παρόλαυτά, κάπου μπορεί να βρεις την άκρη, κάπου όμως μπορεί να φρακάρεις! Να φας ένα χτύπο δυνατό σε ένα τοίχο ή, αν είσαι τυχερός, να προλάβεις να δεις τον τοίχο και να σταματήσεις.
Και βλέπεις το αδιέξοδο… και το σκέφτεσαι…
Μπορεί να το σκέφτεσαι για πολύ, μα για πάρα πολύ! Και να μένεις εκεί, μπροστά στον τοίχο…
Κάποιος άλλος μπορεί να τολμήσει να πισωπατήσει, να στραφεί αλλιώς, ίσως και να ζαλιστεί από το «επιτόπου» που πρέπει να κάνει ώστε να γυρίσει το σώμα του και να κοιτάξει από την άλλη μεριά. Και ψαχουλευτά να μπουσουλίσει πίσω στην πλησιέστερη διασταύρωση και να επιλέξει ένα άλλο δρόμο, με περισσότερο «φως» !
Μια άλλη ευκαιρία να δει τι κρύβεται κάπου παρακάτω!
Μια άλλη ευκαιρία να βιώσει κάπως αλλιώς το νόημα του «δρόμου» του.
Ίσως δεν πρέπει να αργεί κανείς να κάμει τη στροφή, μια ζωή έχει να ζήσει… και αυτή μικρή!
(αλλά και ποτέ δεν είναι αργα! )
![]()