Ιστορια μου ...

[DeusEx]

Γεια σας φιλοι,

εχω μια προσωπικη ιστοριουλα να σας πω, που εξηγει και τον λογο για τον οποιο χαθηκα τοσους μηνες.
Ας τα παρω τα πραγματα απο το σημειο που ξεκινησαν τα γεγονοτα που με αλλαξαν σαν ανθρωπο...

1η Μαρτιου.
Μια συνάδελφος απο το γραφειο, αποφασισε να φυγει στο εξωτερικο, μιας και βρηκε εκει μια καλοπληρωμενη δουλεια. Γιαυτο καλεσε τους συναδελφους σε ενα μαγαζι στο κεντρο της Αθηνας για να μας αποχαιρετησει. Εκανε τσουχτερο κρυο εκεινο το βραδυ και ψιχαλιζε κ ολας, αλλα ποιος δινει τα λεφτα στο ταξι? ασε που με την μηχανη θα ειμαι πισω στο τσακ μπαμ... δεν εχω σκοπο να το ξενυχτησω εξαλλου, αυριο δουλευω νωρις.
Ωραια ατμοσφαιρα, γλεντι, χορος ... σκεψεις (σχεδον παρανομες) και μυστικες συζητησεις μεταξυ συναδελφων, με αφορμη την αποχωρηση της συναδελφου για ενα καλυτερο μελλον στο εξωτερικο... κατα τις 01.00, λιγο μετα τα μεσανυχτα, φευγουμε... ανησυχω λιγο για εναν συναδελφο που εχει πιει λιγο παραπανω και ειναι με σκουτερ, μιας κ ο δρομος γλυστραει και του προτεινω να παρει ταξι, πραγμα που γελωντας αρνειται...
Καβαλαω την μηχανη και ξεκιναω για το σπιτι. Κανω μια αποσταση περιπου 8 κμ, το κρυο ηταν χειροτερο απο πριν..
Φτανωντας στην περιοχη που μενω, βλεπω τα φωτα στους δρομους σβηστα, σκοταδι.. τι την πληρωνουμε την κωλοΔΕΗ? Ουτε φωτα δεν εχει... βριζω μεσα μου.
Στριβω στον δρομο που μενω, λεω, ευτυχως εφτασα, να παω να αναψω την θερμανση γιατι τον εχω δαγκωσει!
Λιγα μετρα εμειναν ακομα, βλεπω απο αποσταση την εισοδο του σπιτιου, καμμια 50αρια μετρα το πολυ! Υπομονη...
Χανω την προσφυση στον πισω τροχο, αποτομα και χωρις προειδοποιηση, βλεπω την μηχανη να γυρναει στο πλαι, ευτυχως πηγαινα αργα, 30κμ/ω περιπου... προσπαθω με λιγο γκαζι να την επαναφερω ματαια, ο τροχος γυρναει λες και παταει παγο, συνεχιζοντας την πλαγιολισθηση... ξαφνικα πιανει κανονικα, προκαλοντας ενα εξαιρετικα βιαιο ταρακουνημα, εξφενδονιζοντας με ψιλα και ευθεια... θυμαμαι μονο οτι πεταω ψηλα και δεν βλεπω κατι κατω... μονο μαυρο σκοταδι... ευτυχως φοραω εξοπλισμο, κρανος, μπουφαν, γαντια... προετοιμαζομαι ψυχολογικα για την προσκρουση... σκεφτομαι διαφορα. Οτι θα ειναι σκληρη η ασφαλτος, οτι ελπιζω να μην ερχεται κανενας απο πισω και με πατησει, οτι μακαρι να μην γλυστρησω περα απο την διασταυρωση που εχω στοπ και με πατησουν...

Χανω τις αισθησεις μου, μαλλον απο το χτυπημα του κρανους στην ασφαλτο. Ανοιγω τα ματια μου, συνερχομαι καπως, ειμαι ξαπλα, εχει ερθει ενα ζευγαρι (χρυσα παιδια!), με κουβερτες και ομπρελες για να με κρατησουν ζεστο μεχρι να ερθει το ασθενοφορο... πρωτο τσεκ απ, κουναω χερια και ποδια. Ποναω παντου αλλα τα κουναω! Τα παιδια μου λενε να σταματησω να κουνιεμαι... (αποτι εμαθα μετα, χωρις να το θυμαμαι, αφου επεσα, μπουσουλησα στα τεσσερα μεχρι την ακρη του δρομου, ενστικτο μαλλον για να μην πατησει κανενας διερχομενος, και μετα αφαιρεσα το κρανος, μαλλον επειδη δεν μπορουσα να ανασανω)...

Ηρθε το ασθενοφορο γρηγορα, μετα απο 10-15 λεπτα, και με βαλανε στο φορειο, κατευθειαν για το Αττικο. Βλαστημισα καθε λακουβα στην διαδρομη...
Στα επειγοντα, πανε να μου βγαλουν τα ρουχα, απο τους πονους δεν γινοταν... μου λεει ο γιατρος θα πρεπει να το κοψουμε (το μπουφαν) και φαινεται ακριβο... κοψτο του λεω, δεν με νοιαζει... αρχιζουν εξετασεις, παλι σταματαει ο εγκεφαλος να καταγραφει...
Ανοιγω τα ματια, ειμαι στο κρεβατι, σε εναν σκοτεινο θαλαμο, με ορό, καθετηρα, και μασκα οξυγονου, γεματος με ηρεμιστικα.
Τα παιδια ειχαν ειδοποιησει την κοπελα μου και ειχε ερθει στο νοσοκομειο.
Επομενη μερα, αφορητοι πονοι, δυσκολια στην αναπνοη, ξανα εξετασεις... παρακαλαω τις νοσοκομες για ηρεμιστικα σαν πρεζονι (μην γινομαι γραφικος, καταλαβατε το σκηνικο φανταζομαι)... χερι δεξι, ποδι δεξι, μεση, θωρακας πονανε πολυ. Η αξονικη στην μεση εδειξε εκρηκτικο συντριπτηκο καταγμα στον Θ12 σπονδυλο, και υγρο στους πνευμονες.. Την επομενη μερα, επιπονη ακτινογραφια θωρακος, για να δουν αν υποχωρει το υγρο. Ζηταω και για το χερι και για το ποδι ακτινες, αλλα μου το αρνουνται (αρκετες φορες) χωρις παραπεμπτικο γιατρου.. παλι πισω.. παλι πονος, παλι παυσιπονα κτλ κτλ Για να μην μακρυγορω ετσι συνεχιστηκε το σκηνικο για τις επομενες μερες, δεν θελω να μπω σε λεπτομεριες (οποιος θελει να μαθει κατι σχετικο με το νοσοκομειο ας με ρωτησει)

[DeusEx]

Τα καλα νεα ηταν οτι δεν θα κανω χειρουργειο στην μεση. Μελετες εχουν δειξει οτι η αποκατασταση μακροχρονια ειναι περιπου ιδια με συντηριτικη θεραπεια.
Μετα απο 14 μερες βγαινω απο το νοσοκομειο.. δεν μπορω να περπατησω ακομα, αλλα με την στηριξη ενος κηδεμονα (1200ε), μαθαινω να κανω τα πρωτα μου βηματακια, σαν μωρο, ξανα απο την αρχη ... Τουλαχιστον για να μπορω να παω τουαλετα κτλ. Σπιτι, πλεον, ξαπλα, με ενεσεις αντιθρωμβοτικες στην κοιλια... ευχαριστω τους γονεις μου που σταθηκαν διπλα μου.
Προσπαθω να βγαλω αδεια αναρωτικη και μπλεκω με τον παραλογισμο του ΙΚΑ. Η γνωματευση του γιατρου του νοσοκομειου για 3 μηνες ξαπλα στο κρεβατι δεν αναγνωριζονται απο το ΙΚΑ. Πρεπει να με δει γιατρος του ΙΚΑ (με ραντεβου), για να με στειλει σε επιτροπη του ΙΚΑ με δικια του γνωματευση, αφου κλεισω αλλο ραντεβου. Δεν μπορω να σηκωθω. Δεν τους νοιαζει... απαιτουν να σηκωθω να παω εκει να με δουν. Μονη λυση, να πεσουν μερικα ψιλα για να παρω 15 μερες αναρωτικη. Μετα ξανα η ιδια διαδικασια για τις επομενες μερες. Αντιληφθηκα οτι η ελλαδα δεν προσφερει ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη, παρα τις εισφορες μου στο ταμειο σαν εργαζομενος.

Ενας μηνας μετα.
Το χερι και το ποδι πονανε ακομα, και ειναι πρισμενα, αλλα οι γιατροι μου ειχαν πει στο νοσοκομειο οτι δεν ειναι σπασμενα. Μπορω πλεον να περπατησω και παω για ακτινογραφιες στο χερι και το ποδι. Το ποδι δεν εχει σπασιμο, απλα θελει χρονο. Το χερι εχει καταγμα στην αρθρωση του παραμεσου. Εχει κολλησει στραβα, χρειαζεται χειρουργιο για να επανελθει. Βριζω μεσα μου, αφου ειχα ζητησει ακτινογραφιες και για το χερι και για το ποδι πολλες φορες στο νοσοκομειο, γιατι μου το αρνηθηκαν? Αμελεια.. Αν το βρισκανε τοτε που ηταν φρεσκο, απλα θα το τραβαγανε και θα βαζανε μια λαμμα και θα κολλαγε σωστα..

Δυο μηνες μετα. Με τον κηδεμονα πλεον μπορω και σηκωνομαι και παω περιπατο μεχρι την πλατεια. Η ταλαιπωρια με το ΙΚΑ συνεχιζεται, αυτη την φορα με εμενα προσωπικα..

Τρεις μηνες μετα. Σκεφτομαι πολλα πραγματα. Το παρελθον το παρον και το μελλον. Την ελλαδα, την κριση, την περιθαλψη. 2 χρονια τουλαχιστον απαγορευεται να καβαλησω ξανα μηχανη. Τι θα κανω? Θα παρω αμαξι στην Αθηνα? Ποση ωρα θα κανω για να φτασω δουλεια? Που θα παρκαρω? Μηπως να παρω τα ΜΜΜ? 2 ωρες πηγαινε, 2 ωρες ελα και 9 στην δουλεια... 13 ωρες... γιατι? για να παρω 900ε? Με την μειωση πηγαν στα 849ε
Πρεπει να κρατησω καθαρο μυαλο ... Παντα πληρωνα τους φορους μου, παντα δουλευα αποδοτικα, ποτε δεν εκλεψα. Γιατι τιμωρουμαι αφου τα εκανα ολα σωστα? Γιατι δεν μου βρηκαν το σπασμενο δαχτυλο που με ταλαιπωρει? Γιατι πληρωνω?

Η αποφαση που πηρα πρεπει να ηταν απο τις πιο δυσκολες της ζωης μου. Εφυγα στο εξωτερικο, εψαξα δουλεια, βρηκα στο αντικειμενο μου, με καλα λεφτα.
Δεν λεω λεπτομεριες για ευνοητους λογους. Σεβομαι τον εαυτο μου και τους γυρω μου, και το ιδιο θελω να κανουν κ αυτοι.
Αισθανομαι αλλος ανθρωπος, αλλος χαρακτηρας... Αυτη η εμπειρια με εκανε διαφορετικο...

[Εχετλαίος]

Nα είσαι και να περνάς καλά.
Ποτέ ξανά τέτοιες περιπέτειες.

[trelf]

Οι εμπειρίες μας ωριμάζουν....ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!
Βέβαια....τι να το κάνεις αν σου αφήνει κουσούρια;;;Τέτοιες εμπειρίες δεν θέλουμε....

Φιλαράκι να ευχαριστείς τον θεό που ζείς....πάντα μπορούν τα πράγματα να είναι και χειρότερα....να σκέφτεσαι θετικά και να μαθαίνεις μέσα από αυτό!

Ευχαριστούμε που μοιράστηκες την εμπειρία σου αυτήν μαζί μας....να είσαι σίγουρος ότι,τουλάχιστον, μας έβαλες σε σκέψεις!

Να ΄σαι πάντα καλά φιλαράκι ! Και Σιδερένιος όπως πρίν σου εύχομαι!

[giannis21]

περαστικα και αγυριστα αδερφε και παντα σιδερενιος.με(μας) εβαλες σε σκεψεις πρωι-πρωι..οντως πολυ δυσκολη η αποφαση σου.τοσο που χρειαστηκε ενα γερο "ταρακουνημα" για να την παρεις.μακαρι ολα να ερθουν βολικα στο μελον!

[George_Sp]

Είσαι δυνατός άνθρωπος φίλε με θέληση και πυγμή για το καλό σου. Μπράβο σου και ποτέ ξανά αντίστοιχες περιπέτειες.

[vaska]

Εύχομαι να είναι περαστικά, όλοι μας έχουμε μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούμε με ταλαιπωρίες σε Νοσοκομεία και ΙΚΑ.

Μακάρι να μείνει μόνο η ανάμνηση από το περιστατικό και να εδραιωθείς στη δουλειά σου.

[blackrose]

περαστικα και καλη αρχη στην νεα σου ζωη.

[MikeG]

Ειλικρινά είσαι "Μεγάλος" φίλε. Συγχαρητήρια & ποτέ ξανά θέματα με την υγεία σου.

[akis_trevor]

μακαρι να περασουν ολα και να μπορεις να κανεις πραγματα που θες και δεν μπορεις τωρα.καλη αρχη στην νεα σου ζωη και να σου πανε ολα καλα!!!

[MG-KTiNoS]

Διάβασα την ιστορία σου και μου θύμισε χιλιάδες άλλες ιστορίες που έχω διαβάσει, δει ή ζήσει ο ίδιος.
Το κακό, είναι ότι το κράτος έδιωξε ακόμα έναν καλό που δεν μπόρεσε να διαφθείρει.
Το καλό, είναι ότι κατάφερες να κάνεις τον πόνο δημιουργική σκέψη και να πράξεις κάτι που σε διαφορετικές συνθήκες ίσως δεν θα έπραττες.
Δεν έχω λοιπόν παρά σου ευχηθώ καλή τύχη, στη νέα σου ζωή.
Ελπίζω να μην ξεχάσεις ποτέ, πως είναι να πονάς, κυρίως όταν βλέπεις τους άλλους να υποφέρουν.


Τιπ
Όταν περιμένουμε την ένεση δεν ρωτάμε ποτέ, πότε θα έρθει η νοσοκόμα για 2 λόγους
Πρώτον για στην Ελλάδα σου λένε ψέματα ότι έρχεται
Δεύτερο γιατί μοιάζεις πρεζόνι.
Ρωτάς την ώρα είναι και υπολογίζεις.

Τιπ2
Άμα θες να ακούσεις την πραγματική σου κατάσταση, κάνε τον ψόφιο κοριό και στήσε αυτί.
(αλλιώς, όλα θα πάνε καλά)

Μιλάει η εμπειρία !


Καλή τύχη αδερφέ …

[nikos_abel]

Υπάρχει μια παροιμία που λέει:
"Κάθε εμπόδιο για καλό"
Εφόσον έχεις την εσωτερική δύναμη και εκμεταλεύεσαι τα προβλήματά σου και τις
αναποδιές σου προς όφελός σου
μπράβο και καλή συνέχεια.
Think positive

[hondaRR]

Καλη τυχη φιλε....

[Red Rider]

Nα είσαι και να περνάς καλά.
Ποτέ ξανά τέτοιες περιπέτειες.

+1 τίποτε περισσότερο.

[ego_o_idios]

po po re file mas gonatises
efxome me oli mou tin dinami na ginis kala grigora ke na min ksana pa8is tipota pote
na pernas omorfa ke poles epitixies se oti kanis...