Μερικές σκέψεις...

[Εχετλαίος]

Την τελευταία μου μηχανή την πούλησα το 2009. Συνειδητή επιλογή μετά από αυτά που μου τυχαίνουν ή βλέπω συνέχεια στους (καρό)δρόμους της Κρήτης.
Τόλμησα και οδήγησα ξανά ένα μεγάλο μηχανάκι για μια ώρα περίπου το 2011. Κάπως με την ψυχή στο στόμα από την αγωνία αλλά και την προσμονή να ανέβω ξανά στη σέλλα. Και αν και με τρόμαξε λίγο η εμπειρία μου ξαναξύπνησε το "μικρόβιο".
Προχθές έκαμα το τόλμημα και νοίκιασα ένα μηχανάκι για να πάω μια βόλτα (μαζί με ένα άλλο φίλο με το μηχανάκι του) 750 χλμ περίπου από τέρμα δυτικά σε τέρμα ανατολικά και κάτω της Κρήτης. Σιδερόκωλη εκδρομή με αναχώρηση βράδυ από Φαλάσαρνα και στόχο την Κάτω Ζάκρο της Σητείας.
Κατάφερα και έφτασα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο (260 χλμ) και εκεί είπα πως δεν αντέχω/πάει άλλο.
Ξαναβρέθηκα να οδηγάω στους ίδιους δρόμους καρμανιόλες, απαράλαχτοι εδώ και 3 χρόνια. Μάλιστα από 2 σημεία που περάσαμε έγιναν την ώρα που εμείς ταξειδεύαμε 4 τροχαία, το ένα θανατηφόρο (ΚΤΕΟ Ηράκλειο). Το ίδιο μπουρδέλο οδόστρωμα (σαμαράκια, λακούβες, ανάποδες κλίσεις, γυαλί άσφαλτος, ξηλωμένη άσφαλτος με το μηχάνημα με τα δόντια για να στρωθεί (κάποτε) νέα άσφαλτος χωρίς καμία προειδοποίηση, ερασιτεχνισμός στα έργα και στη σήμανσή τους, απουσία στοιχειώδους φωτισμού), οι ίδιοι κακοί και επικίνδυνοι οδηγοί, οι ίδιοι χιλιάδες παράδρομοι που βγάζουν απαυθείας μέσα στην "εθνική"...
Κινδύνεψα αρκετές φορές. Και δεν το ήθελα αυτό. Και κάθε φορά που συνέβαινε κάτι στα μάτια μου ερχόντουσαν οι εικόνες των παιδιών μου.
Και εκεί είπα ότι δε μου κάνει πια η ιδέα, ότι μου έφυγε το μικρόβιο.
Φοβήθηκα...
Έτσι δεν έχω φοβηθεί ποτέ μου. Και έχω κάνει διάφορες μ@λακίες στη ζωή μου. Αλλά έτσι ποτέ δεν έχω φοβηθεί... Σε κάθε στροφή στο μυαλό μου ερχόντουσαν οι λεζάντες από τις ειδήσεις και οι μνήμες. "Να, εδώ σε αυτή τη στροφή στο Φόδελε σκοτώθηκε πέρυσι ο τάδε, και ο τάδε και ο τάδε", "σε αυτό το χαράκι έπεσε και σκοτώθηκε ο τάδε", "σε αυτές τις μπαριέρες εγώ ο ίδιος βρέθηκα την ημέρα που σκοτώθηκε ο τάδε. Στα χέρια μου ξεψύχησε, θυμάμαι την αγωνία στο σακατεμένο του κορμί".
Πανικοβλήθηκα, δε μπορούσα να ηρεμήσω.
Ναι, φτάσαμε -δεν ξέρω και εγώ πως- μέχρι τον Άγιο. Ήπιαμε καφέ και εκεί είπα στο φίλο μου ότι εγώ τα παρατάω.
Οριστικά...
Γύρισα πίσω στα Χανιά με 60 χλμ/ώρα. Χεσμένος μέχρι αηδίας, σχεδόν τρέμοντας από την αγωνία να επιστρέψω ζωντανός. Και αυτό προφανώς έκανε την όλη κατάσταση πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο ψυχοφθόρα. Με χέρια μούσκεμα μέσα στα γάντια, με σβέρκο να σουρώνει, μάτια τόσο ανοιχτά που με έπιασε το κεφάλι μου.
Επιστρέφοντας πήγα επιτόπου στο μαγαζί και παρέδωσα το μηχανάκι. Μου είπαν ότι παρόλο που το επέστρεψα 2 ημέρες ενωρίτερα δε θα μου δώσουνε πίσω τα χρήματά μου. Δε με έγνοιαξε, να τελειώνω με τον εφιάλτη και πράμα άλλο.
Ναι, δε μου κάνει πια... Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα που χρειάζομαι. Το αντίθετο.
Δε γνωρίζω αν κάποια στιγμή στο μέλλον πάρω κάποιο μικρό μηχανάκι για μέσα στην πόλη. Αλλά μεγάλη μηχανή εγώ δεν ξανακαβαλάω.
Και αυτή τη φορά είναι οριστικό!

[Sapadak]

Βρες μπας και νοικιασες βιστρομ και δε το λες?

Οταν ξανανιωσεις οτι σου λειπει κατι δοκιμασε το, αλλα αποφυγε τους δρομους σας δε κερδιζεις κατι να το πιέζεις

[soter3gm]

Αδελφέ το 2005 στα goodys της Πάτρας είδα το Χριστό Φαντάρο με (εξωφρενικά χιλιόμετρα) παραλίγο να πετάξω στα σπίτια από κάτω. Αυτό που με έσωσε ήταν η κοράκλα μου που σκέφτηκα πως θα μείνει ορφανή, για μερικά χρόνια κοιτούσα το "κτήνος" στη πυλωτή και ούτε που το καβάλαγα, απλά το έπλενα.
Το σαράκι με έτρωγε όμως, ήθελα το ταξίδι, να γνωρίσω τόπους που δεν τους έβλεπα πριν, να μυρίσω στην πρωινή υγρασία σε κάποιο βουνό που πριν έβλεπα μόνο τα apex κλπ κλπ.
Κάποια στιγμή δεν μπορούσα άλλο και έκανα το βήμα ...μόνος μου χωρίς να ρωτήσω κανέναν, γιατί αυτό μου έλεγε η καρδιά μου, αυτό ήταν και είναι ο ψυχοθεραπευτής μου. Αγόρασα από Γερμανία το μπεββεδάκι μου, Αργό τουριστικό άνετο, να μην με πιάνει η λόξα να ακουμπήσω πεταλούδες στο στοπ να μην πιάσω κόφτες στην 5η και να χαλάσω τα λάστιχα σε χρόνο ντε τε, προπαντός βέβαια να μην με κουρδίζει όποιος με βλέπει στην Εθνική.
Γενικός άλλαξα τρόπο σκέψης και οδήγησης και ξαφνικά άλλαξε και η επικινδυνότητα στη ζωή μου, δεν βλέπω ποια κάφρους να με κυνηγάνε, μαλάκες να κάνουν ταρζανιές, αφήνω τόπο στην οργή και ας έχω δίκιο.Μετά από αυτά γυρνάω σπίτι κουρασμένος αλλά με τη ψυχή στη θέση της και με χαμόγελο και χαρά.
Δεν σου λέω να πράξεις το ίδιο πράγμα γιατί έχεις πάρει την απόφασή σου , απλά λέω τον δικό μου τρόπο και την δικιά μου τότε κατάσταση.

[jimmis5]

Ο φοβος πανω στο μηχανακι ειναι κακος συμβουλος,εσυ ξερεις καλυτερα τι σου αρεσει θα προτεινα κανα εντουρακι ειμαι σιγουρος οτι θα βρεις χαρες εκει στα βουνα τις Κρητης,Αλλιως νοικιασε ενα και ελα να κανουμε μια βολτα στο γυναικοχωρι θα σου αρεσει ειμαι σιγουρος

[Allst@rf]

για οποιον εχει ξενερωσει με την ασφαλτο ,υπαρχει και το χωμα...

[ποπαϋ]

Την τελευταία μου μηχανή την πούλησα το 2009...
Και αυτή τη φορά είναι οριστικό!

μην ακούω μαλακίες...
κατ' αρχήν, έκανες το πιο βαρετό κομμάτι της διαδρομής και μετά τα παράτησες... (μαλακία μεγάλη)

το γεγονός ότι έχουν σκοτωθεί πολλοί στο ΒΟΑΚ είναι μεν αρνητικός παράγοντας στην ψυχολογία όχι όμως αποτρεπτικός.
Περισσότεροι έχουν σκοτωθεί μέσα στις πόλεις παρά εκτός, ένας λόγος που έδωσα το παπί μου ήταν αυτός (περισσότερο κινδύνευα μέσα στην πόλη με το παπί παρά πηγαίνοντας τάπα με το 1000).

έχετε τόσες φοβερές διαδρομές με στροφιλίκι γαμάτο εκεί στα Χανιά, κρίμα είναι να το χαίρονται μόνο οι κουτάκιδες...

...και στο κάτω κάτω της γραφής εάν βαρέθηκες της άσφαλτο γυρισέ το σε σε χώμα να γουστάρεις τρελά.

η μηχανή έχει πολλά να σου δώσει ακόμα

[MG-KTiNoS]

Φίλε για μένα
ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ
Αν έτσι αισθάνεσαι δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι διαφορετικό.
Είναι σαν το τσιγάρο.
Ή το καπνίζεις με το καφέ φάτσα παραλία και τη βρίσκεις ή βαράς 3 πακέτα μπροστά το πι σι και γίνεσαι αροπλάνο.
Κοντολογίς ότι κάνει ο άνθρωπος πρέπει να το ευχαριστιέται.
Αλλιώς χέστα.
Ψυχαναγκασμούς έχουμε και μας φτάνουν.
Και φυσικά πάει καιρός που δεν πιστεύω πια ότι επειδή κάποιος έχει μηχανάκι θα είναι και φίλος μου

Φιλιά στα παιδιά

[KostasV2]

Ίσως θα έπρεπε να (ξανά)ξεκινήσεις με μια μικρότερη και πιό χαλαρή διαδρομή, μέσα στο νομό π.χ.
Ο ΒΟΑΚ το καλοκαίρι ειναι γνωστό ότι είναι τρομακτικός, ακόμα και γι'αυτούς που είναι συνηθισμένοι στα χάλια του...
Για μένα, το να πέσεις με τη μια στα βαθιά, δεν ήταν και η καλύτερη σκέψη.

[MikeG]

Enduro = γυμναστική & ξεκάβλωμα & ασφάλεια.

[akis_trevor]

εχουν περασει διαφορες σκεψεις απτο μυαλο μου,παρομοιες με τις δικες σου,ειδικα απο τοτε που χαθηκε ενα φιλαρακι μου καλο,φετος την πρωτοχρονια.δεν εχει νοημα να τις πω.την μια ειμαι μια χαρα,γουσταρω,την αλλη μου ερχονται στο μυαλο και λεω αστο.εχουν ξεφυγει ολοι.μαζι με ολα τα προβληματα της εποχης εχουν γινει ακομα χειροτερα τα πραγματα στον δρομο.δεν ξερω που θα καταληξω και τι θα βγει στο τελος.ενα ειναι σιγουρο.δοκιμασε να κανεις μια βολτα σε κανα 3 μηνο.οχι τωρα.οχι καλοκαιρι.ποτε δεν το χωνεψα το:να παρω μηχανη τωρα που ανοιγει ο καιρος!δεν ειπα να πας βολτα με καταιγιδα.ομως το καλοκαιρι βλεπεις 3χειροτερα πραγματα.παπιο-σκουτερο μπαμπαδες με την οικογενεια ολη πανω,νεοελληνες-"μοντελα" με τα μηχανακια τους βερμουδα διχαλα κλπ,αυτοκινητα να κανουν οτι να ναι!οχι οτι τον χειμωνα φτιαχνουμε σαν οδηγοι,απλα πολλοι απο αυτους ειναι για καφε μεσα στα κεντρα των πολεων.οπως και να εχει,κανε αυτο που γουσταρεις.οτι σου βγαινει.αρκει να εισαι καλα....

[nikos_abel]

Α ρε Στέλιο...

[Allst@rf]

Στελαν κάνεις τη Ζωή σου δύσκολη χωρίς λόγο...

Δεν σου κάνω το ξυπνιο και γω έτσι ήμουν...γιαυτό άρχισα το εντουρο...

[Εχετλαίος]

Σας ευχαριστώ όλους παιδιά για τις σκέψεις σας.
Αλλά η απόφαση είναι οριστική.
Αυτοκίνητο, ποδήλατο, πόδια.
Μέχρι εκεί.

[kokar]

[nathair]

Σαν ποδηλάτης, αν το καλοσκεφτείς, μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχεις. Και το λέω ως ποδηλάτης...