Ζούμε σε ένα κόσμο όπου σχεδόν κάθε ευχάριστη και ανυψωτική δραστηριότητα έχει αποκλειστεί από την καθημερινή ζωή, προς χάριν της λειτουργικότητας και της παραγωγής. Και όπου υπάρχουν ακόμη, έχουν αποκτήσει καθαρά λειτουργικό ρόλο: ως βαλβίδες εκτόνωσης πιέσεως. Πολλά άγρια ζώα, αρνούνται να ζήσουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας - προτιμούν να λιμοκτονήσουν ή να πεθάνουν από θλίψη. Ο άνθρωπος δυστυχώς δε συγκαταλέγεται σ΄ αυτά. Υπομένει αγόγγυστα τον διαρκή υποβιβασμό της ζωής του και την εξολόθρευση των θεμελιωδών χαρακτηριστικών της. Και η μόνη του ανταμοιβή είναι η ψευδής ικανοποίηση ότι ανταποκρίθηκε στο ρόλο της χρησιμότητας, ότι δεν "έσπασε" από την πίεση των απαιτήσεων. Και ίσως το μοναδικό πραγματικά ελπιδοφόρο σημάδι των καιρών, είναι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποτυγχάνουν σ΄ αυτό, σπάνε, τρελαίνονται, παίρνουν τα όπλα και πυροβολούν άλλους ανθρώπους, στέλνουν βόμβες μέσω ταχυδρομείου ή απλά πέφτουν σε κατάθλιψη (μια κατάσταση το ίδιο πολύτιμη με την αχρηστία, από την άποψη ότι είναι παντελώς μη παραγωγική, αλλά με το μειονέκτημα ότι είναι φθοροποιός για το υποκείμενό της). Και ίσως τα χαμόγελα και η γιορτή επανέλθουν στην εξημερωμένη ανθρωπότητα όταν οι λωρίδες παραγωγής πλημμυρίζουν από προϊόντα που οι εργάτες αδυνατούν να συλλέξουν, όταν οι υπάλληλοι γραφείου αρχίσουν να ουρλιάζουν και να πετάνε τα χαρτιά τους, όταν οι χρηματιστές αρχίσουν να μουρμουρίζουν για τα γαμημένα πράσινα ανθρωπάκια που δεν τους αφήνουν να ηρεμήσουν και οι στρατιωτικοί αρπάξουν τα όπλα και αρχίσουν να αλληλοσκοτώνονται. Όταν οι άνθρωποι πάψουν να υπομένουν την πίεση της χρησιμότητας και υποκύψουν - και από τα συντρίμμια της υποταγμένης ανθρωπότητας ανθίσει και πάλι η ελεύθερη, άγρια, "άχρηστη" ζωή.