Μαζεμένοι όλοι στην ταβέρνα του θείου Τάκη,αποχαιρετούσαμε ακόμα ένα ξάδερφο που έφευγε να υπηρετήσει τη θητεία του.Έιχε γίνει κάτι σαν θέσμος πλέον.Όλοι από δω έφευγαν.Όλους με πολιτικά τελευταία φορά εδώ τους βλέπαμε.
Μπαρμπάδες να χαρτζιλικώνουν ,θειάδες να φορτώνουν πεσκέσια και ξαδέλφια να κάνουν χωρατά.Μα αυτός δεν ήταν οποιοσδήποτε ξάδερφος, αυτός με ειχε μολύνει ,και το είχε κάνει καλά ,χωρίς επιστροφή.
Καθόμουν σε μια γωνιά δίπλα στα καφάσια της μπύρας και μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα.Κοίταγα χαμηλά από τα σκονισμένα γόνατα ως τις ελβιέλες.Με πλησίασε τελευταίο ,έσκυψε,χαμογέλασε-δεν ξέρω που βρήκε τη δύναμη-και μου είπε.
-Μικρέ,έχω αφήσει το κλειδί κάτω από τη σκάλα,πίσω από του τούβλο.Να το γυρνάς πίσω κάθε βράδυ πριν επιστρέψει ο πατέρας μου.Η μάνα μου ξέρει, και μην ξεχνάς στις αλλαγές να σκας μια κουφογκαζιά ,να παίρνει στροφές ο στρόφαλος και να σ ακούνε καλύτερα.
Το πρώτο μου μηχανάκι.Κανονικό μηχανάκι με μοτέρ στα σκέλια του και όχι τραπουλόχαρτο στις ακτίνες της ρόδας.Οι πρώτες τούμπες,οι πρώτες φασαρίες στο σπίτι,η πρώτη αγάπη να γεμίζει τη σέλα.
Ο ξάδελφος απολύθηκε και η ζωή τον έφερε από την άλλη μεριά.Από κυνηγημένος να είναι μαζί με αυτούς που κυνηγάν.Μα αυτός διέφερε,δεν κυνήγαγε ποτέ πράξεις που δεν έβαζαν σε κίνδυνο άλλον.Αντιπαραγωγικός, του κότσαραν μια ταμπέλα που τον ακoλουθούσε όπου πήγαινε πλέον.
Πέρασα και γω από την ταβέρνα,χαρτζιλικώθηκα, φορτώθηκα πεσκέσια και άρχισα να ψάχνω γύρω από τα καφάσια.Κανείς.Αγχώθηκα.Που θα άφηνα εγω το κλειδί μου;
-Μικρέ,μου το χρωστάς.Σε μένα θ αφήσεις το κλειδί.
Τον είδα να γελά και ν αφήνει απότομα το συμπλέκτη αναγκάζοντας το μαύρο tdm να αφήσει λάστιχο στο πλακόστρωτο του χωριού.
Απολύθηκα και γω , σταμάτησα να είμαι από τους κυνηγημένους,όχι γιατί πήγα με αυτούς που κυνηγάν αλλά γιατί βολεύτηκα και σταμάτησα να ζω.Κάπου εκεί χτύπησε το κινητό και τα νέα από την άλλη πλευρά με οδήγησαν στην εντατική νοσοκομείου.Σπασμένα άκρα,ολική ρήξη σπλήνας και μια επικίνδυνη φλεγμονή που άφησαν τα πλευρά στην επαφή τους με τον πνεύμονα.Δύο μέρες έξω από μια άσπρη πόρτα,αυτές με το αμμοβολισμένο τζάμι στην κορυφή που δεν αφήνουν καμιά ελπίδα να φάνει.Θες από τύχη,θες από παρέμβαση δυο μέρες μετά τον κοίταζα στο κρεβάτι από την κορυφή του.Από τα ξεραμένα χείλη του κατάφεραν να βγούν μια λέξη και ένα ερωτηματικό.
-η μηχανή;
Δεν ξέρω αν στ αυτιά κάποιου αυτές οι δύο λέξεις θα ακούγονταν κάπως ,στα δικά μου ήρθαν και κάθισαν τόσο φυσικά σαν να μη υπήρχε άλλο θέμα να πιάσουμε εκείνη την ώρα.Σαν να μην είχε σημασία η φλεγμονή, η απουσία της σπλήνας ή ο κίνδυνος ενδονοσοκομειακής λοίμωξης.
Ο ξάδελφος ανάρρωσε και τα καταφέρνει μια χαρά και χωρίς σπλήνα. Ξανακαβάλησε σύντομα και όλα έδειχναν να ξαναγίνονται όπως παλιά.Η μήπως όχι;
-Ξάδελφε σκέπτομαι να την πουλήσω τη μηχανή.Θα πάρω ένα σκουτεράκι μωρέ για εδώ γύρω.Στην υπηρεσία έχουν έρθει πολλοί νέοι με περισσότερα κουράγια,λέω να αποσυρθώ,να κάνω δουλειά γραφείου.Να μαζευτώ λίγο να βάλουμε μπρος και για κείνο το μπόμπιρα.
Άκουγα όλα αυτά και ενώ δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω για τίποτα δεν ήθελα να τα έχει πει αυτός.Δεν ήθελα στα μάτια μου να βολευτεί και αυτός.Οχι αυτός ρε γαμώτο,αυτός ήταν πάντα για μένα η βόλτα που βαριόμουν,το ταξίδι που δεν τολμούσα,η παρανομία που δεν έκανα.
-μικρέ κουράστηκα να είμαι στην απέναντι,θέλω να ηρεμήσω να ζήσω και άλλα πράγματα.να αφήσω μια συνέχεια,ένα κομμάτι μου που θα ζήσει και μετά από μένα.Το παρελθόν το αφήνω σε σένα.
Γύρισα στο χωριό και σ όλη τη διαδρομή είχα νεύρα.Όλα αυτά που τόσα χρόνια φαντασιωνόμουν δεν υπήρχαν.Ξάδερφος επαναστάτης καπούτ.Και αυτά τα τελευταία λόγια τι ήταν;-αφήνω το παρελθόν σε σένα-τι αφήνει δηλαδή αναμνήσεις;υποσχέσεις;παραδείγματα;στάση ζωής;τί;
Έπεσα για ύπνο με πονοκέφαλο.Στα όνειρα μου με κυνήγησαν πάλι και δεν μπορούσα να τρέξω ,σαν να κολλούσαν οι ρόδες στη λάσπη και γύρναγαν τρελά.Μέρες αργότερα βρέθηκα κάτω από το σπίτι του.-αφήνω το παρελθόν σε σένα-τα βήματα μου με οδήγησαν κάτω από τη σκάλα.Κοίταξα το τούβλο,μέσα από τις τρύπες κάτι μαύριζε.Έβαλα το χέρι από πίσω και έπιασα ένα ζευγάρι κλειδιά.Τρία διαπασών και ένα σημείωμα.
-μικρέ έμαθα ότι ξέμεινες από project.Τί νόμιζες ότι σύρθηκα στην άσφαλτο χωρίς σκοπό;Πάρε το tdm και ανέστησε το.Πόσο καιρό νομίζεις θα αντέξω με το γαμωσκούτερ;
Ξάδελφε σ ευχαριστώ για όλα,για τα μικρόβια,για αυτά που έζησα χάρη σε σένα και για άλλα τόσα που έζησα μέσα από σένα,μα πιο πολύ γι αυτό που με βοήθησες να κατανοήσω.
Οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους εξελίσσονται ,προχωράνε και γίνονται κάτι άλλο,είναι στο χέρι μας να το αποδεχόμαστε και να κερδίζουμε ή όχι κάθε φορά από αυτό…
Κλείνω τώρα γιατί αυτό το χρέπι έχει Γολγοθά ν ανέβει μαζί μου μέχρι να αναστηθούμε…
πηγη:http://spiroslitsas.blogspot.gr/2014...g-post_22.html
Απάντηση με παράθεση
