Χάρτες ανοιχτοί και αραδιασμένοι στο τραπέζι.
Το μολύβι ξυσμένο ήδη 3 φορές.
Το κάνεις πια κάθε φορά που κανονίζεις βόλτα. Τελετουργικό.
Google earth, τζιπιές και αρχίδια...
Απλώνεις τον χάρτη να μυρίσεις το χαρτί.
Ξύνεις το μολύβι να νιώσεις το γραφίτη στις άκρες των δακτύλων σου.
Πάλι κάθεσαι και σκέφτεσαι, ξεθάβεις μνήμες απο διαδρομές.
Ταβάς γραμμές στα γνώριμα μέρη στον χάρτη και εύχεσαι να σε πιάσει βροχή στον δρόμο.
Να βρεθεί κάποια σταγόνα να σβήσει τη γραμμή σου. Να σε αναγκάσει να πάρεις άλλον δρόμο, καινούριο. Άγνωστο.
Μια νεα ανάμνηση πίσω πίσω, να σε συντροφεύει τον χειμώνα που θα 'ρθει.
"-Σύβοτα θα παω"... και ξαναλλάζεις γνώμη.
Είναι τα χιλιόμετρα, είναι ο χρόνος, είναι η βενζίνη.
Και νιώθες σαν τον Καββαδία που βλέπει την θολή γραμμή των οριζόντων...
"-Δε γαμιέται..."
Κλείνεις τους χάρτες. Για πρώτη φορά.
Δεν τους χρειάζεσαι πια.
Φεύγεις ελεύθερος. Χωρίς πλάνο.
γιατί τι ειναι η ελευθερία εξ΄άλλου?
Ελευθερία είναι μια μηχανή, ένας ανοιχτός δρόμος και ένα γεμάτο τεπόζιτο
Απάντηση με παράθεση
