Έχω περάσει τον πιο περίεργο χειμώνα, σε ότι αφορά οχήματα.
Το πιο αστείο είναι ότι έχω κυκλοφορήσει μισό με δικά μου μισό με ξένα, σχεδόν όλο όχι με αυτά που θα ήθελα.
Τελευταίες μέρες (καλά λίγο παραπάνω) έχω βολευτεί με το όχημα Χ. Δεν έχει σημασία ποιό είναι, σημασία έχει ότι πάω ΑΡΓΑ (και δεξιά) και δεν με νοιάζει. Λες και το όχημα μου μεταφέρει αυτό το χαλαρό και το ράθυμο. Οδηγώ με ταχύτητες που κανονικά θα με έφερναν στα πρόθυρα εγκεφαλικού από ανία και είμαι χαρούμενος. Εθνική με διψήφια νούμερα, για τέτοια πράγματα μιλάμε. Το είχα ξαναπεράσει αυτό, δεν ήταν εντελώς ξένο το συναίσθημα, όταν άφησα το τετρακύλινδρο και για κανένα μήνα οδηγούσα το μονοκύλινδρο. Δεν ήταν όμως ακριβώς το ίδιο, εκεί αναγκαστικά συμβιβάστηκα λίγο με το μοτέρ και απλά το δούλευα στην περιοχή που ένιωθε εκείνο άνετα μόλις έμαθα ποιά είναι. Εδώ είχα δύο οχήματα με παρόμοια μοτέρ σε κυβικά και σε ιπποδύναμη, παρόμοιο βάρος, σχετικά κοντινό γρανάζωμα, δεν έφταιγε η ανάγκη λοιπόν. Έβγαλα μιά βόλτα ένα παροπλισμένο για να κουνηθεί λίγο. Και θυμήθηκα ότι ενώ έχει τη διπλάσια δύναμη από το συνηθισμένο μου, ποτέ δεν μου έβγαλε το συναίσθημα της βιασύνης. Καμμιά χαζογκαζιά ναι. Τελικές δεν έχει, οπότε δεν το κυνήγησα πολλές φορές, το 'χω και 16 χρόνια πιά. Και ενώ είναι "παιχνίδι", εμένα σχεδόν πάντα μου έβγαζε το κουλαριστό, ακριβώς αυτό που δεν είναι τυπικά.
Παίρνω χτες το απόγευμα το δικό μου όχημα, μετά από πολλές μέρες "αποχής". Βγαίνω ΕΟ. Πάω με 150-160 και το μόνο πράγμα που με κρατάει από το να αναπτύξω μεγαλύτερη ταχύτητα στον άδειο δρόμο είναι ο λογαριασμός στο βενζινάδικο. Χαλαρός όμως, πάω άνετα και αβίαστα, όσο φυσικά και άνετα μου έβγαινε το να οδηγώ με τα μισά ή λίγο περισσότερα από τα μισά χιλιόμετρα ανά ώρα την προηγούμενη ημέρα στην ίδια διαδρομή. Προσπάθησα να πάω αργά και δεν γινόταν, ξεκινούσα με 80 και την επόμενη φορά που έπεφτε το μάτι στο κοντέρ έβλεπα τη βελόνα 140 με ανοδικές τάσεις. Γιατί;
Το σκεφτόμουν στο δρόμο, κάποια στιγμή που έπεσα σε πυκνή κίνηση και ενοχλήθηκα, ενώ σε χειρότερες συνθήκες με το άλλο όχημα δεν με ένοιαζε. Ζεν, ότι και να συμβαίνει γύρω. Βιασύνη δεν υπήρχε, όσο και εκτός χρονοδιαγράμματος να ήμουν. Τι στο καλό κάνει έναν άνθρωπο να λυσσάει τη μιά φορά και να είναι ο κύριος σούπερ κουλ την άλλη; Και μπορεί να μην το λέω και σωστά γιατί ακόμα και σε ημέρα που γυρνάω σπίτι αφήνω το ένα παίρνω το άλλο, άλλος άνθρωπος με το που θα αγγίξω το "νέο" όχημα. Αυτό που λέμε για την ψυχή, χαρακτήρα του οχήματος, τελικά μήπως μας επηρεάζει και εμάς; Και γιατί άλλα οχήματα στο περνάνε με το που θα τα δεις και άλλα απλά σε καταπιέζουν; Τι κάνει ένα σπορ όχημα να σου μεταφέρει ηρεμία και ένα καθημερινό να σε κάνει μαινόμενο ταύρο;
Κοίτα να δεις με τι απασχολεί το μυαλό του ο άνθρωπος, ξέρω.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από amyroukai
) ποια ήταν τα δυό μηχανάκια που συνέκρινες. Πές τουλάχιστόν, αυτό που σε άφηνε πιο χαλαρό ήταν πιό ροπάτο; πιό βαρύ σε κιλά; πιο «κρουζεράδικο»; ή πιο ελαφρύ και εύκολοδήγητο σε κίνηση; Ή ήταν και τα δύο ίδιου τύπου - σπορ ας πούμε;
