Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να το ξεκινήσω αλλά νομίζω ότι θα γίνω αρκετά κατανοητός.
Μετά από τόσα χρόνια στα motoforums, (στα οποία ομολογώ ότι έμαθα και να «γράφω» αλλά και να «διαβάζω»), θα θεωρούσα αδύνατον να μην γράψω κάτι τώρα σε αυτή την χρονική στιγμή που (προσωπικά) έχει μεγάλη σημασία και σηματοδοτεί τον νέο τρόπο ζωής μου. Ναι, πράγματι δεν θα συμμετέχω πια ενεργά στη ζωή του «μηχανόβιου».
Η αλήθεια είναι ότι, στην αρχή νόμιζα ότι μετά από τόσα χρόνια δεν θα ήταν εύκολο να αλλάξω το κατά 70% τρόπο σκέψης μου, όσον αφορά τον συγκεκριμένο «χειρισμό» της ζωής μου πάνω στις δυο ρόδες, ή ακόμα και περπατώντας.
Γράφω «δυο ρόδες», γιατί δεν θέλω να γράψω «μοτοσικλέτα», προς το παρόν με στεναχωρεί αυτή η λέξη.
Τελικά, μετά από μεγάλη προσπάθεια τα κατάφερα κι άλλαξα. Φυσικά αυτό δεν ήρθε μόνο του, αλλά με την αμέριστη βοήθεια του Τσίπρα και της παρέας του. Με λίγα λόγια ΔΕΝ το αποφάσισα για δικούς μου λόγους, αλλά με ανάγκασαν.
Όχι δεν θα το γυρίσω στην πολιτική γιατί σέβομαι το κείμενο μου και δεν θα ήθελα να το κάνω κι αυτό 300 φορές, το ίδιο σιχαμένο, και δεν εννοώ τους υπερήφανους 300 του Λεωνίδα.
Έτσι τώρα, τέλος τα έξοδα για την συντήρηση μιας μηχανής πολλών ή λίγων κυβικών, τέλος τα έξοδα για τις βόλτες, τέλος τα έξοδα για ταξίδια, τέλος τα διόδια, τέλος τα servise, τέλος οι βενζίνες, τέλος οι ασφάλειες, τέλος και τα τέλη, και τέλος τα λεφτά, Ζήτω τα λεπτά αισθήματα. Είμαι ελεύθερος(?) να κάνω ότι θέλω.
Κάτι που αρχίζει σαν χόμπι και καταλήγει σε τρόπο ζωής δεν το λες χόμπι. Αυτό βέβαια απαιτεί εκτός των άλλων, και κάποιες οικονομικές θυσίες, όπως όλα τα χόμπι, και φυσικά για να είσαι άνετος θα πρέπει να υπάρχει και κάποιο … «περίσσευμα».
Τώρα πια το μόνο που θυμάμαι από αυτή την λέξη είναι ότι γράφεται με δυο «σ».
Το κείμενο αυτό θα μπορούσα να το ονομάσω ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» προς όλους αυτούς που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια έχοντας τα ίδια ενδιαφέροντα για τις δυο ρόδες. Άλλους λίγο, άλλους πολύ, άλλους λίγο παραπάνω κι άλλους πάρα μα πάρα πολύ παραπάνω. Τόσο παραπάνω που μοιάζει σαν να ήμασταν από πάντα μαζί, και συνεχίζεται.
Πολλά είναι τα ευχαριστώ και σε όλους τους υπόλοιπους που κάναμε μαζί χιλιάδες χιλιόμετρα και περάσαμε δεκάδες διόδια, κάποια από μέσα κι άλλα απ’ το πλάι…
Πως λέμε… «η ζωή που δεν έζησα;» Ε, το αντίθετο, ευτυχώς αυτή την ζωή την έζησα και δεν πρόκειται να το μετανιώσω!
Θυμάστε το ανέκδοτο που έλεγε… «Γιατί δεν φοράς κράνος»;
Τώρα στο δρόμο θα σας βλέπω μέσα από το παρμπρίζ χωρίς κράνος.
Σας ευχαριστώ όλους από βάθη καρδιάς, καλούς δρόμους καλή συνέχεια σε όλους, και πολύ προσοχή.
Βρουυυυμμμμμ……
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από byron
