Ο τύπος μπαίνει στο γραφείο του ωτορινολαρυγγολόγου και αρχίζει να...
γδύνεται.
"Κύριέ μου", του λέει ο ωριλά, "λάθος έχετε
κάνει. Ο αφροδισιολόγος είναι ακριβώς δίπλα".
Απτόητος ο κύριος, συνεχίζει.
"Σας παρακαλώ", λέει ο γιατρός, "εγώ είμαι για τα
αυτιά, τη μύτη, τέτοια πράγματα. Δίπλα ακριβώς είναι ο αφροδισιολόγος!".
Τίποτε ο άλλος. Όχι μόνο γδύνεται, αλλά... αυτό που
δείχνει είναι και σε μαύρο χάλι.
Γεμάτο αίματα, πύων, πρησμένο, μια
αηδία σκέτη.
"Μα ... σταμάτα", του λέει ο κύριος.
"Ξέρω γιατί
έχω έρθει".
"Γιατί;" ψελλίζει ο γιατρός.
"’Ακου", του λέει ο κύριος.
"Είμαι εργένης...
"Μαζί με άλλους επτά εργένηδες τρώμε μια φορά τη βδομάδα μαζί και μετά παίζουμε ένα
παιχνίδι...".
"Παιχνίδι; Τι παιχνίδι;".
"Να, σηκωνόμαστε γύρω
από το τραπέζι, ακουμπάμε τα πουλιά μας επάνω, κλείνουμε τα μάτια μας
και με το δεξί του χέρι ο καθένας κρατάμε το παπούτσι
μας...".
Ο γιατρός έχει αρχίζει να τα ... παίζει.
"Και λοιπόν;" ρωτάει.
"Ε, ο πρώτος που λέει 'ψιτ'", συνεχίζει ο κύριος,
"κοπανάει
με το παπούτσι του το πουλί του διπλανού του".
Έξαλλος ο
γιατρός, ρωτάει, λοιπόν:
"Ε, και τι μπορώ να κάνω
εγώ;".
Και ο κύριος: "Να, αυτό το γαμημένο το 'ψιτ' δεν ακούω ποτέ".
:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:
Απάντηση με παράθεση
:a36: 
:rotflmao: :rotflmao:
