Μπόμπιρας στο γραφείο
(ολική εκτροπή…)
Το γραφείο της Μαμάς είναι στον τρίτο όροφο. Έχει μεγάλα παράθυρα και φαίνεται η θάλασσα. Κι είναι τυραννικό αυτό. Να βλέπεις τη θάλασσα σε ένα γκρίζο κτίριο κλεισμένος…
Η Μαμά δουλεύει μαζί με την κυρία Μαρία, που με αγαπάει πολύ και κάνει πολλές χαρές όταν με βλέπει. Η κυρία Μαρία είναι πολύ όμορφη. Έχει κίτρινα μαλλιά, μπλε μάτια, πάντα φοράει χρωματιστά ρούχα με μεγάλα λουλούδια και κολώνια που μυρίζει πολύ όμορφα. Την αγαπάω και θέλω μια μέρα να πάω σπίτι της.
Νομίζω πως η κυρία Μαρία είναι παντρεμένη με τον Άγιο Βασίλη. Κάτι έλεγαν ένα μεσημέρι η Μαμά και ο Μπαμπάς για την κυρία Μαρία, τον άντρα της κι έναν τάρανδο που «το κέρατό του έχει φτάσει απέναντι». Κι εγώ που είμαι πολύ έξυπνος, κατάλαβα πως η κυρία Μαρία είναι η γυναίκα του Άγιου Βασίλη, γιατί μόνο αυτός έχει ταράνδους.
Αν ο άντρας της κυρίας Μαρίας είναι ο Άγιος Βασίλης θα του κάνω παράπονα, γιατί πέρυσι δεν μου έφερε το ωραίο μεγάλο αυτοκινητάκι να μπαίνω μέσα.
Ο διευθυντής
Στο γραφείο της μαμάς υπάρχει κι ένας Διευθυντής. Μόλις τον είδα…
-«Καλημέρα, μικρέ», μου είπε. -«Έχετε τρίχες στη μύτη», του είπα εγώ.
Ο Διευθυντής έγινε κόκκινος και δεν είπε τίποτα. Η Μαμά έγινε κόκκινη και δεν είπε τίποτα.
-«Έχετε τρίχες και στ’ αυτιά», είπα πάλι.
Ο Διευθυντής έγινε μελιτζανής και δεν είπε τίποτα. Η Μαμά έγινε μελιτζανιά και δεν είπε τίποτα.
-«Και ο Μπαμπάς, που είναι ο πιο όμορφος και πιο έξυπνος μπαμπάς του κόσμου και τα ξέρει όλα, λέει πως κάτι έχετε μικρό γι’ αυτό δεν χωνεύετε τις γυναίκες», συμπλήρωσα εγώ.
Ο Διευθυντής έγινε μαύρος και είπε στη Μαμά να πάει στο γραφείο του. Η Μαμά έγινε μαύρη και ψέλλισε ένα «μωρό είναι, δεν ξέρει τι λέει, κ. Διευθυντά»…και περνώντας από δίπλα μου, μου έκατσε μια τσιμπιά στο μπράτσο (άουτς!!!).
Κι έπειτα η Μαμά είχε δουλειά στο γραφείο του Διευθυντή κι εμένα με πήρε η κυρία Μαρία να με δείξει στα άλλα γραφεία, που όλοι ήξεραν για την κουβεντούλα μου με το διευθυντή.
«Ο γιος της Άννας», έλεγε και όλοι έλεγαν «τι όμορφο» και «τι χαριτωμένο». Εκείνη τη μέρα μου έδωσαν:
-τρεις σοκολάτες μπλε -τέσσερις σοκολάτες, κόκκινες με αμύγδαλα -δύο σακουλάκια καραμέλες χρωματιστές -δύο καραμέλες μεγάλες, χωρίς σακουλάκι, άσπρες και κόκκινες -ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι -ένα βιβλίο με παραμύθια που το είχα -ένα βιβλίο με παραμύθια που δεν το είχα -μπογιές και βιβλίο ζωγραφικής
Οι συνάδελφοι
Αυτά μου τα έδωσαν οι «συνάδελφοι» της Μαμάς. Οι συνάδελφοι είναι άνθρωποι κανονικοί, όπως εμείς. Δουλεύουνε με τη Μαμά ή τον Μπαμπά, σε βρίσκουν όμορφο και χαριτωμένο και σου αγοράζουν σοκολάτες.
Μερικοί από αυτούς σου τσιμπάνε δυνατά το μάγουλο (άουτς, πια, σήμερα) κι άλλοι σου ανακατεύουν τα μαλλιά. Κανα-δυό (γυναίκες συνάδελφες κυρίως) σε παίρνουν αγκαλιά, σε γαργαλάνε, σε ζουπάνε και σου γεμίζουν κραγιόν τα μαγουλάκια. Μετά λένε «αχ, το λέρωσα το παιδί» και αρχίζουν να στα τρίβουν με σάλιο για να φύγει το κραγιόν...
Μετά ρωτάω την κυρία Μαρία για τον Άγιο Βασίλη και τον τάρανδο και της εξηγώ τι έλεγαν η Μαμά και ο Μπαμπάς. H κυρία Μαρία κλαίει. Bγαίνει η Μαμά από το γραφείο του Διευθυντή κι αυτή κλαίει. Μαλώνουν (η κυρία Μαρία με τη Μαμά) κι εγώ τις κοιτάζω…
Μετά έρχεται στο γραφείο τους ο Μπαμπάς να μας πάρει και μαλώνουν. Λέω στην κυρία Μαρία: «Μην κλαίτε, σας αγαπάω πολύ κι ας «το πάτε το γράμμα», όπως λέει ο Μπαμπάς»…
…Μετά με βγάζουν σηκωτό απ’ το γραφείο κι ακούω τη φωνή του μπαμπά να λέει: «Έννοια σου, του χρόνου που θα πάει σχολείο θα στρώσει»... κι αναρωτιέμαι για ποιόν μιλάνε και τι στρώνουν στα σχολεία...
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: 
