Το politically correct πάνελ της χειρότερης αθλητικής εκπομπής που έγινε ποτέ ανακοίνωσε την ετυμηγορία δια στόματος του αυθεντικού νταλαροειδούς, που – τι έκπληξη – δήλωσε «οπαδός των μάγων της μπάλας Βραζιλιάνων»: Ο Ζιντάν είναι ένοχος χωρίς ελαφρυντικά για εγκλήματα σε βάρος του ποδοσφαίρου, της Γαλλίας, μπορεί και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Στην πυρά λοιπόν ο τρομοκράτης μαζί με τη συμπατριώτισσά του Jeanne d’Arc.
Je t’aime (moi non plus)
Ποτέ στην καριέρα του ο Ζιντάν δεν είχε διεκδικήσει τον τίτλο του «καλού παιδιού». Οσο καθαρό μυαλό είχε με τη μπάλα στα πόδια περιτριγυρισμένος από 3-4 αντιπάλους, τόσο χτυπούσε tilt όταν η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη και κάποιος του πατούσε τον κάλο. Σε όλη τη ζωή και την καριέρα του ήταν και του σαλονιού και του λιμανιού (της Μασσαλίας). Τον Οκτώβρη του 2000, μόλις λίγους μήνες μετά τη νίκη επί των Ιταλών στον τελικό του Euro με μια κουτουλιά σαν τη χθεσινή είχε ξαπλώσει στο χόρτο τον Κιντς του Αμβούργου και είχε καταδικάσει τη Γιουβέντους σε μια ήττα που σήμαινε πρόωρο αποκλεισμό από το Champions League. Ακόμη και στο Μουντιάλ του ’98, πριν να γίνει ο εθνικός ήρωας των Γάλλων, είχε τιμωρηθεί με δύο αγωνιστικές γιατί πάτησε εσκεμμένα έναν Σαουδάραβα σε αγώνα της φάσης των ομίλων.
Ποιός είπε όμως πως μόνο τα καλά παιδιά πάνε στον ποδοσφαιρικό παράδεισο; Ο Μαραντόνα, ο Μπεστ, ο Καντονά, ο Στόιτσκοφ κι ένα σωρό άλλοι είχαν κάνει πολύ χειρότερα εντός και εκτός γηπέδου αλλά η ιστορία δεν τους αρνήθηκε μια θέση στο hall of fame. Δεν θα την αρνηθεί ούτε σε αυτόν. Αλλωστε, αυτή η τελευταία κεφαλιά της καριέρας του μπορεί να του στερήσει ένα συμβόλαιο με πολυεθνική για μια ακόμη διαφημιστική καμπάνια – αφού η clean εικόνα του τσαλακώθηκε και το προφίλ του δεν είναι πλεόν κατάλληλο για να ταυτιστεί με προϊόντα – αλλά μπορεί να του κάνει τη χάρη να τον απαλλάξει στο μέλλον από κοστουμαρισμένες φωτογραφίες με ψεύτικα χαμόγελα δίπλα στον Μπλάτερ και τους αυλικούς του.
Ολοι όσοι έχουν νιώσει το αίμα τους να βράζει στο γήπεδο, από το 5Χ5 της γειτονιάς τους μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ, του αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή και τον λατρεύουν περισσότερο τώρα που οι «καθώς πρέπει» του γυρίζουν την πλάτη με αποστροφή. Εμαθα πως η ζωή του πρόκειται να γίνει ταινία. Ποτέ δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τα γλυκανάλατα blockbusters με το τυπικό happy end...
Απο Contra.gr
+1000
Απάντηση με παράθεση
