Διβάστε και φρίξτε!. ΑΥτά συμβαίνουν εξακολουθούν να συμβαίνουν ενώ έχουμε φτάσει στον 21 αιώνα.
Τελικά όπου φτωχός και η μοίρα του...
Πριν μερικές εβδομάδες, οι γονείς μιας 18χρονης ιθαγενούς κοπέλας, οι οποίοι την αναζητούσαν για ένα βασανιστικά μακρύ χρονικό διάστημα, ανακάλυψαν τη σορό της στα προάστια της Πόλης της Γουατεμάλας. Η νεκροψία της έδειξε ότι είχε βιασθεί επανειλημμένως και είχε βασανισθεί. Το πιο φρικιαστικό ήταν ότι οι δράστες την αποκεφάλισαν με ένα μαχαίρι ενόσω ήταν ακόμη ζωντανή.
Η δολοφονία της -γράφουν ο Αμερικανός δημοσιογράφος Μάικλ Παρέντι και η υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών στη Γουατεμάλα Λουσία Μουνιός- ήταν μια κάθε άλλο παρά ασυνήθιστη φρικαλεότητα. Ειδεχθή εγκλήματα με θύματα γυναίκες καταγράφονται με ανατριχιαστική συχνότητα στη Γουατεμάλα. Τα τελευταία επτά χρόνια, πάνω από 3.200 γυναίκες στη χώρα απήχθησαν και δολοφονήθηκαν, πολλές εκ των οποίων βιάσθηκαν, βασανίσθηκαν και ακρωτηριάσθηκαν στην πορεία. Ο αριθμός των θυμάτων σημειώνει τρομακτική αύξηση τα τελευταία χρόνια: εξακόσιες γυναίκες δολοφονήθηκαν μόνο μέσα στο 2006.
Τα θύματα συχνά προέρχονται από χαμηλής εισοδηματικής στάθμης οικογένειες, οι οποίες ξεριζώθηκαν από τις επαρχιακές ιδιαίτερες πατρίδες τους στην διάρκεια του εμφυλίου στη χώρα κι αναγκάσθηκαν να συνωστισθούν στην Πόλη της Γουατεμάλας και άλλα αστικά κέντρα αναζητώντας εργασία.
Η φρικτή ιστορία της εμφύλιας σύρραξης στη Γουατεμάλα είναι ακόμη νωπή. Από το 1962 έως το 1996, μια λαϊκή εξέγερση ηττήθηκε από την διεστραμμένη πολεμική μηχανή που είναι γνωστή ως οι Ένοπλες Δυνάμεις της Γουατεμάλας - οι οποίες εκπαιδεύθηκαν, δέχθηκαν συμβουλευτικές υπηρεσίες, χρηματοδοτήθηκαν και εξοπλίσθηκαν από τις ΗΠΑ. Η Επιτροπή Αληθείας του ΟΗΕ θεώρησε ότι μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων για την κατάπνιξη της εξέγερσης αποτελούσε γενοκτονία σε βάρος των ιθαγενών Μάγια. Το ολοκαύτωμα άφησε 626 χωριά ολοκληρωτικά κατεστραμμένα και περίπου 200.000 νεκρούς κι εξαφανισθέντες - περιλαμβανομένων συνδικαλιστών ηγετών, στελεχών του φοιτητικού κινήματος, δημοσιογράφων, κληρικών. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες εκτοπίσθηκαν εσωτερικά ή αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Όλα αυτά τα χρόνια των ανεμπόδιστων σφαγών περιγράφουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κατανοηθεί το σημερινό κύμα δολοφονιών γυναικών που σαρώνει τη χώρα. Οι ειρηνευτικές συμφωνίες του 1996 ανακήρυξαν το τέλος του μακελειού. Όμως ο πόλεμος συνεχίζεται, με πιο αποσπασματικό τρόπο, εναντίον των γυναικών. Οι γυναίκες στη Γουατεμάλα, υποστηρίζουν οι Παρέντι και Μουνιός, υφίστανται τις συνέπειες δεκαετιών βίας και απανθρωπισμού.
Ερευνητές καταγγέλλουν ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι ακρότητες σε βάρος των γυναικών σήμερα διαπράττονται από πρώην μέλη των μυστικών υπηρεσιών. Έχοντας διαφύγει των διώξεων για τις αθρόες και κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις οποίες προέβησαν στην διάρκεια του εμφυλίου, οι εκπαιδευμένοι φονιάδες αυτοί εργάζονται πλέον σε ιδιωτικές εταιρίες ασφάλειας, στην αστυνομία, και σε παραστρατιωτικές μονάδες, που ενέχονται, κατά όλο και περισσότερες ενδείξεις, στα εγκλήματα των τελευταίων επτά ετών.
Οι αρχές δεν μοιάζουν να έχουν διάθεση να προσαγάγουν τους δράστες στην δικαιοσύνη. Ορισμένοι αξιωματούχοι έχουν φθάσει στο σημείο να κατηγορήσουν τα θύματα για τους ίδιους τους τούς θανάτους: υπονόησαν ότι οι γυναίκες "έφταιγαν" διότι είχαν αναμιχθεί σε δραστηριότητες των συμμοριών, στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, ή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αρνούνταν να ζήσουν σωστές, τακτοποιημένες ζωές μέσα στα ασφαλή όρια μιας παραδοσιακής οικογένειας, κοινότητας, κοινωνίας.
Ορισμένα από τα θύματα μπορεί πράγματι να είχαν αναμιχθεί σε σκοτεινές υποθέσεις, λένε οι Παρέντι και Μουνιός. Όμως, προσθέτουν, στην πλειοψηφία τους ήταν εργαζόμενες, ειδικά όσες ανήκαν σε φυλές των ιθαγενών, κι ήταν παγιδευμένες στη φτώχεια. Έγιναν, έτσι, στόχοι μιας ευρύτερης "κοινωνικής εκκαθάρισης" που διεξάγουν αντιδραστικοί κακοποιοί εναντίον ενός φάσματος κοινωνικών ομάδων: θύματά τους, τα παιδιά των δρόμων, οι έφηβοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι άστεγοι. Η "εκστρατεία" αυτή έχει στοιχίσει χιλιάδες ζωές.
Η Γουατεμάλα έχει υμνηθεί ως η χώρα της "αιώνιας άνοιξης". Ορισμένοι αναλυτές την αποκαλούν δηκτικά χώρα της "αιώνιας ατιμωρησίας", καθώς ακροδεξιοί κακοποιοί συνεχίζουν να διαπράττουν βιασμούς, βασανιστήρια και δολοφονίες μένοντας ατιμώρητοι. Οι στατιστικές αποκαλύπτουν ότι μόλις το 1% των δραστών περνούν από δίκες και καταδικάζονται ενώ οι ποινές είναι, σε πολλές περιπτώσεις, εξοργιστικά επιεικείς.
Στις λιγοστές περιπτώσεις που καταλήγουν στα γραφεία των εισαγγελέων, υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες καταδίκης, λόγω της συχνότατης έλλειψης αξιόπιστων στοιχείων. Πρόσφατες δημοσιεύσεις αποκαλύπτουν τη συνεχιζόμενη αποτυχία, αν όχι άρνηση, των αστυνομικών της σήμανσης να περισυλλέγουν και να διατηρούν ουσιώδη στοιχεία από τους τόπους όπου διαπράττονται τα εγκλήματα. Δεν πρόκειται για απλή ανικανότητα. Οι αρχές της Γουατεμάλας δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται να εκπαιδεύσουν και να διαθέσουν ικανούς ερευνητές για τέτοιες υποθέσεις: το να αποκαλυφθεί ποιοι βρίσκονται πίσω από τις δολοφονίες είναι κάτι που ίσως έχει μεγάλο κόστος.
Οι ομάδες εθελοντών που αναζητούν και βρίσκουν σορούς δολοφονημένων γυναικών, τις εξετάζουν και προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν τα ευρήματά τους, δέχονται πολύ συχνά ανώνυμες απειλές. Τον Μάιο του 2007, ο επικεφαλής μιας τέτοιας ομάδας πληροφορήθηκε ότι εάν συνέχιζε τις έρευνες, η αδελφή του "θα βιαζόταν και θα βρισκόταν κομματάκια".
Μπορεί για ορισμένους οι φόνοι αυτοί να μοιάζουν σαν τυχαία εγκλήματα, υποθέσεις ποινικού δικαίου. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν οι Παρέντι και Μουνιός, μάλλον επιτελούν μια λειτουργία κοινωνικού καταναγκασμού, όπως κάθε μορφή κρατικής τρομοκρατίας. Η βία σε βάρος των γυναικών δημιουργεί ένα μόνιμο κλίμα φόβου και φρίκης στις οικογένειες και τις κοινότητες που θρηνούν θύματα, αποθαρρύνει τις κινητοποιήσεις και τις αντιστάσεις. Αντί να οργανώνονται σε κινήματα για να προβάλλουν διεκδικήσεις για έναν αριθμό κρίσιμων πολιτικοοικονομικών ζητημάτων, οι οικογένειες των θυμάτων, αποθαρρημένες και τραυματισμένες βαθιά, κατεβάζουν το κεφάλι και σιωπούν.
Με τον καιρό, οι πολίτες αποκτούν ανοσία στη βία. Απελπισμένοι, απλώς παρακολουθούν τις ειδήσεις για να μάθουν πόσα ακόμη θύματα καταγράφηκαν. Οι συνέπειες του φαινομένου στα παιδιά είναι τρομακτικές. Μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το άρρωστο κλίμα, μαθαίνουν ότι οι γονείς τους και το κοινωνικό τους περιβάλλον δεν μπορεί να τα προστατεύσει, ότι η δολοφονική μανία των αγνώστων μπορεί να χτυπήσει οποιονδήποτε, οποτεδήποτε.
Τα μέλη των οικογενειών των δολοφονημένων γυναικών διηγούνται στην συντριπτική τους πλειοψηφία την ίδια στάση από μέρους των αρχών όταν ζητούν πληροφορίες: τους αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα εχθρικά.
Το νομικό σύστημα της Γουατεμάλας βρίθει διατάξεων που μειώνουν τη βαρύτητα της βίας σε βάρος των γυναικών. Ο ποινικός κώδικας αντανακλά προκατάληψη εναντίον τους, και αντιμετωπίζει την ενδοοικογενειακή βία ως πλημέλημμα όσο σοβαρή κι αν είναι, παρέχοντας συνήθως στους άνδρες προστασία. Ο πρόεδρος της Γουατεμάλας Όσκαρ Μπέργκερ έχει "δεσμευθεί" να αντιμετωπίσει την κρίση, μέχρι σήμερα με σχεδόν μηδενικά αποτελέσματα. Αντί να αφιερώσει τους αναγκαίους πόρους στην σύσταση ομάδων έρευνας και την εκπαίδευση των υπηρεσιών ασφαλείας, ο Μπέργκερ είχε δηλώσει στην τηλεόραση το 2005 ότι, για την δική τους ασφάλεια, οι γυναίκες καλά θα έκαναν να κάθονται στα σπίτια τους.
Το 2005, η κυβέρνηση της Γουατεμάλας διόρισε την πρώτη γυναίκα πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου, την Μπεατρίς δε Λεόν. Εφέτος, διόρισε μια γυναίκα αρχηγό της αστυνομίας. Αλλά οι αξιωματούχοι αυτές δεν είναι σε θέση να κάμψουν το δίκτυο των "αγοριών" που ευθύνεται για τη συνεχιζόμενη σφαγή. Όσο οι συστάσεις διεθνών οργανισμών και οργανώσεων προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξακολουθούν να μην εφαρμόζονται, οι ζωές των γυναικών στη χώρα συνεχίζουν να απειλούνται καθημερινά.
Υπάρχουν, λένε οι Παρέντι και Μουνιός, κάποια σημάδια αλλαγής. Η επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κογκρέσου της Γουατεμάλας εξετάζει σοβαρά ένα νομοσχέδιο που εγγυάται τη ζωή, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ισότητα στις γυναίκες και επιβάλλει αυστηρότερες ποινές σε όσους τις κακομεταχειρίζονται, σωματικά ή ψυχικά, ή παραβιάζουν τα δικαιώματά τους με άλλους τρόπους. Ένας αυξανόμενος αριθμός γυναικών μετακινείται σε μη παραδοσιακές εργασίες. Τουλάχιστον εκατό γυναίκες θα θέσουν υποψηφιότητα στις προσεχείς εκλογές. Κόμματα βασίζουν τις στρατηγικές τους στις γυναίκες. Σήμερα, από τις 158 έδρες του Κογκρέσου, γυναίκες καταλαμβάνουν μόλις δεκατέσσερις. Υπάρχουν επίσης σε εξέλιξη προσπάθειες να δημιουργηθεί μια κεντρική, ενοποιημένη βάση δεδομένων για τα θύματα, καθώς και να συσταθεί ένα κέντρο ενημέρωσης για τις αγνοούμενες με παρουσία στο Διαδίκτυο, δυνατότητα ελέγχων DNA και άλλα σύγχρονα μέσα.
Παράλληλα, το κύμα των φόνων γυναικών έγινε γνωστό και προσέλκυσε τη διεθνή προσοχή. Οι διεθνείς πιέσεις προς τις υπηρεσίες ασφαλείας της Γουατεμάλας να αντιμετωπίσουν τα εγκλήματα σε βάρος γυναικών αυξάνονται. Ασκούνται πιέσεις στο Κογκρέσο της Γουατεμάλας να εγκρίνει τη δραστηριότητα της Διεθνούς Επιτροπής Κατά της Ατιμωρησίας στη Γουατεμάλα, που τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Η Επιτροπή θέλει να ερευνήσει την δράση μυστικών ομάδων που χρησιμοποιούν βίαια μέσα για να εξυπηρετήσουν παράνομα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Αλλά -καταλήγουν ο Παρέντι και η Μουνιός-, όσο οι συζητήσεις συνεχίζονται, αθώες γυναίκες συνεχίζουν να υφίστανται εφιαλτική μοίρα από μισογύνηδες μανιακούς που έμαθαν να χρησιμοποιούν τους βιασμούς, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες "για το καλό της χώρας".
Τελικά... όλα γίνονται για το καλό κάποιας χώρας...
Απάντηση με παράθεση
δε το πιασα εξ αρχης 
τεσπα οκ. να με συγχωρείτε δεν το ξανακάνω! 
