Οι δεικτες του ρολογιου εδειχναν αρκετα μετα τα μεσανυχτα και η πολη ειχε προ πολλου παραδωθει στην αγκαλια της νυχτας.
Καθομουν αμιλητος καθως κοιταζα το σκοτεινο ταβανι στο δωματιο. Οι σκεψεις πολλες και ο υπνος πουθενα αυτο το βραδυ... Ο τελευταιος καιρος εμοιαζε για εμενα διαδρομη μεσα στο σκοταδι, σαν και αυτο που τωρα με τυλιγε. Φιλαρακια εδω κ εκει, ολοι παλευοντας με τα δικα τους τερατα, καποιοι αλλοι μακρυα μας πλεον, αισθηματα αναμικτα, γυναικες, μηχανες, δουλεια, αφεντικα και μεσα στο ματι του κυκλωνα εγω.
Ειναι μ@λ@κι@ οταν το μονο που σε κραταει ορθιο ειναι το οτι εισαι πολυ μουδιασμενος για να νοιωσεις, σκεφτηκα.
Ο γερο-Mick στο CD ειχε απο ωρα παψει να μιλαει για αγρια αλογα και χαμενες αγαπες, και οι σκεψεις ακομα εκει, απεναντι, να μου βγαζουν τη γλωσσα και να με βασανιζουν.
Καποιος μου ειχε πει καποτε οτι "when all is said and done, then it's time to get moving..."
Αυτο θα εκανα! Ντυθηκα στα γρηγορα και βγηκα εξω. Η νυχτα μεσα στην πολη ζεστη και υγρη, αλλα και τοσο ησυχη.
Κατεβηκα στο γκαραζ και την κοιταξα.
Ηταν εκει στην γωνια της, ησυχη αλλα και τοσο απειλητικη συναμα, σαν τιγρη μισοκοιμησμενη, σαν να μου ελεγε "ηρεμα μικρε, γιατι μπορει να σε ανεχομαι πανω μου, αλλα ΜΗΝ με προκαλεσεις!"
Καθισα εκει λιγο ακομα και την χαζευα που γυαλιζε στο φως της λαμπας επιβλητικα. Ειναι μερικα αντικειμενα που θαρρεις πως εχουν ψυχη, που λες και εχουν φτιαχτει για να ξεχωριζουν απο τα παντα γυρω τους. Αυτη η μηχανη λες και σου μαγνητιζε τις αισθησεις και σε κρατουσε με το βλεμμα καρφωμενο πανω της. Σε τραβουσε σε μια διασταση δικη της, που ΚΑΜΙΑ σημασια δεν ειχε το ποσο κανει, τα ποσα πιανει η οτιδηποτε αλλο: ολα αυτα εχαναν το νοημα τους και το μονο που ειχε ουσια ηταν οτι Αυτη ηταν ΕΚΕΙ οπως ειναι, μαζι σου!
Δυσκολο να πιστεψει κανεις οτι ονειρα που εκανε μια ζωη μπορουν να βγουν αληθινα τελικα, αλλα να που το ποστερ που χρονια ειχα πανω στον τοιχο ειχε παρει πλεον σαρκα και οστα μπροστα μου... Παραξενο συναισθημα αληθινα.
Αποψε ομως ηταν η σειρα της να με βοηθησει να διωξω τα παραξενα συναισθηματα! Πηγα κοντα και πατωντας το κουμπι της μιζας, το μεγαλο μοτερ πηρε μπροστα με εναν υποκωφο βαρυ θορυβο που εκανε το τσιμεντο στο πατωμα να τρεμει, υπογραμμιζοντας την δυναμη που κρυβεται μεσα στα σωθηκα του δικυλινδρου τερατος, και ολα αυτα εν μεσω μεταλλικων θορυβων που ερχονταν απο παντου!
Λενε οτι αν εισαι Ιαπωνεζοφιλος, αυτοι οι θορυβοι ειναι δειγμα οτι χαλασε, αν ομως εισαι Ducatista ειναι δειγμα οτι δουλευει!
Αυτη η σκεψη παντα μου εφερνε ενα χαμογελο στα χειλη! Πως μου αρεσει αυτη η διαφορα στη νοοτροπια!
Πως να εξηγησω σε οποιονδηποτε φιλο, το οτι η οδηγηση και αισθηση μιας Ducati ειναι κατι το ασυλληπτο;
Πως να εξηγησω οτι οταν καθεσαι πανω νοιωθεις οτι καθεσαι πανω σε κατι ΖΩΝΤΑΝΟ, κατι που ζει και παλλεται, χτυπιεται, τρανταζεται, αναπνεει, σε αντιθεση με το κλινικο και αψυχο γουργουρητου ενος 4κυλινδρου...
Η πρωτη κουμπωνει και βγαινω εξω στα στενα της πολης... Με τις χαμηλες ταχυτητες που ρολλαρω, η μηχανη τρανταζεται βιαια και σου θυμιζει συνεχεια οτι δεν εχει φτιαχτει για να πηγαινει αργα μεσα στα στενακια! Ας ειναι. Ο περιφερειακος δεν αργει ομως.
Στην Κατεχακη οι στροφες διαδεχονται η μια την αλλη και ο ρυθμος ανεβαινει. Η μηχανη αντιδρα με αστραπιαιο πραγματικα τροπο στις κινησεις μου, και στριβει με τροπο τοσο ακαριαιο που δεν εχω ξανανοιωσει στη ζωη μου, και με μια ακριβεια χειρουργικης λεπιδας!
Συντομα παιζω βαζοντας σημαδια μεσα στις στροφες και προσπαθοντας να περασω απο πανω τους ΕΝΩ ειμαι ηδη πλαγιασμενος, και η μηχανη απλα εκτελει τις διαταγες χωρις να δειχνει οτι ενοχλειται η πιεζεται καθολου... Ειμαι πολυ "λιγος" ακομα...
Στα διοδια της Αττικης οδου, ο νυσταγμενος υπαλληλος μου δινει τα ρεστα και ανοιγει την μπαρα. Ο δρομος ερημος και η πρωτη κουμπωνει, ξεκιναω χαλαρα και το γκριπ ανοιγει. Αυτο που ακολουθησε δεν θα το ξεχασω ΠΟΤΕ στη ζωη μου!!
Με ενα αγριο μουγκρητο οι στροφες εκτινασσονται αστραπιαια ψηλα, και η μηχανη σηκωνεται αποτομα στην μια ροδα και φευγει λυσσασμενα μπροστα στελνοντας την ψυχη μου στα ποδια!
Κουμπωνω την 2α, η μπροστα ροδα παλι απογειωνεται και η επιταχυνση ειναι ακομα πιο αγρια και κτηνωδης απο πριν και απλα παλευω να κρατηθω και να αλλαξω οσο πιο γρηγορα μπορω ενω το λαμπακι του κοφτη αναβοσβυνει μανιασμενα.
3η και βλεπω εκπληκτος τα χιλιομετρα να εχουν ηδη προ πολλου μπει στην 2η εκατονταδα, ενω με τρομο ανακαλυπτω οτι το γκριπ του γκαζιου δεν το εχω ΚΑΝ τερματισει!
Το κανω και νοιωθω οτι η μηχανη ΑΥΤΟ περιμενε τοση ωρα! Ειλικρινα ορκιζομαι οτι αν ηταν ανθρωπος εκεινη τη στιγμη θα χαμογελουσε σατανικα!
Περνοντας τις 8,000 στροφες οι Πυλες της Κολασεως ανοιγουν!! Μια αποτομη εκρηξη δυναμης με διωχνει ολο μαζι μεχρι τερμα πισω στο καθισμα, τεντωνοντας και τραβοντας μου τα χερια!
Ειναι ενα τοσο παραξενο συναισθημα αυτο, που δεν μπορω να το περιγραψω! Ειναι σαν να μακραινει ξαφνικα η ιδια η μηχανη και να θελει να σε τεντωσει σαν αλλος Προκρουστης.
Οι πρωτες στροφες ομως εχουν ηδη φτασει και σκυβοντας στα φερινγκ παταω τα φρενα και δοκιμαζω το δευτερο μεγαλυτερο σοκ της ζωης μου! Η μηχανη κοβει ταχυτητα τοσο δυνατα και αποτομα και ειναι σαν να τρωω μια τεραστια γροθια στο στηθος η σαν να επεσα πανω σε εναν αορατο τοιχο.
Σκεφτομαι οτι ΠΡΕΠΕΙ να ριξω τη μηχανη στη στροφη ΤΩΡΑ, και εχει ΗΔΗ μπει στη στροφη και βρισκω το σωμα μου να προσπαθει μηχανικα να προλαβει να κανει και αυτο τις σωστες κινησεις, ενω η μηχανη λυσσαει απο την μια στροφη στην αλλη.
Δεν μπορω να σας πω τις σκεφτομουν εκεινη την ωρα διοτι πολυ απλα δεν σκεφτομουν ΤΙΠΟΤΑ. Απλα προσπαθουσα να προλαβω τις αντιδρασεις της μηχανης και να λειτουργησω οπως επρεπε. Τιποτε αλλο.
Η ροτα δειχνει προς Σπατα και Μαρκοπουλο.
Η τεραστια ευθεια προς το αεροδρομιο δειχνει ακομα μεγαλυτερη ετσι εντελως ερημη που ειναι και εγω πεισμωνω, σκεπτομενος "η τωρα η ποτε".
Η ταχυτητα ανεβαινει με λυσσα και η αεροδυναμικη της μηχανης δινει μαχη με την πιεση του αερα που περναει γυρω μου με τρομακτικη δυναμη, και καταλαβαινω για ποιο λογο η μηχανη εχει ολα αυτα τα φερινγκ. Η 6η γεμιζει μεχρι ψηλα ενω η ενδειξη ταχυτητας φλερταρει με νουμερα της 3ης πλεον εκατονταδας...
Η Αττικη Οδος τελειωνει αλλα ο δρομος παραμενει μεγαλος και αδειος και συνεχιζουμε προς Λαυριο! Οι ταχυτητες της ευθειας πλεον εχουν πεσει σαφως, αλλα οι ανοιχτες καμπες καταναλωνονται με μανια, ενω εγω απολαμβανω την απιστευτη αισθηση που δινει η κτηνωδης ροπη της μηχανης παντου.
Φτανοντας, οι ρυθμοι πεφτουν αλλα δεν μπορω να πω το ιδιο και για τους ρυθμους της καρδιας μου που χτυπαει σαν βαριοπουλα στο στηθος μου.
Σταση στο λιμανι. Κατεβαινω απο τη μηχανη και τα γονατα μου τρεμουν, ενω με δυσκολια μπορω να σταθω. Βγαζω το κρανος και το μπουφαν και παρα την ψυχρα της θαλασσας ειμαι μουσκεμα στον ιδρωτα...
Καθομαι κατω διπλα στη μηχανη, και κοιταζω τη θαλασσα... Η μηχανη διπλα μου ειναι σαν να μου απανταει σε κατι που ποτε δεν τολμησα να ρωτησω "τσικ, τσικ, τακ, τσικ, τσικ, τσικ".
Οι σκεψεις που με κυνηγουσαν εχουν πια χαθει.
Απάντηση με παράθεση
