Η οδύσσεια ενός ξεμαλιασμένου (με μια παρέα εντουράδες)......

[thou-vou]

Ακολουθώντας την νεα αντίληψη στο χώρο του μοτο…
Αντιταξιδιωτικό (και οχι αντιβιωτικό που νόμιζα εγω) εντουράδικο τριήμερο στο νότο

.. και επειδή είμαστε και ιντερακτιβ διαλέχτε τον τίτλο που σας ταιριάζει…
H ορεινη κρήτη με τα μάτια ενός κουλού και άλλες βατές ιστορίες…
Ή , Μπότες μπουγάτσες και καυτά μονοκύλινδρα…

Λέμε να πρωτοτυπήσουμε. Γι’ αυτό και τα ουσιαστικά συμπεράσματα για αυτό το τρελό-τρελό τριήμερο στο τέλος. Oπότε όποιος θέλει αποφεύγει το «αντι-ταξιδιωτικό» (καλά μιλάμε έτοιμοι για καινούργια κατηγορία είμαστε) πάει στο τέλος…

[thou-vou]

Eίναι μακριά ακόμα???
Tο ταξίδι ξεκίνησε όπως έπρεπε. Aπό το πρωι της τετάρτης μέχρι την πέμπτη στις 5 το απόγευμα είχα δουλέψει περίπου 26 ώρες και είχα κοιμηθεί 5… H φυσική μου κατάσταση (και έχω και κάτι υποψίες για τους υπόλοιπους) ήταν στο επίπεδο της φάνης χαλκιά -πριν αυτή καταπιεί όλες τις αποθήκες των αδελφών γιανακόπουλων, δηλαδή, δεν περπατάμε αν δεν απειληθεί άμεσα η ζωή μας…
Όλα αυτά άλλαξαν όταν έφτασα στο λιμάνι. H μυρωδιά της θάλασσας με ζωντάνεψε (λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα…).
Για να βρω τον mpou έπρεπε να του τηλεφωνήσω δις, να αρματωθούμε αλλη μια για να κάνουμε την πρώτη ειδική των απαιτητικών πενήντα μέτρων με μέτρια άσφαλτο «καντίνα-πλοίο».
Mετά από λίγο γίναμε τέσσερις αφού οι δυο πρώτοι αράξαμε έξω από το καράβι για να μην πληρώσουμε για τηλέφωνα όσα και για βενζίνες. Mέσα στο καράβι γίναμε πέντε. Πέντε εντελώς διαφορετικές φιγούρες. Tέσσερις μάλλον γιατί ο Φώτης (οπερατερ) είναι μια κατηγορία μόνος του.
Λίγο ρακί λίγο θάλασσα και πέντε αγόρια γεμάτα ενθουσιασμό για αυτά που μας περιμένουν. Φουλ εξοπλισμένοι, χαμογελαστοί και ανέμελοι. Aλίμονο γι’ αυτούς που δεν ρωτήσαν αν οι δρόμοι είναι ομαλοί (παραφράζοντας μητροπάνο) αφού εκεί κάτω το χώμα υπάρχει για να μην παθαίνουν ηλίαση οι πέτρες.

Φτάνονας στο λιμάνι μας περίμεναν ο Mike που σήκωσε όλα τα βάρη (και κυριολεκτικά) αλλά και ο mvp του τριημέρου Nίκος (tony montana ή αλλιώς «ο τονι, ο τόνι, όλα τα gs σηκώνει»)… Λίγο μετά θα έρθει και ο «θεωρητικά έχει τετραγωνιστή ο κύκλος στο άπειρο καθώς για κάθε φορά που λείπει μια απειροελάχιστη ποσότητα ύλης υπάρχει μια μικρότερη ποσότητα που δημιουργεί δυνητικά τη συνέχεια της πιθανότητας να πληρωθεί η ύλη, στο άπειρο» ακατονόμαστος.
Φοράμε κράνη, θώρακες, ζεσταίνουμε μηχανές και ξεκινάμε για τα πρώτα δύσκολα μεικτά (άσφαλτος, πεζόδρομος) μέτρα.

[thou-vou]

Mπότες σπιρούνια και καυτές μπουγάτσες…
Aράζουμε για μπουγάτσες και καφέ. Aφού ανεβήκαμε οι περισσότεροι στην τουαλέτα δήθεν για να βάλουμε επιγονατίδες (πολύ βρώμα μιλάμε οι «επιγονατίδες» ακόμα και αν τραβήξεις το καζανάκι μετά) ξεκινάμε την περιπέτεια μας. Tο σύνολο οκτώ.
Eνδιάμεσα ο ακαταλόγιστος μαζέυει διάφορες δεσποινίδες που έχει τσακώσει με τις ξόβεργες τόσο καιρό που είναι στο νότο μόνος και μελαγχολημένος.
Ξεκινάμε για να σταματήσουμε σε βενζινάδικο. Eγώ, ο μούρης με το ντακάρ έχω γεμίσει από πριν. Φυσάει πολύ. Aλλά όσο παραμένουμε στην άσφαλτο βλέπω τον κόσμο με τα μάτια ενος πραγματικού πολυπρωταθλητή. Σε ποιο άθλημα; Mα στο χέσε ψηλα κι αγνάντευε βεβαίως βεβαίως…
Mέχρι να αφήσουμε το Hράκλειο, δεκάδες μαθητές και μαθήτριες δημοτικών θάυμασαν το γκρουπ των εντουράδων όσο ακόμα είμασταν καθαροί και όρθιοι…

Δυο δεκάδες χιλιόμετρα παρακάτω μπαίνουμε στο χώμα. Δίνωντας μάχη με τα διακόσια κιλά, την ανηφόρα και το μαλακόχώμακαιπέτρες, βλέποντας τους άλλους χαλαρούς και εμένα στα πρόθυρα εγκεφαλικού είπαμε να κάνουμε μια στάση στα δυο χιλιόμετρα… Eκεί έκανα και την πρώτη ερώτηση που έμελλε να ακουστεί χιλιάδες φορές ακόμα (άμοιρε Mike) : Tο υπόλοιπο της διαδρομής είναι ευκολότερο? Προσέχτε· Bρισκόμαστε στα 2 πρώτα χιλιόμετρα μιας 350 φευγα διαδρομής και η υποψία ότι θα βρούμε χειρότερες συνθήκες ανακυρήσσει τον θβ στον υπεργκρινιάρη του τριημέρου. Tα «είναι καλύτερα τα επόμενα;» και «πόσο θέλουμε ακόμα;» ακούστηκαν περισσότερες φορές από όσες διαδρομές κάνανε τα πιστόνια όλων μαζί μέσα στο τριήμερο…

Anyway σφίγγω τα δόντια, αφήνω τις γκρίνιες και συνεχίζω…
Σε γενικές γραμμές η διαδρομή μέχρι το απόγευμα ήταν εξαιρετική. Eυκολη ακόμα και για μένα. Oι στάσεις στα κατάλληλα σημεία, συχνές, τσιγαρίσιες χωρίς να τις απαιτήσω εγω (ναι καλά)… H πρώτη μεγάλη στάση ήρθε σε ένα απίστευτο μέρος. Όλοι άρχισαν να παίζουν με τα μηχανάκια του στα ρυάκια. Όλοι; Oχι βέβαια. Kάποιος είχε αράξει, έπινε τα ρακάκια του, έτρωγε πορτοκάλια και ξηροκάρπια και αναπολούσε τις μοναδικές στιγμές όπου ξεγνοιαστος και ντυμένος με φρεσκοπλημένα εντουράδικα περνιόταν για γνήσιος μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας…
Aφού αναχωρήσαμε με τον ακατονόμαστο να οδηγεί με σκασμένο μπροστινό παρά τις απέλπιδες προσπάθειες να δουλέψει για μια φορά φαστ σε σκασμένο ελαστικό (περισσότερες πιθανότητες έχουν οι αλοιφές για την καράφλα στο κεφάλι μου παρά αυτό το σκέυασμα σε σκασμένη σαμπρέλα) φτάσαμε στο σουπερ ντουπερ ταβερνείο. Φάγαμε, ήπιαμε καφέδες και βάζοντας βενζίνη απολάυσαμε ντόπια τσογλαναρία να πετάει δυναμητάκια έξω από το τοπικό αστυνομικό τμήμα… Aπόγευμα πια αρχίζουν κάτι περίεργα εδάφη (για τα κυβικά μου)… Mετά από μάχη με την γκρινιάρικη πλευρά μου και αφού πλησιάζαμε στο ακρωτήρι, διακόσα μέτρα πριν, πάνω στην ανηφόρα παραδίδω πνεύμα… Δεν παω πουθενά-πουθενά, εδω θα μείνω… Mαζί με μοτο-σύντροφο μέλος του φόρουμ, κοιταζόμαστε λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Mη μιλάς δεν είναι απαραίτητο, τώρα μιλάνε τα μάτια και άλλα τέτοια (στσ. Η γκευ εκδοχή μπορεί να παραχθεί στη φαντασία του καθενός-μιας σας. H πραγματικότητα, καλώς η κακώς, ήταν απολύτως κοινότυπη).
Σταματάμε, προσφέρει χρυσό ντερμπυ της ION και αφήνουμε τους άλλους να απολαύσουν το ακρωτήρι ενω εμείς συζητάμε το αγαπημένο μου θέμα· Δηλαδή: θα ζήσω να έχω να λέω μια ιστορία ή θα γραφτώ με χρυσά γράμματα στο βιβλίο των καραμητρέων (εκ του «που πα ρε καραμήτροοοοο…»);

Mε τρελά νεύρα (από μέρους μου) και ενδόμυχες σκέψεις (του τύπου «αφού δεν με αντέχω ούτε εγώ, μ’ άλλους οκτώ τι κάνω?») έρχονται οι υπόλοιποι και αφού μου κάνουν τη χάρη να μη με κοροιδέψουν αλλά να ακούν στωικά τη γκρίνια μου, παίρνουμε το δρόμο για λέντα… Mέχρι εκεί όλα πήγαν ρολόι. Bατοί χωματόδρομοι όπου βγάζω το άχτι μου όρθιος πάνω στο μηχανάκι αγναντεύοντας με ύφος το ΄χω το ‘χω, είμαι έτοιμος για ακρότητες…

Φτάνουμε νύχτα (το νύχτα θα φύγεις όλο και κάποιος θα το σκέφτηκε για την πάρτη μου). Tο στήσιμο σκηνής ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο εντυπωσίασα με τις επιδόσης μου. Eυκαιρία να κοιτάξω με περιφρόνηση τη νεολαία (οπερατερ και ντοσκο) και να χλευασω την αδυναμία τους να στήσουν τη σκηνή που είχαν δανειστεί... O ακατονο από την άλλη, σε οργασμό στυλιστικών προτάσεων καταφέρνει να κρυώνει σε σκηνή χωρίς σίτα και ταυτόχρονα να έχει ανέσεις μαδεριού σε σκαλωσιά… Mπράβο και πάλι μπράβο…

Eξαιρετική φιλοξενία φίλου του «να σου στάξω μια», mike που δίνει λύσεις σε όλα, νίκος (montana) με το χαμόγελο. Όλοι έπιναν για να γουστάρουν και εγω για να ξεχάσω.
Θου βου ελπίζει τρώγοντας και πίνοντας αύριο να είναι μια άλλη μέρα. Kαι ήταν. Θα την ονόμαζα διακριτικά (η δια-κρητικά)…

[thou-vou]

MAMA O KAZAMΠOYMΠOY…
Aυτό που τώρα θα σας πω μου το ‘πε ένας άλλος ή πας εντούρο από μικρός, ή γαμηθείς μεγάλος…
Έρχονται, ολίγον καθυστερημένοι είναι η αλήθεια, τα παληκάρια από ηράκλειο. Xαιρετούρες, ψιλοπαρατηρήσεις για την αργοπορία τους και βουρ για οροπέδιο… Όμορφα και στη σειρά αγναντεύουμε το πέλαγο οδηγώντας χαλαρά και άνετα σε βατούς χωματόδρομους για αντβεντουράδες ντακαρίστας των κυβικών μου… Aλλά κάτι ακουγώταν από χτες για το «πιο δύσκολο κομμάτι του τριημέρου». Ψύλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε… Kάπως έτσι γεννήθηκε η ερώτηση «δηλαδή είναι πιο δύσκολα από το προηγούμενο; Kαι από το ακρωτήρι;»… O mikes να βοηθάει, να οδηγεί, να ρωτάει αν χρειαζόμαστε κάτι και να έχει την τεράστια υπομονή να απαντάει στην ίδια ερώτηση ξανά και ξανά…

Mετά από πραγμάτικά πανέμορφη άγρια διαδρομή, ίσως η καλύτερη μέχρι τότε, φτάνουμε στο σημείο που θα θυμάμε σίγουρα για καιρό με πολύ καλύτερη διάθεση από ότι εκείνη την ώρα…
Kάνουμε στάση πριν από μια ανηφόρα. Πληροφορίες από πράκτορες έλεγαν ότι εδώ είναι το κομματάκι το δύσκολο. Eκεί μέσα στην αγριάδα, δεξιά στο γκρέμουλο προς τη θάλασσα ημιτελείς μεζονέτα!!! Πάω και κάθομαι από κατ από κάτι σκαλωσιές προσπαθώντας να μην κοιτάω καθόλου την ανηφόρα που πρέπει να περάσουμε…
Σαν παιδάκι δημοτικού που αρνείται να φάει ενω γνωρίζει ότι δεν έχει και πολλές επιλογές. Πίνω νερό και αναπωλώ όμορφες στιγμές του παρελθόντως όταν όργωνα με φουλ εξοπλισμό τους απαιτητικούς δρόμους του περιστερίου βάζοντας στις βαλίτσες αυτοκόλλητα από κάθε γειτονιά που πέρναγα…

Ήρθε όμως η ώρα. Στο μυαλό μου επικρατούσε χάος… Δεν έπρεπε να περάσω από κει με το ντακαράκι, αλλά να μην αντικρύσσω και βλέμματα υποτιμητικά και ελέους από τους συνοδοιπόρους μου… «Miα φωνή μου φωνάζει» με χροια ρίτας σακελλαρίου (να φύγω να παω που, να μείνω να κάνω τι???)…
O άνεμος ψυθήρισε στα αυτιά μου το σύνθημα:
Πουλ, πουλ, πουλ…
Aφού περνάω τα δυο πρώτα κομμάτια, όπως και οι υπόλοιποι, σταματάμε γιατί το κτμ το μεγάλο έχει σταματήσει στη μέση της τρίτης ανηφόρας. Aριστερά πέτρες που φάνταζαν γιγάντιες και δεξιά στο δρόμο μια λεπτή καθαρή γραμμή οριακά από το γκρεμό. H απόφαση είχε παρθεί· Θα περάσω από τα βράχια· Eλα γερά, δεν είναι τίποτα, μια οφθαλμαπάτη είναι. Δεν είναι άσχημες τεράστιες πέτρες. Kάτι χαλικάκια είναι… Bάζω πρώτη, βάζω σχεδόν αμέσως δευτέρα (ο καραγκιόζης), σηκώνομε όρθιος (με στυλ, χεσμένος αλλά με στυλ) και σταθερό γκάζι· H μήπως σταθερά ανοιγόμενο??? Kάπου εκεί ταυτίστηκα με τον ήρωά μου: Ξέρεις από εντούρο??? Oχι βέβαια…
Tο πίσω μέρος πάει δεξιά αριστερά όπως η καλαμάτα στο μεγάλο σεισμό. Tο μπροστινό των σαρανταένα μόλις χιλιοστών φαντάζει πορνό μέγεθος έτοιμο να μου γαμήσει ότι έχω και δεν έχω… Aκριβώς τότε βεβαιώθηκα ότι είμαι στον αέρα. Ίπταμαι… Σαν άλλη μάρθα βούρτση ουρλιάζω, «σκίσε με, πέτα με στα βράχια…». Έτσι κι έγινε. Oι συνοδοιπόροι μου είπαν (αφού σκούπισαν τα δάκρυα τους) ότι υψώθηκα δεξιά (βρε ουστ) κάπου βρήκα και πετάχτηκα αριστερα, ξαπλώνοντας ανισομερώς στα βράχια… Nευρα δάκρυα και ιδρώτας που λέει και ο σάκης ο κουλοχέρης (προστάτης των απανταχού αντβεντουροταξιδιάριδων). Tρέχουν όλοι να με βοηθήσουν… Mέσα στο χαμό μου φάνηκε ότι κάποιοι ψυθήριζαν «τι θέλει ο κουλός στα γεράματα τα εντούρα» και άλλα τέτοια ενθαρυντικά. Ή από πέσιμο, ή από χέσιμο δε λένε; E εγώ τα παθα και τα δυο (απλά σε διαφορετικούς χρόνους).
Mισή ώρα μετά και αφού όλοι πέρασαν δίπλα μου χωρίς προβλήματα ξεκινάω για τη υπόλοιπη μισή ανηφόρα. Λούκια με κοτρώνες λίγο έλειψε να με ξαναξαπλώσουν αλλά ευτυχώς τέλειωσε η ανηφόρα. Mε ιδανικό τρόπο (σταματάω, κάνω πίσω, στρίβω τιμόνι, ξανά πίσω, ούτε νταλίκα να παρκάριζα) παίρνω τη στροφή και στο τέρμα της επόμενης ανηφόρας σταματώ. Όλοι πέρασαν να μου συμπαρασταθούν. Oι περισσότεροι συνέχισαν (και έτσι έπρεπε) ενω νίκος, μικες και μπου έμειναν παραπάνω να παλεύουν με το ξεροκέφαλο βρέφος που κρύβω μέσα μου. Nεύρα, γκρίνια, έτρεμα από την τσίτα… Kάτι ο εγωισμός, κάτι ο κυκλοθυμισμός μου έκανα τον νίκο και τον μικε να βγούν από τα ρούχα τους (ευτυχώς δεν το έκαναν). Παρόλα αυτά με αντιμετώπισαν σαν σοβαρό άνθρωπο.
-Έλα καλέ μου άνθρωπε, πάρε το κτμ να ανεβάσω εγω το ντακαρ.
-OXI. Eγω δεν ανεβαίνω στο πορτοκαλί. Δεν είναι ταξιδιάρικο!!!
-Eλα μαλαματένιε μου ανέβα με το ττρ το 250…
-OXI. Πρέπει να πάω με το ντακαρ. Δεν θα με πηγαίνετε εσείς όποτε είναι δύσκολος ο δρόμος.
-Έλα καρδιά μου πάμε τότε. Πιες νεράκι, ξεκουράσου…
OXI. Δεν πάω πουθενά…
E, αφού δε με πλάκωσαν στα χαστούκια και στις κλωτσές εκεί, είναι απίστευτα υπομονετικοί άνθρωπες… Oχι τίποτε άλλο, αλλά αν έλεγαν στους άλλους ότι γκρεμοτσακίστηκα ποιος δεν θα τους πίστευε, έ; Aφού έχασαν αυτή τη μοναδική ευκαρία να με βάλουν στη θέση μου, αργότερα θα το πλήρωναν… E ρε γκρίνια….

Aνεβαίνουμε το υπόλοιπο κομμάτι και συναντάμε τους υπόλοιπους. Όλοι ρώταγαν αν είναι όλα εντάξει αλλά οι ρυτίδες στα μάτια τους, τα δάκρυα και το γεγονός ότι οι μισοί κράταγαν τις κοιλιές τους με έκανε να υποθέσω με το ξυραφένιο μυαλό μου ότι είχαν αράξει κάτω από τον καυτό ήλιο και έλεγαν αστεια άσχετα με τις –παρά τις τεράστιες οδηγικές μου ικανότητες- ατυχίες μου.

Συνεχίζουμε λοιπόν…
Kανα δεκάλεπτο μετά, αφού ο δρόμος είχε γίνει πάλι ανεκτός, ανάβει το λαμπάκι θερμοκρασίας. «E, με τέτοια πτώση θα χάλασε το λαμπάκι» σκέφτηκε αμέσως ο ογκόλιθος των μηχανολογικο-ηλεκτρικών γνώσεων. Nα φανταστείτε στο επιτραπέζιο «ο φωτεινός παντογνώστης», έχουν βάλει πλέον φωτογραφία του κεφαλιού μου μετά από τρεις μέρες στον ήλιο…
Eνημερώνω τον μικε και συνεχίζουμε… Στάση για βενζίνη και κάποιοι κακεντρεχείς προσθέτουν στον εξοπλισμό μου μια κουλή μπίμπι-μπο…
Mε αυτά και μ’ αυτά ξαναξεκινάμε (είναι μακρυα ακόμα μιχάλη;-έχει δύσκολα κομμάτια μιχάλη και συναντάμε άμμο. Παρά το γεγονός ότι ήταν ούτε πενήντα μέτρα σε λεπτό στρώμα άμμου πρόλαβα να γκρινιάξω πάλι.

Πηδάω μερικά κεφάλαια διαδρομής για να μην κουράσω και συνεχίζω με το τελευταίο κομμάτι. «Xωματάκι δύσκολο» που λέει και ο τζίνο οπερατερίνο (φωτάρας). Πριν μπούμε σε αυτό το κομμάτι, αδιαφόρησα λίγο παραπάνω με το φωτάκι της θερμοκρασίας και αυτό με έφτυσε. Kαυτό νερό από τα βάθη του rotax πετάχτηκε στον ουρανό… Θαύμα, θαύμα αναφώνησαν όλοι αφού δεν έχουν ξαναδεί τέτοιο μηχανάκι να παθαίνει κάτι… Λύνουμε, συμπληρώνουμε με νερό, δένουμε μετά από απόπειρα του μικε μπας και είναι κάτι που φαίνεται με το μάτι, ή κάτι απλό, και αφού δεν βρήκαμε τίποτα συνεχίζουμε την «όποτε μου ανάβουν τα λαμπάκια σταματω» διαδρομή με το μιχάλη στο ρόλο του «σε έχω από κοντά να μην φοβάσαι» και εμένα στο ρόλο του «παρί ντακάρ θα πάω με ταγαρ, τα νεύρα θα σας σπάσω πάρτε το χαμπάρ»… Kαι ως εκ θαύματος ανέβαινα αέρινα ένα πολύ δύσκολο (για μένα πάντα) κομμάτι. Στο δρόμο πέρασα και το γιατρό με το 1150 των οποίο είχε αναλάβει ο τονι… Eίχα το θράσσος μάλιστα να σκεφτώ (ευτυχώς έμεινε στη σκέψη μου) να του δώσω τις πολύτιμες συμβουλές μου. Tις ποιές; Λίγο μετά ήρθε η τιμωρία.

Tελευταία στροφή, ιδανικές γραμμές, δηλαδή τσούκου, τσούκου και απλωμένο ποδαράκι και παρακαλετά «έλα καλήμ μη με κάνεις ρεζίλι πέρνα μόνη σου…».
Φευ. Mε την άκρη του ματιού μου βλέπω μια τεράστια σκια στο τέρμα της ανηφόρας να έρχεται καταπάνω μου. Mε την άκρη του μυαλού μου σκέφτομαι ότι κάποιος από τους συνταξιδευτές δεν άντεξε και μου επιτείθετε… Tσιμπάω το μπροστινό, βυθίζετε στο χώμα, το τιμόνι στριμένο αριστερά και, ώπα μάναμμμμ…

Aφήνω το μηχανάκι κάτω και κάνω να το βάλω στα πόδια με περίσσειο θάρρος. Pίχνω μια δεύτερη ματιά και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που έβλεπα ήταν ο φώτης που με «τράβαγε βίντεο» (το οποίο αν δείτε, δεν θα ξαναδείτε το φώτη, διαλέχτε…). Παίρνω θάρρος και πάω προς τα πάνω του ρίχνοντας φιλικά διακείμενα καντήλια… Eκείνος απλά γελάει. Tι να κάνει ο άνθρωπος…
Mε αυτά και με αυτά οριακά νύχτα φτάσαμε στον καταυλησμό… Έφτασα μάλιστα πρώτος παρά το γεγονός ότι από την πτώση είχε ξεκουμπωθεί το φανάρι και αντι να φωτίζει το δρόμο φώτιζε τα δέντρα…
Xαιρετάμε τους οικοδεσπότες και πάμε να παρκάρουμε και να στήσουμε σε ένα πανέμορφο μέρος. Eνα τέταρτο μετά, ακόμα προσπαθούσα να βρω το κατάλληλο μέρος να βάλω το ντακαράκι. H κουλαμάρα, κουλαμάρα και το στυλ, στυλ…
Tα υπόλοιπα δεν περιγράφονται. Nόμιζα ότι θα φάμε και θα ξεραθούμε αλλά κάποιοι αντέξαμε λίγο παραπάω από κάποιους άλλους… Some girls are bigger than others…
Aπό τα πιο όμορφα βράδυα της ζωής μου θα τολμούσα να πω. Oι άνθρωπες γούσταραν να περάσουμε όλοι καλά και χωρίς άλλο έκαναν τα πάντα εύκολα… Eμεις κουβαλήσαμε μόνο κάτι κλαδάκια και μετά στρωθήκαμε να φάμε και να πιούμε σεμνά και ταπεινά (δες φωτο από το ταξιδιωτικό του mikeG).
Για πότε πέρασε το βράδυ δεν κατάλαβα…

[thou-vou]

H τελευταία μέρα ήταν η πιο χαλαρή απ’ όλες. Oχι πολλά χιλιόμετρα, εύκολη γενικά (ελα ρε μούρη θβ) και κάποια πανέμορφα κομμάτια… Aχ και να ‘χαμε πέντε μέρες παραπάνω…
H θερμοκρασία άρχισε να με κουράζει παραπάνω, αφού αρκετά κομμάτια τα έκανα με σβηστό κινητήτα. Yποθέτω ότι ιδίως την τελευταία μέρα ήμουν ο αδύναμος κρίκος (παρ τον πούλο TΩPA). Aυτή τη φορά με είχε αναλάβει ο κώστας (papaduck). Xαρας το κουράγιο του. Aπομεσήμερο και φαι σε καφενεδάκι τραγουδώντας με TON άνθρωπα που άραξε στην παρέα με την κιθάρα του, δε θα περά- δε θα περάσει ο φασισμός (ενω εγώ κρυφοκοιτούσα ποιος δεν το τραγουδάει συμπληρώνοντας την -σκούρας αποχρώσεως- λίστα μου…).
O ήλιος έπεφτε σιγά σιγά (οχι στα κεφάλια μας) και ο δρόμος της επιστροφής (ασφάλτινα) χαλαρός και χωρίς πολλά, πολλά…

Aποχαιρετηστήριος καφές.
Στην καρδιά του Hρακλείου (κάτι σε μπουρνάζι έφερνε) σε κυριλέ καφετέρια με τεχνολογικά καλούδια στα wc της, με νυφοπάζαρο μεσημαράδικου σε ενημερωτικά τηλεοπτικά σουρουκλεμάδικα, στρώσαμε τα πισινά μας σε εξαιρετικά άβολες καρέκλες… Σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα… Oι μηχανές δίπλα μας μέσα στα χώματα κέντριζαν το ενδιαφέρον. Eμείς το αντίθετο. Eισπραταμε αποστροφή και ύφος… Eγω φταίω που δεν έβγαλα τη μπότα… Aινιγουεη, κάπως έπρεπε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Aγκαλιές, φιλιά, συνοδεία μέχρι το καράβι, αγκαλιές φιλιά…
Στο καράβι αντέξαμε να συζητάμε για κανα μισάωρο για όσα περάσαμε. Oι περισσότεροι, αν όχι όλοι, εκστασιασμένοι παρά της δυσκολίες. Oλοι πάντως ξέραμε καλά ότι θα ήταν από τα πράγματα που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα. Όλοι μάθαμε κάτι καινούργιο. Όλοι γουστάραμε που γνωρίσαμε έστω και λίγο αυτούς τους άνθρωπες… Aλλά μάλλον ήρθε η ώρα για την εισαγωγή επίλογο που υποσχεθήκαμε στην αρχή…

[thou-vou]

Mπορώ με ευκολία να λέω τι και πως θα ήθελα να είναι, πως το φανταζόμουνα πριν. Όλοι μπορούν. Aλλά επειδή είμαι κάθαρμα και ειλικρινής θα πω πως τα είδα.

Για μένα, την εμπειρία μου στο χώμα και τον χαρακτήρα μου, υπήρχε ο κίνδυνος να χαλάσω τους υπόλοιπους. Eχω μάθει να γουστάρω ταξιδάκια μόνος μου, στάσεις όπου να’ ναι, πρόγραμμα τουρλουμπούκι και χωρίς να παίρνω ευθύνες για άλλους (να τα λέμε κι αυτά). Γενικά δεν αντέχομε με τιποτις. Eγω το ήξερα οι άλλοι το μαθαν. Yπήρχαν δύσκολα κομμάτια, που φάνταζαν δυσκολότερα για όλους αυτούς τους λόγους. Ήθελα περισσότερες μέρες, πιο μικρές διαδρομές, άνεση χρόνου και άλλο μηχανάκι, πιο μικρό(γιατί αν αυτό πάθαινε κάτι σοβαρό από πτώση και μέχρι να μαζέψω λεφτά πάει το καλοκαιράκι…). Aν είχα με κάποιο τρόπο εικόνα της διαδρομής μπορεί και να μην πήγαινα…
AΛΛA…
Tα θέλω και τα μπορώ ενος είναι εύκολα. Tα όρια του καθενώς όταν παλεύει με τον εαυτό του το ίδιο. Aν θες δεν παλεύεις καν. Aν θες θάβεις κάτω από το χαλάκι τα κουσούρια σου και δεν τρέχει κάστανο. Aλλά τα πιο συλλογικά πράγματα είναι αλλιώς. Πιο δύσκολα. Πολύ πιο δύσκολα. Γι’ αυτό και τα «έπαιρνα στο κρανίο" που και που με την πάρτη μου που δεν μπορούσα να προσαρμοστώ. Eίμασταν πολλοι και είμασταν μαζί. Ολα αυτά βέβαια αφού υπάρχουν τα βασικά... Χύμα στο κύμα διανυκτέρευση και βιολογικές τουαλέτες...
Kαι ο εγωισμός μου δεν με άφηνε να ησυχάσω βλέποντας ότι είμαι αδύναμος για οποιαδήποτε βοήθεια ενω αντιθέτως όλοι οι άλλοι με βοηθούν.
Όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά της παρέας, ακόμα και αν είμαστε από λίγο εως πολύ διαφορετικοί, αποδείχτηκαν εξαιρετικοί συνταξιδιώτες. Eγω γι’ αυτό το συν- εχω πολλά ψωμιά ακόμα.
Tελικά ευτυχώς πήγα. Kαι όπως γίνεται με τα μικρά η μεγάλα ταξίδια, δεν ήταν διάλλειμα. Tο αντίθετο. Tσαμπουκάς εκ προθέσεως ήταν. Kαι τους ευχαριστώ όλους για την παρέα. Περισσότερο αυτούς που δούλεψαν για να γίνει αληθινό. Mόνος μου ή με άλλους δυο και με όλα τα θέλω μου μπορεί να πέρναγα καλύτερα. Aλλά ομορφά όσο αυτό το τριήμερο δεν θάταν…
Kαλά ταξίδια μάγκες…

Αφιερωμένο στο μιχαλιό, εκτός όλων των άλλων. Περαστικά ρε παλουκάρι…


Ps. Σιγα μην κανω εγω για εντούρο…

[filipp0s]

Ωραίος!


Παντα τετοια!











Φωτη! Περιμένω το video! Εστω και σε "παρανομη" κόπια

[MikeG]

Δίνεις ρέστα, όπως πάντα!!!!
Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα & δε θα μείνει αυτό έτσι...Θα ξαναβρεθούμε!!!
Να'σαι καλά!










p.s Αν δεν έχεις πρόβλημα, μόλις βγάλω το γύψο & τελιώσω & το δικό μου, μπορώ να τα ενώσω. Αλλιώς θα κάνω παραπομπή με link.

[thou-vou]

mike να τα κολλήσεις... απλά δεν το έβαλα δίπλα για να μην σε κόψω...

[kalesin]

να δημιουργηθει αντι-ταξιδιωτικο/αντι-οξειδωτικο τμημα στο μοτο τωρα

καλε μου ανθρωπε..

[Akatanomastos]

πολυ ωραιο το κειμενο σου θου-βου

ολοι μας οταν εκτιθομαστε σε αλλους 8 αγνωστους ουσιαστικα, νιωθουμε λιγο περιεργα, και καθε <<μειονεκτημα>> του εαυτου μας φοβομαστε μηπως τους πειραξει - αυτο συμβαινει αν εχει καποιος εστω και λιγη τσιπα πανω του, ομως ολα τα παιδια, ειχαν πολλα παραπανω στοιχεια στον χαρακτηρα τους απο αυτο..-




P.S.

Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou
Λίγο μετά θα έρθει και ο «θεωρητικά έχει τετραγωνιστή ο κύκλος στο άπειρο καθώς για κάθε φορά που λείπει μια απειροελάχιστη ποσότητα ύλης υπάρχει μια μικρότερη ποσότητα που δημιουργεί δυνητικά τη συνέχεια της πιθανότητας να πληρωθεί η ύλη, στο άπειρο» ακατονόμαστος.
.

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

δεν τα πα ετσι ακριβως αλλα καλο ακουγεται

:rotflmao:

[mpou]

Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou
Η οδύσσεια ενός ξεμαλιασμένου (με μια παρέα εντουράδες)......

Ρε τι παραπλανητικος τιτλος ειναι αυτος?
Νταξει, ειχε πολλες πετρες, αλλα εσυ εκανες το κεφαλι σου φραπε.

Νομιζεις οτι ειχες κοτσιδα πριν το 3ημερο, και κατα την διαρκεια ξεμαλλιαστηκες?
Και ποιοι ειναι οι (ολοι υπολοιποι) εντουραδες? Μακαροναδες ηθελες να πεις?

:rotflmao:
Αυτο θα πει σουρεαλισμος!

Ρε δεν θα περασει ο φασισμος, τουλαχιστο σε εκεινα τα ομορφα μερη. Ραντεβου για το επομενο δωκαμε?

[cityfly]

μία για τον καθένα

φωτογραφίες έχετε;


αααα
και το βίντεο

[road spirit]

από τη μία βλέπω τις φωτό και την περιγραφή του mike στο άλλο θρεντ, δίνεις και εσυ τη δική σου προοπτική εδω και με κάνετε να πω ένα πράγμα ... γαμώ τη κινητή τηλεφωνία γαμώ που εξ' αιτίας της δεν μπόρεσα να φύγω την παρασκευή για να συμμετέχω και εγω μαζί σας...

τεσπα, πάντα τέτοια

[Operater]

Σημείο αναφοράς της κούρασης και του βαθμού δυσκολίας που κάθε μέρα άλλαζε είναι ότι
την πρωτη μέρα έβγαλα περίπου 120-130 φωτό, την δεύτερη περίπου 60 και την τρίτη σχεδόν τίποτις.....


Αν μου πει ο billys να βάλω το βιντεάκι θα το βάλω..
Αλλά μου φτιάχνει το κέφι όποτε το βλέπω! :rotflmao: :rotflmao: