Θέλω να μοιραστώ αυτό μαζί σας. Είχα την ατυχία, ένα πολύ συγγενικό μου πρόσωπο, να βρίσκεται στην εντατική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στο Ρίο, για 57 ημέρες, εξαιτίας του καταρραμένου καρκίνου. Δυστηχώς κατέλληξε, μετά από σκληρή μάχη.
Η εντατική μονάδα στο Ρίο αποτελεί την, μοναδική πλέον, πλήρη μονάδα στη Δυτική Ελλάδα, μετά και το κλείσιμο του Νοσοκομείου του Αγίου Ανδρεά, εξαιτίας των μεγάλων ζημιών από το Σεισμό του Ιουνίου.
Έτσι στο Ρίο καταλλήγουν τα σοβαρότερα ατυχήματα από όλη την Δυτική Ελλάδα, με τα οποία εγώ και η οικογένειά μου είμασταν σε καθημερινή στενή επαφή, στους διαδρόμους αναμονής.
Για 57 ημέρες κατάλαβα τι θα πει Πόνος και Καταστροφή. Συγγενείς, αδέρφια, μάνες, παιδιά να κλαίνε με τις ώρες καθημερινά επειδή συγγενείς τους αργοπέθαιναν στους θαλάμους της εντατικής, χωρίς φυσιολογικό τρόπο.
Το χείριστο είναι πως το συντριπτικό ποσοστό ήταν νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι μοτοσυκλετιστές, που χωρίς να φορούν κράνος, έχαναν τη ζωή τους καθημερινά ή έμεναν παράλητοι.
Χάθηκαν τόσοι πολλοί που έχασα το μέτρημα. Από Ναύπακτο, Αμαλιάδα, Πύργο, Πάτρα ...
Κατά την μεταφορά τους στη μονάδα είδα κατάφατσα πολλούς από αυτούς, να μην έχουν απολύτως τίποτα στο σώμα τους, εκτός από μια μικρή εκδορά στο κεφάλι. Μετά μαθαίναμε πως είχαν εγκεφαλική αιμοραγία.
Το χειρότερο που έζησα ήταν όταν ο προϊστάμενος ιατρός της μονάδας, ρώτησε τους συγγενείς ενός 27 χρονου από τροχαίο με μηχανή, αν θέλουν να δωρίσουν τα όργανά του παιδιού τους. Αυτοί με λυγμούς δέχτηκαν.
Την επόμενη ημέρα είχε προετοιμαστεί το χειρουργείο. Πόσο τραγικές ήταν θεέ μου οι στιγμές, που οι τραυματιοφορείς μετέφεραν στο χειρουργίο το ζωντανό/νεκρό παλικάρι και οι συγγενείς τους το συνόδευαν. Στο Contrast των συναισθημάτων, μια ηλιαχτίδα χαράς φάνηκε όταν παράλληλα συνόδευαν μια νεαρή μητέρα στο ίδιο χειρουργείο για μεταμόσχευση νεφρού. Μια κοπέλα από την Αθήνα.
Τα συναισθήματα τόσο ανάμεικτα. Χαρά με λύπη ταυτόχρονα. Αυτό είναι πολύ σπάνιο να το δεις. Η κοπέλα είχε δηλώσει αναζήτηση νεφρού στην Πάτρα, επειδή η σειρά προτεραιότητας ήταν μικρότερη.
Οι συγγενείς της κοπέλας αντάμωσαν έξω από το χειρουργείο με τους συγγενείς του παλικαριού. Εκεί έκλαιγαν όλοι μαζί.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω άλλα πράγματα. Όμως έχω απογοητευτεί. Έδώ μιλάμε για σφαγή και πάμε εθελοντές μόνοι μας. Χωρίς κράνος, οι περισσότεροι με το καπελάκι της γκλαμουριάς στο κεφάλι. Εδώ από την μπανιέρα αν γλιστρίσεις θα σπάσεις το κεφάλι του (με 0 km/h), πόσο μάλλον με τη μηχανή.
Με έχει επηρρεάσει πάρα πολύ, τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου. Βρισκόμασταν για 57 ημέρες στο χειρότερο σημείο, στην Δυτική Ελλάδα, που μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Μετά από εκεί υπάρχει μόνο Θάνατος.
Γι αυτό σας λέω. Αφήστε τις μαλακίες. Έχετε πολλοί οικογένειες, γονείς, παιδιά, κοπέλες. Μη χαραμίζεστε άδικα. Οδηγείστε φρόνιμα και με κράνος. Τουλάχιστον το κράνος.
Αν παντρευτώ ποτέ, θα σταματήσω να οδηγώ μοτοσυκλέτα. Δεν θέλω ούτε παιδιά ορφανά ούτε να λένε "ο μπαμπάς δεν μπορεί να περπατήσει" και διάφορα τέτοια. Μπορεί να είναι τραβηγμένο, όμως θεωρώ πως πιο εύκολα σου κληρώνει το ΚΑΚΟ στο δίκυκλο παρά 6άρι στο λόττο.
Συγνώμη αν σας κούρασα με το κείμενο αυτό. Όμως μόνο εσείς μπορείτε να καταλάβετε πως μπορεί να αισθάνεται ένας μοτοσυκλετιστής, όταν βλέπει όλα αυτά ...
Απάντηση με παράθεση
