Βόλος 3-4 Νοέμβρη, 2007

[npat]

Υπάρχουν βόλτες που τις χαίρεσαι για τις υπέροχες διαδρομές, τα μοναδικά τοπία και την ομορφιά της φύσης μέσα στην οποία κινείσαι. Υπάρχουν εκδρομές που τις χαίρεσαι για την διαφορετικότητα των τόπων που επισκέπτεσαι, άσχετα αν είναι όμορφοι ή άσχημοι—άσχημα μέρη, εξάλλου, δεν υπάρχουν, μόνο μέρη που εσύ διάλεξες να τα δεις έτσι ή που δεν μπόρεσες να βρεις (ακόμα) την ομορφιά τους. Υπάρχουν διαδρομές που τις χαίρεσαι για την μοτοσυκλετιστική απόλαυση που σου προσφέρουν—όπως εκείνη η ορεινή ανάβαση που την έχεις κάνει τόσες φορές, όμως κάθε φορά που ξεπεζεύεις αισθάνεσαι νεότερος. Υπάρχουν ταξίδια που τα καυχιέσαι απλά και μόνο γιατί κατάφερες να τα ολοκληρώσεις. Υπάρχουν, τέλος, και άλλες εκδρομές, που δεν έχουν τίποτε από αυτά. Εκδρομές απλές, άσημες, φαινομενικά κοινές και ανούσιες, που όμως η παρέα, το κέφι και η χημεία μεταξύ αυτών που συμμετέχουν τους δίνουν πλουσιοπάροχα ότι τους λείπει από χλιδή, γκλαμουριά, τρεντιά και μαγκιά. Μια τέτοια βόλτα ήταν και αυτή που κάναμε το Σαββατοκύριακο 3-4 Νοεμβρίου. Μια από τις πολλές. Μοναδική, όπως κάθε μια τους.

[npat]

Προορισμός: Βόλος. Γιατί εκεί? Γιατί έτσι. Ποιος ξέρει? Μπορεί γιατί ο Γιώργος, που πρότεινε την εκδρομή, έχει εκεί κάτι ξαδέλφια. Μπορεί γιατί ο Βόλος έχει ξακουστά τσιπουράδικα. Μπορεί γιατί κανένας δεν είχε ματαπάει τα τελευταία χρόνια. Περισσότερο απ' όλα πάντως, γιατί ήταν εκεί, και γιατί μπορούσαμε να πάμε. Δεν χρειάζονται σημαντικότεροι λόγοι. Ο προορισμός είναι πρόφαση. Η βόλτα είναι η αιτία. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, μάλλον δεν καβαλάει μοτοσυκλέτα.

Παρέα, ανοιχτή και αμφιταλαντευόμενη μέχρι την τελευταία στιγμή: Ο Γιώργος (kalgeorge), ο Σωτήρης (zarmagedon), η Μαρία (angel-m), και η αφεντιά μου. Τη Μαρία την ήξερα ελάχιστα. Το Γιώργο δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ. Το Σωτήρη τον είχα δει μια φορά σε συγκέντρωση του φόρουμ. Τέσσερις ουσιαστικά άγνωστοι, λοιπόν, αντί να κάτσουν να δουν τηλεόραση, ξεκινάνε ένα βροχερό σαββατοκύριακο να κάνουν κοντά 700 χιλιόμετρα με τις μηχανές, να πιουν τσίπουρα παρέα, να χαβαλεδιάσουν, να τα πούνε, να περάσουν όμορφα. Όποιος πιστεύει ότι το ιντερνετ αποξενώνει τον κόσμο ας βάλει στην πίπα του το moto.gr κι ας το καπνίσει. Όλα τ' άλλα είναι οδοντόκρεμες. Έτσι λέω εγώ.

[npat]

Πρώτο ραντεβού, Σάββατο στις δέκα το πρωί, μετά τα διόδια Αφιδνών. Φτάνω νωρίτερα (γύρω στις εννιά και κάτι) και δεν την παλεύω να περιμένω στην άκρη του δρόμου. Προχωράω μέχρι τα McDonnalds, λίγο παρακάτω, και την αράζω για καφεδάκι.

[npat]

1

[npat]

Σε λίγο σκάει μύτη και η Μαρία. Έτοιμη για χιλιόμετρα, ψιλοαγχωμένη με τον καιρό, αλλά μες την καλή χαρά. Ο Γιώργος και ο Σωτήρης περιμένουν τον Δημήτρη (matsamitsu) στα διόδια ο οποίος τελικά δεν έρχεται (δεν πειράζει, αυτός έχασε). Μαζευόμαστε τελικά, και κατά τις έντεκα την κάνουμε. Λίγο πριν την Αταλάντη (νομίζω...) ο καιρός μας τα μουσκεύει (κυριολεκτικά), οπότε στάση για αδιάβροχα. Βγάζω και μια-δυο φωτογραφίες τα μοτόρια.

[npat]

2

[npat]

3

[npat]

Ο Σωτήρης επιδίδεται στο προσφιλές του σπορ: Και με βροχές και με χαλάζι, κάνει πλούσια τη βόνταφον:

[npat]

4

[npat]

Με φθινοπωρινά συνολάκια, λοιπόν, συνεχίζουμε μέχρι τα Καμμένα Βούρλα (αναγκαστική διέλευση από μέσα, εθνική κλειστή λόγο ατυχήματος) όπου κάνουμε στάση για καφέ και λουκουμάδες.

[npat]

5

[npat]

Η Μαρία τα έχει δει όλα από τον αέρα, έχει και κάτι δουλειές στην Αθήνα και σκέφτεται να γυρίσει πίσω. Το έχει πάρει απόφαση, ώσπου την τελευταία στιγμή:

- Μ: Πόσο είναι ακόμη μέχρι το Βολο?
- Ν: Ξέρω γω, καμιά κατοπενηνταριά χιλιόμετρα, τίποτα.
- Γ: Ναι ρε, τίποτα, ένα μπραφ είναι.
- Μ: Ρε δε γαμεί, πάμε.

[npat]

6

[npat]

Ακέραια λοιπόν η παρέα συνεχίζει μέχρι το Βόλο. Ο καιρός ψιλοβροχερός, χωρίς πολλά δράματα όμως. Προσωπικά την διαδρομή, και ειδικά με αυτόν τον καιρό, την 'φχαρηστήθηκα τα μάλα.

Φτάνουμε στο βόλο νωρίς το απογευματάκι και την αράζουμε στην παραλία, σε μια καφετέρια περιτριγυρισμένοι από... γκουχου-γκούχου ενδιαφέρουσες γκούχου-γκούχου υπάρξεις σε άκρως παράνομες ηλικίες. Τα μοτόρια, φυσικά, παρατεταγμένα μπροστά. Στο στοιχείο τους, λέμε!

[npat]

7