Η ίδια γεύση κάθε φορά. Κάπως πικρή, λίγο στιφή, λίγο κάπως έτσι...
Αν και δε θα έπρεπε, βασικά.
Όταν κάποιος μπαίνει στην παραζάλη των μοτοσακό και μάλιστα από πολύ μικρός, ε του κερατά!, θα υπέθετε κανείς ότι με τα χρόνια θα το είχε συνηθήσει. Εξάλλου τα μηχανάκια έρχονται και φεύγουν, σωστά; Καβαλάς το ένα, μετά το άλλο, στο ένα βολεύεσαι, στο άλλο ίσως πάλι όχι αλλά σου κάνει κλικ κάπου αλλού και τα λοιπά και τα λοιπά...
Ω, ναι, δεν έχει τέλος αυτή η κατρακύλα των επιλογών, το σούσουρο του "θέλω".
Θα μου πεις, έχει τέλος το συναίσθημα; Το δέσιμο; Παροδικό, κραυγαλέο, αλόγιστο συχνά αλλά αφού ξαμώνει και τσαφουνά το υπογάστριο τοσανά χρόνια, τι να το κάνω; Να το αγνοήσω;
Μια τελευταία ματιά, ένα στοργικό -αλίμονο- χάδι με το βλέμμα στο δέρμα πάνω στο μέταλλο, ένα απαλό χαστουκάκι στο κωλαράκι της σέλας και μετά...ένα κράνος να κρέμεται άδειο στο χέρι.
Και μια γευση στο στόμα περίεργη, κάτι από ώριμο γκρέιπφρούτ χωρίς το κουταλάκι της ζάχαρης να το γλυκάνει λίγο.
Καλό δρόμο και σε εσένα
Απάντηση με παράθεση
