Σημερα το μεσημέρι, μια η ωρα περίπου , στην απιστευστη ζέστη πήρα μια μικρή χαρά.
Μια χαρά απο αυτές τις σπάνιες που νιωθει κανείς για την χαρά που έζησε κάποιος άλλος. Ισως απο την άλλη η χαρά να είναι μεταδοτική. Μην πω πολλά αλλωστε η ιστορία έχει μονο μια κατάφαση και ένα βλεμμα. Καθώς ανεβαινα την Αγίας Λαυρας στα Ανω Πατήσια, παιρνει το μάτι μου μια GS-1200 κίτρινη.
Στο τετράγνωνο μάυρο ταλαιπωρημένο θα έλεγα βαλιτσάκι της πίσω, καπου 12 με 15 μικρές σημαιούλες απο διαφορα μέρη. Ιταλία Αυστρία Γερμανία μόνο πρόλαβα να ξεχωρήσω και κάποια άλλα δεν τα ήξερα. Πλησίασα το παλλικάρι με λίγη δυσκολία μεσα απο τα αμάξια και το ρώτησα αν έχει παει βορεια Ιταλία Αλπεις Δολομίτες Αυστρία.
Το φαναρι άναψε και μονο μερικα δευτερόλεπτα μου απάντησε ένα "ναι" ισως και κατι αλλο αλλα δεν θα ξεχάσω πως ελαμψαν τα μάτια του... τετοια χαρα και περηφανια.....
Ειλικρινά σε χάρηκα ρε παλλικάρι, του ευχηθηκα πάντα τετοια, δεν πρόλαβα να του πω και πάντα όρθιος γιατι ειχε φυγει πια, αλλα μου άφησε μια περίεργη χαρα, κατι που ονειρευομαι και γω και σχεδιαζω να κάνω μόλις μπορέσω.
Τελικά δεν είναι λιγοι οι ρομαντικοι οδοιπόροι
Απάντηση με παράθεση
