Συγγνώμη που δεν ήμουν περισσότερο κοντά σου απ' ότι έπρεπε, συγννώμη αν δεν έκανα κάτι που περνούσε από το χέρι μου, συγγνώμη που δε μπορώ να σου πω πόσο πονάω εγώ και όλοι αυτοί που σε αγάπησαν, συγγνώμη που δε μπορώ να κάνω κάτι για να σε σώσω συγγνώμη που ζούμε στην Ελλάδα!!
Νοέμβριος του 2005 ήταν και έλεγες οτι κουράζεσαι από τις συνεχόμενες εφημερίες, όσπου κάποια στιγμή όλα άλλαξαν... Ήρθες στην Αθήνα επειγόντως 2 είδη λευχαιμίας καλπάζουσας μορφής! Εκεί ξεκίνησε ο αγώνας σου, εκεί ξεκίνησε η ατυχία σου. Αν και γιατρός έπρεπε να τσακωθούμε για να μπεις σε μονόκλινο. Χειμιοθεραπεία του ελέφαντα για να μη σε χάσουμε, χάσιμο βάρος μαλλιών, νεύρα, πίκρα, στεναχωρία... πούτσες μπλε μας έλεγες συνέχεια. Εξετάσεις για το ποιός είναι συμβατός από την οικογένεια, δυστυχώς κανείς. Ευτυχώς βρήκαμε συμβατό δότη εκτός Ελλάδος. Κάνουμε τη μεταμόσχευση και λέμε πάει το ένα δύσκολο κομμάτι(έτσι πιστεύαμε, έτσι θελαμε. Συνέχεια εκεί που έκανες ένα βήμα μπροστά κάτι γίνοταν 2-3 πίσω, όμως εσύ είχες θέληση για ζωή και το πάλευες. Η μητέρα σου πιστή σύμμαχος, πάντα στο πλευρό σου. Πόσες φορές κατάλαβες ότι κάτι δε πάει καλά(αφού είσαι κ γιατρός έκανες αυτοδιάγνωση), πήγαινες στο νοσοκομείο κ σου έλεγαν να πας σε ψυχίατρο κ ότι είσαι καλά, εσύ όμως ήξερες ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Εξετάσεις εκτός και όντως κάτι είχες, πόσες φορές έσωσες τον ευατό σου καλέ μου, γιατρέ μου. Η μια αναποδιά πάνω στην άλλη και όμως πάντα βρίσκεις το κουράγιο και τις ξεπερνάς. Μέσα στο 2008 πήρε το ACDL και το proficiency, συνέχισες να διαβάζεις τα ιατρίκα σου για να ενημερώνεσε, ώστε όταν βγεις να είσαι έτοιμος να δουλέψεις. Το Νοέμβριο του 2008 κανονίζαμε να πάμε την άνοιξη(για να έχει γλυκάνει και ο καιρός) Κερασοχωρί μιας κ ήσουν καλά. Λέγαμε για τη διαδρομή και την ομορφιά της. Το Δεκέμβριο δεν ήσουν πολύ καλά και πήγες να κάνεις εξετάσεις στο νοσοκομείο. Σε κράτησαν μέσα... μάθαμε ότι κόλλησες ένα θανατηφόρο μύκητα το mucor 98% θνησιμότητα μας είπαν. Αν ήθελες να ζήσεις έπρεπε να κάνεις μια επέμβαση που θα έχανες το ένα μάτι και τη μισή σου γνάθο... Ξέρω δεν ήταν ότι καλύτερο αλλά είπες θέλω να ζήσω, θέλω να τα καταφέρω. Η επέμβαση έγινε με επιτυχία όπως είπαν και διατυμπάνιζαν. Υπήρξαν φορές που σε έπιανε απελπησία, που έλεγες δε θα προσπαθήσω και θέλω να πεθάνω με αξιοπρέπεια όπως ακριβώς έζησα. Μας μιλούσες με οργή και πόνο, δεν ήθελες να βλέπεις κανέναν και τίποτα. Έχασες πολλά κιλά πήγες 55.
Όμως πάλι είπες θα προσπαθήσω και θα είμαι στο 2%. Πολλές φορές σε συζητήσεις ήσουν στα κάτω σου και όταν σου λέγαμε πως να σε βοηθήσουμε μας έλεγες μπορείτε να μου δώσετε πίσω τη ζωή μου?? Ειλικρινά εκείνες τις φορές ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.
Σε γενικές γραμμές όλα καλά, ξεκίνησες να κάνεις φυσικοθεραπεία με το Γιώργο και όταν ερχόμουν μου έλεγες πόσο καλός είναι, τι καλό παιδί και πόσο σου άρεσε η γυμναστική που κάνετε...
Δεν αισθανόσουν καλά και παραπονιούσουν ήρθαν σε είδαν πήραν κατι για βιοψία και κει μάθαμε τα χειρότερα....
Δυστυχώς ο μύκητας έχει διασκοπριστεί σε όλο τον εγκέφαλο δε μπορεί να γίνει κάτι, δε παίρνει χειρουργίο τίποτα. Μήπως να τον πάμε στο εξωτερικό ρωτήσαμε αλλά η απάντηση αρνητική. Μας είπαν διάφορα, αλλά σε σένα είπαμε ότι απλά χειροτέρεψε η πνευμονία σου. Χάρηκες χάρηκες πολύ κ είπες ε αυτό δεν είναι τίποτα θα το ξεπεράσω.... κι εμείς από τη μια σε βλέπαμε και χαιρόμασταν αλλά μέσα μας πονούσαμε. Έχεις γίνει ήδη χειρότερα αλλά συνεχίζεις και το παλεύεις έχεις πολλά @@@ ξάδερφε και σου βγάζω το καπέλο, σε προσκυνώ. Μας είπες ότι κάτι δε πάει καλά το αισθάνεσαι αλλά εμείς τίποτα, αλλάξαμε θέμα κ σου είπαμε ότι είσαι κουρασμένος απο τη πνευμονία...
Συγγνώμη που δε μπορώ να στο πω, συγγνώμη που δε μπορώ να σου εκφράσω πόσο λυπάμαι και πόσο άδικο είναι, συγγνώμη που δε θα ξαναπάμε βόλτα με τη μηχανή, συγγνώμη που κλαίω βουβά όταν είμαι μέσα, συγγνώμη που δεν είμαι δυνατή όσο εσύ, συγγνώμη που δε καταφέραμε να σε σώσουμε.
Στεναχωριέμαι που σε βλέπω κάθε μέρα κ χειρότερα, στεναχωριέμαι όταν ξέρω ότι θα σε βάλουμε σε καταστολή για να μην έχεις την αγωνία και για να φύγεις ήρεμος. Λυπάμαι ξάδερφε που δεν θα χαρούμε άλλα πράγματα μαζί.
Πόσα βράδια λέω ότι είναι άδικος μαζί σου και ότι έπρεπε να σου χαριστεί, έπρεπε να σου χαμογελάσει. Είναι άδικο φωνάζω, είναι μόλις 34, δε πρέπει να φύγει έχει τόσα να δώσει.
θα ήθελα ένα θαύμα αλλά θαύματα δεν υπάρχουν.
Θα είμαι δίπλα σου, θα σου μιλάω, μακάρι να σου μοιάσω!!!
Συγγνώμη Γιατρέ μου
Απάντηση με παράθεση
:a36: http://www.lariseos.webs.com 
