Σαν σήμερα το 1988 ο Νικόλας Άσιμος αποφάσισε πως ήταν η ώρα να πέρασει... απέναντι και έβαλε τέλος στη ζωή του
Μια μέρα σαν σήμερα το 1988 ο Νικόλας Άσιμος άφησε πίσω τον σαματά και τους ανθρώπους και ξαναέγινε... καβαλάρης όπως «απειλούσε» μέσα από τον «Μπαγάσα» το πιο γνωστό του τραγούδι. Έβαλε με μια θηλιά τέλος στη ζωή του και παρέμεινε ασυμβίβαστος ακόμα και στον θάνατο κάνοντας την ύστατη... ζαβολιά του. «Θάψτε με κάπου αν γίνεται ήσυχα ή καλύτερα κάψτε με και σκορπίστε με» έγραφε σε ένα από τα 6 τελευταία χειρόγραφα σημειώματα του στα οποία εξηγούσε, μεταξύ άλλων, τους λόγους που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία.
«Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το "Άσιμος" με γιώτα...» έλεγε ο ίδιος όταν συστηνόταν και ήξερες από την πρώτη ματιά ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ένα φιλόσοφος του πεζοδρομίου, ένα στοιχειό των Εξαρχειών που σε σταματούσε στο δρόμο και σε αφόπλιζε με ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί πατάς τις κάλτσες σου;» και «Εσύ που φοράς μια γραβάτα είσαι κύριος, εγώ που φοράω δύο είμαι δύο φορές κύριος;». Κάποιοι δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν και απλά τον απέρριπταν φωνάζοντας: «Είσαι νούμερο» και ο Νικόλας απαντούσε: «Καλύτερα νούμερα, παρά αριθμός».
Γεννήθηκε σαν Νικόλαος Ασημόπουλος στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Ήταν τερματοφύλακας και είχε το παρατσούκλι «Βίντος». Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε. Το Άσιμος το καθιέρωσε μετά από μια επιστολή που είχε στείλει στον Νίκο Μαστοράκη (τότε επιμελείτο μια στήλη στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος). Στα 18 του πάει στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής και τον Μάιο του 1973 κατεβαίνει στην Αθήνα.
Αρχίζει να ψάχνει τρόπους να αποφύγει την θητεία ενώ δημιουργεί το «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας» (Μου.Θε.Φτω.), Το κοινό δεν αγκαλιάζει την προσπάθεια του και έρχεται το κλείσιμο. Ο απογοητευμένος Άσιμος βρίσκει παρηγοριά στη Λιλιά Χαριτάκη. Το 1975 βγαίνει η πρώτη του δισκογραφική δουλειά «Ρωμιός- Μηχανισμός» που η επιτροπή λογοκρισίας την απαγόρευσε από τα ραδιόφωνα. Δουλεύει σε ένα μαγαζί με επιτυχία αλλά η ρήξη έρχεται όταν ο μαγαζάτορας θέλει να ανεβάσει το ποτό. Μένει πάλι στο δρόμο με την Λίλιαν έγκυο και το 1976 εγκαθίσταται στα Εξάρχεια. Παρασκευή 28 Μαΐου του 1976, έρχεται στον κόσμο η «Νιουνιού», όπως συνήθιζε να αποκαλεί ο Νικόλας την κορούλα του Λιλιά (δίνει πλέον παραστάσεις με το κουκλοθέατρο της σε όλη την Ελλάδα).
Ηχογραφεί και διακινεί μόνος του τις «απαγορευμένες κασέτες» όπως τις έλεγε. Περνάει δυσκολίες και το φθινόπωρο του 1977 συλλαμβάνεται. Στις 24 Οκτωβρίου προφυλακίζεται μαζί με πέντε εκδότες με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας και υποκίνησης στην διατάραξη της κοινής ειρήνης. Δύο μήνες κρατάει η προφυλάκιση και βγαίνοντας από τις φυλακές της Αίγινας λέει: «Θα ξανάρθω!».
Την άνοιξη του 1978 τον καλούν να παρουσιαστεί στην Πολεμική Αεροπορία, στην Τρίπολη αλλά με μια μοναδική παράσταση στο στρατόπεδο κερδίζει αναβολή για άλλο ένα χρόνο. Το καλοκαίρι του 78 χωρίζει με την Λίλιαν, μετά από μία εκρηκτική συμβίωση. Άνοιξη του 1979, παρουσιάζεται εκ νέου στην Πολεμική Αεροπορία, στο Ελληνικό αυτή τη φορά. Η παράσταση που έδωσε του δίνει αναβολή για έναν χρόνο με τη διάγνωση «Σχιζοειδής Ψύχωσης».
Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» (κυκλοφόρησε αρχικά σε φωτοτυπίες) και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ο Ξαναπές». Πλέον ο Νικόλας ισορροπεί επικίνδυνα στο τεντωμένο σκοινί της αυτοκαταστροφής. Πρωτοστατεί στην κατάληψη ενός ερειπωμένου σπιτιού επί της οδού Βαλτετσίου, αριθμός 42, στα Εξάρχεια. Ήταν η πρώτη κατάληξη στην Ελλάδα και ακολουθούν χαώδεις καταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας με αποκορύφωμα την αυτοκατάληψη της περιβόητης «υπόγας» του. Το 1983 ξεκινά η πορεία προς το...τέλος. Συλλήψεις, εγκλεισμοί στο Δαφνί, ξύλο και φάρμακα. Το 1986 ο Άσιμος κυκλοφορεί τη δεύτερή του «Τριπλή Κασέτα» που με βάση τις ηχογραφήσεις που περιέχονται εκεί θα κυκλοφορήσει 6 χρόνια αργότερα ο μεταθανάτιος δίσκος «Στο Φαλημέντο του κόσμου - Γιουσουρούμ».
Ο χειμώνας του 1987 βρίσκει τον Άσιμο σε έναν δικό του κόσμο. Ο «Έτσι» έχει χαθεί και δεν υπάρχει γυρισμός. Κυκλοφορεί σαν φάντασμα στα Εξάρχεια σέρνοντας ένα ψόφιο σκυλί (έκανε πειράματα με πολλά ζώα) ενώ έχει γίνει πολύ επιθετικός. Ακολουθούν συλλήψεις, κατηγορίες και η τελευταία του κασέτα την Άνοιξε το '87. Έχει βυθιστεί σε έναν παρανοϊκό κόσμο τον Οκτώβριο και παρά τη θέλησή του, έπειτα από οδηγίες του πατέρα του, οδηγείται διά της βίας στην ιδιωτική ψυχιατρική κλινική «Γαλήνη». Βγαίνοντας από την κλινική, ράκος από τα ψυχοφάρμακα, τον περιμένει ένα δικαστήριο για βιασμό (δεν τεκμηριώθηκε ποτέ η κατηγορία). Η απόφαση για το «φευγιό» έχει παρθεί. Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.
Η κηδεία του Νικόλα, έγινε το απόγευμα της Παρασκευής 18 Μαρτίου 1988 στο νεκροταφείο της Καλλιθέας στη Νέα Σμύρνη, παρουσία 200 περίπου ατόμων.Τα έξοδα της κηδείας ανάλαβε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, φροντίζοντας λίγο καιρό αργότερα να τοποθετηθεί μία μαρμάρινη επιτύμβια στήλη αναγράφοντας τους στίχους του «Μπαγάσα».
Ο Άσιμος έζησε όπως ήθελε, προκάλεσε, προβλημάτισε και τελικά «ξέρασε την μπαταρία» ενός συστήματος που δεν τον χωρούσε. Δεν ήταν ο πιο εύκολος άνθρωπος και τα τελευταία χρόνια του, ζούσε στη δικιά του πραγματικότητα. Οι στίχοι του όμως ήταν τόσο αληθινοί που κάποιες φορές πονάνε. Άγγιξε όσο λίγοι την ουσία των πραγμάτων και τραγούδησε σκέψεις των ανθρώπων που είτε ο φόβος είτε ο εγωισμός τις κρατούσε μέσα τους. Ας ελπίσουμε ο «μπαγάσας» να περνά καλά εκεί πάνω.
Απάντηση με παράθεση
