Ταξιδεύουμε για να δούμε κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο, κάτι που δύναται να μας αλλάξει την οπτική που βλέπουμε τα πράγματα. Δε συμβαίνει κάθε φορά αλλά ο στόχος του ταξιδευτή πρέπει να είναι αυτός. Στην Ελλάδα είμαστε τυχεροί καθώς σε κάθε γωνιά θα βρούμε κάτι απο το παρελθόν που θα μας διδάξει ή απλά θα μας κάνει να προβληματιστούμε. Η συγκεκριμένη χερσόνησος (γιατί αν τη δείτε απο πολύ ψηλά θα δείτε ότι η χώρα μας είναι μια μεγάλη χερσόνησος) κατοικήθηκε από πολλούς πολιτισμούς και υπήρξε για χιλιάδες χρόνια κάτι σαν ''ομφαλός της Γης''. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτή τη χώρα αλλά και άτυχοι ταυτόχρονα καθώς η γεωγραφική της θέση δε μας αφήνει περιθώρια να κοιμηθούμε ήσυχοι.
Για ακόμη μια φορά αψήφησα το χοντρό κρύο και βρέθηκα σχεδόν 400km βορειοδυτικά. Ο καιρός στο ύψος της Δεσφίνας ήταν ακόμη μουντός καθώς μέχρι το ξημέρωμα έβρεχε. Οι συνθήκες ήταν κάπως δύσκολες λόγω του βρεγμένου οδοστρώματος αλλά όταν ταξιδεύεις με μια ήπια και ξεκούραστη κατασκευή δε σε απασχολεί αυτό. Με μια πιο ειδική κατασκευή που θα έβγαινα επί τούτου για να πάω καταδρομικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση απλώς δε θα έβαζα μπροστά ποτέ. Τι θα έχανα? Θα το δείτε στην πορεία.
Απο τις Φυτείες έφτασα στο γραφικό Αρχοντοχώρι. Δεν είχε τύχει να ξανακάνω αυτή τη διαδρομή η οποία είναι αξιόλογη τελικά.
Προσεγγίζοντας τον Αετό. Ο Μπούμιστος δεσπόζει στο πλάνο και τα ψηλά του γέμισαν λίγο χιονάκι.