Δευτέρα πρωί, η ώρα δεν περνά, και ας είμαι μόνη μου στο γραφείο… Έχω αρχειοθετήσει κάθε φάκελο που περιφερόταν χωρίς σκοπό και νόημα στο 98 τ.μ. γραφείο μου, έχω ξεχωρίσει σε διαφορετική μολυβοθήκη τα στυλό διαφορετικού χρώματος, έχω σημειώσει σε δύο κόλλες Α4 όλες τις εξωτερικές δουλειές που έχω να κάνω, έχω απαντήσει σε πάνω από 83 κλήσεις στο τηλέφωνο, έχω ανοίξει την πόρτα σε πάνω από 27 ανθρώπους, έχω «ρίξει ματιές» στις τοπικές εφημερίδες πάνω από 4 φορές, έχω καπνίσει πάνω από 10 τσιγάρα, έχω πιει έναν μόνο καφέ, έχω φωτοτυπήσει πάνω από 40 «πακετάκια» φύλλων, έχω εκτυπώσει πάνω από 20 έγγραφα, έχω τακτοποιήσει κάθε τετραγωνικό εκατοστό του γραφείου μου, έχω αγοράσει καινούρια μπαταρία για το trendy επιτραπέζιο ρολόι που διακοσμεί το ξύλινο γραφείο μου τα τελευταία 4 και πλέον έτη, έχω τσεκάρει ότι λειτουργούν τα ηχεία του υπολογιστή μου, έχω γεμίσει και το μεγάλο και το μικρό συρραπτικό με «συνδετηράκια», έχω πετάξει τα χαρτάκια με τα τηλέφωνα πελατών που έχω να χρησιμοποιήσω για πάνω από 4 μήνες, έχω ετοιμάσει όλη την εξερχόμενη αλληλογραφία, έχω τηλεφωνήσει σε πάνω από 24 πελάτες για να μου δώσουν τα Α.Φ.Μ. τους, έχω ετοιμάσει και υπογράψει πάνω από 129 αποδείξεις με όλα τα στοιχεία των πελατών, έχω τακτοποιήσει το γραφείο του «μικρού αφεντικού» που λείπει με άδεια, έχω κοιτάξει δεξιά και αριστερά πάμπολλες φορές μήπως και φύγει κανένας τοίχος και δω απέναντι παραλία, αλλά τίποτα… Έχω… Έχω… Έχω σαλτάρει μήπως? Όχι εεε? Χαίρομαι που συμφωνείτε… Έχω μια πελώωωωωωωωωρια λαχτάρα για παραλία, μπύρα, τάβλι, γέλιο, χαβαλέ, χαδάκια, ναζάκια, γελάκια, φιλάκια… Τι στο καλό? Πότε θα φτάσει ο καιρός της άδειάς μου? Ξέρει κανείς? Είναι κανείς που περνάει την ίδια αγωνία με εμένα?