Υπάρχουν κάποιες φορές, ιδίως σε ταξίδι ή όταν είμαι βραδάκι σε ανοιχτό δρόμο, κάνοντας ζικ ζακ αναμεσα από τα αυτοκίνητα, η αίσθηση που σταματάει το μυαλό... Οι κινήσεις γίνονται τελείως μηχανικά, αβίαστα και με μία απίστευτη ροή...
Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αίσθηση λάθους, ξαφνικής αλλαγής κλίσης ή έστω μικρού φρεναρίσματος...Απλά να πηγαίνεις...Μέσα σε μία στιγμιαία έξταση που τη βιώνεις μονον όταν είσαι ένα με τον αέρα, τα μηχανικά μέρη που σε χωρίζουν απ'την άσφαλτο ή που σε ενώνουν με αυτή...δίνοντας σου ώθηση να πας ακόμα πιο απλά και γραμμικά ή ενίοτε, ακόμη πιο γρήγορα...