ή καλύτερα, η ιστορία ενός ζευγαριού μποτών μότο, που αγοράσθηκαν πριν 3 ή 4 χρονια αν θυμαμαι καλά...
Με συνοδευσαν σε όλα τα ταξίδια που έκανα, αλλα και μέσα στην πόλη. Με κράτησαν ζεστό και τις πιο πολλές φορές στεγνό.(εκτός από τωρα τελευταία που σε μια κοσμοπλημυρα λύγισαν τελικα και έβαλαν νερό...χαλάλι τους--θα τους αγοράσω γκέτες).
Με κράτησαν και πάνω στη μηχανή πολλές φορές, όταν πηγε να γύρει η μηχανη και αυτές, με το πέλμα τους γραπωσαν την ασφαλτο (ο Θεός να την κάνει ασφαλτο...) για να μην πέσω. Δε θα ξεχάσω κιόλας εκείνη την ανεμοθύελλα, εκει κοντα στα Μεγαρα...άγκυρες...
Και τοσα άλλα... και δε θα ξεχάσω και πριν λίγους μήνες, που πήγαινα στον κεντρικό δρόμο και πετάχτηκε εκείνο το αυτοκίνητο από κάθετο με στοπ. Τότε που έπεσα με το δεξί πόδι πάνω στον προφυλακτήρα του αμαξιού, που σχεδόν παγιδεύτηκε το πόδι μου... και τελικά ''πέταξα'' και προσγειώθηκα με τον ώμο στην ασφαλτο---μαζί με τις μποτες όμως....
Πόσο πόνο γλύτωσα τότε. Σηκώθηκα σχεδόν αθικτος. Κληρονόμησα ένα αρκετά μεγάλο βαθούλωμα στο κόκκαλο στο καλάμι, που με τον καιρό υποχωρει... Ο φίλος μοτοσυκλετιστής ορθοπεδικος μου είπε πως αν δε σας φόραγα θα είχα σπάσει σιγουρα το καλάμι μου--και δεν κολάει και εύκολα....
(θα προσπαθησω να βαλω φοτό από τις εν λόγω μπότες, αλλιώς θα τις χρωστάω...)
Απάντηση με παράθεση