Έχω να πω [αν έχετε και εσείς, ίσως εδώ είναι το κατάλληλο μέρος] μερικά πράγματα για τον Παναγιώτη, που δεν μου πάει να τα γράψω στο νήμα με τα συλλυπητήρια.
Αρχικά δημιουργήθηκε από PanVas
Μπράβο παιδιά!
Μακάρι να καθιερωθεί και να τα εκατοστίσει ο θεσμός.
Δυστηχώς ενώ είχα και εγώ την προσδοκία να συμετάσχω, έχωντας την ελπίδα μέχρι και την τελευταία στιγμή, απαγοητεύοντας και τον διοργανωτή τελικά δεν κατέβηκα. Προσωπικοί λόγοι μου επέβαλαν άλλους προορισμούς και άλλες δραστηριότητες.
Αυτό είναι το τελευταίο μήνυμα του Παναγιώτη, ήθελε να έρθει στο 24ωρο, που είχα την τιμή να διοργανώσω πριν 10ήμερο.
Κάτω από το βάρος των συμβάντων του τελευταίου μήνα μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναφέρομαι στο 24ωρο.
Και αυτό διότι ήταν αφιερωμένο στον αδικοχαμένο Νώντα. Δεν πρόλαβε ουσιαστικά να κατακαθίσει η σκόνη από τις μηχανές και έχουμε άλλη, θλιβερή μαχαιριά στην ψυχή.
Ο PanVas.
Έχουμε ιδιαίτερη σχέση με τον Παναγιώτη. Τον έχω πολύ βαθιά στην καρδιά μου, όχι μόνο ως συνάδελφο αναβάτη ή επειδή εκτιμούσα πολύ τα ταξιδιωτικά του. Υπήρχε [και ας είχαμε αρκετή διαφορά ηλικίας] μία πρώτα σιωπηλή, αργότερα δημοσίως δεδηλωμένη αλληλοεκτίμηση. Ο Παναγιώτης μαζί με τους φίλους του, όπως και εγώ μαζί με τους δικούς μου συνταξιδιώτες όλο και πλησιάζαμε. Τα ταξίδια μας σε δύο παρέες μεν, μα στο ίδιο μήκος κύματος δε. Για αυτό αρχίσαμε να σκεφτόμαστε κοινή δράση. Πιο βαθιά το συζητήσαμε ακριβώς πριν ένα χρόνο. Ήταν όταν εγώ έκανα ένα ταξίδι μαζί με τον γιο μου [πιθανόν πολλοί το διαβάσατε, το GR2CZ- Father's report], το πρώτο μεγάλο ταξίδι του γιου μου. Σε αυτό ταξίδι, που πέρναγε και από την Σόφια, μας φιλοξένησε ο Παναγιώτης, εξάλλου όπως έκανε για τόσους άλλους. Εκεί γνωριστήκαμε και "κατάματα". Είχαμε πολύ βαθιά συζήτηση σε μία μπιραρία της Σόφιας για το τι είναι και τι δεν είναι ταξίδι, ο ταξιδευτής, ο αναβάτης και τι είναι σωστό και τι όχι. Παρά την νιότη του Παναγιώτη [μας χωρίζουν σχεδόν δύο δεκαετίες] διαπίστωνα φοβερή ωριμότητα στην σκέψη του. Είχαμε μία περίεργη συζήτηση και περί κάποιον οριακών καταστάσεων. Όταν περνάς την διπλή διαχωριστική. Πότε το κάνεις και υπό ποιες συνθήκες και αναλαμβάνοντας ποια ακριβώς ρίσκα. Ο Παναγιώτης μου φάνηκε και σε αυτό πολύ κατατοπισμένος αναβάτης. Και εάν θα προσθέσεις σε αυτή την ψυχική ωριμότητα και την υπευθυνότητα και εργατικότητα [επαγγελματική] σε ένα περιτύλιγμα τόσο συμπαθές, πρόσχαρο και γελαστό, όπως του Παναγιώτη, δεν είναι καθόλου περίεργο, ότι έγινε παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς σίγουρα, για τον γιο μου είμαι βέβαιος. Φανταστείτε, ότι τον ρώταγε [τον γιο μου] εάν - για την ώρα, μόλις έκανε τα πρώτα χίλια χιλιόμετρα μονοκόμματα σε πλήρη εξάρτηση και πλήρως φορτωμένη μηχανή για μεγάλο ταξίδι - του αρέσει το μέχρι τώρα ταξίδι? Πώς νιώθει? Και όταν ο γιος του απαντάει καταφατικά, ότι είναι ενθουσιασμένος..... η ξερή απάντηση του Παναγιώτη ήταν
"Την γ@μησες Νίκο!". Εννοώντας εκείνη στιγμή, ότι εάν και εφόσον έχεις μέσα σου τον ταξιδευτή, απλά κάποια στιγμή τον ανακαλύπτεις μέσα σου και από τότε - αναγκαστικά - δεν θα μπορέσεις να έχεις άλλη ζωή, απλή, συμβατική, αλλά αναγκαστικά θα είσαι, υπό κάποια έννοια πάντα σε ένα μόνιμο ταξίδι. Σε αναζήτηση νέων οριζόντων, προορισμών κ.ο.κ. Ότι μπορεί να χρειαστεί να παντρέψεις αναγκαστικά την συμβατική ζωή - τα προς το ζην, την οικογένεια και τα συνηθισμένα - με την τάση φυγής που πάντα θα νιώθεις. Στον σημερινό κόσμο είναι δύσκολο να είσαι μοναχικός καβαλάρης υπό την έννοια μονιμότητας. Κάτι σαν περιπλάνηση ενός μοναχού που βαδίζει γύρο γύρο όλο το κόσμο. Επειδή οι δαπάνες για φαγητό και σόλες παπουτσιών είναι πολύ μικρότερες από την αναγκαστική βενζίνη και ανταλλακτικά και μηχανή και εξάρτηση, είναι δύσκολο να είναι περιπλανώμενος μοναχός επάνω στην μηχανή. Για λόγους πρακτικούς. Κάποια γαβάθα ρύζι μπορεί κάποιος ντόπιος να σου χαρίσει, αλλά να ζητάς ελεημοσύνη είκοσι λίτρα αμόλυβδης είναι ανέφικτο. Είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ο Παναγιώτης ήταν αυτός ο μοναχός. Απλά αναγκάστηκε, και μάλιστα πολύ πετυχημένα, να υπάρχει και στην "κανονική" διάσταση ύπαρξης. Στον συμβατικό κόσμο εργασίας, υποχρεώσεων. Τα κατάφερνε και εκεί πολύ καλά, αλλά είμαι πεπεισμένος, ότι ήταν απλώς το μέσον, να μπορεί να γεμίζει το ρεζερβουάρ.....
Όταν έμαθα, ότι αυτός ο παραδειγματικός νεαρός έπαθε ζημιά, πραγματικά έπεσε όλος ο ουρανός πάνω στο κεφάλι μου. Λύγισαν τα γόνατά μου. Για την αδικία. Για τον φόβο για τον γιο μου, που τον έχει παράδειγμα.
Δεν μπορεί, είχε ακόμα τόσα να κάνει, τόσα ανεκπλήρωτα όνειρα!
Και όμως, ο Πάνος θα ταξιδέψει τώρα πιο ξένοιαστα, πιο ελεύθερα, απαλλαγμένος από τα βαρίδια της εργασίας και του κουβούκλιου της απλής σωματικής ύπαρξης.
Είμαι πολύ συγκινημένος όποτε πάει ο νους μου στον Πάνο. Βουρκώνω αμέσως.
Όταν ενημέρωσα τον Νίκο [τον γιο μου] έκλαιγε συνεχώς και το μόνο που απάντησε σε άλλο φόρουμ είναι το εξής
Molis to ematha, to diavasa k de thelo akoma na to pistepso.
Exo na po pos ama stin ilikia tou exo kanei osa katafere na kanei o Panagiotis, tha eimai kati parapano apo eftixismenos.
Tha ton thimame na pinoume bires sti Sofia.
Kalo sou taxidi re file.
Είναι σίγουρο, ότι ο Πάνος άφησε, παρά την ηλικία του, πραγματικά μεγάλη κληρονομιά, όπως κάποιος ανέφερε. Επίσης είναι σίγουρο, ότι αφού έτσι νιώθω εγώ, που τον ήξερα μόνο μέχρι ενός σημείου, πως να νιώθουν οι κοντινοί του. Οι πραγματικοί του συνταξιδιώτες. Και πρώτα από όλα η οικογένειά του. Τους καταλαβαίνω. Μάλλον ποτέ δεν θα μπορέσω να τους καταλάβω.
Ήθελα απλά να τους πω, ότι ο Πάνος τους είναι ένας θαυμάσιος νεαρός, να είναι περήφανοι πως τον μεγάλωσαν και ότι θα τον έχουμε πάντα μέσα μας.
Εγώ για μένα κρατάω το
Και όμως, ο Πάνος θα ταξιδέψει τώρα πιο ξένοιαστα, πιο ελεύθερα, απαλλαγμένος από τα βαρίδια της εργασίας και του κουβούκλιου της απλής σωματικής ύπαρξης.
Κώστας Λουκιπούδης, Doc, liberec
P.S. Πολύ κλάμα ρε Παναγιώτη, ΓΜΤ ......Not good for the Eyes
Απάντηση με παράθεση
