Το πέρασμα του Δουναβη (Νοβισαντ-Βουδαπεστη-Κρακοβία-Τιμισοαρα-Σοφια)

[dukeandthecity]

Από το 2007 που απέκτησα το «θηρίο», μου έχει μείνει το μαράζι ότι δεν έχω καταφέρει να το βγάλω έξω από τα σύνορα καθώς ταξίδια εντός της Ελλάδας έχει κάνει αρκετά και μερικά από αυτά «σιδερόκωλα». Και ενώ ο ερχομός των δυο κοριτσιών μετέθεσαν προς τα πίσω τα σχέδια μου για την μεγάλη έξοδο, το καλοκαίρι του 2010 είχα μια καλή πρόταση με καλή παρέα αλλά έπρεπε να το αποφασίσω και να ετοιμαστώ μέσα σε 4-5 μέρες. Τελικά δεν δέχτηκα και μου μείνε το απωθημένο. Είχα αποφασίσει τον χειμώνα ότι αν δεν καταφέρω να ταξιδέψω και το καλοκαίρι του 2011, θα το πουλήσω και θα πάρω βέσπα. Όλα αυτά δεν τα γράφω σαν πρόλογο για αυτό το ταξιδιωτικό αλλά ούτε και σαν προσπάθεια να δικαιολογηθώ (στον εαυτό μου) για την όλο και πιο έμμονη ιδέα μου να κολλήσω πάνω στην (κόκκινη) GS μου αυτοκόλλητα του ΟΣΦΠ με την επιγραφή «Μένουμε Ελλάδα». Όλα αυτά τα γράφω για να κατανοήσετε και εσείς, αγαπητοί συμφορουμίτες, τις συνθήκες που με οδήγησαν να ταξιδέψω δέκα μέρες με το εκλεκτό μέλος του φόρουμ, γνωστό αντι-BMWδακια, μανιακό καπνιστή και αμετανόητο εργένη, Anty12 γνωστό και ως «ο πρόεδρας». Με τον Νίκο υπήρξαμε συνάδελφοι για πολλά χρόνια σε ένα γραφείο 2 ατόμων και γνωρίζαμε αρκετά πράγματα ο ένας για τον άλλο. Ο πρόεδρας αν ήταν στρουμφάκι θα ήταν ο γκρινιάρης, αλλά έχει ένα σπάνιο χάρισμα ολιγάρκειας. Με καφέ, μπύρα και τσιγάρα μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο μαζί του. Εγώ από την άλλη, από τότε που απέκτησα παιδιά, έχω προσθέσει ακόμα περισσότερα αποθέματα υπομονής μιας και με τρεις γυναίκες στο σπίτι σύντομα θα κοντοκουρευτώ και θα φοράω μόνο πορτοκαλί χλαμύδες.
Η ιδέα του ταξιδιού ανήκει εξ ολοκλήρου στον πρόεδρα. Εγώ θα συμφωνούσα σε οτιδήποτε θα είχε οδήγηση στο εξωτερικό με μοτοσικλέτα. Ακόμα και σε εκδρομές του στυλ «Πανόραμα ΠΓΔΜ – Γνωρίστε τα μυστικά της πραγματικής Μακεδονίας». Ο στόχος του ταξιδιού ήταν να επισκεφτούμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Oswiecim στην Πολωνία (Auschwitz στα γερμανικά) καθώς και ένα τοπικό αλατωρυχείο. Αυτά τα δύο μέρη είναι κοντά στην πόλη της Κρακοβίας, οπότε θεωρήσαμε ότι εκεί θα ήταν και η βάση μας. Για να φτάσουμε ως εκεί βάλαμε κάτω χιλιόμετρα και κατάσταση οδικού δικτύου και ορίσαμε ημερήσια χιλιόμετρα που θα βγάζαμε και πόλεις που θα γουστάραμε να δούμε. Η λογική έλεγε για μια διανυκτέρευση στην Σερβία και λίγο από τουρισμό στην Βουδαπέστη. Ο Νίκος είχε πάει Βελιγράδι το Πάσχα του 2011 αλλά σχεδιάζαμε μόνο μια διανυκτέρευση στην Σερβία και για αυτό αποφασίσαμε αυτή να γίνει στο Novi Sad που είναι και μικρότερη σε έκταση (άρα και πιο επισκέψιμη σε περιορισμένο χρόνο). Η Βουδαπέστη απαιτεί τουλάχιστον δυο διανυκτερεύσεις για να την γυρίσεις αξιοπρεπώς και το ίδιο υπολογίσαμε και για την Κρακοβία. Ο γυρισμός από την Πολωνία θέλαμε να γίνει από διαφορετικό δρόμο (και δη Βαλκάνιο) έτσι η Ρουμανία και η Βουλγαρία μπήκαν στο πλάνο. Η επιλογή διανυκτέρευσης στην Ρουμανία ήταν λίγο μπλέξιμο ενώ για την Βουλγαρία τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, Σόφια. Για να μην σας πρήζω, επιλέξαμε την Τιμισοάρα που αποδείχθηκε τίμια επιλογή. Εγώ τον μόνο περιορισμό που είχα αφορούσε την διάρκεια του ταξιδιού. Η χειρόγραφη άδεια εγκατάλειψης συζυγικής στέγης έγραφε ρητά: «Διάρκεια 10 ημέρες».
Η εβδομάδα πριν το ταξίδι ήταν γεμάτη ένταση. Το πρωί δουλεία και το απόγευμα προσπάθεια να κλείσει όποια εκκρεμότητα είχα και θα μπορούσε να προκύψει στο διάστημα που θα έλειπα. Να μην μπω σε λεπτομέρειες αλλά έφαγα μπόλικη πίεση που δεν μου επέτρεψαν καθόλου να χαλαρώσω και να διασκεδάσω την προσμονή του ταξιδιού. Ιδίως μέχρι να μαζέψω και όλα τα απαραίτητα για το ταξίδι (tank bag, βαλίτσες, αδιάβροχα, μπότες κλπ κλπ) αλλά και να οργανώσω την λίστα (http://www.moto.gr/forums/showthread...threadid=74646) μπορώ να πω ότι δεν κοιμόμουν ήσυχος τα βράδια. Ιδίως για τις βαλίτσες που αγόρασα από ένα παλικάρι στην Αθήνα (και του κατέθεσα τα λεφτά για να μου τις στείλει) έβλεπα στον ύπνο μου ότι πήγα στα ΕΛΤΑ και αντί για βαλίτσες, έφταναν κουτί με λουκούμια (βαλε στον ονειροκρίτη να δεις τι βγάζει για τα λουκούμια).

[dukeandthecity]

Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο όλα πήγαν καλά και οι μόνες ελλείψεις που είχα θα ήταν μια GoPro HD και ένα σετ καρυδάκια TORX για το θεριό. Πήρα τα κατσαβίδια TORX από την εργαλειοθήκη (τα νούμερα που χρησιμοποιεί η BMW), φόρτωσα την playlist στο τηλέφωνο και φόρτωσα το γαϊδούρι. Παρασκευή βράδυ όλα ήταν έτοιμα φορτωμένα, η μηχανή με βενζίνη και εγώ με λεφτά, διαβατήριο και πράσινη κάρτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει στραβά. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι χωρίς άλλα λουκούμια.
Ημέρα 1η΄- 27 Αυγούστου – Θεσσαλονίκη – Novi Sad (716 χλμ).
Το ραντεβού ήταν στις 7:00 το πρωί στο παρκινγκ του Carrefour ώστε να πιούμε καφέ, να ανταλλάξουμε εφεδρικά κλειδιά, να πούμε καμιά κρυάδα για τα BMW και να ξεκινήσουμε. Καθυστερημένος κανα 5λεπτο φτάνω στον τόπο του ραντεβού για να βρω τον πρόεδρο και κάτι ταρίφες να ανταλλάσουν πληροφορίες για ανοικτές μπουγατσερί. Μπαίνω μπροστά μια που ξέρω την γειτονία και σκάμε φουλ αρματωμένοι για μπουγάτσα με δερμάτινα (η μπουγάτσα του μηχανόβιου). Οι θερμοκρασίες που θα μας περίμεναν στο ταξίδι ήταν πάνω από 30ο C σύμφωνα με τις προγνώσεις και υπήρχε ο προβληματισμός για τον εξοπλισμό που έπρεπε να πάρουμε μαζί μας. Το politically correct επικράτησε τελικά και τα φουλ δέρματα μπήκαν στο πρόγραμμα, για μένα, ενώ ο πρόεδρας προτίμησε τις κορντούρες του.
Ο πρόεδρας με εξάρτηση στο ρολόι του Petrovaradin στο Novi Sad:

[dukeandthecity]

Βαριά βαριά στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για τους ευζώνους. Η διαδρομή εντός Ελλάδας δεν είναι καν άξια αναφοράς. Το μόνο που λογαριάζαμε ήταν να βολευτούμε πάνω στις μηχανές μας και να δούμε αν τα βάρη ήταν κατανεμημένα σωστά. Περίπου σε τρία τέταρτα και με συνοπτικές διαδικασίες στα σύνορα, μπήκαμε στο γειτονικό κράτος των Σκοπιών:

[dukeandthecity]

Γέμισμα με βενζίνη, καθώς είναι φθηνότερη από Ελλάδα και στάση για τσιγάρο. Φυσικά η πληρωμή γίνετε σε ευρώ. Ο βενζινάς σε κόβει με το μάτι και μου λέει : 16 ευρώ. Δεν γ@μεις... Το θέμα με το τσιγάρο θα το αναφέρω τώρα που είμαι στην αρχή και θα σωπάσω μετά για πάντα. Ο χειρότερος αντικαπνιστής είναι ο πρώην καπνιστής για ένα απλό λόγο. Δεν φτάνει που παλεύω με την χαρμάνα μου, έχω και σένα μέσα στα μούτρα μου με τα παφα πουφα.
Ο πρόεδρας απολαμβάνει το τσιγάρο του στον μακεδονικό ήλιο πλάι στα γαϊδούρια:

[dukeandthecity]

Την ΠΓΔΜ μέσα σε 1:30 την περνάς αέρα. Non stop δηλαδή εκτός από τα 3 διόδια που έχουν (1 ευρώ έκαστος). Το μόνο άξιο αναφοράς είναι το αεροδρόμιο «μέγας Αλέξανδρος» έξω από την πόλη των Σκοπίων. Μια χώρα με πολλά εσωτερικά προβλήματα που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει εθνική ταυτότητα και να κάνει διακοπές στην Χαλκιδική και στην παραλία Κατερίνης. I love Balkans. Τα σύνορα με την Σερβία ούτε που τα θυμάμαι. Μάλλον ο λόγος είναι ότι δεν μας δυσκόλεψαν καθόλου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το οδικό δίκτυο άλλαξε από αυτοκινητόδρομο (στα Σκόπια) σε επαρχιακό μιας λωρίδας ανα κατεύθυνση στην Σερβία. Ο πρόεδρας μπροστά, με το GPS την είχε δει λίγο valentino και έκανε προσπεράσεις σε νταλίκες σε, ομολογουμένως, ειδυλλιακά ορεινά τοπία. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με νταλίκα που έκανε διαγωνίως όπισθεν, κλείνοντας και τα δυο ρεύματα κατάλαβε και ο ίδιος ότι ήρθε η ώρα για καφέ και τσιγάρο:

[dukeandthecity]

Το θηρίο μου είχε ήδη κάψει την λάμπα από την μικρή σκάλα και το κατάλαβα μέσα στα θεοσκότεινα τούνελ των Σέρβων (+ την ένδειξη fault που βγάζει στο καντράν το υπερσύγχρονο όχημα οδικής απόλαυσης). Η μεγάλη σκάλα δούλεψε υπερωρίες στα τούνελ καθώς με φιμέ ζελατίνα και γυαλιά ηλίου δεν την πάλευα.
ΠΑΟΚ στο εμα μου κηλας:

[dukeandthecity]

Λάμπα είχα μαζί μου άλλα για να μην καθυστερήσουμε παραπάνω αποφασίσαμε να την αλλάξουμε στο πρώτο βενζινάδικο που θα σταματήσουμε για ανεφοδιασμό. Αυτό ήταν κάπου έξω από το Νις. Βεβαία καταφέραμε να χαθούμε. Εγώ ήμουν μπροστά, δεν είδα τα σινιάλα του tenere και συνέχισα προς το προκαθορισμένο ραντεβού. Ο πρόεδρας που δεν εμπιστεύτηκε το GPS του, βγήκε σε μια έξοδο να ψάξει για βενζίνη. Το γεγονός ότι χαθήκαμε (για λίγο) συν το γνωστό αντι-bmwδικό του μένος τον οδήγησαν σε λαϊκίστικο και φτηνό φωτορομάντζο:

[dukeandthecity]

Αφού παιδευτήκαμε αμφότεροι καμία ωρίτσα για να κουμπώσουμε την καινούρια λάμπα με το κλιπσάκι της, τελικά δεν τα καταφέραμε. Η καινούρια δεν άναβε και το fault code δεν έσβηνε. Ο πρόεδρας έβριζε τον Γερμανό με κάθε υπερηφάνεια. Εγώ πήρα λίγο τα πάνω μου όταν ο ιδιοκτήτης ενός κουτιού ήρθε προς το μέρος μου και μου πρότεινε ανταλλαγή το κουτί του συν μετρητά. «Δεν είμαι εγώ κουτάκιας» του απάντησα υπερήφανα και εκεί έληξε η υπόθεση
Την «μπουρούχα» του συν μετρητά για το θηρίο μου:

[dukeandthecity]

Μετά από διάφορα διόδια και αδιάφορη διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο καταφέραμε να φτάσουμε έξω από το Βελιγράδι με τον πρόεδρα να αγνοεί τις υποδείξεις του GPS για να μας πάει από «τα στενά». Μετά από πολλές αναστροφές και φανάρια κάτω από τον ζεστό Σερβικό ήλιο ξαναβγήκαμε στον δρόμο για Novi Sad. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν γεμάτος από «μαυροκέφαλους» αυστριακούς-γερμανούς-γάλλους που οδηγούσαν με 150+ στο δεξί ρεύμα.
Ο πρόεδρας μέλος του κινήματος δεν πληρώνω Σερβίας, έτοιμος να "πιστολιάσει" το διοδιο:

[dukeandthecity]

Οι Σέρβοι δείχνουν μεγάλη κατανόηση στο πόσο βαρετή είναι η οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο και για αυτό έχουν ανακαλύψει το εξής κόλπο για να σε κρατάνε στην τσίτα. Όλες οι έξοδοι (πλην για αυτές του Βελιγραδίου) έχουν μία προειδοποιητική πινακίδα ότι φτάνεις στην έξοδο (καμιά 500 μέτρα πριν) και η επόμενη πινακίδα είναι της εξόδου. Αν «χάσεις» την προειδοποιητική δεν προλαβαίνεις με την καμία να κόψεις από τα 120 χλμ/ώρα για να βγεις από τον δρόμο. Συν κάποια έργα στο οδικό δίκτυο μαντέψτε τι? Έπρεπε να κάνουμε αναστροφή. Στην αναστροφή έπεσε και ο «τεμπέλης» του προέδρου στον δρόμο και πήγε με το πόδι για να τον μαζέψει. Σε διερχόμενη κίνηση 10 αυτοκινήτων, ο φίλος μας περίμενε καρτερικά να περάσουν για να μαζέψει το πολυπόθητο κομμάτι από πλαστικό που κείτονταν μονάχο στην αφιλόξενη άσφαλτο. Οι 9 πέρασαν, αποφεύγοντας το ορφανό αξεσουάρ. Ο δέκατος όμως ήταν «γερμανός» στο ραντεβού του με το μοιραίο. Βρίζοντας την μοίρα του και καταριόταν το ριζικό του όταν φτάσαμε στην όμορφη πόλη του Novi Sad και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Master. Μετά από 716 χλμ, δύο σύνορα, και από 10 ώρες ταξιδιού δικαιωματικά αξίζαμε a couple of pints που λένε και οι κάτοχοι τρικύλινδρων (ούτε το ορθογραφικό του word δεν αναγνωρίζει την λέξη «τρικύλινδρο») μπετονιέρων.
Το hotel Master:

[dukeandthecity]

Το ξενοδοχείο Master αν είναι στο budget σας, συνιστάτε ακόμα και αν ταξιδεύετε με γυναίκα (λάθος σας και θα εξηγήσω παρακάτω). Βρίσκετε στην όμορφη λεωφόρο του Braće Popović:

[dukeandthecity]

Αφού κάναμε τα μπανάκια και ξεφορτώσαμε τα μηχανάκια μας βγήκαμε στην πόλη για αναζήτηση τροφής. Πνευματικής αλλά και υλικής. Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά, φάγαμε μερικά άκυρα, πετύχαμε την τοπική Βοϊβοντίνα να βάζει 3 γκολ στην Νόβι Παζάρ και τελικά καθίσαμε σε ένα εστιατόριο όπου μπορούσαμε και είχαμε τις μηχανές δίπλα μας. Στον δρόμο για το εστιατόριο, το αετίσιο - μπιρμπιλωτό μου μάτι, εντόπισε το «Sollo Caffe». Αφού φάγαμε καλά και φθηνά και ήπιαμε και τις απαραίτητες παγωμένες pills μαζέψαμε τα κομμάτια μας για ένα δροσερό ηδύποτο. Αφήσαμε τις μηχανές στο πεζοδρόμιο του εστιατορίου και το κόψαμε με το πόδι (να κατέβει και το φαγητό) για παρακείμενο κατάστημα πώλησης διαλυμάτων αλκοόλης:

[dukeandthecity]

Το Sollo Caffe δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τυπική συνοικιακή καφετέρια στην Ελλάδα. Η μουσική του είναι αδιάφορη χαζό-σέρβικη, κάτι ανάμεσα σε Σάκη (ένας είναι ο Σάκης) και Βανδο-βίσση. Τα ποτά καθαρά και φθηνά. Κάπου εκεί τελειώνει η τυπική περιγραφή του μαγαζιού. Στο θέμα μας τώρα. Οι θαμώνες γένους θηλυκού περιγράφονται με τις εξής δύο λέξεις: pussy-hurricane. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τρέμω από την συγκίνηση. Δυο ώριμοι και νηφάλιοι κύριοι όπως ο πρόεδρας και η αφεντιά μου παραδεχθήκαμε ότι δεν έχουμε ξανασυναντήσει παρόμοιο φαινόμενο ποτέ στην ζωή μας και σε κανένα σημείο του πλανήτη που έχουμε βρεθεί. Όποιος άνδρας διαβάζει αυτό το ταξιδιωτικό και βρεθεί στο Novi Sad, Σάββατο βραδάκι να πάει στο συγκεκριμένο μαγαζί. Οι παντρεμένοι πάρτε και ένα τηλέφωνο δικηγόρου καλού κακού. Μετά από αρκετά ποτά και κάποια περιστατικά αποφασίσαμε να αποχωρίσουμε όσο ακόμα είχαμε τα κεφάλια ψηλά. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο περάσαμε μπροστά από το “the pub”. Ο κόσμος μαζεμένος από έξω με τα ποτάκια στο χέρι και αρκετές μοτοσυκλέτες αραγμένες. «Πάμε» λέω στον πρόεδρα «για καθαρά επιστημονικούς λόγους, να δούμε αν το κορμί είναι εξίσου καλλίπυγο». Το παλικάρι που μας έφερε τις μπύρες (και μετέπειτα τα ποτά) έπαιζε μπάλα στον Απ. Καλαμαριάς και ο τυπάκος που πιάσαμε την κουβέντα μου έριξε την τελική μαχαιριά «δεν είναι οι Σέρβες ψηλές φίλε μου, εσύ είσαι κοντός!». Πρόεδρε, enough is enough πάμε για ύπνο:

[dukeandthecity]

Συνοψίζοντας για την νυχτερινή ζωή του Novi Sad να πω ότι όποιος άντρας πάει στην Βοϊβοντίνα με γυναίκα, είναι σαν να πηγαίνει στο εστιατόριο φαγωμένος. Οι παρουσίες που συναντήσαμε εκεί, στοίχειωσαν το υπόλοιπο ταξίδι μας. Βελιγράδι –Βοϊβοντίνα – Μπάνια Λούκα είναι ΤΟ sos αυτού του ταξιδιωτικού και θα ερωτηθείς στο τέλος για να δούμε αν πρόσεχες:
Το sollo caffe με το φως της ημέρας:

[dukeandthecity]

Ημέρα 2η 28 Αυγούστου Novi Sad – Budapest (301 χλμ).
Το ξημέρωμα της Κυριακής μας βρήκε σε καλή διάθεση (το κλίμα είναι ωραίο στο Novi Sad) και χωρίς πονοκεφάλους ή άλλες επιπτώσεις από την αλόγιστη υπερκατανάλωση διαφορετικών αλκοολούχων αφεψημάτων. Οι χείμαρροι αιθανόλης βοήθησαν και στην τεχνική κατάρτιση καθώς κατάφερα να αλλάξω την καμένη λάμπα μέσα σε 5 λεπτά. Αφού πήραμε το πρωινό μας αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το κομμάτι της πόλης πέρα από τον ποτάμι (Petrovaradin) για το οποίο είχαμε ακούσει καλά λόγια από το προηγούμενο βράδυ. Εκτός από την παλιά πόλη με το παραδοσιακό κάστρο φημίζεται και για την νυχτερινή ζωή. Είναι το κομμάτι του Novi Sad που μοιάζει εγκαταλελειμμένο και ερείπιο και αυτό οδήγησε αρκετά μπαράκια και κλαμπ να βρούνε ένα φθηνό ενοίκιο χωρίς να ενοχλούν. Κυριακή πρωί βέβαια η συνοικία εκτός κάστρου είναι απόλυτα ήρεμη και μοιάζει λίγο με τα λαδάδικα της Θεσσαλονίκης πριν πέσει χρήμα. Ανεβήκαμε στην βεράντα με θέα την πόλη και τις γέφυρες και απολαύαμε τον καφέ μας.