Αυτή με τον πολύ τον κόσμο, τα σκουπιδαριά, τα παλιά τα σπίτια, τα φτηνά τα νοίκια.
Με τις λαϊκές της που έπαιρνε η γκόμενα του Καρβέλα σώβρακα.
Με τα προσφυγικά τα χαμόσπιτα στις Τζιτζιφιές και τα φτηνά τα ξενοδοχεία.
Αυτή που είναι κοντά στην παραλιακή και στα ερημωμένα τα ολυμπιακά.
Εκεί που ο κόσμος για κάποιο περίεργο λόγο γελάει.
Μετράω λίγο καιρό στις γειτονιές της. Φρέσκος ακόμα.
Στις αρχές, τα απογεύματα που σχόλαγα απο τη δουλειά, τσιμπούσα το ποδήλατο και κατέβαινα παραλία.
Ιππόδρομο, Φλοίσβο, Όστρια, Καλαμάκι, Γλυφάδα.
Ακόμα και μεσοβδόμαδα, πήχτρα απο κόσμο.
Ποδηλάτες, καγκούρια, πιτσιρικάδες, κοριτσάκια, κυρίες, κύριοι, μπαρμπάδες, ξεκλήριδες.
όλοι χαμογελαστοί.
Στην αρχή μου φαινόταν περίεργο.
Με τον καιρό άρχισα να μπαίνω στο κλίμα.
Η θάλασσα είναι μεγάλο λαμόγιο.
Όταν την κοιτάς σου παίρνει τις σκέψεις. Σε αφήνει κενό. Έστω για λίγο.
Σου σβήνει το άγχος. σου σβήνει τα προβλήματα.
Και αν πετύχεις ηλιοβασίλεμα στον Φλοίσβο,παράτα οτι κάνεις και απόλαυσέ το.
Να γιατι χαμογελάνε οι πούστηδες οι Καλλιθιώτες. και έλεγα τι πρέζα παίρνουν.
Ανοίγω το πρωί το παράθυρο και μέσα απο το καυσαέριο και τη σκουπιδίλα, προσπαθώ να πιάσω και λιγο απο την αλμύρα της θάλασσας.
να πάρω μια πρέζα μέχρι να έρθει το απόγευμα, να τσιμπήσω το ποδήλατο και να παω να αράξω εκεί στους φοίνικες για να δω το ηλιοβασίλεμα...
Να μου πάρει τις σκέψεις, να με αφήσει κενό.
Έστω για λίγο...
http://www.panoramio.com/photo/28269831
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από Gi_4ce
