Τρία χρόνια νωρίτερα μπήκα στον μαγικό κόσμο των ταξιδιών με τη μοτοσυκλέτα. Ένα όνειρο παιδικό, μια επιθυμία νεανική και, εν τέλει, μια κατάκτηση ώριμη. Νιώθω περήφανος που τα τελευταία 3 χρόνια κατάφερα να γυρίσω, παρέα με τον καλύτερό μου φίλο, τον Νικόλα (MaG3), τόσες χώρες, βουνά, λίμνες και ποτάμια. Φάγαμε παρέα πολλή βροχή, με ή χωρίς αδιάβροχα, και μετρήσαμε χιλιάδες χιλιόμετρα (περίπου 20.000 στα 3 χρόνια) σε ταξίδια, χωρίς καμία εμπειρία, καμία οργάνωση, αλλά με άπειρη διάθεση, πολλή ανυπομονησία και πολλές ατυχίες. Στο τέλος της ημέρας, κάθε ένα από τα 3 ταξίδια μας αποζημίωσε και με το παραπάνω, μας έδωσε εικόνες για 2 ζωές, μας χάρισε ιστορίες, μα πάνω απ' όλα μας έκανε αυτό που φανταζόμασταν: ταξιδευτές σε 2 ρόδες...
Θυμάμαι ότι, στα σχόλια μετά το τέλος του πρώτου ταξιδιού, ο καλός μου φίλος gavros έγραψε πως “όσο συνεχίζεις με τις εκτός συνόρων εξορμήσεις, α) θα τις αποζητάς περισσότερο και β) θα σου φαίνονται όλο και πιο παιχνιδάκι.” Και μετά από 3 χρόνια, καταλαβαίνω πως όχι μόνο είχε δίκιο, αλλά πως το ταξίδι είναι ένα μικρόβιο που ο μόνος τρόπος να το καταπολεμήσεις είναι να το κάνεις.
Θεωρώ πως υπάρχουν 3 είδη ταξιδιού:
1. Το ταξίδι για το ταξίδι.
2. Το ταξίδι για τα χιλιόμετρα.
3. Το ταξίδι που συνδυάζει το α και το β.
Μέχρι σήμερα, τα ταξίδια μας με τον MaG3 τείνουν να ανήκουν στην κατηγορία β. Η χαρά της οδήγησης, του δρόμου, του τυχαίου. Δεν περπατήσαμε τις πόλεις που είδαμε, δεν μάθαμε την ιστορία τους, δεν γευτήκαμε τις γεύσεις τους. Όχι τουλάχιστον όπως θα γινόταν σε ένα ταξίδι ας πούμε κανονικό. Αυτό που ψάξαμε και, εν τέλει, βρήκαμε ήταν η χαρά του ανθρώπου που οδηγεί χωρίς περιορισμούς, που είναι ελεύθερος ψυχικά, σωματικά και ψυχολογικά. Καμία δέσμευση, καμία κούραση δεν υπήρχε κάθε φορά που περνούσαμε τα σύνορα και βγαίναμε από την Ελλάδα. Και αυτό ήταν, θαρρώ, η κινητήριος δύναμή μας.
Και κάτι τελευταίο πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας... Όσοι το σκέφτεστε, κάντε το. Όσοι φοβάστε, παλέψτε με τον εαυτό σας και κάντε το. Η ζωή είναι μικρή, τα χρόνια περνάνε, και αν όχι τώρα... πότε;
Λίγο πριν το ταξίδι (και λίγο μετά)
Η φετινή χρονιά για μένα ήταν ιδιαίτερα ψυχοφθόρα, έντονη και επίπονη, σε τέτοιο βαθμό που επηρέασε πολύ τόσο την ψυχολογία μου όσο και τη σωματική μου κατάσταση. Έτσι, πλησιάζοντας οι μέρες να ξεκινήσει το ταξίδι, μπορώ να ομολογήσω πως δεν ένιωθα τον ίδιο ενθουσιασμό των προηγούμενων ετών. Ήθελα πάρα πολύ να γίνει αυτό το ταξίδι, είχαμε φτιάξει ένα εξαιρετικό (αχαχαχαχα) πλάνο με τον MaG3, και δεν μπορούσα να σκεφτώ το ενδεχόμενο να μη γίνει. Και κάπως έτσι, τα ξημερώματα της 3ης Αυγούστου, έμελλε να είναι η αρχή ενός τρομερού ταξιδιού.
Ενός ταξιδιού που έμελλε να είναι το τελευταίο που με συνόδευε με τα τηλέφωνα τα μηνύματα, τις ευχές, τις προτροπές, τις “παραγγελιές” για φωτογραφίες και κάθε τι άλλο που ίσως ξεχνάω, η μητέρα μου που πια θα με συνοδεύει από κοντά, φύλακας άγγελος ή ό,τι άλλο.. Το ταξίδι το έζησε μαζί μου το κείμενο δε το πρόλαβε.. Δε πειράζει. Αρκεί που γυρίσαμε “παρέα” όλα αυτά τα 20000 πλας χιλιόμετρα..
Απάντηση με παράθεση