...ή για τη ακρίβεια εξηγούμαι...
Ξεκινάω το πρωί να πάω στη δουλεία μου στην Πλάκα, απο τα Καμίνια.
Παίρνω την Πειραιώς, τα γνωστά και προβλεπόμενα πλέον καραγκιοζιλίκια στο δρόμο, ότι γουστάρει κάνει ο καθένας.
Αφού περάσω την πίστα, μου προστίθεται ένα κανονάκι στην ολογραφική οθόνη του κράνους μου και ξεκινάω για την μεγάλη αναμέτρηση.
Με το που στρίβω και μπαίνω στην αρχή της Ερμού (στο κάτω μέρος) Με περιμένει ο μεγάλος Κακός εχθρός. Αυτός όμως δεν νικάται με όπλα, παρά μόνο με πάρα πολύ ιδιαίτερη προσοχή σιγά σιγά και πατώντας τσιμπιτά την κόρνα κάθε 5 δευτερόλεπτα.
Ο εχθρός δεν είναι άλλος από το διπλό άστρο της Ερμού. Ο δρόμος είναι τόσο άχρηστος και γυαλιστερός, όπου έχουμε μια διάχυτη αντανάκλαση του ήλιου (του άστρου μας δηλαδή) σε όλο το μήκος του και νομίζεις ότι έχεις έναν τύπο μπροστά σου βράδυ που πάει με την όπισθεν και φροντίζει να σου σημαδεύει τα μάτια με τους προβολείς μέχρι να φτάσεις στο Μοναστηράκι.
Εν ολίγις είναι σαν να τρως δυο ήλιους στη μούρη και όχι έναν.
Έχω δοκιμάσει τα πάντα ( γυαλιά ηλίου κ.τ.λ.), αλλά το πρόβλημα υφίσταται καθότι η ένταση του φωτός κάνει τους περαστικούς και ότι κινείται να μοιάζουν με φαντάσματα που που είναι ένα βήμα πριν να εξαγνιστούν.
Καμιά ιδέα; Μου φαίνεται ότι είναι θέμα χρόνου να τη φάω τη σούπα.
Να ψάξω στα προϊόντα της NASA; Η να πάω τα σπάσω όλα στο Δημαρχείο που είναι και σχεδόν δίπλα;