Σε κάθε μεγάλο πόνο τα λόγια περισσεύουν…Δεν έχουν καμία αξία και πολύ περισσότερο καμία δύναμη. Είναι όμως η μόνη μας φυγή.
Έτσι λοιπόν κι εγώ είπα ν ακολουθήσω τις ανάγκες μου, εντελώς εγωιστικά, δίχως σκοπό ανάγνωσης από κανέναν.
Για μένα που λέμε…
Κι έρχεται εκείνη η ώρα στη ζωή που λες ,δε θέλω άλλο. Είμαι δυνατός, αντέχω αλλά λυπήσου με, σε παρακαλώ λυπήσου με.
Δεν το ‘χεις κάνει μέχρι τώρα κι εγώ γι αυτό σε τιμωρώ, δεν σε πιστεύω. Είσαι κακός και αν ήσουν άνθρωπος θα ήθελα να ήσουν από αυτούς που τα έχουν όλα. Που δεν τους λείπει τπτ και δεν βρίσκουν χαρά πουθενά. Θα σ έκανα δυστυχισμένο πολύ, να κουραστείς κι εσύ όπως κι εγώ…Θα σου έπαιρνα λίγο λίγο τους ανθρώπους που αγαπάς και που σε φροντίζουν. Αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις πως ο κόσμος όλος να χαθεί εσύ μπορείς πάντα να χωθείς στην αγκαλιά τους. Σαν μωρό κι ας έχεις φτάσει τα 26.Κι ύστερα…αχ, ύστερα θα σ άφηνα μόνο τις νύχτες….
Με ένα χαρτί κι ένα στυλό…όχι κομπιούτερ κι αηδίες. μελάνι ανεξίτηλο.
Να χαραχτείς βαθιά και να μην σβήνει.
Να πονάς!!!! κι ύστερα αν θες απλά γράψε μου ένα γράμμα, να όπως εγώ τώρα.
Κι εγώ θα κοιτώ και θα γελάω, γιατί ο πόνος είναι ακόμα εδώ.
Απάντηση με παράθεση
