Παραδόξως εχω το μηχανάκι -TTR 250- 10 μηνες περιπου τωρα, αλλα δεν ειχα καταφερει να παω ουτε μια ωραια εκδρομη γιατι απο τους 10 μηνες ουσιαστικα ειμαι πανω στο μηχανακι περιπου 3 γιατι η θα ειναι στο συνεργειο, η παρκαρισμενο κατω απο το σπιτι μου γιατι δεν εχω λεφτα για συνεργειο, η θα λειπω και τελος παντων ειχαν σπασει τα νευρα μου γιατι αμα την ηθελα τη μηχανη για να πηγιανοερχομαι στη σχολη μονο, καλυτερα να ειχα αγορασει παπακι...
Τελος παντων, πριν 2 βδομαδες λοιπον -ημερα Κυριακη- γινοταν λιγο εξω απο το ηρακλειο πανελληνιο πρωταθλημα scramble και κανονισα με μια παρεα και πηγαμε να δουμε. Η διαδρομη ειχε λιγο χωμα, πολυ βατο, και γουσταρα γιατι δεν ειχα ξαναοδηγησει σε χωμα ποτε.
Ο αγωνας ηταν πολυ ωραιος, και οταν γυρισα σπιτι το μεσημερι, μαζευτηκαν κατι φιλαρακια κατω απο το σπιτι μου για να πανε εντουραδα. Λεω κι εγω "ΕΡΧΟΜΑΙ!!!".
Ημασταν 5 ατομα με 4 μηχανες, το ΤΤR, ενα DR, ενα Transalp κι ενα XR. Ξεκιναμε λοιπον και παμε προς κατι χωρια εξω απο το ηρακλειο. Μας οδηγουσε ο τυπος με το XR ο οποιος ηξερε τα μονοπατια και μας πηγε σε κατι πολυ ωραιες διαδρομες τις οποιες ομως δεν μπορεσα να ευχαριστηθω και πολυ γιατι τρεχανε και ημουνα με την ψυχη στο στομα να τους προλαβαινω... Τα μονοπατια πρεπει να πω οτι δεν ηταν παιχνιδακι αλλα το παλευα οσο μπορουσα...
Καποια στιγμη λοιπον μπαινουμε σε εναν παραδρομο με πολυ αποτομη κατηφορα και πετρες (προφανως κανεις δεν εδωσε σημασια οταν ειπα οτι ειναι η πρωτη μου φορα σε χωμα...) και βλεπω το DR μπροστα μου να εχει μπλοκαρει το τροχο πισω και να συνεχιζει να γλυστραει. Λεω ωχ, τωρα θα πεσει, τωρα θα πεσει, παταγα κι εγω τα φρενα και δεν σταματουσε με τιποτα. Καποια στιγμη μου φευγει ο κωλος και παταω το αριστερο ποδι κατω για να την κρατησω και η ατιμη μου επεσε πανω στον αστραγαλο. Ο πονος ηταν απεριγραπτος. Το μηχανακι δεν ειναι και βαρυ αλλα 125 κιλα ολα πανω στον αστραγαλο δεν ηταν και ασημαντα.
Εχω μεινει κατω λοιπον αγκαλια με την μηχανη και κρατιεμαι να μην ουρλιαξω απο τον πονο -απαραδεκτο μεσα σε αγοροπαρεα- και σταματαει το Transalp απο πισω μου κι ερχοναι τα παιδια να βοηθησουν. Δεν μπορουσα να κουνησω το ποδι μου με τιποτα κι εκεινη τη στιγμη νομιζα οτι ειχε σπασει σε 3 διαφορετικα μερη λογω του πονου!
Τελος παντων, αραζουμε λιγο εκει περα να ηρεμησω και αποφασιζουμε να αφησουμε τη μηχανη μου εκει, να ανεβω εγω σε καποιον αλλον γιατι δεν υπηρχε περιπτωση να οδηγησω, να παμε σε ενα γειτονικο χωριο και να επιστρεψουν 2 μετα να παρουν το μηχανακι μου.
Κατεβαινω λοιπον εγω κατω προς τα υπολοιπα μηχανακια κουτσαινοντας κι εκει που ετοιμαζομασταν να φυγουμε μας φωναζει ο αλλος με το Transalp που ηταν σταματημενος πιο πανω. "Τι ναι ρε?" του φωναζουμε "Ελατε επεσα κι εγω και δεν μπορω να τη σηκωσω μονος μου"...
Πω πω γκαντεμια σκεφτομαι αλλα τι να κανεις... Ανεβαινουν παλι τα παιδια επανω, τη σηκωνουν και η ριμαδα να μην παιρνει μπροστα με τιποτα! Είχε αρχισει να σκοτεινιαζει, το ποδι μου ειχε αρχισει να ποναει ολο και περισσοτερο και δεν πιστευα την ατυχια μας. Εδω θα μεινουμε αποψε σκεφτομαι... Τελος παντων για να μην τα πολυλογω κανει μια τρελη πατεντα ο αλλος με το XR και τη βαλανε μπροστα.
Πηγαμε στο χωριο, ειχε σχεδον νυχτωσει και ειχε ομιχλη. Ηταν πανεμορφα. Καθισαμε εκει στο καφενειο, γελασαμε παρα πολυ με την κατασταση και ειπαμε οτι θα ηταν ωραια να το κανουμε πιο συχνα. Ας πουμε καθε κυριακη. Πραγματικά δεν μπορω να φανταστω πιο ωραιο χομπυ.
Και μεσα στον πονο μου σκεφτομουν τη χαζη που ημουν που δεν το ειχαμε κανει νωριτερα!
Δυστυχως απο τοτε εχω ακομη το ποδι μου σε ναρθηκα και δεν εχω καταφερει να παω πουθενα παλι, αλλα οποτε θυμαμαι εκεινη τη μερα με πιανει μια ευφορια, μια χαρα. Και παρολο που γι'αυτο αγορασα τη μηχανη, για τετοιες εκδρομουλες, δεν ειχα ιδεα ποσο ωραια ειναι πραγματικα.
Ελπιζω να μην σας κουρασα, αλλα ηταν μια αξεχαστη εμπειρια και ηθελα να την μοιραστω με ανθρωπους που σιγουρα την εχουν ζησει. Την πρωτη εκδρομη με παρεα σε χωμα! Μαζι με ολα τα στραβα και τ'αναποδα, τα γελια και καμια φορα τα κλαματα...!
Απάντηση με παράθεση
)
