Μετά από 12000 περίπου χιλιόμετρα με το CBF-άκι μου είχα την πρώτη μου τρομακτική εμπειρία από μπλοκάρισμα μπροστινού...
Επέστρεφα από βόλτα, ένα δυο στενά πριν το σπίτι μου. Πήγαινα με καμιά 40 (υπολογίζω) ΧΑΩ, και σε διασταύρωση, με προτερεότητα δική μου, βλέπω, σχετικά αργά, γουρούνα στο στοπ. Συνήθως στην συγκεκριμένη διασταύρωση κόβω, κατεβάζω πρώτη και περνάω, αλλά αυτή την φορά λίγο η κούραση, λίγο η αφηρημάδα, ... δεν.
Βλέποντας την γουρούνα, και μια και δεν είχα πια χώρο και χρόνο να κόψω πατάω μια κόρνα να σιγουρέψω ότι ο τύπος δεν θα κάνει καμιά μαλακία... Αμ δε!
Πετάγετε μπροστά μου σε τροχιά σίγουρης σύγκρουσης.
Πέφτω στα φρένα ενστικτωδώς. Πόσο φρενάρισα, πόσο απότομα, και πως, δεν θυμάμαι, ούτε κατάλαβα. Όλα έγιναν αστραπιαία. Η εντύπωση που έχω είναι ότι δεν φρενάρισα ιδιαίτερα έντονα (όχι τόσο ώστε να δικαιολογεί μπλοκάρισμα μπροστινού...) Όπως και να έχει πάντως αισθάνθηκα να χάνω την μοτοσυκλέτα αυτομάτως και ακαριαία, και εξίσου αυτομάτως, χωρίς να σκεφτώ τίποτα, κατέβασα πόδι και άφησα το φρένο. Τι από τα δύο βοήθησε περισσότερο δεν ξέρω αλλά πάντως δεν έπεσα. Δεν σταμάτησα, απλά η μοτοσυκλέτα ξαναβρήκε την πορεία της μετά από μια-δυο παλινδρομήσεις στον δρόμο---ευτυχώς χωρίς να πέσει πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Το φρενάρισμα ήταν αρκετό ώστε, οριακά, να αποφύγω τον τύπο που παραβίασε το στοπ, ο οποίος χωρίς να σταματήσει έφυγε...
Έχω διαβάσει κατά καιρούς διάφορα σχετικά με το πως πρέπει να αντιδρά κανείς όταν χάνει μπροστινό, αλλά το μόνο που κατάφερα να κάνω σε αυτή την περίπτωση ήταν καθαρά ενστικτώδεις αντιδράσεις, χωρίς καμία απολύτως σκέψη. Όλα τελείωσαν πριν καλά-καλά αρχίσουν... Μοναδικές απώλειες ένα πονεμένο πόδι από την δύναμη που έβαλα.
Πως μπορεί κανείς να εκπαιδεύσει τον εαυτό του ώστε να αντιδρά καλύτερα σε τέτοιες καταστάσεις? Γίνεται ή είναι το ABS η μόνη λύση?