Δε φτάνει πλέον η Άνοιξη στο φλεγόμενο δάσος.
Πάνε χρόνια που καίγεται. Τα φτερά των παιδιών έγιναν στάχτη.
Τα πουλιά πετούν και χάνονται στα φευγαλέα βλέμματά τους εισορμά ο τρόμος.
Οι άνθρωποι περνούν, σταματούν μια στιγμή και σκέπτονται.
Οι βασιλικές δρύς κάποτε βούιζαν χαρμόσυνα στο πέρασμα των ανέμων.
Οι φωνές των αηδονιών στα πυκνά φυλλώματα μεθούσαν τους υλοτόμους.
Ότι έμεινε ύστερα από τη φωτιά είναι η στάχτη.
Ο άνεμος τη στριφογυρίζει στα ξέφωτα.
Μέσ' απ' τη στάχτη, το βλέμμα διακρίνει απίθανα πράγματα.
Περπατείς εν μέσω φαντασμάτων.
Οι κορμοί των καπνισμένων δέντρων απλώνουν κομμένα χέρια επάνω τους, η γλαύκα κλαίει.
Υποπτεύεσαι στο κάθε σου βήμα ένα φόβο, τα νύχια του αετού να αιωρούνται ολόγυμνα, η οχιά να παραμονεύει κάτ' απ' την πέτρα.
Περπατείς στη νεκρή περιοχή της τέφρας.
Όσο και να κάνεις τον αδιάφορο, αδερφέ μου, σταματάς με τρόπο μπροστά στα καμμένα φτερά.
Σταματάς!
Αν μπορείς, μη σκέφτεσαι το δάσος που πυρπόλησαν τα ίδια σου τα χέρια.
Αν μπορείς, κάμε το!
Απάντηση με παράθεση
