Μα πως έχουμε γίνει έτσι.
Έχει ποτίσει μέσα μας τόσο βαθιά αυτή η μπανανόφλουδα του αμερικάνικου ονείρου που διαβάζουμε αυστραλιανά χρηματιστηριακά παπαγαλάκια σε υπερσιβηρικό βαγόνι. Τα τοπία μας προσπερνάνε ανεπιστρεπτί και στη θέση τους έρχεται και κάθεται μια αφόρητη δύσπνοια και ένα φούσκωμα. Πώς να παντρέψεις την ματαιότητα με την φιλοδοξία. Την ευτυχία του να ξυπνάς με φρυγανιές ελίτ, κέλογκς, του να απολαμβάνεις και την τελευταία σταγόνα τρώγοντας μίσκο στον ηλιόλουστο κήπο… γνωρίζοντας ότι στις επτά παρά πέντε πρέπει να είσαι στο γραφείο για να επιλύσεις δέκα τετράκις εκατομμύρια προβλήματα? Μα γιατί στις διαφημίσεις δεν κοιτάνε ποτέ το ρολόι? Και τι ώρα ξυπνάνε αυτοί οι τύποι τελοσπάντων?
Μας έχουν ρίξει σε λούκι παιδιά.
Ποιοι? Ναι… έλα μου ντε… Σωστά... Δικαιολογίες… εμείς πέσαμε. Και μάλιστα με το κεφάλι. Αντί να απλώσουμε τα χέρια να αγκαλιάσουμε νοερά το δάσος, καθόμαστε και παρατηρούμε την περίεργη κουφάλα, και στήνουμε αυτί μπας και αφουγκραστούμε το μυστικό που θα μας πετάξει σαν ρουκετάνθρωπο τσίρκου στο μπαλόνι της επιτυχίας, προκαλώντας το εφήμερο χειροκρότημα χιλίων τσαρλατάνων. Ο μόνος τρόπος πλέον για να φύγει το φούσκωμα που νιώθουμε στην κοιλιά είναι να ανέβει στο στέρνο, μπας και μας κυνηγήσει και καμία καναρινού.
Είδα μία τις προάλλες…
με κοίταγε για κάνα δίωρο σα να ήμουν γαλακτομπούρεκο. Μέχρι που έπιασα να ζαλίζομαι. Και μούναρος έ… όχι μαλακίες. Με κοίταγε, με κοίταγε, με κοίταγε… μέχρι που βαρέθηκα και πήγα σπίτι για ύπνο. Που να μπλέκεις… δεν ξέρεις ποτέ που πέφτεις. Μπορεί να ήταν καμία ανύπαντρη, έξυπνη και με λεφτά. Μεγάλο μπλέξιμο σου λέω και ποιος ξυπνάει αύριο.
Welcome!
Welcome στον κόσμο της ευκαιρίας. Στον κόσμο που σας επιτρέπει να κάνετε τα όνειρα σας πραγματικότητα. (Να χάνετε τα όνειρα σας στην πραγματικότητα). Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην σκέφτεστε. Να μην έχετε δικά σας όνειρα. We provide them. Είναι μέρος και αυτό της τύχης σας.
Θα σου πω εγώ φίλε μου.
Γίνε επιτυχημένος επαγγελματίας. Δεν έχει σημασία τι θα κάνεις ή αν θα σου αρέσει, (άλλωστε αργά ή γρήγορα δεν θα έχεις χρόνο να το σκεφτείς, Θα σου αρέσει, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει), πάρε μια μεγάλη wide τηλεόραση με ένα εκατομμύριο χρώματα και εγγύηση on-site γιατί αλλιώς είναι άχρηστη (καλύτερα να πάρεις καινούργια άμα χαλάσει παρά να τρέχεις με δωρεάν επισκευές), πάρε και ένα μουράτο μικροαστικό αυτοκίνητο και ένα μηχανάκι για να μην είσαι ηλίθιος και χάνεις χρόνο στην κίνηση, βρες και ένα οροφοδιαμέρισμα με βεράντα στα προάστια και είσαι μάγκας. Και για όλα αυτά δεν χρειάζεται να πληρώσεις. Απλά πουλάς την ψυχή σου στο διάολο. Πετάς ως άχρηστη πιθανότητα, την δύναμη του να μπορείς να γυρίσεις την πλάτη και να πεις… «ρε δεν πάτε όλοι στο διάολο!». Την πετάς και στη θέση της βάζεις μια υπέροχη τεράστια μολύβδινη μπάλα στολισμένη με στρασάκια και σκάβεις χαντάκια για να έχεις μια τηλεόραση στο σπίτι κλειστή. Δεν πειράζει. Σε κάνα τρίμηνο θα είναι σα καινούργια και μπορεί να πάρω και τα μισά λεφτά πίσω άμα την πουλήσω. Θα πάρω αυτήν την καινούργια που είδα σήμερα. ‘Εχει και μπλε λαμπάκι στο σταντ μπαη. Μιλάμε για πολύ κουλ φάση.
Αναρωτιέμαι…
Δεν μπορώ πλέον να μείνω το βράδυ μόνος μου. Δεν μπορώ να μην σηκώσω το τηλέφωνο σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να με καταλάβουν. Που δεν θέλω να με καταλάβουν. Βλέπω την υπέροχη γυναικεία συντροφιά σαν πεδίο μάχης. Σου αγγίζει το πρόσωπο και δεν νιώθεις το άγγιγμα. Τραβιέσαι μην θέλοντας να δεχθείς ότι φοράς μια μάσκα. Και μετά αντικρίζεις το καθρέπτη και ακροβατείς ανάμεσα σε κόσμους επιλογών. Μα πότε ρε γαμώτο έκανα κοιλιά? Αφού κάθε βράδυ τρέχω να ξεφύγω από τους εξωγήινους εισβολείς που με κυνηγάνε να με μετατρέψουν σε χούλα χουπ! Εδώ και ένα χρόνο τους ξεφεύγω με επιτυχία, και σώζω και την μάνα μου από πάνω. Άμα ήταν αληθινή η κοιλιά δεν θα τους ξέφευγα. Αλλά από την άλλη… έχουν και μικρά ποδαράκια. Εγώ είμαι δύο μέτρα γομάρι… Από Δευτέρα γυμναστήριο. Έχω δει ένα εικοσιτετράωρο στον πρώτο όροφο ενός κτηρίου δίπλα στο γραφείο. Έχει και κυλιόμενες σκάλες.
Αμερικάνικη κουλτούρα.
Τα «αμερικανάκια». Εκεί την πατήσαμε. Τους υποτιμήσαμε. Αυτοί έκαναν επιστήμη το χρήμα. Και τι επιστήμη. Άλλο διοίκηση, άλλο χρηματοοικονομικά, άλλο οικονομικά, λογιστική, ηγεσία, μάνατζμεντ, άλλο HR, άλλο τραπεζικά, διεθνή χρηματοοικονομικά, ναυτιλιακά, άλλο μάρκετινγκ, πώληση, λοτζίστικς, άλλο PR, άλλο, άλλο, άλλο… Ούτε η Ιατρική δεν έχει τόσα παρακλάδια. Αυτοί παιδιά δεν πουλάνε. Το έχουν ξεπεράσει το στάδιο. Σε κάνουν να πιστέψεις ότι αν δεν αγοράσεις είσαι ηλίθιος. Και μόλις ανοίξεις την πόρτα… τότε ξεκινάει…
Universalized American Idiot Dream
Welcome to the jungle.
Απάντηση με παράθεση
ποσο δικιο εχεις.
monster minds οι αμερικάνοι.
