Ανεμοδαρμένη Αργολίδα

[npat]

Σάββατο ήταν λοιπόν, είχα ξυπνήσει πρωί, το μηχανάκι ήταν στο γκαράζ, πλυμένο, φουλαρισμένο και ετοιμοπόλεμο. Tι καλύτερο από μια βόλτα? Μοναχική, χαλαρή, ούτε πολύ μεγάλη, ούτε πολύ μικρή. Βραδάκι να ‘μαστε πίσω. Για που όμως? Έστω ένας γενικός προορισμός, τα άλλα τα βρίσκουμε.

Κοιτάω έξω από το παράθυρο, συννεφιά και κάνα-δυο ψιχάλες. Από εδώ και στο εξής, όμως, έτσι θα ‘ναι πάντα ο καιρός, σιγά μην κλειστούμε και μέσα. Ρίχνω καλού κακού μια ματιά στον Ποσειδώνα: Εντάξει, μπορεί να ψιλορίχνει μέχρι το μεσημέρι, αλλά μετά καθαρίζει.

Είχαμε μείνει όμως στο “για που”. Βάζω το μπρίκι για καφέ και όπως συμβαίνει συχνά τέτοιες ώρες και μέρες δύσκολες μου βγαίνει στην επιφάνεια η διχασμένη προσωπικότητα και πιάνω την κουβέντα με τον εαυτό μου (εντάξει δεν είναι κακό παιδί αν τον γνωρίσεις, αλλά μιλάει πολύ)…

- Εύβοια?
- Μπα, άσε, πολύ κοντά και τώρα τελευταία το ‘χουμε ξεσκίσει.
- Στεραιά Ελλάδα?
- Χμμ… μετά τη σιδερώκολη βόλτα, καλύτερα κάπου αλλού. Έτσι για αλλαγή.
- Θεσσαλία, Μακεδονία και Ήπειρος είναι μάλλον μακριά για μονοήμερη που ξεκινάει σχεδόν μεσημέρι.
- Οπότε αναγκαστικά Πελοπόννησος.
- Λες να πάμε μία Επίδαυρο?
- Τρε κλισέ!
- Ναι αλλά να κάνουμε μικροαλλαγές στη διαδρομή, έτσι για να πάρει χρώμα?
- Εγώ πάντως Στορκ δεν πάω. Όχι ξανά πάλι!
- Καλά δεν θα πάμε Στορκ, θα πάμε αλλού για καφέ. Θα περάσουμε και από το Θέατρο που έχεις χρόνια να πας.
- Πάμε και γαλατά μετά να περάσουμε απέναντι Πόρο, να πάρουμε ένα τηλεφωνάκι τον Βαγγέλη, μήπως τον πετύχουμε για καφέ?
- Χαλαρά!
- Εν’ κακό! Πάμε!

[npat]

Ντυνόμαστε λοιπόν, ετοιμάζουμε δυο πραγματάκια (αδιάβροχα, κάνα χάρτη, τα απολύτως απαραίτητα) πίνουμε το καφεδάκι μας και κατά τις δέκα και μισή, βαριά έντεκα, ξεκινάμε. Ο καιρός έχει βαρύνει περισσότερο, ο δρόμος είναι μισοβρεγμένος και ρίχνει ψιχάλα. Για να κερδίσουμε χρόνο βγαίνουμε από Αττική Οδό. Έχουμε περάσει τα διόδια τις Ελευσίνας και αρχίζει η μουρμούρα:

- Σαν πολύ δεν κουνάει?
- Ε, φυσάει, τι να κάνουμε!
- Ναι ρε συ, αλλά πολύ βάρκα-γιαλό δεν πάμε?
- Μη χαλιέσαι! Το ‘χω!
- Το ‘χεις, το ‘χεις, αλλά κανόνισε να πάρουμε αγκαλιά κάνα κουτί

Για να γλιτώσω τη μουρμούρα λοιπόν συγκρατιέμαι στα 130-150—άντε 160 το πολύ και σπάνια. Καβατζώνω λωρίδα, και ξεχνάω το φιλτράρισμα—προσπεράσεις κανονικά και με το νόμο, με φλασάκια και όλα τα κομφόρ. Όσο κρατάω ανοιχτό το γκάζι, με το μηχανάκι να σπρώχνει, οι πλευρικές ριπές δεν επηρεάζουν και πολύ, όταν το κλείνω ή κρατάω σταθερή ταχύτητα κάνει κουνηματάκια πρόσχαρα. Με αυτά και με τ’ άλλα φτάνουμε στον ισθμό και κάνουμε μια στάση για καφέ στα Goodys (αυτός ήθελε και μηλόπιτα—του πήρα).

Φεύγοντας, μια και ο σκοπός μας είναι να κάνουμε τη διαδρομή “εν πε αλτερνατίβ”, περνάμε την εθνική πάνω από τη γέφυρα (δίπλα από το Βασιλόπουλο) και πάμε μέσα από τα Ίσθμια. Περνώντας δίπλα από την βυθιζόμενη γέφυρα του ισθμού την βλέπουμε ανοιχτή οπότε σταματάμε να περιμένουμε το πλοίο και να βγάλουμε μια-δυο φωτογραφίες.

[npat]

1

[npat]

2

[npat]

3

[npat]

Εδώ τώρα εκείνος θέλει να σας πω ένα-δυο πραγματάκια για τον ισθμό, να δείξω πόσο διαβασμένοι είμαστε (μεταξύ μας… μαλακίες—στο βικιπέδια τα βρήκα):

O ισθμός, λοιπόν, έχει πλάτος πλάτος 6 περίπου χιλιομέτρων στο πιο στενό του σημείο, εκεί όπου έχει κατασκευαστεί η διώρυγα της Κορίνθου. Ο ισθμός ήταν στο παρελθόν στρατηγικό σημείο και για το λόγο αυτό είχε κατασκευαστεί τείχος εκεί, ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Για την ακρίβεια στην αρχαιότητα κατασκευάστηκαν και αναστηλώθηκαν διάφορα τείχη, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ειδικά για εχθρούς που είχαν στόλους και μπορούσαν να περάσουν στην Πελοπόννησο από αλλού (βλέπε Πέρσες). Στους βυζαντινούς χρόνους, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ξανάχτισε τείχος παίρνοντας υλικά από αρχαίο ναό του Ποσειδώνα που βρισκόταν την περιοχή. Και η ιδέα της διώρυγας κι αυτή παλιά ήταν, απλά ήταν κομματάκι δύσκολο με φτυάρια και αξίνες να σκάψουν έξι χιλιόμετρα γης σε βάθος τουλάχιστον 75 μέτρων οπότε… άστο καλύτερα: Περνούσαν τα πλοία απέναντι σβαρνώντας τα πάνω σε έναν πέτρινο διάδρομο που τον έλεγαν “δίολκο” (η έκαναν το γύρο της Πελοποννήσου). Πρώτος προσπάθησε να φτιάξει διώρυγα ο Νέρωνας αλλά σε κάποια φάση αποφάσισε ότι καλύτερα είναι να παίζεις με τη φωτιά παρά με το νερό και τα παράτησε. Τελικά σοβαρές εργασίες για την διάνοιξη διώρυγας ξεκίνησαν το 1881 από τον επιχειρηματία Στέφαν Τίερ ο οποίος, όμως, σε κάποια φάση φαλίρισε και το έργο συνέχισε ελληνική εταιρεία του Ανδρέα Συγγρού. Τελικά η διώρυγα εγκαινιάστηκε το 1893. Αυτά.

[npat]

Μετά τα Ίσθμια συνεχίζουμε κλασικά προς Επίδαυρο, αλλά λίγο μετά τα λουτρά της Ελένης αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο και στρίβουμε δεξιά ακολουθώντας ταμπέλα προς Ρυτό, Σοφικό και Αγγελόκαστρο (είπαμε αλτερνατίβ). Το κομμάτι αυτό, μέχρι το Σοφικό (Αγγελόκαστρο δεν πάμε, εκτός κι αν θέλουμε να βγούμε Ναύπλιο) είναι μια πανέμορφη διαδρομή σε στενό δρομάκι κυριολεκτικά μέσα σε καταπράσινο πευκοδάδος. Η άσφαλτος είναι κακή, αλλά όχι υπερβολικά κακή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν κιόλας βρεγμένη οπότε… τι χαρά! Την επόμενη φορά λοιπόν που πάτε Επίδαυρο με κάποιον γλήγορο, αν δεν θέλετε να φανείτε κότες, παίξτε το τουρίστες και ακολουθείστε αυτήν την εναλλακτική.

Μετά το Σοφικό ξαναπιάνουμε τον κεντρικό δρόμο για Επίδαυρο. Περνάμε το Στορκ με μια επιδεικτική γκαζιά και συνεχίζουμε προς παλιά Επίδαυρο και νέα Επίδαυρο με προορισμό το Ασκληπιείο και το αρχαίο θέατρο. Ο καιρός είναι καλούτσικος. Ήλιος γενικά, αλλά με αρκετά συννεφάκια και πότε-πότε μια δυο σταγόνες βροχής. Ο δρόμος είναι βρεγμένος και σε μερικά σημεία γλιστράει αρκετά. Στα υπόλοιπα γλιστράει λιγότερο. Κίνηση εξαιρετικά αραιή (πέρασα όλο κι όλο τρία-τέσσερα αμάξια, και δυο φορτηγά, και διασταυρώθηκα με άλλα τόσα). Κάπου εκεί διασταυρωνόμαστε και με την μοναδική μοτοσυκλέτα της βόλτας (χαιρετάμε και χαιρετάει). Ο αέρας, αν και ακόμα καλά κρατεί, δεν ενοχλεί τόσο πολύ (μάλλον λόγο τερέν). Λίγα κουνήματα μόνο πότε-πότε (τίποτα, πταίσματα!). Φτάνουμε λοιπόν στο Ασκληπιείο και αποφασίζουμε να επισκεφθούμε τον αρχαιολογικό χώρο (βλέπεις θέλουμε να το παίξουμε χάι και ιντελεκξιουέλ—ούτε γκόμενα να τον έβγαζα)

[npat]

4

[npat]

5

[npat]

Και το σχετικό επιμορφωτικό πεντάλεπτο:

Ο Επιδαύριοι είχαν από παλιά ένα πρόβλημα με τους Αργειούς: Βασικά οι Αργειοί, όποτε γούσταραν, έμπαιναν στην επικράτειά τους από τα δυτικά της σύνορα και τα έκαναν μαντάρα. Για να γλυτώσει από αυτές τις εισβολές ο τύραννος Προκλής έκανε το εξής πονηρό: Πήγε σ’ ένα βουνό πολύ κοντά στα σύνορα με το βασίλειο των Αργειών (στο όρος Κυνόρτιο) και έχτισε (τον 7ο αιώνα π.Χ.) έναν πολύ κυριλέ ναό προς τιμή του Απόλλωνα και του γιου του του Ασκληπιού, ξέροντας βέβαια ότι ο Απόλλωνας ήταν ο πιο αγαπητός Θεός των Κορινθίων (που… παρεμπίπτοντος… ήταν οι πιο μαμάω της περιοχής). Αν ήθελαν τώρα οι Αργειοί, ας εισέβαλαν στο βασίλειο της Επιδαύρου, καταστρέφοντας τον ναό, και να δεις για πόσο θα τους έκαναν ντου από παντού οι Κορίνθιοι. Το κόλπο δούλεψε πολύ καλά και με το παραπάνω. Πέρα από τη στρατηγική του σημασία ο ναός άρχισε να έχει και τρελή πελατεία και φέρνει στην Αργολίδα καλά λεφτά. Βλέποντας τα κέρδη να αυξάνονται οι Επιδαύριοι έκαναν την λογική κίνηση και έφτιαξαν νέο και βελτιωμένο παράτημα του ναού λίγο παρακάτω (όχι πάνω στα βουνά, να το φτάνουν οι πελάτες πιο εύκολα) στην θέση του ξακουστού μέχρι σήμερα Ασκληπιείου. Ο ναός αρχικά (στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ.) ήταν μόνο ένα μεγάλο κτήριο όπου πήγαινε κάθε άρρωστος και πικραμένος για να τον γιατρέψει ο Θεός Ασκληπιός. Ε, εντάξει, τον φρόντιζαν και οι ιερείς του ναού όσο ήταν εκεί, αλλά υποτίθεται ότι τη δουλειά την έκανε ο Θεός που επισκεφτόταν τον άρρωστο το βράδυ όταν κοιμόταν. Όσο αυξανόταν η πελατεία, τόσο οι Επιδαύριοι έριχναν τα κέρδη πίσω στο μαγαζί και έχτιζαν νέα κτήρια και εγκαταστάσεις μέχρι που ο ναός έγινε το πολυτελέστερο σπα της εποχής. Μεταξύ αυτών των εγκαταστάσεων ήταν και το θέατρο, για να έχουν κάτι να κάνουν οι επισκέπτες τα βράδια (μια και τηλεόραση δεν έπαιζε). Το θέατρο χτίστηκε αρχικά γύρο στο τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. και αργότερα βελτιώθηκε παίρνοντας την σημερινή του μορφή κάπου στον 2ο αιώνα π.Χ.

[npat]

Αφού χαζέψαμε τα αρχαία και ξεμουδιάσαμε ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε. Εδώ το ζευγάρι έχει ένα ψιλοκαβγαδάκι:

- Τι εννοείς να “συνεχίσουμε”, να γυρίσουμε πίσω θες να πεις. Φυσάει τρελά και βρέχει κιόλας.
- Επ, όλα κι όλα! Με έβγαλες για βόλτα στην Επίδαυρο, τουλάχιστον να την φχαριστηθούμε. Με 200 χιλιομετράκια θα γυρίσουμε πίσω να ‘ουμ. Η βροχή σταμάτησε και ο αέρας… σιγά!
- Γιατί εσύ θες να φτάσουμε στην άκρη του κόσμου για να γουστάρεις?

Και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τελικά περνάει το δικό μου. Συνεχίζουμε. Κάνουμε όμως μια μικρή παράκαμψη μέχρι το Λυγουριό για να βγάλω λεφτά από τράπεζα (εντάξει για βενζίνη φτάνουν αυτά που έχω, μόλις φουλάρισα, αλλά ποιος τον ακούει αν δεν μου μείνουν για καφέ και φαΐ: “Ήρθαμε στην άκρη του κόσμου και δεν έχεις να μου πάρεις έναν καφέ, ανεπρόκοπε! ).

Πορεία πλέον προς νότο, μέχρι το Κρανίδι και βλέπουμε. Περνάμε τα χωριά Αδάμι. Δημοσιά και Τραχειά και ο καιρός έχει πλέον φτιάξει για τα καλά: Λιακάδα όμορφη, και αέρας βέβαια, αλλά όχι εκνευριστικός. Λίγο μετά την Τραχειά ο αέρας αρχίζει να δυναμώνει επικίνδυνα. Κατεβαίνοντας προς Κρανίδι μετά το Δίδυμο αισθάνομαι την μοτοσυκλέτα να μετατοπίζεται μισή λωρίδα δεξιά και αριστερά και πλέον για να πάω ευθεία πρέπει να δώσω αρκετή κλίση (δεν λέω τίποτα όμως σ’ εκείνον, για να μην τον τρομάξω). Λίγο πριν το Κρανίδι στρίβουμε δεξιά προς Κοιλάδα: Ένα μικρό χωριουδάκι, βέρο ψαροχώρι, όχι γιαλαντζί, με λιμανάκι για τις ψαρόβαρκες, δίχτυα μπιστωμένα αράδα κατά μήκος της παραλίας, ένα μικρό καρνάγιο, και μια δυο ταβέρνες με ντόπιους και Κρανιδιότες. Καθόμαστε για φαγητό.

[npat]

6

[npat]

7

[npat]

Εντομεταξύ, με το ‘να και με τ’ άλλο, ή ώρα έχει περάσει και πρέπει να ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Αντί να γυρίσουμε πίσω από τον ίδιο δρόμο αποφασίζουμε να πάμε από Ερμιόνη και να πάρουμε τον παραλιακό δρόμο μέχρι τον Γαλατά περνώντας από Θερμησία, ένα σωρό άλλα παραλιακά χωριά, Σαρωνίδα, κ.ο.κ κάνοντας ουσιαστικά τον γύρο της νότιας πλευράς των Αδέρων (εκείνος δεν αντιδρά πολύ—έχει φάει και είναι βολικός). Σχετικά με αυτόν το δρόμο, δεν θα πω πολλά: Ένας από τους χειρότερους και εκνευριστικότερους δρόμους: Οδόστρωμα πότε καλό, πότε μέτριο, και τις περισσότερες φορές άθλιο, χάραξη τελείως μα τελείως αψυχολόγητη, ορατότητα σπάνια, και όλα τα καλά του Θεού. Η διαδρομή πάντως είναι ομορφούτσικη (όχι κάτι τρομερό, αλλά τρώγεται: Ελαιώνες αριστερά, ορμίσκοι με μπόλικες ιχθυοκαλλιέργειες δεξιά). Μετά την Σαρωνίδα, όταν αρχίσει να ξαναφαίνεται η θάλασσα και λίγο παρακάτω στο βάθος ο Πόρος και ο Γαλατάς, η θέα είναι απλά πανέμορφη. Γι’ αυτό και μόνο ίσως να άξιζε την ταλαιπωρία. Πλησιάζοντας στον Γαλατά έχει αρχίσει να σουρουπώνει γοργά.

[npat]

8