Εχθές το βράδυ κατα τις 22:00 γυρνωντάς απο το ΤΕΙ Πειραιά, Π.Ραλλη στο ρεύμα πρός Αθήνα μου πετάχτηκε σκύλος. Τον εμβόλισα κανονικά, ανατράπηκε η μηχανή και έπεσα. Σύρθηκα για αρκετά μέτρα, σηκώθηκα και βγήκα στην άκρη.
Γραφω εδώ για δύο λόγους.
1. Η σημασία του εξοπλισμού αποδείχτηκε. Κεφάλι καθαρό, χέρια, κορμός τίποτα απολύτως. Γάντια κράνος τζάκετ κυριολεκτικά με σώσανε. Παντελόνι και παπουτσια (τζιν και σταρακια) για πεταμα. Τα πόδια μου είναι αρκετά χτυπημένα αλλά και πάλι οκ. Υποθέτω οτι αν φόραγα κατι καλύτερο θα την είχα βγάλει τελείως καθαρή.
2ον και σημαντικότερο. Τα δυο παλικάρια με το παπί που σταματήσανε, μου σηκώσανε τη μηχανή, πήρανε το ΕΚΑΒ και μείνανε μαζί μου μέχρι να έρθει. Καλή τους ώρα και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ και ας μην θυμάμαι καθόλου φάτσες. Ευχαριστώ μέσα απο τη καρδιά μου.
Απ'οσο μπόρεσα να καταλάβω ο σκύλος έφυγε. Ελπίζω πραγματικά να μην τον χτύπησα πολύ και να είναι οκ (αμφιβάλλω ομως).
Για να μην σας κουράζω παιδιά πληρώστε τον εξοπλισμό για τη μια φορά που θα σας χρειαστεί.
ΥΓ. Αναρωτιόμουνα αν το τζάκετ μου προσφέρει προστασία μια και την μάρκα δεν την ήξερα (RS TAICHI). Με έβγαλε ασπροπροσωπο.
Χαιρετώ
Πάντα όρθιοι , πάντα αλληλέγγυοι...
Απάντηση με παράθεση
)
