Καλοκαιρι του 1999.Ψαχνω για να αγορασω μοτοσυκλετα,εχω βρει μια ρ-51 και ειμαι ετοιμος να την αγορασω,ως εδω ολα καλα...
Μερικες μερες αργοτερα,ξημερωματα χτυπαει το τηλεφωνο.Ειναι αυτος ο ηχος που δεν μοιαζει με κουδουνισμα τηλεφωνου,μαλλον σαν καμπανα που σε προειδοποιει για το επερχομενο.Το σηκωνω φοβισμενος,ο φοβος δεν ηταν αναιτιος,ο ξαδερφος μου με την ξαδερφη μου τρακαρανε στην χαλκιδικη,ειναι και οι 2 στο νοσοκομειο,δεν ξερουμε τιποτα αλλο.
Φτανουμε στο Παπανικολαου στην Θεσσαλονικη.η εικονα τουλαχιστον τραγικη.Ο Δημητρης σπασμενη λεκανη,χερι και ποδι,η Χριστινα με κωμα στην εντατικη.Μετα απο 3 ημερες η Χριστινα "εφυγε",και εγω να τριγυρναω μεσα στο νοσοκομειο παραμιλωντας,απορεια ενος παπαρα που βγηκε ξαφνικα απο ενα δρομακι επεσε πανω στα παιδια με αποτελεσμα να απογειωθουν και να σκασουν στην ασφαλτο.Μια σημαντικη λεπτομερεια,δεν φοραγανε κρανος..
Η Χριστινα "εφυγε" στην αγαπημενη της πολη την Θεσσαλονικη,μια πολη που ποτε δεν ειχε επισκεφτει,και παντα ηθελε.Το ταξιδι ειχε αναβληθει,3 φορες μεσα σε 2 μηνες,λες και ολα συνομοτουσαν για το μοιραιο ταξιδι,"εφυγε" την ωρα που παντα την επιανε μελαγχολια,οταν σουρουπονε,την ειχα ρωτησει χιλιαδες φορες γιατι αυτην την ωρα σε παιρνει απο κατω,και παντα η ιδια απαντηση,-δεν ξερω...την απαντηση την εμαθα πολυ πικρα στις 22 Ιουλιου.
Οι επομενοι μηνες ηταν εφιαλτικοι,δεν εμπαινα σε αυτοκινητα-για μηχανες ουτε λογος να γινεται-και οταν καταφερα να μπω σε αυτοκινητο και η ταχυτητα ξεπερνουσε τα 40 χλμ με ελουζε κρυος ιδρωτας.
Περασανε χρονια,ο φοβος υποχωρησε,την μηχανη ομως δεν την πηρα ποτε.Καποια εποχη οι συγγνεις με πεισανε να παρω διπλωμα για αμαξι.Με μιση καρδια αρχισα τα μαθηματα,περασα τα σηματα και μια μερα πριν δωσω για οδηγηση αποφασισα οτι δεν θα δωσω,δεν μου αρεσε να ειμαι κλεισμενος μεσα στο αμαξι,ο αερας ακομα τραγουδαγε στα αυτια μου απο τις ημερες που ημουν πανω στις μηχανες,θυμομουν την γλυκια ευχαριστηση του να γινεσαι μουσκεμα απο την βροχη και να χαμογελας,,,
Δεν επανεφερα ποτε ομως το θεμα της μοτοσυκλετας στην οικογενεια,η μητερα μου ηταν ηδη βαρεια αρρωστη και δεν ηθελα να της επιβαρυνω την ψυχολογια της,καθε μερα ομως κοιταγα της μηχανες στον δρομο και χαμογελαγα οταν τις κοιταγα.
Φετος,το πηρα αποφαση,θα παρω μηχανη.Παλεψα με τους τελευταιους μου δαιμονες τους κατατρωποσα και αρχισα τα μαθηματα για οδηγηση,περασα σηματα,πηγα να δωσω για οδηγηση και τα χερια μου τρεμανε,ολοι στις εξετασεις με ρωταγανε γιατι τρεμεις, και τους ελεγα απλα αγχος,κανεις δεν εβλεπε τον τελευταιο δαιμονα που μου χαμογελαγε χαιρεκακα.Περασα και την οδηγηση και απο τοτε χαμογελαω συνεχεια.Αυριο παω να παρω την μπεμπα μου την καινουργια gs 650,μια μηχανη που κατεληξα μετα απο πολυ αναζητηση.
Ολα τα παραπανω τα γραφω για να σας ευχαριστησω ολους μεσα στο φορουμ εσας που δεν με ξερετε και δεν σας ξερω και παρολα αυτα οι συμβουλες σας με εχουν βοηθησει αφανταστα,σας ευχαριστω ολους παρα πολυ.
Συγγνωμη για το μεγεθος του κειμενου,συγγνωμη αν σας κουρασα.
Αυριο Χριστινα βαζω το κρανος το μπουφαν και τα γαντια και θα παμε την βολτα που σου ειχα ταξει ξαδερφη.
ΥΓ.Οσα παιδια απο την Πατρα θελουν,κερναω στο Νεον καφεδακι για την χαρα μου.Η προσκηση ισχυει και για οσους τυχον κατεβουν Πατρα οποιαδηποτε στιγμη.Απλα στειλτε μηνυμα και τα αλλα τα βρισκουμε.
ΥΓ! αυριο που θα την φερω σπιτι θα βαλω φοτο απο την μηχανη...
Απάντηση με παράθεση
:a19:
