Σε ένα μηχανάκι που πραγματικά αγάπησα.
Σε ένα μηχανάκι που πραγματικά γούσταρα να το ανάβω και να το ακούω να ζεσταίνεται με τα μέταλλά του να κάνουν τους γνωστούς θορύβους των αερόψυκτων.
Σε ένα μηχανάκι που πραγματικά αντιπροσώπευε για μένα τι σημαίνει μοτοσυκλέτα.
Σε ένα μηχανάκι που το χάζευαν κάποιοι "άλλοι" άνθρωποι, άνω των 45-50, στο δρόμο και σου χαμογελούσαν με νόημα.
Σε ένα μηχανάκι που δεν μου είπε ποτέ όχι.
Σε ένα μηχανάκι που με έσωσε ΠΟΛΛΕΣ φορές από σίγουρο στούκι.
Σε ένα μηχανάκι που το ξαναείδα σήμερα, που ήρθε με τον νέο ιδιοκτήτη του γυαλισμένο όπως ποτέ δεν το είχα εγώ, και το ξανα-ερωτεύτηκα.
Τουλάχιστον πήγε σε έναν άνθρωπο που μάλλον θα αισθανθεί τα ίδια κάποια στιγμή.
Μανώλη, να το χαρείς όσο περισσότερο μπορείς και πάντα όρθιος.
Στο γιατί το έδωσα, η απάντηση είναι μία. Κουράστηκα και άρχισα να φοβάμαι πια στους ελληνικούς δρόμους. Εχω να πέσω πάνω από δέκα χρόνια, με 10-15 χιλιάδες χλμ τον χρόνο, είδα 4-5 άσχημα στούκια τον τελευταίο καιρό και υποσυνείδητα αυτό άρχισε να δουλεύει κάπως μέσα μου.
Στα άμεσα σχέδια πάντως είναι κάτι για το βουνό, και κάτι φτιαγμένο πολύ παλιά. Ελεγα και κάτι για πίστα, αλλά μετά το κλείσιμο των Μεγάρων δεν το βλέπω. Οταν κάποτε θα έχω την δυνατότητα για μακρινά ταξίδια, θα το εκπληρώσω εκείνο το Nordcap που ονειρεύομαι απο παιδί......
Πάντα όρθιοι.
PS Το χειρότερο συναίσθημα πάντως ήταν το πρωί που κατέβηκα στο γκαράζ και έλειπε. Μου μ@μησε την μέρα κανονικά λέμε.
Απάντηση με παράθεση
