Η χρηματοοικονομική κρίση και η αύξηση του πληθωρισμού είναι συγκοινωνούντα δοχεία και φαίνεται να αποτελούν την εκδήλωση των ίδιων παγκόσμιων ανισορροπιών.
Η κρίση σύμφωνα με κάποια σενάρια θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια και θα πλήξει καίρια τον παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης και τις χρηματοοικονομικές αγορές.
Όσο για τις αναδυόμενες αγορές, βρίσκονται στο εξής δίλημμα. Έως τώρα οι τεράστιες αποταμιεύσεις τους που κυμαίνονται γύρω στο 40% του ΑΕΠ -έναντι 16% στις ανεπτυγμένες χώρες, διοχετεύονταν στην παγκόσμια αγορά χρήματος με βασικό αποδέκτη τις ΗΠΑ -κατά 68%, πυροδοτώντας μια ξέφρενη πιστωτική επέκταση ιδιαίτερα στην κατοικία και την καταναλωτική πίστη.
Αυτό χρηματοδοτούσε την υπερκατανάλωση των αμερικάνικων νοικοκυριών, δημιουργώντας εξωτερικά πλεονάσματα για τις αναδυόμενες και τεράστια εξωτερικά ελλείματα για τις ΗΠΑ -7% του ΑΕΠ.
Αλλά η εξυπηρέτηση του χρέους μοιραία θα γινόταν δυσβάσταχτη. Το χρέος των αμερικάνικων νοικοκυριών από 75% του ΑΕΠ την δεκαετία του 1990 έφτασε το 125% το 2007. Τώρα όμως που η αμερικάνικη οικονομία οδηγείται στην ύφεση, ταυτόχρονα περιορίζεται και η δυνατότητα των αναδυόμενων οικονομιών να διοχετεύουν τις εξαγωγές τους. Με αποτέλεσμα οι επιτυχίες του χθες να μετατρέπονται σε διλήμματα του αύριο.
.................................................................................................... .................................................
Η ρίζα της κρίσης επίσης βρίσκεται στην παγκόσμια μακροοικονομική αναταραχή και όχι απλώς στο εύθραστο χρηματοοικομικό σύστημα ή στα λάθη κεντρικών τραπεζών.
Ο πραγματικός οδηγός αυτής της υπερβάλλουσας συσσώρευσης πλεονασματικών αποταμιεύσεων ήταν ο επιχειρηματικός τομέας.
Οι επιχειρήσεις κάθονται σε ένα βουνό από χρήμα. Αντί δηλαδή να επενδύουν τα προηγούμενα κέρδη τους οι εταιρείες τα συσσωρεύουν σε ρευστό.
Πηγή: Οικονομία της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, Κυριακή 27 Ιουλίου 2008.
Απάντηση με παράθεση
