Την προηγούμενη Κυριακή είχα πάει για προπόνηση στο γνωστό και αγαπημένο πιστάκι στον Υμηττό. Ολα καλά με το ΥΖ αφού γρήγορα έπιασα καλό ρυθμό και το φχαριστιόμουνα το πράμα.
Κατά το μεσημεράκι όμως συννέφιασε απότομα και άρχισαν κάτι αστραπές και βροντές και επειδή ήμουν και ψηλά στο βουνό αποφάσισα να τη κάνω με ελαφρά πηδηματάκια για να μη γίνω μούσχεμα...
Βγαίνω στην ψηλοβρεγμένη άσφαλτο και το μηχανάκι δεν κρατιέται με τα χωμάτινα λάστιχα. Και εδώ έκανα τη μ@λ@κία, αντί να περιμένω να στεγνώσει ή να βρέξει καλά συνέχισα το δρόμο της επιστοφής.
Εεε σε μια στροφή στην Ηλιούπολη με το που το ίσιωσα και πήγα να επιταχύνω, με 4η και λίγα χιλιόμετρα βρέθηκα ακαριαία ΣΤΡΑΒΑ & ΑΝΑΠΟΔΑ. Ευτυχώς το αυτοκίνητο πίσω μου σταμάτησε έγκαιρα και αυτό δίπλα μου δεν το ακούμπησα καθώς σερνόμουνα.
Η όλη ιστορία μου κόστισε ένα ραγισμένο αριστερό καρπό, και 3 εβδομάδες χρόνο για να σκεφτώ με το πάσο μου, πόσο επικίνδυνο είναι για κάποιον που οδηγά μοτοσυκλέτα να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση όταν οι συνθήκες δεν το δικαιολογούν...
(καιρό είχα να πέσω στην άσφαλτο... αλλά τελικά το ίδιο πονάει με το χώμα)
Απάντηση με παράθεση
