Φωνάζουν οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, οι φωνές από το μακρινό ή σύντομο παρελθόν. Φωνάζουν αδιάκοπα και ρυθμικά. Σαν μελωδία της νύχτας.
Μοιάζουν να ταξιδεύουν από κάθε γωνιά, δρόμο, δέντρο, κτίριο, παγκάκι. Από κάθε σημείο που πέρασα, άγγιξα και προσπέρασα.
Θυμάμαι κάποιον δικό μου άνθρωπο, συγγενή που τώρα δεν είναι στην ζωή να μου λέει πως, ο άνθρωπος όση άνεση και να έχει στην ζωή του, όσο γεμάτη κι αν νομίζει πως είναι, στην ουσία δεν θα έχει τίποτα και δεν θα μπορεί να χαρεί αν όλα εκείνα που προσπέρασε στην πορεία του, δεν κατάφερε να συγκρατήσει κάποια από αυτά.
Μερικές φορές όμως δεν είναι στην δυνατότητα μας να συγκρατούμε ή απλά να είναι θέμα τύχης.
Ξέρω ότι κάποτε έτρεχα σε αλάνες και ήμουν αυτό που ήμουν. Ξέρω επίσης ότι κάποτε ούρλιαξαν γύρω μου λύκοι, σε μια πυκνή νύχτα, κι έγινα αυτό που έγινα.
Χαραγμένα όλα σε έναν βράχο που λέγεται μυαλό. Κι ας μη μπορούμε να τα θυμόμαστε όλα...
Όσοι μπορούν, ευχή και κατάρα είναι... Δώρο και Πληγή.
Σαν χθές ήμουν στην Σκωτία και καθόμουν σε ένα βράχο στην άκρη ενός θαυμαστού γκρεμού. Δεν υπήρχε κενό κάτω γιατί σκέπαζε τα πάντα η θάλασσα. Αν έπεφτα... Εκείνη θα με κρατούσε ή ο δυνατός άνεμος.
Σαν χθές και σήμερα σκεφτόμουν και θυμόμουν πως κάποια μέρα κάτι θα βρεθεί να με κρατήσει κι εμένα.
Και να που γίνεται πράξη.
Τώρα που έφτασα να νιώθω κουρασμένη, τώρα υπάρχουν κάποιες πνοές που άθελα τους ή μη, προσφέρουν ανάσες στην ανάσα μου.
Απάντηση με παράθεση
