Πολλοί/ πολλές από εμάς κοιτάμε συνομήλικούς μας και σκεφτόμαστε: " Μα δεν μπορεί να' ναιτόσομεγάλος! "
Αν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν:
Λέγομαι Λένα Παπαμιχαήλ και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει.
Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κλπ.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο- κάπου40 χρόνια πίσω(και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του) Μπορεί να έχει σχέση μ' αυτόν εδώ τον τύπο; "Μπα,αποκλείεται" , σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ' ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
- "Άκουτώρα! Ασφαλώς, και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο " , μου είπε με περισσό καμάρι.
- Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα
- Το 1962 μου απάντησε- Γιατί με ρωτάτε;
- Γιατί ήσασταν στη τάξη μου!!!!
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε:
- Τι μάθημα διδάσκατε ;;;; ....
Απάντηση με παράθεση
